Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Keita jest taki sam jak cała reszta - mówi o niemożliwych rzeczach i nazywa je wyborami.

Krzykacze śmierci odwracają się w moją stronę, ich czarne oczy pałają wściekłością. Gdy ich przywódca rusza ku mnie, mam wrażenie, że czas staje w miejscu.

Cesarz Gezo postanowił utworzyć armię z takich jak ty. Zaprasza cię, byś wstąpiła w jej szeregi i chroniła nasza ukochaną Oterę przed tymi, którzy sprzeciwiają się jej woli.

Wyglądają prawie jak lalki... tyle że lalki nie noszą czarnych masek, które skrywają ich twarze jak całuny, i nie cuchną rozkładem jak zwierzęce truchła, które zbyt długo leżały na słońcu.

Nasza tajemnicza obserwatorka wychodzi, powłócząc nogami, spomiędzy cieni. Jej twarz zakrywa prosta maska w białym kolorze żałoby. Ku mojemu zaskoczeniu jest to mieszkanka Północy - o jasnoróżowej skórze i włosach tak białych, że niemal świecą w zapadającym zmroku. Każdy jej krok, wsparty na z grubsza ociosanej drewnianej lasce, jest ciężki i zmęczony - kobieta jest w podeszłym wieku, ma sześćdziesiąt lat, może nawet więcej. Niska i pulchna, mogłaby uchodzić za każdą mieszkankę Irfutu - wioski, w której przyszłam na świat.

Oto, co znaczy być Nuru, jedyną pełnokrwistą córką bogiń: mogę być kimkolwiek zechcę.

Dokładnie za pięć dni wejdę do archiwum, zajrzę do Herbarza Cieni i znajdę odpowiedzi na wszystkie pytania, które mnie nękają, odkąd tylko tu przybyłam.

Każde jej słowo boleśnie przypomina mi o tym, jak wiele razy zawiodłam, odkąd uwolniłam matki: co z tego, że pokonałam pierwszą armię jatu atakującą ich górę, skoro pojawiają się dziesiątki innych.