Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Formalny wymiar działań szkoły i społeczny nurt jej życia – to obszary badawcze chętnie penetrowane przez kolejne generacje badaczy. Można jednak przypuszczać, że nie sposób w pełni zrozumieć rzeczywistości szkolnej nie tylko w oderwaniu od kultury ogólnej, której szkoła jest integralną częścią, ale także bez uprzytomnienia sobie faktu, że tworzy ona swoistą dla siebie kulturę. Szkoła jest organizacją i jako taka – zgodnie z interpretatywną czy etnograficzną perspektywą – powinna być postrzegana jako kultura, a przyjęcie tej optyki w spojrzeniu na nią umożliwia dostrzeżenie całej jej złożoności i dynamizmu funkcjonowania. Właściwie każda organizacja powinna być analizowana, opisywana i wyjaśniana dwutorowo: ta analiza, opis i wyjaśnienie powinny obejmować jej warstwę materialną czy ekonomiczny wymiar jej działań, ale także docierać do głębiej położonych struktur, ideowo-symbolicznych aspektów, w znacznym stopniu decydujących o tożsamości i wyrazistości organizacji. Kultura szkoły to niewątpliwie kategoria efemeryczna, poddająca się stratyfikacji, trudno obserwowalna, a mimo to możliwa do uchwycenia. Kultura szkoły to system sprzęgniętych ze sobą idei, symboli, wartości, znaczeń, przekonań, rytuałów, mitów, zachowań, interakcji. To „dusza” szkoły, porównywana niekiedy także do swoistego rdzenia – żywej tkanki obecnej i rozwijającej się w głębszych warstwach owego organizmu, jakim jest szkolna instytucja.