I nie bez przyczyny, bo sama Enríquez słynie z tego, że lubi wplatać w swoje historie nutę czającej się za rogiem grozy, makabry i strachu, a jej czytelnicy mają ciągle odczuwać pewną dozę niepokoju, który ona karmi kolejnymi słowami. To pisarka, która się nie boi, a jednak uwielbia wzbudzać uczucie niepokoju u swoich czytelników. W swojej najnowszej książce sięgnęła po mroczne wierzenia, które niegdyś krążyły po Argentynie, rozlicza w bezlitosny sposób działania junty wojskowej, sekty religijne, a także po niezwykłą relację ojca i dziecka, która od narodzin syna skazana jest na niepowodzenie, ciągły ból i cierpienie.

Bohaterowie „Naszej części nocy” są bezwzględni, okrutni i podobnie jak Argentyna tamtych lat, nie znają pojęcia litości. Ba, Enríquez w swojej powieści, podobnie jak zresztą w opublikowanym wcześniej w Polsce zbiorze opowiadań, udowadnia, że są takie momenty, gdy świat pochłania okrucieństwo, że człowiekowi nie popłaca litość i współczucie. To historia, która przesycona jest egoizmem bohaterów, ogromną dozą bezwzględności, a także cierpienia, które jest nieuniknione. A postacie mimo coraz śmielej podejmowanych decyzji nie są w stanie uciec przed konsekwencjami swoich czynów i przeznaczonym im bólem i stratą.

To książka, o której ciężko powiedzieć coś więcej. Czytelnik może odnieść wrażenie, że tak naprawdę składa się ona z wielu różnych historii, które z początku wcale nie wydają się powiązane. Ale gdyby skupić się na głównym wątku, to jest to historia niezwykle trudnej relacji Juana i jego syna. Ojca, który dla Bractwa jest bezcennym medium, złamanego śmiercią ukochanej żony i żyjącego ze świadomością, że jest przekleństwem dla własnego dziecka, które już w chwili narodzin skazał na podążenie tą samą ścieżką co on.

„Nasza część nocy” to powieść monumentalna, mroczna i trudna. Ale po jej skończeniu pozostawia po sobie uczucie literackiego spełnienia. To historia, która wymyka się sztywnym ramom gatunku. Nie jest to do końca horror, ale też po trochu właśnie do niego należy. Jednak wpasowanie tej opowieści do tylko jednego gatunku, to jak odebranie jej ogromnej części tożsamości. Bo jej po prostu wpasować się nigdzie nie da. Jest ona magnetyczna, różnorodna i pewnie nie dla każdego. Ale gdy już po nią sięgnięcie i wejdziecie do tego okrutnego świata, to on już z wami pozostanie. Nawet po przewróceniu ostatniej strony.

Kinga Kolenda