Niosąca bagaż doświadczeń autobiograficznych opowieść Henryka Grynberga o tragicznych losach podwarszawskich Żydów. Ukazała się po raz pierwszy, kiedy polityczna koniunktura miała inną wizje na temat wojny i zagłady narodu żydowskiego. Cenzura nie pozwalała na ukazanie się recenzji i dopiero dzięki wypowiedzi Jarosława Iwaszkiewicza na łamach swoich Rozmów o książkach w „Życiu Warszawy” została przedstawiona szerszemu odbiorcy.