Odkąd sięgam pamięcią, zawsze chciałam pisać. Zostać dziennikarką, scenarzystką, pisarką. Nie istotne kim, byle tylko móc pisać. Jednak dni mijały, jeden po drugim, a moja twórczość ograniczała się jedynie do pisania szkolnych wypracowań, ewentualnych scenariuszy na sesje RPG czy wreszcie opowiadań spod znaku BL dla wszystkich zaprzyjaźnionych miłośników tematu. Aż razu pewnego, pod koniec drugiej klasy liceum, znajoma wolontariuszka z Fundacji Bure Misie poprosiła mnie, abym napisała scenariusz do przedstawienia dla jej podopiecznych. Przestraszyłam się nie na żarty. Była to bowiem dla mnie wielka rzecz. Gruba ryba! Pragnienie realizacji (a może i odrobina pychy?) jednak zwyciężyło. Napisałam scenariusz, który nie tylko opowiadał zabawną historię, ale i nawiązywał do lokalnego folkloru. Ba! Miał nawet i rymy!
Do dzisiaj nie wiem, czy wystawiono przedstawienie. Bałam się zapytać. :) Ale gdybym miała możliwość umieszczenia czegoś niezwykle mi drogiego w jednej z mrówkoszczelnych kasetek, byłby to właśnie rzeczony scenariusz. Dlaczego? Bo jest dla mnie ważnym symbolem. Udowadnia, że potrafię skończyć to, co zaczęłam. Przypomina, że nie wszystkie moje działania kręcą się jedynie wokół planet „JA”, albo „TU I TERAZ”. Uświadamia, że chociaż moje nazwisko nie widnieje (jeszcze!) na liście bestsellerów, być może napisany moją ręką tekst wywołał kiedyś uśmiech na czyjejś twarzy. I to nie były twarze moich przyjaciół (i miłośników BL)!

Odkąd sięgam pamięcią, zawsze chciałam pisać. Zostać dziennikarką, scenarzystką, pisarką. Nie istotne kim, byle tylko móc pisać. Jednak dni mijały, jeden po drugim, a moja twórczość ograniczała się jedynie do pisania szkolnych wypracowań, ewentualnych scenariuszy na sesje RPG czy wreszcie opowiadań spod znaku BL dla wszystkich zaprzyjaźnionych miłośników tematu. Aż razu...

święty spokój od ludzi dyskryminujących osoby niepełnosprawne

święty spokój od ludzi dyskryminujących osoby niepełnosprawne

Tak wyjątkowe miejsce jak mrówkoszczelna kaseta powinno zostać podniesione do większej rangi, niż tylko miejsce dla schowania czegoś przed mrówkami. Może mieć to pewien sens metaforyczny, przenośny, coś, co świadczy o naszym życiu, nas samych. O naszej drodze życia.
Mianowicie może to być pewien symbol.
Symbol życia. Odrzucenia. Końca czegoś, ale i początku. Samo umieszczenie czegoś może mieć walor ważnego wydarzenia. A wyjęcie tym bardziej.
Dlatego umieściłbym tam swój nałóg.
Nie da się tego zrobić dosłownie. Nie da się nawet wyobrazić, jakby to miało wyglądać. Ale można to zrobić symbolicznie.
W przypadku alkoholu to może być butelka. Miałem ją wypić. Ale kładę ją kasecie na znak tego, że nie będę już pić. Identycznie z papierosami. Nie zapalę już nigdy. Z narkotykami podobnie.
To bym zrobił na wypadek uzależnienia. Albo jego wykrycia, no bo może mam już jakiś.
Zapewne do kasety sięgałbym, co każdy powrót do nałogu. I sięgał ponownie, żeby go rzucić wkładając go do środka. Tak do skutku.
Kiedyś musi zadziałać.
A gdy zadziała... Kiedy znowu sięgnę do mrówkoszczelnej kasety?
Pewnie na koniec życia. Gdy nic mnie już nie będzie obchodzi. Znowu poczuję to bezwiedne, błogie oddanie się uśpionemu nałogowi. Będę to czuł z radością, wiedząc, że już na niczym mi nie zależy.

Tak wyjątkowe miejsce jak mrówkoszczelna kaseta powinno zostać podniesione do większej rangi, niż tylko miejsce dla schowania czegoś przed mrówkami. Może mieć to pewien sens metaforyczny, przenośny, coś, co świadczy o naszym życiu, nas samych. O naszej drodze życia.
Mianowicie może to być pewien symbol.
Symbol życia. Odrzucenia. Końca czegoś, ale i początku. Samo...

W mojej mrówkoszczelnej kasecie trzymam przedmioty, które przypominają mi o tym, kim byłam kiedyś i o ludziach, którzy już nigdy nie wrócą. Znajdują się tam rzeczy unikalne i jedyne w swoim rodzaju, rzeczy, które już nigdy nie powstaną. Na samym wierzchu leżą liściki pisane z dawnymi przyjaciółkami, które nie okazały się w rzeczywistości tak lojalne, jak na początku się wydawały. Poniżej leży pamiętnik z wpisami zbieranymi od podstawówki, a także zdjęcia ze szkolnych wycieczek. Wygrzebuję swój zniszczony pamiętnik, w którym już jako siedmiolatka zapisywałam swoje przemyślenia. Ileż się zmieniło w ciągu tych lat! Dalej leży papierek po batoniku, który w nieoczekiwanych okolicznościach doprowadził do rozmowy z chłopakiem, do którego wzdychałam przez całe gimnazjum. Niżej bransoletka przyjaźni, której żadna z nas już nie nosi, a na samym dnie, w kolorowym papierze, moje skarby, zdjęcia osób, które już nigdy nie wrócą. Osoby, które odeszły, a w jakiś sposób były dla mnie ważne. Przygnębia mnie to, że z roku na rok, zawiniątko robi się coraz grubsze. Niedługo chyba będę musiała zadbać o większą mrówkoszczelną kasetę, bo ta nie pomieści już mojego bagażu doświadczeń.

W mojej mrówkoszczelnej kasecie trzymam przedmioty, które przypominają mi o tym, kim byłam kiedyś i o ludziach, którzy już nigdy nie wrócą. Znajdują się tam rzeczy unikalne i jedyne w swoim rodzaju, rzeczy, które już nigdy nie powstaną. Na samym wierzchu leżą liściki pisane z dawnymi przyjaciółkami, które nie okazały się w rzeczywistości tak lojalne, jak na początku się...

W mrówkoszczelnej kasecie schowałabym nuty: pierwsze, z których uczyłam się gry na pianinie, te, które otrzymałam na pierwszej lekcji emisji głosu i te, z których śpiewałam podczas najbardziej udanych i wzruszających koncertów. Dzięki nim pamiętam w drobnych szczegółach te chwile, które dały mi w życiu najwięcej radości. Przy każdym otwarciu kasety czułabym tę samą satysfakcję, dumę, spełnienie, co podczas prób, przygotowań i wykonań utrwalonych na pięciolinii utworów :)

W mrówkoszczelnej kasecie schowałabym nuty: pierwsze, z których uczyłam się gry na pianinie, te, które otrzymałam na pierwszej lekcji emisji głosu i te, z których śpiewałam podczas najbardziej udanych i wzruszających koncertów. Dzięki nim pamiętam w drobnych szczegółach te chwile, które dały mi w życiu najwięcej radości. Przy każdym otwarciu kasety czułabym tę samą...

W mrówkoszczelnej kasecie schowałabym moje życie, w jego obecnym stanie. Czy nie byłoby wspaniale móc zachować życie w jego najpiękniejszym momencie i w każdej chwili móc do tego momentu wrócić? Jestem szczęśliwa, mam wszystko, czego potrzebuję - zdrowie, szczęście rodzinne, pracę. Wiem, że może nadejść dzień, kiedy któryś z filarów mojego szczęścia runie, co zatrzęsie całym światem. Wtedy otworzyłabym kasetę i wyciągnęła z niej moje życie. Nie po to, by je powspominać, ale by przeżyć je jeszcze raz. Żeby podjąć inne decyzje, poświęcić więcej czasu bliskim, wykorzystać lepiej dany czas. Znowu być szczęśliwą.

W mrówkoszczelnej kasecie schowałabym moje życie, w jego obecnym stanie. Czy nie byłoby wspaniale móc zachować życie w jego najpiękniejszym momencie i w każdej chwili móc do tego momentu wrócić? Jestem szczęśliwa, mam wszystko, czego potrzebuję - zdrowie, szczęście rodzinne, pracę. Wiem, że może nadejść dzień, kiedy któryś z filarów mojego szczęścia runie, co zatrzęsie...

Do mrówkoszczelnej kasety włożyłabym... „Pamiętnik z mrówkoszczelnej kasety”. A następnie ukryłabym ją w sobie tylko znanym, bezpiecznym miejscu. Nie po to, żeby nikt inny jej nie dostał – książki są do czytania i powinny dostarczać szeregu rozmaitych wrażeń i emocji wielu osobom, a nie zalegać nieruszane latami na półkach i zbierać kurz – czy też być ukryte w pojemniku odpornym na mrówki ;). Ukryłabym ją tam w ramach prezentu-niespodzianki na urodziny mojej przyjaciółki. W dzieciństwie lubiłyśmy tego typu zabawy, tajemnice, śledzenie tropów, rozwiązywanie zagadek... Od dziecka też lubimy dobre książki, a o tej konkretnej nasłuchałam się wielu pozytywnych rzeczy. Byłoby więc tak – najpierw w swojej wypełnionej wodą wannie znalazłaby pożółkły list w butelce. List, który ujawniałby istnienie skarbu, oraz dołączoną do niego mapę. Zanim doszłaby do oznaczonego krzyżykiem miejsca, gdzie znalazłaby skarb/prezent, musiałaby przejść przez kilka punktów kontrolnych – na przykład naszą ulubioną kawiarnie, gdzie znajomy i wtajemniczony wcześniej barista podałby jej pyszną kawę i ciastko, czy przejście podziemne z jej ulubionymi muralami. Myślę, że fajną zabawą byłoby zarówno przygotowywanie takiej niespodzianki, jak i branie w niej udział. A „Pamiętnik z mrówkoszczelnej kasety” w pudełeczku z przekreśloną mrówką idealnie nadawałby się na ukryty skarb.

Do mrówkoszczelnej kasety włożyłabym... „Pamiętnik z mrówkoszczelnej kasety”. A następnie ukryłabym ją w sobie tylko znanym, bezpiecznym miejscu. Nie po to, żeby nikt inny jej nie dostał – książki są do czytania i powinny dostarczać szeregu rozmaitych wrażeń i emocji wielu osobom, a nie zalegać nieruszane latami na półkach i zbierać kurz – czy też być ukryte w pojemniku...

Gdybym miała mrówkoszczelną kasetkę to byłaby ona w kolorze nocnego nieba a wzorami na niej byłyby kolejno droga mleczna, koziorożec i polarna gwiazda u góry. Z boków zaś znalazłoby się miejsce na Pas Oriona i byka. Sama nie znam całej listy rzeczy które bym w niej umieściła ale na pewno znalazłoby się tam miejsce dla pukla włosów rumaka dzięki któremu dowiedziałam się co znaczy latać z lądowaniem poprawnym lub lądowaniem na głowie. Byłyby w niej wszystkie moje biblioteczne karty na pamiątkę niezliczonych podróży po Śródziemiu i czasie: jedne nowe, bialutkie i niezapełnione; inne stare i pożółkłe. Do kasetki włożyłabym jeszcze pierwszą książkę do rysunku i pierwszą powieść którą kupiłam sama. Na samym dnie szkatułki leżałoby stare zdjęcie dwóch dziewczynek w prawie równym wieku uczących się chodzić ramię w ramię. Gdyby szkatułkę można było swobodnie otwierać to wyciągnęłabym zdjęcie i pokazałabym dziś niespełna osiemnastoletniej towarzyszce niespełna osiemnastoletniej podróży. W kasetce leżałoby ulubione pióro które używam i jeszcze niewydrukowany bilet lotniczy. Byłoby w niej świadectwo zdanej za trzy miesiące matury, zdjęcie z jeszcze nie zrobionej studniówki. Moja kasetka miałaby zamek z plastiku a otworzyć i wypełniać mogłyby ją wyłącznie osoby mi bliskie o których chcę pamiętać do końca życia i jeden dzień dłużej.

Gdybym miała mrówkoszczelną kasetkę to byłaby ona w kolorze nocnego nieba a wzorami na niej byłyby kolejno droga mleczna, koziorożec i polarna gwiazda u góry. Z boków zaś znalazłoby się miejsce na Pas Oriona i byka. Sama nie znam całej listy rzeczy które bym w niej umieściła ale na pewno znalazłoby się tam miejsce dla pukla włosów rumaka dzięki któremu dowiedziałam się co...

Moja mrówkoszczelna kaseta skrywałaby w sobie mnóstwo drobiazgów, każdy z nich mający dla mnie dużą wartość sentymentalną. Znajdowałoby się w niej m.in jedna ze wskazówek mojego ulubionego zegarka z okresu dzieciństwa, będąca symbolem upływającego czasu z tamtego okresu mojego życia. Kolejną rzeczą byłaby malutka saszetka wypełniona lawendą. Po otwarciu mojej kasety, na powitanie uderzyłaby mnie jej słodka woń. Zapach, który kojarzy mi się z okresem wakacyjnym spędzonym z rodzicami, oraz zapach, który mimo wszystko jest moim ulubionym. W kasetce na pewno nie zabrakłoby również mnóstwa zdjęć, które są zatrzymaniem chwil w czasie. Prócz nich zachowałabym również wszystkie pocztówki, które przywiozłam z każdego kraju, który miałam okazję zwiedzić. Prócz tego byłaby jeszcze płyta, na której znajdują się wszystkie ulubione utwory muzyczne. A do tego ususzone kwiaty zerwane z łąki, która znajdowała się przed domem mojej babci. Wszystkie listy, które pisałyśmy z moją była przyjaciółką będąc jeszcze małymi dziećmi. Wszystkie znaczki, oraz bilety, z różnych zakątków świata. Jednym z takich biletów jest bilet wstępu do jaskini Hadesu. Na pewno główne miejsce w mojej kasecie zatrzymałabym dla mojego pamiętnika, w którym spisane są moje wiersze, ulubione cytaty i opowiadania. Ostatnią rzeczą jest mój szkicownik, w którym są moje prace, którym poświęciłam mnóstwo godzin pracy. Uważam, że każdy powinien mieć taką swoją kasetę, bowiem stanowić może ona taki nasz osobisty mały wehikuł czasu.

Moja mrówkoszczelna kaseta skrywałaby w sobie mnóstwo drobiazgów, każdy z nich mający dla mnie dużą wartość sentymentalną. Znajdowałoby się w niej m.in jedna ze wskazówek mojego ulubionego zegarka z okresu dzieciństwa, będąca symbolem upływającego czasu z tamtego okresu mojego życia. Kolejną rzeczą byłaby malutka saszetka wypełniona lawendą. Po otwarciu mojej kasety, na...

W pokoju z zasłoniętymi żaluzjami siedziała kobieta w średnim wieku. Jej błękitne oczy były lustrem, w którym można było ujrzeć niegdysiejszą właścicielkę mieszkania, także jasne włosy były spadkiem po matce kobiety. Czarna smutna sukienka była symbolem żałoby. Kobieta powoli, wręcz z namaszczeniem, wkładała rzeczy do kartonowych pudeł. Wszystko to co zostało, to czym każdy człowiek otacza się za życia. Tu stare albumy, tam zegarek, wazon, stosy książek, zakurzone bibeloty. Z dnia na dzień stają się bezpańskie.
Kobieta, chcąc sięgnąć po książki z najwyższej półki, musiała stanąć na krześle i mocno się wyciągnąć. W samej głębi regału zauważyła coś, co kolorem przywodziło na myśl żółte pole rzepaku. Sięgnęła po dziwny przedmiot – była to kasetka. Na jej wieczku zgrabnym i znanym kobiecie pismem zostało napisane „Mrówkom wstęp wzbroniony”. Kobieta, lekko się uśmiechając, podważyła wieczko – kasetka była otwarta. W jej wnętrzu leżała pojedyncza kartka, złożona wpół. Jej treść nie była obszerna, ograniczała się do jednego zdania : „Dziękuję za wszystko”.
Jednak ta kartka i te zdanie były wszystkim co właścicielka kasetki chciała przekazać. Podziękowania za minione chwile i wspomnienia. Coś co warto chronić przed mrówkami.

W pokoju z zasłoniętymi żaluzjami siedziała kobieta w średnim wieku. Jej błękitne oczy były lustrem, w którym można było ujrzeć niegdysiejszą właścicielkę mieszkania, także jasne włosy były spadkiem po matce kobiety. Czarna smutna sukienka była symbolem żałoby. Kobieta powoli, wręcz z namaszczeniem, wkładała rzeczy do kartonowych pudeł. Wszystko to co zostało, to czym każdy...