Ostatnio szykując się do przeprowadzki przeglądałam stare dokumenty i zdjęcia. Jedno zdjęcie szczególnie przykuło moją uwagę. Na zdjęciu jest troje dzieci. Dziewczynka i dwóch chłopców. To ja i moi bracia. Miałam wtedy 7 lat, ale ten dzień pamiętam do tej pory. Zdjęcie zostało zrobione po powrocie z cyrku. Pamiętam, że nigdy później mama z nami tam nie poszła, ponieważ jak zwykle biliśmy się. Uroki posiadania młodszych braci, czyli nauka samoobrony w bardzo wczesnym wieku.
Na zdjęciu siedzimy uśmiechnięci z balonikami w rękach. Do tej pory pamiętam zapach tych baloników. Nie pamiętam samego wyjścia do cyrku, pamiętam jak bawiliśmy się po powrocie. Może ten dzień nie wyróżniał się od poprzednich dni, ani od kolejnych po nim. Jednak tylko to zdjęcie pamiętam dokładnie jak zostało wykonane, pamiętam zapach, pamiętam śmiech pomimo siniaków na rękach. Gdy spoglądałam na inne zdjęcia, nie potrafiłam sobie przypomnieć tych chwil. Tylko to zdjęcie, trójki dzieci z balonikami, potrafi mnie z powrotem przenieść do przeszłości.

Ostatnio szykując się do przeprowadzki przeglądałam stare dokumenty i zdjęcia. Jedno zdjęcie szczególnie przykuło moją uwagę. Na zdjęciu jest troje dzieci. Dziewczynka i dwóch chłopców. To ja i moi bracia. Miałam wtedy 7 lat, ale ten dzień pamiętam do tej pory. Zdjęcie zostało zrobione po powrocie z cyrku. Pamiętam, że nigdy później mama z nami tam nie poszła, ponieważ jak...

Gdzieś tam głęboko w stercie nic nie znaczącyh paragonów,kart,pojedynczych monet i dumnych banknotów leży wyjątkowe zdjęcie.Na pozór drobny portfel może zmieścić w sobie wiele sekretów i pamiątek. Dla mnie taką pamiątką i talizmanem jest portret prawdziwego przyjaciela.Wartościowe zdjęcie,to zdjęcie które wywołuje falę emocji i pozytywnych wspomnień za każdym razem gdy na nie spojrzymy.Prosty przekaz to nieruchoma twarz,która podświadomie dodaje otuchy,poucza,nadaje odpowiedni kierunek naszym myślom.Przypadkowe natknięcie się na takie zdjęcie wywołuje uśmiech na twarzy.Po zakrapianej imprezie całujemy je z impetem i rozpoczynamy wewnętrzny monolog ,bełkot pozytywnych myśli. W chwilach słabości ściskamy zdjęcie w dłoni i prosimy o dobrą radę,kierunek którym powinniśmy podążać. Żyjemy w czasach niezwykle samotnych,destrukcyjnych.Fotografia łapie chwilę,usidla emocje,błysk w oku,delikatnie załamane kąciki ust.Dla mnie największe znaczenie ma fakt,że przesyła ona pozytywną energię i nie pozwala mi zapomnieć o szerokim wachlarzu wartości jakimi nakarmiła mnie ta osoba..

Gdzieś tam głęboko w stercie nic nie znaczącyh paragonów,kart,pojedynczych monet i dumnych banknotów leży wyjątkowe zdjęcie.Na pozór drobny portfel może zmieścić w sobie wiele sekretów i pamiątek. Dla mnie taką pamiątką i talizmanem jest portret prawdziwego przyjaciela.Wartościowe zdjęcie,to zdjęcie które wywołuje falę emocji i pozytywnych wspomnień za każdym razem gdy na...

Moja pogodna twarz, wirujące włosy, wokół jesień. Dzień, w którym nawijałam na palce niteczki babiego lata i śmiałam się jak zdrowa osiemnastolatka. Byłam szczęśliwa, ale już wtedy zaczynało być coś nie tak.
Na ogół zdjęcia zmarłych bliskich mają dla ludzi największą wartość. Pamiętam, co czułam, kiedy po śmierci mojej kotki znalazłam maleńką fotografię, na której widniała ona - czarny kociak, osesek karmiony z buteleczki.
Ale nie sądziłam, że będę kiedykolwiek oglądać własne zdjęcie w ten właśnie sposób.

Następne miesiące spędziłam w szpitalu, a moje życie wyglądało rozpaczliwie. Nie potrafiłam zidentyfikować się z moim odbiciem w lustrze i z fotografiami sprzed choroby. Nic się w moim wyglądzie nie zmieniło, jednak uważałam, że zarówno lusterka jak i zdjęcia nie przedstawiają już mojej twarzy, lecz rysy zmarłej, bliskiej mi osoby. Pogrążona w żałobie po sobie samej, (a było to objawem moich zaburzeń i depresji) przeglądałam bez przerwy własne portrety. Szczególnie to jedno jesienne zdjęcie, świadectwo tego, że kiedyś żyłam.
Po trzech miesiącach nie było już ono obrazem mojej przeszłości, ale mojego celu. I do tego celu dotarłam. I to jestem ja. Prawdziwa ja. Znów!

Moja pogodna twarz, wirujące włosy, wokół jesień. Dzień, w którym nawijałam na palce niteczki babiego lata i śmiałam się jak zdrowa osiemnastolatka. Byłam szczęśliwa, ale już wtedy zaczynało być coś nie tak.
Na ogół zdjęcia zmarłych bliskich mają dla ludzi największą wartość. Pamiętam, co czułam, kiedy po śmierci mojej kotki znalazłam maleńką fotografię, na której widniała...

Jest taka jedna fotografia… W rzeczywistości nic nadzwyczajnego, nic co by mogło zastanawiać: trzy na oko 3-4 letnie dziewczynki ubrane na jesienną porę pozują do zdjęcia gdzieś w pobliżu domu dziadków. Na zdjęciu jestem wraz z siostrą i kuzynką. W ręku trzymam maskotkę – różowego królika. Trudno bym pamiętała tamte dzień czy okoliczności. Fotografia ta nie przedstawia więc nic szczególnego, nie wiążę się z żadnym konkretnym wspomnieniem. Jednak jest jakby nagłówkiem całego mojego dzieciństwa – przedstawia kolejny dzień, być może taki sam jak sto poprzednich i sto następnych dni. Jestem na nim uśmiechnięta, prawdopodobnie mój największy problem to zgubienie ulubionej zabawki i nic smutnego ani złego nie zaprząta moich myśli. Cóż, tak to właśnie jest być dzieckiem – naiwnie widzieć wszystko po różowemu. Tak jak ten królik. Który - gwoli ścisłości – zaginął i nawet nie wiem gdzie.

Jest taka jedna fotografia… W rzeczywistości nic nadzwyczajnego, nic co by mogło zastanawiać: trzy na oko 3-4 letnie dziewczynki ubrane na jesienną porę pozują do zdjęcia gdzieś w pobliżu domu dziadków. Na zdjęciu jestem wraz z siostrą i kuzynką. W ręku trzymam maskotkę – różowego królika. Trudno bym pamiętała tamte dzień czy okoliczności. Fotografia ta nie przedstawia więc...

Niedawno czytałam lekturę "Kamienie na szaniec". Było tam zdjęcie Alka. Roześmiany, młody chłopak. Którego od wielu lat nie ma. Zdjęcie na następnej stronie przedstawiało - zgodnie z podpisem "niemieckiego żołdaka stojącego przed grobem nieznanego żołnierza". Był odwrócony tyłem. Miałam wielką ochotę sięgnąć w tę fotografię, odwrócić go i zobaczyć jego twarz, spojrzeć mu w oczy. I zapytać: co teraz czujesz? Co myślisz? Nie widzisz, że Polska zasługuje na niepodległość? Czemu zabijasz ludzi? Czemu zabiłeś Alka, Zośkę, Rudego?
Zarówno te zdjęcia, jak i lektura zrobiły na mnie spore wrażenie.

Niedawno czytałam lekturę "Kamienie na szaniec". Było tam zdjęcie Alka. Roześmiany, młody chłopak. Którego od wielu lat nie ma. Zdjęcie na następnej stronie przedstawiało - zgodnie z podpisem "niemieckiego żołdaka stojącego przed grobem nieznanego żołnierza". Był odwrócony tyłem. Miałam wielką ochotę sięgnąć w tę fotografię, odwrócić go i zobaczyć jego twarz, spojrzeć mu w...

Niedawno czytałam lekturę "Kamienie na szaniec". Było tam zdjęcie Alka. Roześmiany, młody chłopak. Którego od wielu lat nie ma. Zdjęcie na następnej stronie przedstawiało - zgodnie z podpisem "niemieckiego żołdaka stojącego przed grobem nieznanego żołnierza". Był odwrócony tyłem. Miałam wielką ochotę sięgnąć w tę fotografię, odwrócić go i zobaczyć jego twarz, spojrzeć mu w oczy. I zapytać: co teraz czujesz? Co myślisz? Nie widzisz, że Polska zasługuje na niepodległość? Czemu zabijasz ludzi? Czemu zabiłeś Alka, Zośkę, Rudego?
Zarówno te zdjęcia, jak i lektura zrobiły na mnie spore wrażenie.

Niedawno czytałam lekturę "Kamienie na szaniec". Było tam zdjęcie Alka. Roześmiany, młody chłopak. Którego od wielu lat nie ma. Zdjęcie na następnej stronie przedstawiało - zgodnie z podpisem "niemieckiego żołdaka stojącego przed grobem nieznanego żołnierza". Był odwrócony tyłem. Miałam wielką ochotę sięgnąć w tę fotografię, odwrócić go i zobaczyć jego twarz, spojrzeć mu w...

Miałam takie jedno zdjęcie, które zrobiłam jakimś starym aparatem na obozie we Włoszech, ponad 10 lat temu. Byliśmy akurat w Weronie, mieliśmy czas wolny, więc razem z koleżankami zaczęłyśmy szukać toalety. Widząc znaki kierujące nas, jak myślałyśmy, w odpowiednią stronę, z ruchliwej, kolorowej i zanurzonej w słonecznym blasku ulicy zeszłyśmy na drogę, która doprowadziła nas do ponurej uliczki, pomiędzy wysokimi, szarymi budynkami. Pamiętam, jakby to było wczoraj, że skręciłam w prawo, lecz zamiast do miejskiej toalety trafiłam na przejście prowadzące do szarego, zaniedbanego podwórka, tak bardzo różniącego się od tego co widzimy w turystycznych folderach. Miedzy budynkami i drzewami przebijały się nieliczne promienie słońca, a w przejściu zobaczyłam niewysoką, szczupłą staruszkę, z czarną chustką na głowie, spod której prześwitywały białe włosy. Stała i grała na wiolonczeli "Ave Maria" Schuberta. Oprócz mnie i dwóch moich koleżanek nie było tam nikogo. Była sama w tym ciemnym przejściu i grała tylko dla siebie. Wtedy wzruszyło mnie to niesamowicie, dlatego zrobiłam zdjęcie.

Po przeprowadzce zdjęcia już nie znalazłam. Mam nadzieję, że było schowane w jednej z książek, które trafiły do Domu Dziecka i służy teraz komuś za zakładkę. Nie mogę na nie spojrzeć, ale fakt, że je zrobiłam sprawia, że wspomnienie sprzed lat pozostaje wciąż żywe. Cieszę się, że je miałam, ponieważ ta chwila była tak przejmująca, że dzisiaj pewnie zastanawiałabym się, czy to nie był sen.

Miałam takie jedno zdjęcie, które zrobiłam jakimś starym aparatem na obozie we Włoszech, ponad 10 lat temu. Byliśmy akurat w Weronie, mieliśmy czas wolny, więc razem z koleżankami zaczęłyśmy szukać toalety. Widząc znaki kierujące nas, jak myślałyśmy, w odpowiednią stronę, z ruchliwej, kolorowej i zanurzonej w słonecznym blasku ulicy zeszłyśmy na drogę, która doprowadziła...

czas i miejsce akcji: za kilka lat - Warsaw (czyt. łorsoł)

- Mamo...
- Tak skarbie?
- Masz jakieś zdjęcia z dzieciństwa?
- Tak w zielonym albumie.
Dziewczynka usiadła do komputera, który był włączony.
- A w którym folderze jest ten album?
Kobieta westchnęła.
- Na półce. Szukaj po lewej stronie. Albo nie, poczekaj, sama ci go znajdę.
Kobieta zdejmuje z półki album w zielonej oprawce i otwiera go na losowej stronie. Dziewczynka zagląda jej przez ramie.
Na stronie znajdują się trzy zdjęcia młodej dziewczyny. Na jednym z nich wykrzywia twarz, tworząc tak zwany "dzióbek", a na drugim czereśnie, stojąc w dość dwuznacznej pozie, na trzecim pokazuje środkowy palec. Kobieta w osłupieniu patrzy na uwiecznioną na fotografiach młodszą wersję siebie i prędko zasłania je ręką.
- Nie. Jednak nie pokażę ci tych zdjęć.
I właśnie wtedy ja zrobiłam jej zdjęcie! Gdybyście mogli zobaczyć jej minę...

czas i miejsce akcji: za kilka lat - Warsaw (czyt. łorsoł)

- Mamo...
- Tak skarbie?
- Masz jakieś zdjęcia z dzieciństwa?
- Tak w zielonym albumie.
Dziewczynka usiadła do komputera, który był włączony.
- A w którym folderze jest ten album?
Kobieta westchnęła.
- Na półce. Szukaj po lewej stronie. Albo nie, poczekaj, sama ci go znajdę.
Kobieta zdejmuje z półki album w...

Czarno-biały mężczyzna z posępną miną. Mały prostokąt jest pozaginany. Czas odcisnął na fotografii znaki upływających lat. Jakiś ślad po pieczątce, zdjęcie musiało być zamieszczone w jakimś dokumencie. Dla osób przeglądających moje albumy prawie niezauważalne. Czasem tylko ktoś spyta: 'Kto to?'. Odpowiadam: 'Mój dziadek'. Rozmowa na ten temat kończy się. Nikt nie dopytuje, nie chce poznać historii. Tej, którą sama znam jedynie ze słyszenia. Nie było mi dane go poznać i poczuć jego miłości. Był u mnie raz, we śnie. Powiedział: 'Cieszę się, że wreszcie Cię poznałem'. Rozmawialiśmy długo, lecz ja pamiętam tylko to jedno zdanie. Wiem, że gdzieś tam czeka na mnie, że kiedyś poznam go tak, jak on we śnie poznał mnie. A teraz mam tylko to zdjęcie. Patrzę na nie i daję słowo, ze kąciki ust mu się podnoszą. Gdy tak patrzymy na siebie przez papier. Z dwóch rożnych światów.

Czarno-biały mężczyzna z posępną miną. Mały prostokąt jest pozaginany. Czas odcisnął na fotografii znaki upływających lat. Jakiś ślad po pieczątce, zdjęcie musiało być zamieszczone w jakimś dokumencie. Dla osób przeglądających moje albumy prawie niezauważalne. Czasem tylko ktoś spyta: 'Kto to?'. Odpowiadam: 'Mój dziadek'. Rozmowa na ten temat kończy się. Nikt nie dopytuje,...

Uwielbiam robić zdjęcia, a co za tym idzie mam ich tysiące! Jednak te najważniejsze zawsze wywołuję, układam w albumach i opisuję: kto, gdzie i kiedy. Do tego mam kilka ramek na zdjęcia, więc z różnych punktów pokoju patrzą na mnie twarze moich bliskich i przyjaciół.

I z tego wszystkiego mam wybrać jedną jedyną fotografię?!
Trudny wybór... Myślę o setkach zdjęć w albumach - każde z nich na swój sposób jest wyjątkowe.

Jednak jest jedno takie najbardziej wyjątkowe - zdjęcia robione u fotografa, gdy miałam 8 miesięcy. Oprócz małego brzdąca w różowych spodenkach z zieloną piłką są na nim moi rodzice. Jesteśmy tam we troje. Później takich zdjęć już nie mam.

Uwielbiam robić zdjęcia, a co za tym idzie mam ich tysiące! Jednak te najważniejsze zawsze wywołuję, układam w albumach i opisuję: kto, gdzie i kiedy. Do tego mam kilka ramek na zdjęcia, więc z różnych punktów pokoju patrzą na mnie twarze moich bliskich i przyjaciół.

I z tego wszystkiego mam wybrać jedną jedyną fotografię?!
Trudny wybór... Myślę o setkach zdjęć w albumach...