Chęć przeniesienia się do fabuły kryminałów Agathy Christie jest o tyle niebezpieczna, że przez przypadek można stać się kolejną ofiarą zabójcy. Hm, więc może lepiej nie...
A zatem proponuję dla siebie magiczny świat zaczerpnięty z "Opowiadań" Julio Cortazara. Tam, gdzie realność miesza się z niecodziennością, gdzie uczucia nigdy nie są łatwe, a jeśli kochamy, to całym sobą, do bólu, do zatracenia. Świat w jego twórczości nie był jeszcze taki płytki i nawet jeśli czasem przypisuje się mu za dużo "filozofowania", to będę broniła stanowiska, że lepiej jednak myśleć, niż pogrążać się w bezruchu. A przygoda? Niewiele znam bardziej niebezpiecznych przygód, niezwykłych zdarzeń, jak właśnie miłość.
A teraz, jako że nie zostałam przeniesiona w fabułę utworów Cortazara, zatapiam się w innych książkach i tęsknię.

Chęć przeniesienia się do fabuły kryminałów Agathy Christie jest o tyle niebezpieczna, że przez przypadek można stać się kolejną ofiarą zabójcy. Hm, więc może lepiej nie...
A zatem proponuję dla siebie magiczny świat zaczerpnięty z "Opowiadań" Julio Cortazara. Tam, gdzie realność miesza się z niecodziennością, gdzie uczucia nigdy nie są łatwe, a jeśli kochamy, to całym...

Gdy wszedłem do jakiegoś dziwnego domu , zrobiło mi się słabo i zemdlałem na chwilę. Obudził mnie dźwięk,który pamiętam z dzieciństwa kiedy jeździłem na wieś. To był odgłos krowy która muczała gdy jeden z chłopów poganiał ją aby szybciej schodziła z pastwiska. Byłem gdzieś na łące , leżałem pod drzewem , jedynym na tej łące. Dogoniłem chłopa a on patrząc na mnie z zaciekawieniem zapytał "Znasz no panie, Wiedźmina ? " Nie wiele myśląc odpowiadam , że nie i dlaczego o to mnie pyta. On podchodząc bliżej do mnie , odpowiada "Geralt podobne ubrania nosił , jak Ty panie , idź no do niego. W gospodzie jest " Pokazał mi palcem oddalone miasteczko i pierwszy budynek z brzegu wystający z którego wydobywał się dym. Gdy wszedłem do gospody , nagle zrobiła się cisza. Podszedł do mnie karczmarz i powiedział "Wiedźmin na zapleczu". Skąd wiedział ,że do niego przyszedłem. Wchodzę na zaplecze , siedzi tam mężczyzna o białych długich włosach z dwoma mieczami na plecach w skórzanej zbroi. Gdy wszedł od razu zapytałem "Czy pan jest Wiedźminem" odpowiada twierdząco. Zapytałem ponownie "Wie pan może jak się tu znalazłem , bo nie jestem stąd ? " Odpowiada z sarkazmem "Czarownikiem nie jestem , ale wiem jak się tu znalazłeś,chodź idziemy "

Książka to Saga o Wiedźminie Andrzeja Sapkowskiego

Gdy wszedłem do jakiegoś dziwnego domu , zrobiło mi się słabo i zemdlałem na chwilę. Obudził mnie dźwięk,który pamiętam z dzieciństwa kiedy jeździłem na wieś. To był odgłos krowy która muczała gdy jeden z chłopów poganiał ją aby szybciej schodziła z pastwiska. Byłem gdzieś na łące , leżałem pod drzewem , jedynym na tej łące. Dogoniłem chłopa a on patrząc na mnie z...

Obudziłam się na soczyście zielonej trawie, miałam na sobie nie wiedzieć skąd, skórzane odzienie. Gdy rozejrzałam się uważnie po okolicy która wydawała mi się dziwnie znana, postanowiłam przyjrzeć się jej uważniej. Z bijącym mocno sercem, zatrzymałam się dopiero po dwóch dniach wędrówki, w mieście zwanym Carvahall. Wiedziałam już gdzie jestem... byłam w Alagaësii. Aby upewnić się tego, pobiegłam jakieś dziesięć mil od miasteczka. Przede mną, pojawiła się niemal całkowicie spalona chata. Domyśliłam się oczywiście czyja ona była, wkroczyłam do niej powoli uważnie rozglądając się i dotykając, pomniejszych nie spalonych przedmiotów. Wtedy coś uderzyło o ziemię i wiatr z potężnym świstem wleciał do chaty, niemal automatycznie padłam na podłogę. Odważyłam się spojrzeć w stronę wejścia, gdy usłyszałam kroki. W drzwiach stał nie kto inny jak Eragon. Posłałam mu słaby uśmiech i niemal automatycznie zaczęłam się tłumaczyć, przerwałam jednak gdy ciemność spowiła chatkę, wielkie szafirowe oko zerknęło do środka, wiedziałam że to Saphira, posłałam więc uśmiech i w jej stronę. Chłopak, nie był agresywnie nastawiony tak, jakby wiedział skąd przybywam. Wyciągnął do mnie dłoń i pomógł wstać z dość brudnej od sadzy ziemi. Tłumaczył mi że zostałam tu zesłana z pewnych przyczyn, których nie potrafi mi wytłumaczyć. Gdy wyszliśmy z chatki mogłam podziwiać majestat smoczycy, nawet ukłoniłam się jej delikatnie. Wtedy to spełniło się moje marzenie, leciałam na smoku i to nie byle jakim. Zatrzymaliśmy się dopiero w Ellesmérze stolicy elfów, gdzie poznałam Aryę we własnej osobie. Mogłam podziwiać budownictwo elfów, strzelać z ich lekkich łuków i uczyć się ich języka. Po trzech dniach pobytu u elfów, wraz z Eragonem ruszyłam w stronę najstarszej sosny Menoi, tam miała czekać moja "przyczyna przybycia". Chłopak całą drogę nie dawał mi choć najmniejszego sygnału, do tego bym mogła się domyśleć czemu idziemy właśnie tam. Moje zaskoczenie było ogromnie, gdy zobaczyłam na ziemi piękne duże złote smocze jajo, nie mogłam uwierzyć gdy Eragon powiedział że to właśnie ja jestem kolejnym smoczym jeźdźcem a on będzie moim nauczycielem. Bez wahania dotknęłam więc jaja, czemu towarzyszył ból i błysk. Na mej dłoni pojawił się znak smoka. Czyli to była prawda, jestem smoczym jeźdźcem...

Obudziłam się na soczyście zielonej trawie, miałam na sobie nie wiedzieć skąd, skórzane odzienie. Gdy rozejrzałam się uważnie po okolicy która wydawała mi się dziwnie znana, postanowiłam przyjrzeć się jej uważniej. Z bijącym mocno sercem, zatrzymałam się dopiero po dwóch dniach wędrówki, w mieście zwanym Carvahall. Wiedziałam już gdzie jestem... byłam w Alagaësii. Aby...

Otworzyłam oczy i zamrugałam energicznie.Oślepiło mnie światło.Gdzie ja jestem?Co to za miejsce i kim jest ten chłopak,który siedzi przy moim łóżku?To pomieszczenie wdaje mi się dziwnie znajome,ale jestem tu pierwszy raz.Duże strzeliste okna wychodzące na łąki i las.I jeszcze ten chłopak.Skądś go chyba znam.
-Obudziłaś się.-powiedział czarnowłosy.Teraz go poznałam.Przydługie czarne włosy,okrągłe okulary i mundurek Hogwartu.Prawie nie widoczna spod włosów blizna w kształcie błyskawicy.Jeśli to jest Harry Potter, to znaczy że jestem w Szkole Magii i Czarodziejstwa Hogwart.Kiedy uświadomiłam sobie te wszystkie rewelacje zdałam sobie sprawę,że się na niego gapię.
-Harry Potter.Jestem w Hogwarcie?-zadałam pytanie zresztą jedno z wielu,które cisnęły mi się na usta.
-Tak,jesteśmy w Hogwarcie,a dokładnie w skrzydle szpitalnym.Jak się nazywasz?-zapytał z zainteresowaniem.
-Jestem Zuzanna Nowak.-chciałam powiedzieć coś jeszcze w stylu jesteś wspaniały albo uwielbiam cię.W tedy jednak dołączyła do nas profesor McGonagall. Ubrana w to co,zawsze sobie wyobrażałam.Długa do ziemi szmaragdowa szata i szpiczasty kapelusz przechylony lekko na bok.
-Obudziłaś się.Dobrze.Mam odprowadzić cię do profesora Dumbledora.-oznajmiła służbowym,surowym tonem.W jej oczach jednak widziałam troskę i niepokój.
-Oczywiście pani profesor,a czy Harry może iść z nami?-odważyłam się zapytać.
-Zgoda.Panie Potter,Pani Nowak idziemy.-powiedziała bez wahania w głosie i ruszyła przed siebie.
Szliśmy korytarzami Hogwartu. Wyglądały tak, jak wyglądać powinny.Obwieszone obrazami na których postacie się ruszały.Po drodze mijaliśmy grupki uczniów z różnych domów.Rzucali mi zaciekawione spojrzenia.Po kilku minutach doszliśmy do celu.Staliśmy przed wielkim,kamiennym gargulcem.Harry powiedział "czekoladowe pączki" i przejście się otworzyło.Gdy weszliśmy po schodach,profesor McGonagall zapukała w ogromne,błyszczące drzwi.Odczekaliśmy chwilkę i weszliśmy.
Pierwsze co rzuciło mi się w oczy to to,że jest tam nie skończenie wiele portretów i obrazów.W drugiej kolejności zaskoczył mnie wygląd samego profesora Dumbledora. Miał na sobie długą,srebrną szatę.Oprócz tego siwą brodę i okulary połówki.Uśmiechnął się do mnie.
-Zuzanno,przepraszam nie powinnaś teraz tutaj być.To moja wina,mój błąd.-mówiąc to dał mi pióro swojego Feniksa.-To jeszcze nie twój czas.Mogę ci obiecać jednak,że się jeszcze spotkamy.Odegrasz ważną rolę w świecie książek.
Kiedy to powiedział wszystko zaczęło mi się rozmazywać.Po chwili znów siedziałam na huśtawce i patrzyłam w księżyc.Pomyślałam sobie,że to musiał być sen.W tedy jednak zauważyłam ,że w ręce nadal trzymam pióro Feniksa.
(Harry Potter J.K.Rowling)

Otworzyłam oczy i zamrugałam energicznie.Oślepiło mnie światło.Gdzie ja jestem?Co to za miejsce i kim jest ten chłopak,który siedzi przy moim łóżku?To pomieszczenie wdaje mi się dziwnie znajome,ale jestem tu pierwszy raz.Duże strzeliste okna wychodzące na łąki i las.I jeszcze ten chłopak.Skądś go chyba znam.
-Obudziłaś się.-powiedział czarnowłosy.Teraz go...

"Jak byłoby cudownie żyć w XIX wiecznej Anglii. Te bale! Etykieta! Dżentelmeni!" – myślę, odkładam książkę i zasypiam.
Budzi mnie hałas. Siadam na łóżku.
-Ale co to za miejsce?- mówię do siebie- I co tak strasznie śmierdzi?! –wstając niefortunnie stawiam nogę do ohydnego nocnika z uryną.– Kurwa! –krzyczę. Szarobura, brudna suknia, którą z niewiadomego powodu mam na sobie, u dołu teraz dodatkowo ocieka moczem i lepi się do moich nóg przy każdym kroku. Otwieram okno. Stoję jak wryta. Po zabłoconej ulicy szwendają się bardzo biednie wyglądający ludzie. Gdzieniegdzie przemykają młode kobiety ubrane w niezbyt pokaźne suknie, a kiedy tylko mijają mężczyzn znacznie unoszą kreację i uśmiechają wyzywająco. Dokładnie tak wyobrażałam sobie najgorsze londyńskie dzielnice, czytając powieść Fabera. Zastanawiam się, czy to możliwe, że zostałam zabrana na jakiś wyjątkowy spektakl pt. „Szkarłatny płatek i biały”. Tylko jak komuś udało się przenieść mnie w nocy do tego dziwnego miejsca. Musiałby mi podać silny środek nasenny! Ogarnia mnie panika. Rzucam się do drzwi, zbiegam schodami w dół, łzy przerażenia i wściekłości zamazują mi wszystko. „Ktokolwiek mi zgotował taki żart, gorzko tego pożałuję!”. Stoję na ulicy. Podchodzę do jakiejś staruchy od której śmierdzi na kilometr.
-Przepraszam.- zaczynam, ale kobieta po angielsku odpowiada, że nie rozumie. –Przepraszam- mówię po angielsku. Ona podnosi twarz. Przeszywa mnie dreszcz. „Czy najlepszy aktor wszechczasów potrafiłby w oczach pokazać taki ból istnienia jak ta kobieta?”
-Czego!? – pyta starucha.
- Czy… Czy to jest przedstawienie? – wybąkuję. Kobieta patrzy na mnie zaskoczona tym co powiedziałam.- Jak stąd uciec!? – wykrzykuję.
- Stąd? – pyta i ku mojemu zdumieniu zaczyna chichotać! – Toś ty jeszcze jedna od tych, które wierzą, że zmienią swój los?– wbija we mnie spojrzenie– Głupia! Stąd nie ma ucieczki!
Odchodzi. Zostaję sama, przerażona, w brudnej sukni, na ulicy w XIX-wiecznej Anglii, o której jeszcze wczoraj marzyłam.

"Jak byłoby cudownie żyć w XIX wiecznej Anglii. Te bale! Etykieta! Dżentelmeni!" – myślę, odkładam książkę i zasypiam.
Budzi mnie hałas. Siadam na łóżku.
-Ale co to za miejsce?- mówię do siebie- I co tak strasznie śmierdzi?! –wstając niefortunnie stawiam nogę do ohydnego nocnika z uryną.– Kurwa! –krzyczę. Szarobura, brudna suknia, którą z niewiadomego powodu mam na sobie, u...

Otwieram oczy i od razu je zamykam.Nie, nadal muszę śnić, bo to, co widzę w niczym nie przypomina intensywnie pomarańczowego sufitu mojego pokoju.Otwieram oczy jeszcze raz...I od nowa powtarzam sekwencję:zamykam, otwieram, zamykam, otwieram...Aż do znudzenia.Wreszcie zaczynam rozumieć, że to nie sen, ale mój umysł nie potrafi tego przyjąć do wiadomości.Na karku czuję gęsią skórkę.Wreszcie jestem na tyle przytomna, by usiąść na niewygodnym łóżku.Znam to miejsce, choć nigdy tutaj nie byłam.Z trudem zbieram myśli i łączę ze sobą wszystkie fakty.Skromne warunki, brak okien, szafka, dwa tapczany...Już wiem.To Trzynasty Dystrykt.Jestem w Panem.
Wstaję i podsuwam rękę do czytnika, który nadrukowuje harmonogram dnia.Jestem na tyle przytłoczona, że nawet nie próbuję dostać się do stołówki.Zostaję w komorze.Z uwagą przyglądam się sufitowi i zastanawiam się, ile czasu minie, zanim się zawali.Nie wygląda ani stabilnie, ani specjalnie bezpiecznie.Wydaje mi się, że byle uderzenie mogłoby go zniszczyć.Zaczynam się dusić:brak okien, świeżego powietrza, ciągle odczuwane niebezpieczeństwo...Muszę mieć klaustrofobię.Staram sobie znaleźć miejsce na łóżku, pod łóżkiem, w łazience.W końcu nie wytrzymuję, muszę wyjść.Postanawiam zrealizować, choć w części swój harmonogram.Następny punkt to Dowództwo.A więc spotkam tą głupią babę, Coin.Idę trasą wąskich i dusznych korytarzyków.Każdy jest zachowany w nienagannym stanie, ale to wcale nie sprawia dobrego wrażenia.Zbyt są podobne do pomieszczeń szpitalnych.Widzę szarych, zmęczonych ludzi, którzy nie zwracają na mnie uwagi.Z pewnością zawdzięczam to bransoletce z napisem:,,Dezorientacja psychiczna".Cały czas zastanawiam się, jak oni tu wytrzymują.Tu, pod ziemią, bez światła, słońca, księżyca, jak krety.Otwieram drzwi Dowództwa i widzę Coin.Sztywna i opanowana przemawia przez chwilę,przedstawia plan rebelii, analizuje sytuację w dystryktach, w końcu zwraca się do mnie.
-Żołnierzu Everdeen, czy zgadzasz się zostać Kosogłosem?
Nie zastanawiam się nawet przez chwilę.Słyszę swój głos.
-Nie.

Otwieram oczy i od razu je zamykam.Nie, nadal muszę śnić, bo to, co widzę w niczym nie przypomina intensywnie pomarańczowego sufitu mojego pokoju.Otwieram oczy jeszcze raz...I od nowa powtarzam sekwencję:zamykam, otwieram, zamykam, otwieram...Aż do znudzenia.Wreszcie zaczynam rozumieć, że to nie sen, ale mój umysł nie potrafi tego przyjąć do wiadomości.Na karku czuję gęsią...

Drogi pamiętniku!
Dzisiaj stało się coś bardzo dziwnego.
Jak zawsze wyszłam na spacer z Gogim, moją świnką morską. Kiedy mijaliśmy cukiernię Marcy's, Gogi przystanął i zaczął się rozglądać, a potem pociągnął mnie do parku, o tej porze pełnego psów i ich właścicieli. Zagłębialiśmy się coraz dalej, aż otoczeni byliśmy drzewami, z dala od ludzi. Nagle Gogi stanął na tylnych łapkach, a następnie zaczął syczeć! Myślałam, że zwariował, ale potem zobaczyłam...
No cóż, to co zobaczyłam było naprawdę dziwne.
Alejką biegła para nastolatków. On, ciemnowłosy, o oczach koloru morza, i ona, blondynka, której oczy wyglądały niczym małe burze. Oboje byli ubrani w pomarańczowe koszulki z napisem "Obóz Herosów". W dłoniach mieli piankowe pałki, których używa się na basenie do nauki pływania.
Gonił ich mały, niezwykle uroczy, biały mops.
Nie wiedziałam co się dzieje.
- Uciekaj! - krzyknął brunet, gdy tylko mnie zauważył.
Chwyciłam Gogiego w ramiona, ale zamiast wziąć nogi na pas (przecież to był tylko szalony mopsik!) zrobiłam pierwszą rzecz, jaka przyszła mi do głowy: wyciągnęłam z torebki gaz pieprzowy i psiknęłam nim prosto w spłaszczony pyszczek psa.
Wszyscy zastygli. Mops wyglądał na niezwykle zaskoczonego, jakby pytał "Co ten człowiek?" W następnej chwili blondynka machnęła na niego piankową pałką, a on cichutko zaskomlał i znikł między drzewami. Zapadła cisza. Popatrzyłam na dwójkę, w pytającym geście unosząc brwi do góry.
- No, dzięki. - bąknął chłopak, jednak po chwili się uśmiechnął. - Uratowałaś nam życie.
Szarooka stuknęła chłopaka w ramię, "Percy, to nie koniec."
Pomachali mi, a następnie powrócili na ścieżkę i szybkim krokiem oddalili się ode mnie.
- Ale... Nie ma za co! - krzyknęłam jeszcze za nimi. Nie wiem, czy mnie usłyszeli.
Minęło już kilka godzin, a ja wciąż zastanawiam się, czy ta szalona sytuacja naprawdę się wydarzyła? Muszę iść spać. Jutro na pierwszej lekcji czeka mnie kartkówka z Mitologii. Nuda.

"Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy"

Drogi pamiętniku!
Dzisiaj stało się coś bardzo dziwnego.
Jak zawsze wyszłam na spacer z Gogim, moją świnką morską. Kiedy mijaliśmy cukiernię Marcy's, Gogi przystanął i zaczął się rozglądać, a potem pociągnął mnie do parku, o tej porze pełnego psów i ich właścicieli. Zagłębialiśmy się coraz dalej, aż otoczeni byliśmy drzewami, z dala od ludzi. Nagle Gogi stanął na tylnych...

Przeszłam się po pokoju po raz piąty. To nie miało sensu. Nic! Byłam w jakimś obcym miejscu, w jakimś dziwnym ubraniu, najwyraźniej spałam z kimś w jednym łóżku, a gdy spojrzałam w lustro byłam dużo starsza, niż wczoraj wieczorem, a mimo wszystko po głowie chodziło mi tylko „mama mnie zabije”.
-Mary!- krzyknął przyjemny męski głos tuż za drzwiami.
Moje ciało momentalnie zareagowało. „Och, bardzo ciekawe… Czyli mam na imię Mary?”. Zanim jednak sama sobie odpowiedziałam, weszłam do salonu ,gdzie czekał na mnie wysoki, wychudzony mężczyzna w ciekawym ,trochę za dużym płaszczu:
-Mary- spojrzał w moją stronę i krzyknął- Na miłość Boską! Ubierz się!- zgorszony odwrócił wzrok.
Znów wpadłam do tamtego już dokładnie przejrzanego pokoju. Sukienka powinna być w szafie. Była. Ale jak ja miałam w nią wejść?
Po chwili do głosu wysokiego mężczyzny doszedł inny głos, a ja wreszcie mogłam do nich wyjść , ubrana w jakąś średniowieczną suknie:
- Watson, nie bądź głupcem, to wielka szansa.
-Nie, nie, nie. Ryzykuj sobie swoje życie Sherlocku, a nie mojej żony. Mary się na to nie zgodzi, prawda?- spojrzał na mnie bardzo przystojny blondyn średniego wzrostu.
„Mary? Mary Watson? Czyżbym była żoną cudownego doktora Watsona?”
- A na co miałabym się nie zgodzić?- odparłam uroczyście , próbując usiąść w tej dziwnej sukience.
- Pociągowy morderca- powiedział oschle Sherlock- Od kilku tygodni w pociągach giną kobiety, w drodze do Londynu. Ich wspólną cechą jest to, że są bogato ubrane i mają ze sobą poręczne walizki, które potem zostają skradzione. Chcę abyś to ty, była moją kolejną kobietą z walizeczką- uśmiechnął się szeroko- oraz jego kolejną ofiarą.
Rozejrzałam się po pokoju. Najpierw spotkałam zrezygnowane, a jednak wściekłe spojrzenie Watsona, a później zuchwałe spojrzenie Sherlocka. „To jedyny sposób, żeby wrócić do domu” podpowiedziało mi coś w środku.
Przełknęłam ślinę:
-Chyba nie mam żadnej drogiej sukienki na taką podróż.

Przeszłam się po pokoju po raz piąty. To nie miało sensu. Nic! Byłam w jakimś obcym miejscu, w jakimś dziwnym ubraniu, najwyraźniej spałam z kimś w jednym łóżku, a gdy spojrzałam w lustro byłam dużo starsza, niż wczoraj wieczorem, a mimo wszystko po głowie chodziło mi tylko „mama mnie zabije”.
-Mary!- krzyknął przyjemny męski głos tuż za drzwiami.
Moje ciało momentalnie...