Był słoneczny lipcowy dzień. Catherina siedziała na ganku z książką w ręku i z zapałem czytała bajkę o księciu Nathanie. Zaczytana dziewczyna zupełnie nie zwracała uwagi na to, co się dzieje wkoło niej, więc gdy usłyszała męski głos, przestraszona podskoczyła. Tuż przed nią stał jakiś nieznajomy. Catherine patrzyła na niego, po czym zapytała
-Przepraszam, czy mogę w czymś pomóc?
-Szukam drogi do wieży, którą zamieszkuje królewna Rosalinda. Czy ty dobra wieśniaczko wskazałabyś mi ją?- swobodnie odparł.
Dziewczyna patrzyła na niego oczekując, że lada moment, gdzieś za żywopłotu, wyskoczy jakiś gostek z kamerą i razem krzykną” Właśnie zostałaś wrobiona!”, a tu nic. Zero jakiejkolwiek reakcji ze strony chłopaka, nikt nie wyskakuje z krzaków. Catherina uważnie przyjrzała się nieznajomemu i dopiero teraz zauważyła jego dziwny strój. Ubrany był jak postać z jakiejś bajki. I wtedy uderzyła ją niepokojąca myśl, że on wygląda jak książę Nathan.O kurczę!
-Czy ty jesteś księciem Nathanem?
-Tak to ja we własnej osobie.
-A mogę ci jakoś pomóc?- spytała niepewnie dziewczyna
-A i owszem. Muszę znaleźć księżniczkę Rosalindę, tylko jest mały problem.
-Niby jaki?
-Otóż, księżniczka oczekuje ode mnie jakiegoś prezentu.
-Może daj jej czekoladki i po kłopocie.
-Próbowałem.
-A kwiatki?
-Też było.
-Hmm, a może zaśpiewaj jej piosenkę.
-Piosenkę mówisz, ale jaką?
-Najlepiej jakoś o miłości.
-Świetny pomysł. Zaraz wyruszę, aby znaleźć nadwornego muzyka. Dziękuję ci wieśniaczko.-i książę począł się oddalać
-Czekaj-krzyknęła Catherina- tak po prostu idziesz sobie?
-A czego się spodziewałaś? W końcu to twój sen, a nie mój.
-Co jaki sen? O czym ty mówisz?
-Zaraz pewnie się obudzisz i już. Ja zniknę, a ty z powrotem będziesz czytała te opowieść o mnie i moich przygodach.
-Ale jak to możliwe? Ja naprawdę śnię?
-Tak. Do zobaczenia.
-Do zobaczenia-wyszeptała zdumiona.
I książę zniknął, a Catherina obudziła się zszokowana. Nie mogła uwierzyć, że to był sen, a jednak. Rozejrzała się wkoło, ale wszystko wyglądało identycznie jak wcześniej. Spojrzała na książkę, która leżała na jej kolanach, otwarta akurat na stronie, gdzie książę i księżniczka stoją przytuleni. Uśmiechnęła się sama do siebie, zamknęła bajkę i poszła do domu, wciąż rozmyślając o dziwnym śnie. A może jutro -pomyślała- przyśni mi się Czerwony Kapturek i spyta, co ma kupić Babci na urodziny. Kto wie.

Był słoneczny lipcowy dzień. Catherina siedziała na ganku z książką w ręku i z zapałem czytała bajkę o księciu Nathanie. Zaczytana dziewczyna zupełnie nie zwracała uwagi na to, co się dzieje wkoło niej, więc gdy usłyszała męski głos, przestraszona podskoczyła. Tuż przed nią stał jakiś nieznajomy. Catherine patrzyła na niego, po czym zapytała
-Przepraszam, czy mogę w czymś...

Za górami, za lasami, mieszkał sobie Kapciuszek. Był bardzo smutny, bo nikt nie chciał go nosić z powodu braku pary. Kapciuszek próbował odnaleźć swoją drugą połówkę i pytał się innych butów, czy nie widziały jego pary.
Pewnego razu postanowił udać się po pomoc do swojej babci-wróżki, Pantofelki. Niestety, Pantofelce do wypowiedzenia magicznego zaklęcia brakowało zaczarowanych sznurówek. Takich sznurówek były tylko 3 pary na całym świecie – wszystkie były zielone i świecące w ciemności. Wróżka podpowiedziała Kapciuszkowi, gdzie ich szukać. Wtedy właśnie, po długiej nieobecności, do domu wrócił przyjaciel Kapciuszka, Adidas. On również zaoferował mu swoją pomoc i razem wyruszyli w drogę.
Szukali sznurowadeł dniami i nocami, aż w końcu je znaleźli. Kapciuszek zauważył je na jarmarku. Jakiś Kozak sprzedał mu je za 2,50 zł. Jednak gdy Kapciuszek i Adidas wracali do babci, zaatakowały ich Glany – lokalna mafia. Nie mieli szans się obronić. Kapciuszek musiał oddać im sznurówki w zamian za ocalenie życia. Teraz trzeba było poszukać innych.
Kompani udali się do sklepu i kupili tam wykrywacz sznurówek. Sprzedawca – Mokasyn – powiedział, że nie ręczy za poprawne działanie urządzenia. W rzeczy samej – najpierw wykrywacz działał wspaniale. Poprowadził Kapciuszka i jego kompana do ich dawnych przyjaciół – Trampek. Okazało się, że oni posiadali magiczne sznurówki. Nagle z wykrywacza wyskoczył Kalosz – nieokrzesane zwierzę – i zjadł drogocenny skarb. Kapciuszek myślał, że się rozpłacze, ale przypomniało mu się, że została przecież jeszcze jedna para. Dowiedział się, że sznurówki należą do królowej butów, Baleriny.
Kapciuszek i Adidas pospieszyli do pałacu. Gdy dotarli na miejsce, musieli stoczyć walkę na łyżki do butów z ochroną zamku. Gdy dostali się do sali tronowej, Balerina wyzwała ich na pojedynek: kto pokona ją w tańcu, zdobędzie tron i sznurówki. Po 25 godzinach tańca królem został… Adidas! Podarował on Kapciuszkowi upragnione sznurowadła. Wtedy postanowili wrócić do wróżki.
Tym razem wszystko poszło dobrze. Kapciuszek dał Pantofelce sznurówki, a ona wypowiedziała magiczne zaklęcie. Nagle sznurówki zamieniły się w GPS, który namierzył parę Kapciuszka. Okazało się, że but, który pasuje do Kapciuszka, mieszka dwie ulice od domu Pantofelki. Oba buty spotkały się i były bardzo szczęśliwe. Pewnego dnia naszą parę butów założyła dziewczynka, która miała bardzo podobne imię do Kapciuszka, ale to już materiał na inną baśń. A para obuwia po dziś dzień żyje sobie szczęśliwie.

Za górami, za lasami, mieszkał sobie Kapciuszek. Był bardzo smutny, bo nikt nie chciał go nosić z powodu braku pary. Kapciuszek próbował odnaleźć swoją drugą połówkę i pytał się innych butów, czy nie widziały jego pary.
Pewnego razu postanowił udać się po pomoc do swojej babci-wróżki, Pantofelki. Niestety, Pantofelce do wypowiedzenia magicznego zaklęcia brakowało...

"Odważny kolorowy miś".
Dawno dawno temu, w odległej bajkowej krainie, w maleńkiej wiosce, nieopodal lasu żyły sobie kolorowe misie. Każdy z nich był innego koloru, z którego był niezmiernie dumny. Jedne były żółte jak słoneczko, inne zielone jak bujna trawa kołysząca się na wietrze, jeszcze inne błękitne, pomarańczowe, szare i wiele, wiele innych kolorów. Wszystkie misie żyły z sobą w niezwykłej przyjaźni. Nigdy się nie kłóciły i zawsze pomagały sobie nawzajem. Pewnego dnia jednak, stało się coś dziwnego, coś , czego nawet najstarsze z nich nie pamiętały i nie potrafiły wytłumaczyć. Otóż w pewien letni poranek, narodził się miś, który był zupełnie inny niż wszystkie pozostałe. Nie miał on jednego koloru, ale jego futerko było pokryte kolorowymi paskami. Wszyscy mieszkańcy krainy dziwili się niezmiernie, a gdy byli na osobności śmiali się potajemnie z maluszka wytykając mu jego kolorowe futerko.
Lata mijały, a miś rósł. Nie miał on wielu przyjaciół, a właściwie nie miał ich wcale co strasznie go bolało. Wszystkie inne misie wolały trzymać się od niego z daleka ze względu na kolor jego futerka. Pewnego dnia jednak stało się coś, co zupełnie odmieniło życie nie tylko pasiaka jak go nazywali w wiosce ale i całej misiowej społeczności. Rankiem okazało się iż strumyk, który dostarczał wodę do wioski nagle wysechł. Wszyscy mieszkańcy wpadli w popłoch. Jednak nikt nie zdecydował się sprawdzić co tak naprawdę stało się z wodą. Kiedy jednak sytuacja stała się poważna postanowiono wysłać wyprawę, która miała sprawdzić co zatrzymało wodę. Nikt jednak nie zgłosił się. Wtedy Kolorowy miś postanowił iż to on wyruszy by uratować wioskę. Tak też się stało. Wędrował przez wiele dni napotykając na rzeczy, których jeszcze żaden miś przed nim nie widział. Aż pewnego dnia napotkał na szlaku swej wędrówki staruszkę. Siedziała samotnie pod drzewem, tuląc do piersi małe zawiniątko. Zatrzymał się więc miś i bez słowa wyciągnął z plecaka ostatnie miodowe ciastko, które dała mu mama. Oddał je kobiecie, i uśmiechając się wesoło powędrował dalej. Jednak następnego dnia, jego mały brzuszek dał znak, że jest pusty. Mijały kolejne godziny uciążliwej wędrówki, okolica stawała się niegościnna a w oddali słychać było nieprzyjazne wycie wilków. Miś, choć odważny był coraz słabszy. Aż padł wyczerpany pod drzewem i zasnął. Kiedy się zbudził zobaczył staruszkę. Wtedy nieznajoma przemówiła tymi słowami "kilka dni temu pomogłeś mi, teraz ja pomogę tobie dzielny kolorowy misiu. Poproś o cokolwiek a ja spełnię twoje życzenie". Ten nie zastanawiając się poprosił o wodę dla swej wioski. Niech więc tak będzie rzekła staruszka i rozpłynęła się niczym mgła w jesienne poranki. Kiedy Pasiak wrócił do wioski, przywitały go głośne wiwaty, a przyjaciół miał bez liku.

"Odważny kolorowy miś".
Dawno dawno temu, w odległej bajkowej krainie, w maleńkiej wiosce, nieopodal lasu żyły sobie kolorowe misie. Każdy z nich był innego koloru, z którego był niezmiernie dumny. Jedne były żółte jak słoneczko, inne zielone jak bujna trawa kołysząca się na wietrze, jeszcze inne błękitne, pomarańczowe, szare i wiele, wiele innych kolorów. Wszystkie misie...

Lena była małą dziewczynką i nie miała przyjaciół. Dzieci, z którymi chodziła do szkoły nie chciały się z nią bawić.
Dom Leny znajdował się między dwoma wysokimi, zielonymi wzgórzami, na które dziewczynka lubiła wchodzić i wierzyła, że w ten sposób jest bliżej nieba. Siadała na soczystej trawie i wyciągała drobną rączkę chcąc chwycić jednej z pierzastych chmurek.
Pewnego dnia dziewczynka nie mogła wyjść na swoją Niebiańską Górkę, bo rozpętała się burza. Pioruny trzaskały srebrnymi wstęgami na ciemnogranatowym niebie. Lena z twarzą przyciśniętą do szyby wpatrywała się w to co działo się na zewnątrz.
- Nie wychodź sama z domu w czasie burzy – zawsze przestrzegała ją mama. – W taką pogodę na zewnątrz jest niebezpiecznie i mogłoby ci się coś stać.
Ale tamtego dnia mamy dziewczynki nie było w domu. Lena już chciała podejść do drzwi i wyjść na zewnątrz, kiedy zobaczyła jak jedna z błyskawic za oknem uderza w niedaleko rosnące drzewo. Mama mówiła dziewczynce już nie raz, że w takich przypadkach czasami powstają pożary. Jednak drzewo się nie zapaliło.
Dziewczynka dostrzegła za to ruch postaci, gdy srebrna poświata pioruna już zniknęła.
Drzewo było całe, ale uwagę Leny przykuła postać szczupłego chłopca kulącego się pod drzewem. Dziewczynka wybiegła z domu chwytając koc leżący na kanapie. Nie zwracała już teraz uwagi ani na głośne grzmoty, ani na srebrne błyski tańczące nad jej głową.
Dziewczynka podbiegła do chłopca. Był mizerny. Uciekając przed deszczem dzieci pobiegły do domu. W środku, w cieple kominka chłopiec usiadł na kanapie. Był zziębnięty i przemoczony.
- Kim jesteś? – Spytała Lena.
- Na imię mam Filip. Jechałem na rowerze, kiedy zaczęło padać. Mój rower się przewrócił, a ja szukałem schronienia przed burzą. – Odpowiedział jej chłopiec.
- Jestem Lena – powiedziała. – I cieszę się, że mogłam ci pomóc.
Filip i Lena siedzieli razem w salonie i grali w różne gry planszowe, dopóki do domu nie wróciła mama Leny. Kobieta zdziwiła się widokiem chłopca, ale gdy córka opowiedziała jej o wszystkim matka od razu zrozumiała co się stało.
Gdy przestało padać kobieta i dziewczynka odprowadziły Filipa w miejsce gdzie zostawił swój rower i pomogły mu wrócić do domu. Mama chłopca bardzo martwiła się o niego, ale bardzo ucieszyła się widząc swojego synka całego i zdrowego.
Lena również się cieszyła, bo w momencie, kiedy się tego najmniej spodziewała zyskała prawdziwego przyjaciela. Swojego pierwszego przyjaciela. I teraz była już pewna, że nie ostatniego.

Lena była małą dziewczynką i nie miała przyjaciół. Dzieci, z którymi chodziła do szkoły nie chciały się z nią bawić.
Dom Leny znajdował się między dwoma wysokimi, zielonymi wzgórzami, na które dziewczynka lubiła wchodzić i wierzyła, że w ten sposób jest bliżej nieba. Siadała na soczystej trawie i wyciągała drobną rączkę chcąc chwycić jednej z pierzastych chmurek.
Pewnego...

-Pamiętam ten dzień jak dziś- powiedziała moja starsza siostra, po czym się zamyśliła. Bardzo ładnie wtedy wyglądała. Jej duże, niebieskie oczy zachodziły mgłą, a wyraz twarzy zdawał się być nieobecny. Nigdy nie widziałam prawdziwej księżniczki, ale myślę, że mogłaby ona wyglądać właśnie tak jak moja siostra. Szczególnie w tej błyszczącej, czerwonej sukience.
-Po kościele pojechałam z mamą na przejażdżkę - powiedziała przerywając milczenie - Chciała pokazać mi zamek, w którym następnego dnia wydawano wielki bal. Zamek był przepiękny i robił spore wrażenie. Strzeliste wieżyczki, pięknie zdobione balkony, pozłacane sale, kolorowe witraże. Na mnie jednak nie robiło to żadnego wrażenia. Wolałam biegać między barwnymi rabatkami, przyglądać się wiewiórkom jak zwinnie skaczą z drzewa na drzewo, szukać ukrytych skarbów lub ścieżek przed zamkiem, na dworze. Matka była zrozpaczona, gdyż chciała przedstawić mnie ważnym paniom z towarzystwa. A ja gdy tylko nadarzyła się okazja, uciekałam. Wtedy go zobaczyłam. Siedział na murku fontanny i machał do mnie. Nie było by w tym nic dziwnego, gdyby był to chłopiec albo mężczyzna. Ale to był anioł. Miał wielkie, śnieżnobiałe skrzydła, które delikatnie falowały, gdy się śmiał. Podeszłam do fontanny jak zaczarowana, z bliska jego skrzydła wydawały się jeszcze bielsze.
-Jesteś Anne, prawda?-spytał z miłym uśmiechem, skinęłam głową.
-Nie interesują Cię te komnaty? Piękne stroje, muzyka?
-Mama mówi, że powinny, ale nie wiem dlaczego - odparłam nieśmiało.
-Powiedz jej o tym, a zamiast na zamek, pójdziecie do parku. Jeśli jednak nie chcesz balu, sukien i zabaw, to czego byś chciała Anne?- patrzyłam na niego przez dłuższą chwilę zastanawiając się, po czym szybko podniosłam głowę znając odpowiedź:
-Chciałabym mieć siostrę- I tak po nie długim czasie, przyszłaś na świat spełniając moje życzenie, i codziennie przypominasz mi, że anioły istnieją.

-To ja byłam twoim życzeniem?-zapytałam wzruszona.
-Zawsze nim jesteś, aniołku.

-Pamiętam ten dzień jak dziś- powiedziała moja starsza siostra, po czym się zamyśliła. Bardzo ładnie wtedy wyglądała. Jej duże, niebieskie oczy zachodziły mgłą, a wyraz twarzy zdawał się być nieobecny. Nigdy nie widziałam prawdziwej księżniczki, ale myślę, że mogłaby ona wyglądać właśnie tak jak moja siostra. Szczególnie w tej błyszczącej, czerwonej sukience.
-Po kościele...

Malina. Tak miała na imię mała ruda dziewczynka, która mieszkała w małym miasteczku i nie miała zbyt wielu przyjaciół. Może to ze względu na swój soczyście marchewkowy kolor włosów… Pewnego wieczoru jak zwykle przechadzała się łąką i z utęsknieniem spoglądała na dzieci bawiące się w berka, chowanego, grające w klasy i krzyczące wniebogłosy. Marzyła by chodź raz móc bawić się razem z nimi, tak beztrosko. I wtedy dotarła nad jezioro, przysiadła jak zwykle na brzegu i spotkało ją coś równie niezwykłego, jak niezwykła była ta dziewczynka. Stało się to co znała tylko z bajek- Złota Rybka wyskoczyła z wody i miała zamiar spełnić jej trzy życzenia.
-Malinko, spełni twoje trzy najskrytsze marzenia! Ale zastanów się dobrze i nie zmarnuj ich
Dziewczynka była wniebowzięta! Pomyślała:
- Wreszcie będę mogła bawić się, krzyczeć i szaleć razem, z innymi dziećmi. W końcu będą mnie lubić!
Ale w tym samym momencie pomyślała o czymś innym. O chorej babci, biednej matce i pijącym ojcu. I mimo, że miała zaledwie osiem lat zrozumiała, że są w życiu ważniejsze rzeczy niż sympatia innych. Powiedziała zatem złotej rybce
-Droga Złota Rybko, nigdy nie myślałam, że cię spotkam. Jeżeli możesz spełnić moje trzy życzenia to proszę cię o te trzy rzeczy: Po pierwsze chcę, aby moja babcia wyzdrowiała i aby mogła znów chodzić i uśmiechać się jak kiedyś. Po drugie chcę aby mojej mamie nie zabrakło już nigdy pieniążków na chleb. A po trzecie i najważniejsze, baaaardzo pragnę aby mój tatuś już nigdy nie wrócił pijany do domu i nie uderzył mamusi.
- Złota rybka powiedziała : Jeszcze dziś wrócisz do domu i wszystko się zmieni
Po czym wskoczyła do wody i odpłynęła. Malinka podekscytowana całym zdarzeniem biegła co tchu w nogach do domu, aby sprawdzić czy naprawdę złota rybka spełniła jej życzenia. I rzeczywiście w domu zmieniło się wszystko jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Babcia uśmiechnięta pichciła coś w kuchni, mama przytulona siedziała obok taty na kanapie, który zupełnie trzeźwy naprawiał stary zepsuty zegar. Malina poczuła, że wreszcie będzie szczęśliwa.
W tym momencie ktoś zapukał do drzwi, mama otworzyła i zawołała dziewczynkę:
-Kochanie, dzieci przyszły chcą żebyś poszła z nimi pobawić się w chowanego!
A oczy Malinki tylko rozbłysły bo spełniło się jej kolejne, czwarte już tego dnia, marzenie…
Morał tej bajki jest krótki i niektórym znany – za dobre serce stokroć więcej otrzymamy!

Malina. Tak miała na imię mała ruda dziewczynka, która mieszkała w małym miasteczku i nie miała zbyt wielu przyjaciół. Może to ze względu na swój soczyście marchewkowy kolor włosów… Pewnego wieczoru jak zwykle przechadzała się łąką i z utęsknieniem spoglądała na dzieci bawiące się w berka, chowanego, grające w klasy i krzyczące wniebogłosy. Marzyła by chodź raz móc bawić...

Maki nieśmiało wyglądały ze swych pąków a chabry z zazdrości dla ich dostojeństwa zrobiły się niebieskie. W cieniu wielkiej jabłoni, której płatki niczym śniegu opadały na trawę leżała najbielsza owieczka, jaką widział świat. Wraz z mamą podziwiała nasiona mlecza na tle wschodzącego księżyca - Mamo a gdzie śpi słońce? – Zapytała owieczka. Mama zachichotała – Słońce nie śpi najukochańsza. To promyki po całym dniu pracy wybierają się w odległe krainy by nabrać sił na nowy dzień – mała owieczka zamrugała – Promyki?– Mama owca pokiwała głową – Tak, kochana. Promyki. Twój dziadek mówił, że promyki to spełnione marzenia a każdy, kto spotka promyk będzie najszczęśliwszy na świecie – Oczy owieczki powiększyły się – A czy ja spotkam promyk mamo? –Uszy mamy Owcy zadrżały – Spotkasz kochanie. A teraz idź już spać – cmoknęła ją w czubek czoła i patrzyła jak mała z uśmiechem na ustach pogrąża się w snach.

Owieczka wstała szybciej od stada. Pognała, co sił przed siebie, żeby zobaczyć wschód słońca i wtedy wśród traw cos zabłyszczało. Zza starego pnia wyskoczyło coś, co przypominało złota wiśnię. Małe nóżki i rączki nawet twarz istotki pokryte były złotem – Nie bój się – perłowy głosik uspokoił ją - Jestem promykiem – istotka uśmiechnęła się szeroko – Naprawdę? – Zapytała z niedowierzaniem owieczka – Prawdziwym promykiem? – Jej uszka poruszały się niespokojnie. Promyk skakał wokół niej, a jego głos był delikatny jak puch – Tak. Lubię tutaj przychodzić. Trawa zawsze pachnie tak świeżo – Kontynuował rozmarzony – Chociaż bywałem w krainach gdzie woda jest przejrzysta, a ryby mają wszystkie kolory tęczy – Owieczka oparła łebek na kopytkach i wsłuchała się w opowieść – Mieszka tam księżniczka, która bardzo lubi jak śpiewam – powiedział z dumą promyk – Zaśpiewaj i mi promyku. – Wykrzyknęła owieczka - Mama opowiadała mi o was. Oh, jakie to szczęście, ze Cię spotkałam. Zaśpiewaj promyku – nalegała. Promyk poprawił swoje jaskrawe wdzianko i wypiął się dumnie

Dam Ci złotych łanów kolor, poduszeczkę pełną chmur.
Dam Ci perły słodkiej rosy, plaster miodu pełen dziur
Dam Ci pęczek wiatru dziki, źdźbeł pachnących pełen wór
Śpij królewno, śpij kochana przez tęczowy przeskocz mur

- głos promyka był słodki i sprawił, że Owieczka zamknęła oczy zatapiając się w słodkich dźwiękach melodii. Promyk usiadł obok i nucił jej historie o odległych krainach. Owieczka nigdy nie spała tak spokojnie. Mama miała rację, jeżeli czegoś naprawdę się pragnie marzenia się spełniają.

Maki nieśmiało wyglądały ze swych pąków a chabry z zazdrości dla ich dostojeństwa zrobiły się niebieskie. W cieniu wielkiej jabłoni, której płatki niczym śniegu opadały na trawę leżała najbielsza owieczka, jaką widział świat. Wraz z mamą podziwiała nasiona mlecza na tle wschodzącego księżyca - Mamo a gdzie śpi słońce? – Zapytała owieczka. Mama zachichotała – Słońce nie śpi...

Dawno, dawno temu, za górami za lasami… Właściwie to może wydarzyło się nie tak dawno i nie tak daleko, ale to jest bajka, a bajki tak powinny się zaczynać, prawda?
Żyło sobie dwóch przyjaciół. Jeden postrzegał świat sercem, a drugi rozumem. Cudownie się uzupełniali. Czego nie mógł zrobić jeden, drugi mu pomagał i na odwrót.
Niestety obaj zakochali się w jednej dziewczynie. Choć dotychczas wszystkim się dzielili, teraz nie potrafili się porozumieć.
- Kocham cię. – mówił pierwszy przyjaciel do dziewczyny. – Moja miłość jest największa na świecie.
- Ja ciebie kocham bardziej. Moja miłość jest jeszcze większa. – mówił drugi.
Dziewczyna nie kochała żadnego z nich, ale jak im to powiedzieć?
- Wierzę wam, ale skąd mam wiedzieć czyja miłość jest większa? – Spytała po krótkim namyśle. – Zróbmy tak: Wyruszcie samotnie w szeroki świat. Wyjedźcie daleko, gdzie nie będzie mnie przed waszymi oczami i wróćcie za rok. Dla człowieka rok to dużo czasu, ale dla miłości rok jest jak chwila.
Zgodzili się i wyruszyli w świat.
Pierwszy udał się na wschód. Czuł się wypełniony miłością i rozdawał ją innym, nie tylko ludziom, ale obdarzał nią wszystko, co było w jego zasięgu. Wszyscy go kochali i wszędzie, gdzie był, znajdował przyjaciół.
Drugi wyruszył na zachód. Czuł się dziwnie przez uczucie, które go wypełniało i skrył go głęboko w sercu. Chronił go i go nie okazywał. Ale wciąż rozdawał wsparcie i pomoc. Skąd nie odszedł, wszędzie pozostawiał ludzi, którzy go szanowali i byli mu wdzięczni.
Minęła godzina. Spotkali się znów przyjaciele z dziewczyną.
- Kocham cię. – Powiedział pierwszy. – Moja miłość jest ogromna.
Położył jej dłoń na swym sercu, które okazało się puste. Rozdał innym całą miłość.
- Kocham cię. – Powiedział drugi. – Moja miłość jest większa. Nie podzieliłem się nią z nikim i ją chroniłem specjalnie dla ciebie.
Położył jej dłoń na swym sercu, które okazało się puste. Miłość zbyt głęboko się skryła i teraz wyschła.
- Ja jestem szczęśliwa, a wy już znaleźliście to, czego szukaliście. – rzekła dziewczyna.
Jak to w każdej bajce bywa, każdy znalazł swoje szczęście. Pierwszy rozdał miłość innym i to mu wystarczyło. Drugi ją stracił, ale miał szacunek innych i to mu wystarczyło.
Nie zgadzacie się, prawda? Być może tak się nie wydarzyło. Może nie wszyscy byli szczęśliwi. Bo zarówno szczęście jak i miłość to coś indywidualnego. Dla każdego inne i niepowtarzalne.
Ale to tylko bajka, a bajki tak się zaczynają i tak się kończą.

Dawno, dawno temu, za górami za lasami… Właściwie to może wydarzyło się nie tak dawno i nie tak daleko, ale to jest bajka, a bajki tak powinny się zaczynać, prawda?
Żyło sobie dwóch przyjaciół. Jeden postrzegał świat sercem, a drugi rozumem. Cudownie się uzupełniali. Czego nie mógł zrobić jeden, drugi mu pomagał i na odwrót.
Niestety obaj zakochali się w jednej dziewczynie....

Dawno temu, w Zielonej Dolinie wraz z rodzicami mieszkał niski, nieśmiały krasnal Benjamin. Pewnego razu Benjamin zakradł się do kuchni na tyłach baru mlecznego pana Kartofla. Gdy miał już na palcach wychodzić, w drzwiach Stanął pulchny synalek pani Kartofel, Pączuś, który zawsze wraz z kolegami śmiał się z niskiego wzrostu Benjamina.
- O, witaj, Benjaminie. - rzekł z hytrym uśmiechem.
- Cześć. - odpowiedział przestraszony krasnal. Ludzki chłopiec był ponad dwa razy od niego wyższy.
- Odsuń się. Idę do pokoju, bo zostawiłem tam mój nowy łuk i kołczan-mówił Pączuś, nie bez uciechy obserwując otwierające się ze zdumienia usta Benjamina.-Urządzamy konkurs: kto trafi w sam środek tarczy, wygrywa jabłko.
- Czy mogę spróbować? - zaproponował nieśmiało Benjamin.
- Ty? Chyba żartujesz?-Po chwili jednak westchnął niecierpliwie, widząc szklące się łzami oczy Benjamina. - No dobrze, chodź.
Jeszcze tego samego dnia, kiedy słońce zbliżało się już ku zachodowi, a niebo zrobiło się pomarańczowo-czerwone,Benjamin, trzymając w ręku nowy łuk Pączusia, celował w sam środek okrągłej tarczy, stojącej kilka metrów przed nim. Do tej pory żadnemu z chłopców nie udało się trafić w sam środek tarczy.Pączuś był czerwony ze wstydu i straty dumy, jaką miał mu przynieść celny strzał.
Benjamin odetchnął głęboko i naciągnął cięciwę, napawając się tą chwilą. Z pomiędzy jego palców z prędkością wiatru wyleciała strzała i kręcąc się wokół własnej osi wbiła się prosto w sam środek pomalowanego na czerwono kółeczka, oznaczającego wygraną. Zapadła cisza. Benjamin wyszczerzył zęby do zdumionych kolegów. Pączuś odchrząknął z powagą.
- Benjaminie, muszę przyznać, że się myliłem. Nie spodziewałem się, że taki niski człowieczek, jak ty...Może być bohaterem.
Benjamin podszedł do swoich towarzyszy, którzy zrozumieli, że wszyscy są równi i mają takie same szanse, by zdobyć bohaterskie umiejętności. Potem wszyscy wyruszyli na spacer nad rzekę i uczyli Benjamina, jak wspinać się na drzewa. Na koniec dnia, wzamian za cudowną zabawę, krasnal podzielił jabłko na kilka części, z ktorych każdą oddał jednemu z chłopców.
Wieczorem, gdy Pączuś wrócił do rodziców i opowiadał im zmęczonym już głosem o dzisiejszym dniu, jego tata rzekł bardzo pouczającym tonem:
- Wspomnienia, Pączusiu, są o wiele cenniejsze od jakiejkolwiek rzeczy materialnej. - I choć chłopiec nie rozumiał, co znaczy "materialna", domyślał się, o co chodziło panu Kartoflowi.
Benjamin, Pączuś i jego koledzy zostali najlepszymi przyjaciólmi i nigdy już nie wyśmiewali się z czyjegoś wyglądu albo zachowania.

Dawno temu, w Zielonej Dolinie wraz z rodzicami mieszkał niski, nieśmiały krasnal Benjamin. Pewnego razu Benjamin zakradł się do kuchni na tyłach baru mlecznego pana Kartofla. Gdy miał już na palcach wychodzić, w drzwiach Stanął pulchny synalek pani Kartofel, Pączuś, który zawsze wraz z kolegami śmiał się z niskiego wzrostu Benjamina.
- O, witaj, Benjaminie. - rzekł z...

W małym, gęstym, gęstym lasku żył sobie lisek. Był on bardzo samotny, bowiem wszyscy myśleli, że jest zły i chytry.
-Nie chodź tam! Zaraz cię złapie!- upominała pani Niedźwiedziowa swojego synka.
-Nie podchodźcie do niego! Zobaczcie, jaką ma minę!- mówił swoim dzieciom pan Zając.
-To chytrus! Rudzielec !-krzyczeli jeszcze inni mieszkańcy lasku.
Lisek nie rozumiał, dlaczego inni postrzegają go tak źle. Przecież zawsze starał się być miły, uśmiechał się do innych, chciał się bawić. Tymczasem wszyscy odsunęli się od niego, a on musiał spędzać samotnie długie popołudnia.
Pewnego dnia, znudzony lisek postanowił wybrać się nad znajdującą się nieopodal rzekę. Wiedział, że o tej porze mali mieszkańcy lasu pluskają się w wodzie. Usiadł na małym pagórku i oparł głowę na kamieniu. Zamknął oczy i wyobraził sobie jak bawi się razem ze zwierzątkami...Nagle usłyszał krzyk. Otworzył oczy i zobaczył topiącego się niedźwiadka. Zerwał się na równe nogi i ruszył mu z pomocą.
Jakież zdziwienie malowało się na mordkach mieszkańców lasku, gdy dzielny lisek wynosił w zębach małego niedźwiadka, a następnie zanosi go do mamy!
Od tamtej pory lisek był traktowany jak bohater. Wszyscy zaczęli go odwiedzać i się z nim bawić. Zrozumieli także, że nikogo nie należy sądzić po pozorach. To była bardzo ważna lekcja dla mieszkańców lasku...

Tę bajkę opowiedziałabym w przyszłości swoim dzieciom. Uważam, że takie historyjki powinny uczyć czegoś dzieci.

W małym, gęstym, gęstym lasku żył sobie lisek. Był on bardzo samotny, bowiem wszyscy myśleli, że jest zły i chytry.
-Nie chodź tam! Zaraz cię złapie!- upominała pani Niedźwiedziowa swojego synka.
-Nie podchodźcie do niego! Zobaczcie, jaką ma minę!- mówił swoim dzieciom pan Zając.
-To chytrus! Rudzielec !-krzyczeli jeszcze inni mieszkańcy lasku.
Lisek nie rozumiał, dlaczego...