Nadlatuje, czuję ją z daleka. Czy ona naprawdę sądzi, że zawładnie całym światem? Przecież to kobieta! 1000 lat temu ich obecność była na porządku dziennym, ale po Wielkim Wybuchu musimy walczyć ze skrzydlatymi pięknościami o swoje miejsce na planecie.
- Przybywam w imieniu samic alfa, chcemy wam coś zaproponować.
- Co konkretnie?
- Spróbujmy połączyć siły. Tysiące lat temu ludzie tak żyli...
- To niedorzeczne!
- Możemy pozbyć sie metalowych bram, ogrodzeń, betonowych murów, które dzielą świat kobiecy od męskiego. W przeciwnym razie za kilkanaście lat oba światy zginą...
- No nie wiem, muszę skonsultować to z Radą Starszych i samcami alfa.
- Macie dwanaście godzin. Jeśli nie zgodzicie się na naszą propozycję, będziemy zmuszone walczyć. Jeśli my wygramy, weźmiemy waszych mężczyzn za zakładników i zrobimy to, co uważamy za konieczne.. Jeśli wy wygracie, świat długo nie poistnieje.. Spójrzcie na to przyszłościowo.
- Nim słońce wzejdzie, dostaniecie odpowiedź.
- Czekamy. Do zobaczenia.
A niech mnie...

Nadlatuje, czuję ją z daleka. Czy ona naprawdę sądzi, że zawładnie całym światem? Przecież to kobieta! 1000 lat temu ich obecność była na porządku dziennym, ale po Wielkim Wybuchu musimy walczyć ze skrzydlatymi pięknościami o swoje miejsce na planecie.
- Przybywam w imieniu samic alfa, chcemy wam coś zaproponować.
- Co konkretnie?
- Spróbujmy połączyć siły. Tysiące lat...

Seera słyszała równomierne bębnienie deszczu o blaszane dachówki. Nie miała odwagi wychylić się ze swego schronienia. Lecz Szósty był cierpliwy. Czekał.

Dziewczyna ścisnęła paczuszkę zawieszoną na szyi. Jej usta poruszały się bezdźwięcznie, formując słowa niemej modlitwy. Trzy, siedem, dziesięć, śmierć. Dwa, osiem, dwanaście, ogień… Powtarzała te kombinacje jak mantrę. Kobiety z jej rodu przekazywały tę wiedzę z pokolenia na pokolenie, uczyły Przewidywania Rzutu już od maleńkości. Znała wszystkie kombinacje na pamięć; tylko jej siostra mogła się z nią równać. Lecz i ona nie była nieomylna. Latuur miała tylko czternaście lat, kiedy się pomyliła.

Nie jestem swoją siostrą , pomyślała Seera. Nie popełnię błędu. Pociągnęła za rzemyki sakiewki i sięgnęła do niej drżącą ręką. Cztery, sześć, jedenaście, śmierć. Wystarczył ledwie zauważalny ruch nadgarstkiem, i po bruku potoczyły się czarne kości. Szósty usłyszał ich stukot mimo deszczu. Seera wstrzymała oddech.

Trzy kostki przez chwilę jarzyły się słabym, czerwonawym światłem, po czym zgasły. W tym momencie wybiegła spod dachu i, potykając się, dopadła kości. Szósty już na nią czekał.

– Co za pech – uśmiechnęła się do siebie, patrząc na wypalone na bruku liczby. – Dwa, osiem, dwanaście. Przegrałeś.

Uniosła wzrok. Nie zdążyła przyjrzeć się jego twarzy – ogień pochłonął ją w ciągu dwóch uderzeń serca. Proch zmieszał się z deszczem na jej oczach. Odetchnęła. Chwyciła kości i wrzuciła je z powrotem do sakiewki, a tą znów ukryła pod ubraniem. Wygram z nimi wszystkimi, pomyślała. Jeszcze tylko sześciu. A kiedy skończę z ostatnim, odbiorę życie, które przed laty przegrała Latuur.

Seera słyszała równomierne bębnienie deszczu o blaszane dachówki. Nie miała odwagi wychylić się ze swego schronienia. Lecz Szósty był cierpliwy. Czekał.

Dziewczyna ścisnęła paczuszkę zawieszoną na szyi. Jej usta poruszały się bezdźwięcznie, formując słowa niemej modlitwy. Trzy, siedem, dziesięć, śmierć. Dwa, osiem, dwanaście, ogień… Powtarzała te kombinacje jak mantrę....

Podszedł do kontuaru i złożył zamówienie, a barman podsunął mu terminal. Gdy przytykał swą kartę płatniczą do urządzenia, położył łokcie na barze, jednocześnie zabawnie opierając jedną nogę o drugą.
Julii wydało się, jakby obserwowała postać z kreskówki. Okulary w czarnej prostokątnej oprawce stanowiły mocny akcent na tle łagodnych rysów jego twarzy. Reszta stroju też w jakiś dziwny sposób wyglądała prawie karykaturalnie – pasek w dżinsach wydawał się zbyt szeroki i gruby, a rzucające się w oczy czerwone trampki sprawiały wrażenie, jakby jego stopy były zbyt duże w stosunku do reszty sylwetki. Dokończył płatność i gdy barman podsunął szklankę pod kurek od piwa, podrapał palcami krótkie włosy z boku głowy, jednocześnie rozglądając się po całym lokalu. Julia wiedziała, że jej nie zauważy, więc spokojnie patrzyła prosto na niego. Dłuższe włosy na wierzchu głowy kręciły mu się lekko nad czołem, a ona pomyślała, że okularnik z pewnością ma manierę nerwowego przeczesywania ich palcami. Wziął od barmana dwie szklanki piwa i ruszył z nimi przez środek sali.
Julia obserwowała go uważnie, gdy dosiadał się do dziewczyny.
Oboje byli po dwudziestce, ale ona była chyba trochę młodsza od niego, a może nie. Przez jej dość ostry makijaż właściwie trudno to było ocenić. Też miała na nogach trampki, tyle że czarne. Do nowego piwa wsadziła słomkę z poprzedniej, opróżnionej już szklanki, i pociągnęła lekko, patrząc zalotnie na okularnika.
Julia dawno temu już nauczyła się, że może tylko uprzedzać ludzi o ich losie, ostrzegać ich, dawać im pewne wskazówki, jednak nigdy – ingerować w ich przeznaczenie. Wokół okularnika unosiła się ciemna aura, zwiastująca śmierć. A Julia wiedziała – po prostu w i e d z i a ł a – że przyczyną jego śmierci będzie dziewczyna w czarnych trampkach.
Okularnik miał umrzeć w czwartek dwunastego.

Podszedł do kontuaru i złożył zamówienie, a barman podsunął mu terminal. Gdy przytykał swą kartę płatniczą do urządzenia, położył łokcie na barze, jednocześnie zabawnie opierając jedną nogę o drugą.
Julii wydało się, jakby obserwowała postać z kreskówki. Okulary w czarnej prostokątnej oprawce stanowiły mocny akcent na tle łagodnych rysów jego twarzy. Reszta stroju też w...

Dwunasta córka dwunastego syna zasiadała na tronie już od dwudziestu lat. Lata te upłynęły jej na wojnach, podbojach i pertraktacjach z ludami dalekich krain, w których gromadziły się niezmierzone pokłady magicznych stworzeń. Teraz czekała ją wyprawa za obrotowe góry i podziemne morze, do głębi pradawnego lasu, w którym od wieków mieszkał liczny, ale dobrze ukryty lud niewidzialnych wróżek. Była to ostatnia ostoja tego ginącego gatunku. Nielicznym udało się przeżyć spotkanie z nimi. Królowa musiała się zmierzyć z wyprawą, której być może nie przeżyje. Ale nit miała wyjścia. Tylko wróżki zajmowały się tworzeniem napoju nieśmiertelności. Mógł być ostatnią szansą dla jej umierającej córki.

Dwunasta córka dwunastego syna zasiadała na tronie już od dwudziestu lat. Lata te upłynęły jej na wojnach, podbojach i pertraktacjach z ludami dalekich krain, w których gromadziły się niezmierzone pokłady magicznych stworzeń. Teraz czekała ją wyprawa za obrotowe góry i podziemne morze, do głębi pradawnego lasu, w którym od wieków mieszkał liczny, ale dobrze ukryty lud...

- Pani? – wyszeptała służka. – Czy wszystko w porządku?
Tyche była pewna – „w porządku” pasowało do obecnej sytuacji jak świni siodło. Żadne znaki na niebie i ziemi, nie zapowiadały tego co się dziś stało. Cóż za ironia, że ślepy los wywinął swojej własnej bogini taki numer.
- Zostaw mnie samą Cyntio… Muszę pomyśleć – zmarszczyła brwi i niedbałym gestem nakazała swojej pomocnicy zostawić ją na marmurowym balkonie.
Każdego dnia bogini wybierała dwanaście kart ze swojej boskiej talii, by wejrzeć w przyszłość nadchodzącego dnia. Powodzie, wichury, trzęsienia ziemi, epidemie, miłość, śmierć – dzień jak każdy, od zarania dziejów. Jednak dziś karty wskazały jej coś zupełnie innego.
Westchnęła głęboko i wstała od wielkiego marmurowego stołu, przy którym zajmowała się kolejami losu. Lekki wietrzyk wiejący od strony niebieskiego morza unosił lekko jej długie kremowe szaty i bawił się lokiem ciemnobrązowych włosów, który niesfornie uciekł z zaplecionej misternie fryzury. Chociaż bardzo chciałaby beztrosko wpatrywać się w błękit morza, słuchać melodii wiatru i wdychać zapach otaczających ją kwiatów, karty leżące na stole jakby wręcz oskarżycielsko domagały się pilnej interwencji. Wróciła więc do stołu i nachyliła się nad swoją przepowiednią. Dwanaście misternie zdobionych kart, nie pozostawiło jej złudzeń.
- Doczekaliśmy się… Hermesie! – krzyknęła. Wiatr przybrał na sile, z oleandrów rosnących na plaży posypały się kwiaty. – Hermesie!
- Wystarczyło raz, droga kuzynko – odpowiedział jej męski głos tuż za jej plecami.
- Spójrz – bez zbędnego wstępu wskazała mu dwanaście kart na stole. – Przekaż wieści na Olimpie. Stało się.
Hermes przyglądał się kartom z fascynacją.
- To…
- Poślę posłów do naszych kuzynów, ale ty musisz zanieść te wieści do Zeusa. Dziś na świat przyjdzie cała dwunastka. A wśród nich… – wskazała palcem na jedną z kart z namalowanymi bliźniętami. – Oni.
- Więc zbliża się koniec?
Tyche zagryzła dolną wargę. Nie tego się dziś spodziewała.

- Pani? – wyszeptała służka. – Czy wszystko w porządku?
Tyche była pewna – „w porządku” pasowało do obecnej sytuacji jak świni siodło. Żadne znaki na niebie i ziemi, nie zapowiadały tego co się dziś stało. Cóż za ironia, że ślepy los wywinął swojej własnej bogini taki numer.
- Zostaw mnie samą Cyntio… Muszę pomyśleć – zmarszczyła brwi i niedbałym gestem nakazała swojej...

Symbolika liczby 12 zawsze była nader wyraźna – określająca czas liczba 12 dzieląca każdy dzień na 2 równe co do siebie połowy przed i popołudniowe, 12 charakteryzujących zmienność natury miesięcy,12 wybranych przez Jezusa apostołów, którym zasiadający na tronie Syn Boży zawierzył prowadzenie swojej polityki wobec żyjących na ziemi ludzi. I w końcu 12 ocalałych na całej plancie kobiet, które to w wyniku ciągle niezrozumiałego dla ludzi kataklizmu stanowiły wręcz marginesowo, niezauważalnie małą proporcję do wciąż mającej się dość dobrze męskiej części społeczeństwa. Zebrane w jednej silnej i dobrze zorganizowanej grupie amazonek, mogły jedynie przeciwstawić się samczej dominacji i nie dopuścić do szybko przyjętego, bezdusznego planu ratowania gatunku ludzkiego, przez zastosowanie prostej terapii rozrodczej. Plan z dołu pleców wzięty, bo skoro od lat nie rodziło się żadne dziecko płci pięknej, to każda próba przymusowego rozrodu, skazana była od początku do końca na niepowodzenie. I tutaj te 12 kobiet miały poważne wsparcie, w swojej dobrze zorganizowanej strukturze, jak i w matce naturze, która obdarowała je siłą, wytrzymałością i długowiecznością, w odróżnieniu do skazanych na myślenie tylko genitaliami słabych fizycznie i rozumnie mężczyzn. Ale także i one rozumiały, że przyjdzie taki czas, że coś z tym światem będzie trzeba zrobić, że to im przyjdzie rola odbudowania gatunku ludzkiego.

Symbolika liczby 12 zawsze była nader wyraźna – określająca czas liczba 12 dzieląca każdy dzień na 2 równe co do siebie połowy przed i popołudniowe, 12 charakteryzujących zmienność natury miesięcy,12 wybranych przez Jezusa apostołów, którym zasiadający na tronie Syn Boży zawierzył prowadzenie swojej polityki wobec żyjących na ziemi ludzi. I w końcu 12 ocalałych na całej...

Kiedy zapadł zmrok Elizabeth wsiadła na swojego szarego rumaka i ruszyła w poszukiwaniu czegoś, co zapewniłoby jej szacunek w krainie, w której przyszło jej żyć. Świat Elizabeth był pozbawiony ludzi, była ona uważana za stworzenie z wymarłego gatunku. Zamkami i wioskami, które znała zarządzały elfy i fauny. Jedynym sposobem na odbudowanie świata ludzi było znalezienie kamienia egzystencji, który mógł zwrócić życie dawno zapomnianym królom.
Poszukiwała kamienia dwadzieścia dni i dwadzieścia nocy. Toczyła wojny z ogromnymi trollami, głowo-wężami i potwornymi pegazami. W końcu na skraju dawno zapomnianego zakątka świata natknęła się na ów wymarzony przedmiot. Gdy jednak go sięgnęła jakaś nieznana jej siła zaczęła ciągnąć ją w dół… I znalazła się pod ziemią. Okazało się, że żeby dostać kamień musi stoczyć walkę z jego strażnikiem. Wielkim krasnalem o dwunastu głowach.
Był to ohydny gnom, ze spojrzeniem rządnym śmierci. Elizabeth chwyciła klingę swojego miecza i wyciągnęła ostrze. Skrzat wyjął spod płaszcza kamienny miecz i zaczął się morderczy pojedynek. Kobieta najpierw dostała kilka potężnych ciosów i nie mogła podnieść się z lodowatej gleby. Jednak szybko nabrała nowych sił i zaczęła okładać gnoma swoim srebrzystym ostrzem. Odcięła mu jedną z głów. Potem zdała cios w ramię. Wszystko wskazywało, że Elizabeth za chwilę zada decydujące uderzenie, lecz okazało się, że skrzat nie grał czysto. Nagle na wojowniczkę rzuciło się stado jego morderczych wilków i rozszarpało Elizabeth.
I tak zginął ostatni człowiek w królestwie. Świat opanowała magia. Zamki na zawsze zdobiły proporce elfów i faunów… Może za następne tysiąc lat, ktoś wspomni dzielną wojowniczkę, próbującą uratować rasę ludzi.

Kiedy zapadł zmrok Elizabeth wsiadła na swojego szarego rumaka i ruszyła w poszukiwaniu czegoś, co zapewniłoby jej szacunek w krainie, w której przyszło jej żyć. Świat Elizabeth był pozbawiony ludzi, była ona uważana za stworzenie z wymarłego gatunku. Zamkami i wioskami, które znała zarządzały elfy i fauny. Jedynym sposobem na odbudowanie świata ludzi było znalezienie...

- Fara ? – mężczyzna nieśmiało uchylił drewniane drzwi. Nadstawił ucha, zajrzał do środka, ale w pogrążonej w półmroku głównej izbie nie zauważył sylwetki mieszającej w niej kobiety. – Fara? Jesteś tam? – zapytał ponownie.
Wahał się, czy wejść do środka podczas jej nieobecności. Dobrze wiedział, że jak ceniła swoją prywatność. Z drugiej zaś strony, wydało mu się to podejrzane. Otwarta chata, brak Idu – jej lekko zdziczałego aczkolwiek przyjaznego psiego towarzysza. Już miał zamknąć drzwi, gdy wewnątrz usłyszał cichutkie skomlenie. Wstawił głowę głębiej próbując przyzwyczaić wzrok do słabego oświetlenia. Nie wydawało mu się, cichutkie delikatne skomlenie wróciło. Zrobił nieśmiały krok, jeden, a potem drugi idąc w kierunku dźwięku. Nigdy jeszcze nie był wewnątrz chaty Fary. Kobieta, która pokonała dwunastu wzbudzała niemały szacunek w całej społeczności Poble. Czuł jakby obnażał ją i odbierał jej godność, ale ciekawość i dziwne uczucie między żołądkiem a gardłem podpowiadało mu, że coś nie jest w porządku. Skomlenie było coraz głośniejsze, wyraźnie dochodziło z góry. Powoli wspiął się po kilkustopniowych krętych schodach. Jego oczami ukazał się przedziwny obraz. Idu leżący na brzuchu, popiskujący wpatrzony w swoją Panią. Fara z rozpuszczonymi siwymi włosami, odchyloną do tyłu głową siedziała na podłodze. Poruszała ustami jakby coś mówiła, ale nie wydobywał się z nich żaden dźwięk.
Mężczyzna podszedł bliżej nachylając się nad nią. Jej wzrok był skierowany do góry, ale patrzyła jakby przez wszystko, przez niego, przez sufit chaty, gdzieś daleko. Jej usta cały czas się poruszały, ale nie potrafił nic wyczytać z ruchu jej warg.
Przełknął ślinę. – Fara? – zapytał tak cicho, że wydawało mu się, że to był dźwięk w jego głowie. – Czy wszystko w porządku?
Kobieta nie poruszyła się, nie mrugnęła, wydała z siebie cichy syk i zaczęła mówić szeptem – Oni wracają, Hanisie. Dwunastu powróci z Abisyme. Wszyscy zginiemy. Wszyscy. – powiedziała i opadła na ziemię.

- Fara ? – mężczyzna nieśmiało uchylił drewniane drzwi. Nadstawił ucha, zajrzał do środka, ale w pogrążonej w półmroku głównej izbie nie zauważył sylwetki mieszającej w niej kobiety. – Fara? Jesteś tam? – zapytał ponownie.
Wahał się, czy wejść do środka podczas jej nieobecności. Dobrze wiedział, że jak ceniła swoją prywatność. Z drugiej zaś strony, wydało mu się to...

Dwanaście dni zostało jej do objęcia władzy. Doskonale wiedziała, że nie może sobie teraz pozwolić na żadne potknięcie. Pkazanie swoich nadprzyrodzonych mocy, skutkowało by w tym momencie utratą władzy na zawsze. Dlatego unikała wyjść. Przecież zawsze, gdy coś nie szło po jej myśli była gotowa zniszczyć, zamienić w proch. Teraz czekała tylko na władzę i zamierzała ruszyć na podbój świata. Zamierzała zniszczyć męska populację zamieszkujacącą Ziemię, planetę którą chciała zawładnąć.

Dwanaście dni zostało jej do objęcia władzy. Doskonale wiedziała, że nie może sobie teraz pozwolić na żadne potknięcie. Pkazanie swoich nadprzyrodzonych mocy, skutkowało by w tym momencie utratą władzy na zawsze. Dlatego unikała wyjść. Przecież zawsze, gdy coś nie szło po jej myśli była gotowa zniszczyć, zamienić w proch. Teraz czekała tylko na władzę i zamierzała ruszyć na...

- Dwanaście kręgów piekła, a ty przeszłaś już przez jedenaście - powiedział Reed mocnym głosem, trzymając w dłoniach głowę kobiety, którą kochał od zawsze, a której nie dał najmniejszych szans na to, by się tego domyśliła.
- Tego nie dam rady zrobić -szepnęła przez łzy Omega - to zbyt trudne zadanie, nie osiągnę nieśmiertelności.
- Osiągniesz, albo nie nazywam się Reed. Musisz tylko stawić czoła swojemu najwiekszemu strachowi.
- Samotności... - ledwie słyszalny głos wydobył się z ust Omegi, omiatając ciepłym tchnieniem twarz Reeda.
W jednej chwili wszystko wróciło i przytłoczyło wspomnieniami duszę Omegi, niczym czarna, zimna smoła. Oddech stał się urywany, dłonie zaczęły jej drżeć, zimny pot oblał plecy, a przed oczyma wyobraźni ujrzała ciemny las nocą. Surowe pnie odcinały się ledwo widocznymi liniami od nieprzeniknionego mroku, coś za nią szło, coś wokół węszyło, gdzieś pękały gałązki, a może to tylko ona... siedmioletnia, porzucona na pastwę okrutnego losu, maleńka i nikomu nie potrzebna, o bosych stópkach i szarych zapłakanych oczach.
Zachłysnęła się powietrzem i wróciła do rzeczywistości.
- Masz trzydzieści lat, nie siedem - przypomniał Reed jak gdyby czytał jej w myślach.
- Wiem, dobrze, zrobię to, ale możesz być pewny, że nie zdobędę wieczności. Niby po co mi ona?
- Aby dzielić ją ze mną, kochanie.
Oszołomiona wyznaniem, Omega została popchnięta przez Reeda prosto w leśną głuszę.
- Czekam - szepnął Reed pod nosem - Wracaj prędko.

- Dwanaście kręgów piekła, a ty przeszłaś już przez jedenaście - powiedział Reed mocnym głosem, trzymając w dłoniach głowę kobiety, którą kochał od zawsze, a której nie dał najmniejszych szans na to, by się tego domyśliła.
- Tego nie dam rady zrobić -szepnęła przez łzy Omega - to zbyt trudne zadanie, nie osiągnę nieśmiertelności.
- Osiągniesz, albo nie nazywam się Reed....