Z dorsza wyciągam ości i wyliczam:
"MiłOŚCI, radOŚCI, cierpliwOŚCI, wyrozumiałOŚCI nam trzeba, drogi panie. A nadmiar złOŚCI szkodzi pięknOŚCI. Nawet tej zawartej w męskOŚCI."

Po wydobyciu ości dorsz doskonale nadaje się na poczęstunek do przejednania wrogo nastawionego rozmówcy. Palce lizać!

A skoro już o lizaniu mowa, znaczy, że język w ruchu. Tylko jaki język, ja pytam! Czy polski? Czy węgierski?

W ramach rozstrzygnięcia owych niepowetowanych wahań (tym bardziej, że i na twarzy oponenta widzę już konsternację) proponuję zastosować słownik polsko-węgierski do rozwiania tychże niepokojów. Macham nim zamaszyście, a niepokoje ulegają rozwianiu.
Ukontentowana twarz spożywacza dorszy rozświetla się błogą bezmyślnością. Język opada w bezwiednym akcie beztroski. Polski, węgierski, mieszany - jeden czworonóg.

Oponent okiełznany.

Jó éjszakát kívánok!

Z dorsza wyciągam ości i wyliczam:
"MiłOŚCI, radOŚCI, cierpliwOŚCI, wyrozumiałOŚCI nam trzeba, drogi panie. A nadmiar złOŚCI szkodzi pięknOŚCI. Nawet tej zawartej w męskOŚCI."

Po wydobyciu ości dorsz doskonale nadaje się na poczęstunek do przejednania wrogo nastawionego rozmówcy. Palce lizać!

A skoro już o lizaniu mowa, znaczy, że język w ruchu. Tylko jaki język, ja...

Mówię zwykłe: łap! równocześnie rzucając dorszem do oprawcy. Po polsku krzyczę udław się i uciekam co sił w nogach w odwrotnym kierunku. Udaję, że nic się nie stało, wyciągam słownik, mapę i ciemne okulary. Jestem zwyczajną turystką, podziwiam piękny kraj, sympatycznych mieszkańców, kupuję pamiątki.

Mówię zwykłe: łap! równocześnie rzucając dorszem do oprawcy. Po polsku krzyczę udław się i uciekam co sił w nogach w odwrotnym kierunku. Udaję, że nic się nie stało, wyciągam słownik, mapę i ciemne okulary. Jestem zwyczajną turystką, podziwiam piękny kraj, sympatycznych mieszkańców, kupuję pamiątki.

Dennis wpatruje się we mnie z obłędem w kaprawych oczkach.Spodziewa się,że filigranowa brunetka w stroju wikinga nie będzie dla niego żadnym problemem.Gorzko pożałuje swojego błędu w ocenie.Omiatam okolicę spojrzeniem.Po prawej stronie widzę Supermena,który naprawiając rower podziwia swoje odbicie w jego ramie.Eh nic mi po tym lalusiu.Z kącika wygiętych ust Dennisa spływa błyszcząca kropla śliny.Z całej siły uderzam go w głowę rozmówkami i biegnę w prawo,goni mnie.O to chodzi.Ustawiam dorsza pod kątem i łapię promień słońca,który odbija się od jego łuski,a potem od śnieżnobiałych zębów Supermana i oślepia Dennisa.Robię zwrot w tył i biegnę wprost na kort tenisowy.Dennis potrząsa głową i rusza w pościg chwiejąc się lekko.Hełm z rogami opada mi na oczy,ale jestem spokojna.Rzucam dorsza za siebie.Moore jest tuż za mną.Robię unik.Moore ślizga się na rybie,wymachuje rękoma,ale ja grałam kiedyś w kosza:robię wyskok i jeszcze raz uderzam książeczką napastnika wrzucając go do budyniu.Idealny wsad za dwa punkty!Budyń rozprysnął wkoło brudząc obcisłe odzienie bohatera,który z oburzeniem spogląda na mnie.Zostawiam Dennisa,wygładzam strój,poprawiam warkoczyki i orzeźwiona biegiem ruszam z uśmiechem na wieczorek muzyczny.

Dennis wpatruje się we mnie z obłędem w kaprawych oczkach.Spodziewa się,że filigranowa brunetka w stroju wikinga nie będzie dla niego żadnym problemem.Gorzko pożałuje swojego błędu w ocenie.Omiatam okolicę spojrzeniem.Po prawej stronie widzę Supermena,który naprawiając rower podziwia swoje odbicie w jego ramie.Eh nic mi po tym lalusiu.Z kącika wygiętych ust Dennisa spływa...

Groźnym krokiem wikinga wkraczam do pomieszczenia, ale co to? Budyń gra w tenisa? Niemożliwe! On zawsze zajmował się koszykówką. A obok Superman naprawia rower? No, to akurat mnie nie dziwi. Już dawno radziłem mu kupić nowy, bo na tym rzęchu długo nie pojeździ. Rozglądam się w poszukiwaniu Johanna Gambolputty de von Ausfern Schplenden Schlitter Crass Cren Bon Fried... *pięź minut później* z Ulm, aż tu nagle zza krzaków (naprawdę nie wiem skąd on się wziął w środku budynku) wyskakuje nie kto inny niż Dennis Moore i woła "Łubin albo życie". Mając w rękach tylko świeżego dorsza i rozmówki angielsko-węgierskie nie mogę zrobić nic lepszego niż grać na czas. Ale co to? Właśnie w mojej głowie pojawił się pewien plan.
- Mam lepszy pomysł - mówię. - Zadam ci trzy pytania. Jeżeli na nie odpowiesz zrobisz ze mną co chcesz. Jeżeli nie - tu zaczynam się złowieszczo śmiać - zrobisz dla mnie jedną rzecz.
Chcąc, nie chcąc, Dennis przystaje na propozycję pewny swojego geniuszu.
- To zaczynamy. Jak się nazywasz?
- Dennis Moore - odpowiada bez zawahania.
- Jaki masz cel? -pada kolejne pytanie.
- Łubin!! - krzyczy coraz bardziej pewny siebie.
Szybko zaglądam do rozmówek i znajduję pytanie "Jaki kolor ma twoja bielizna (kto umieszcza takie rzeczy w rozmówkach?!), które zadaje Moore'owi po węgiersku oczywiście.
- Tego nie wiem - odpowiada cały czerwony na twarzy.
- HA! Wiedziałem! A teraz moja nagroda. Weź tego świeżutkiego dorsza i rozegraj z budyniem mecz w tenisa, używając ryby jako rakiety.
Dennis, nie mając wyboru, bierze ode mnie dorsza (warto przypomnieć, że był świeży) i rusza w stronę budyniu, a ja mając drogę wolną ruszam na poszukiwania Johanna Gambolputty de von Ausfern Schplenden Schlitter Crass Cren Bon Fried Digger Dingle Dangle Dongle Dungle Burstein von Knacker Thrasher Apple Banger Horowitz Ticolensic Grander (itd.) z Ulm.

Groźnym krokiem wikinga wkraczam do pomieszczenia, ale co to? Budyń gra w tenisa? Niemożliwe! On zawsze zajmował się koszykówką. A obok Superman naprawia rower? No, to akurat mnie nie dziwi. Już dawno radziłem mu kupić nowy, bo na tym rzęchu długo nie pojeździ. Rozglądam się w poszukiwaniu Johanna Gambolputty de von Ausfern Schplenden Schlitter Crass Cren Bon Fried... *pięź...

Dzień jak co dzień. W drodze na spotkanie z moim ukochanym kompozytorem z setką nazwisk wstąpiłem do dość dziwnej księgarni. Z satysfakcją spoglądam na swój nowy nabytek. Słownik angielsko-węgierski i świerzego dorsza To była naprawdę dziwna księgarnia. Ale obsługa bardzo miła.
Jak co dzień macham na powitanie Budyniowi, który odmachuje mi paletką pingpongową. Potem witam się z Supermanem, który ma ewidentne problemy ze swoim rowerem.
-Łubin albo życie!
Męski donośny głos wrzeszczy do mnie zza krzaka. Nagle na ulicę wyskakuję nie kto inny jak Dennis Moore. To dziwne, dlaczego tak krzyczy. Nie dawniej jak wczoraj, w zielonych swetrach, śpiewaliśmy szanty. Nie ma na to czasu. Muszę działać szybko. W pierwszym odruchu żałuję, że nie mam przy sobie Świętego Granatu Ręcznego. Mam za to Słowni. Nie myśląc za wiele odliczam do trzech i ciskam nim w napastnika. Ponad 500 stron leci prosto w głowę Moore’a. Jednak, mimo wieku, gibkie ciało mężczyzny bez problemu unika pocisku, który mimo moich największych chęci, nie wybucha. Ale to nic, mam jeszcze rybę. Świerzego dorsza kaliber 45 z laserowym celownikiem kupionego w księgarni. Puszczam serię w stronę łubinowego maniaka, który pada na ziemię. Bez zwłoki ruszam w dalszą podróż. Dzień jak co dzień.

Dzień jak co dzień. W drodze na spotkanie z moim ukochanym kompozytorem z setką nazwisk wstąpiłem do dość dziwnej księgarni. Z satysfakcją spoglądam na swój nowy nabytek. Słownik angielsko-węgierski i świerzego dorsza To była naprawdę dziwna księgarnia. Ale obsługa bardzo miła.
Jak co dzień macham na powitanie Budyniowi, który odmachuje mi paletką pingpongową. Potem witam...

Odpowiedź jest banalnie prosta. Krzyknął bym "Albo życie łubin", po czym cisnął bym świeżym dorszem w budyń. Budyń przybiegłby wściekły i dopytywał się w jakim celu tym łososiem w niego ciskam. Wtedy odrzekłbym spokojnie, wskazując na Dennisa Moora 'ten tu dżentelmen śmiał waszmość kiślem mdłym nazwać nikczemnie'. Jako że kisiel i budyń wrogami zaciekłymi od Wielkiej Wojny makaronowej pozostają, ten drugi dłużny nie pozostaje i zaczyna bić niemiłosiernie Dennisa rybą, już nie tak świeżą jak kilka zdań temu. A my, uwolniwszy się od natarczywego smakosza Łubinu, dalej idziemy odwiedzić naszego ulubionego DJa, zajadając się przepysznymi rozmówkami. Moje są zdecydowanie niedosolone. Trzeba będzie złożyć skargę do Ministerstwa Niedoprawionej Literatury.

Odpowiedź jest banalnie prosta. Krzyknął bym "Albo życie łubin", po czym cisnął bym świeżym dorszem w budyń. Budyń przybiegłby wściekły i dopytywał się w jakim celu tym łososiem w niego ciskam. Wtedy odrzekłbym spokojnie, wskazując na Dennisa Moora 'ten tu dżentelmen śmiał waszmość kiślem mdłym nazwać nikczemnie'. Jako że kisiel i budyń wrogami zaciekłymi od Wielkiej Wojny...

To proste... Mówię mu uprzejmie 'Hello' i pytam, czy nie zechciałby zaprenumerować nowego węgierskiego miesięcznika dla wędkarzy. Nie wierzy mi, jest podejrzliwy. Dlaczego? Bo Wikingowie dobrze żyją z rybami. Na nic więc ten dorsz, jednak szkoda wyrzucić, a on grozi mi tylko słownie. Dlatego... oddaję mu rybę, gdyż nie chcę walczyć nie fair. Pytam, po co mu łubin. Denerwuje się jakże retorycznym pytaniem, stąd i moje nerwy. Atmosfera robi się gęsta, wspominam więc, że idę w odwiedziny do (...)Dingle Dangle Dongle Dungle'a(...)(w całości), a kiedy jego czujność zostaje uśpiona zastanawianiem, czy nie popełniam błędów w wymowie, otwieram słownik próbując 'spreparować' samobójstwo poprzez przeczytanie kilku pierwszych haseł. Z agonii ratuje mnie piłeczka tenisowa, która odbijając od roweru trafia w hełm (wikinga, jakkolwiek on się nie nazywa). Mdleję - cała wina spada na pana Moora, który krzyczy, że żartował z tym łubinem. Jednak jest już za późno, bo pojawiła się hiszpańska inkwizycja. Nikt nie spodziewał się hiszpańskiej inkwizycji.

To proste... Mówię mu uprzejmie 'Hello' i pytam, czy nie zechciałby zaprenumerować nowego węgierskiego miesięcznika dla wędkarzy. Nie wierzy mi, jest podejrzliwy. Dlaczego? Bo Wikingowie dobrze żyją z rybami. Na nic więc ten dorsz, jednak szkoda wyrzucić, a on grozi mi tylko słownie. Dlatego... oddaję mu rybę, gdyż nie chcę walczyć nie fair. Pytam, po co mu łubin. Denerwuje...

Niezrażony tym nagłym atakiem (bynajmniej nie hiszpańskiej inkwizycji) biorę do ręki dorsza i wkładam go między strony książeczki z rozmówkami.
-Nie. Nie możesz tego zrobić- przerażony Moore ma łzy w oczach.
Uśmiecham się tylko i pytam o sól.
-Nie możesz! Nie możesz tak zjeść tego biednego dorsza w tak podłym słowniku! - Moore zaczyna krzyczeć, padł na kolana.
-Masz rację- odpowiadam - lepiej smakowałby w słowniku angielsko-chińskim ale cóż.
Moore zaczyna płakać kiedy zaczynam gryźć okładkę.
-Weź chociaż zjedz go z jakąś angielską gazetą, chociaż z plakatem królowej! Miej litość! Nie mogę patrzeć na mękę tego biednego dorsza z rozmówkami angielsko-węgierskimi! To nieludzkie! To straszne!
Słysząc krzyki Moora Superman ruszył dorszowi na ratunek. Niestety był trochę podchmielony i wylądował prosto w budyniu, który w momencie zderzenia pękł niczym bańka mydlana. Popłynęła rzeka budyniu zabierając Moora oraz Supermana hen hen daleko i jeszcze dalej. A oto i płynie w budyniu sam wielki kompozytor.
-Witaj Johannie Gambolputty...-zaczynam i niestety nie mogę dokończyć gdyż budyniowy nurt zabiera go hen hen daleko i jeszcze dalej. Moja ostatnia nadzieja w dorszu! Niestety moja ryba zastrajkowała - pokazała wszystkim środkową płetwę i popłynęła hen hen daleko i jeszcze dalej. Zdołowany całą sytuacją sięgam po rozmówki. Za swoją zgryzotę zemszczę się na widzach <najazd kamery na twarz> zaczynam czytać "Strona pierwsza, zwroty codzienne...dzień dobry". Po chwili jednak wszystko zalewa budyń.

Niezrażony tym nagłym atakiem (bynajmniej nie hiszpańskiej inkwizycji) biorę do ręki dorsza i wkładam go między strony książeczki z rozmówkami.
-Nie. Nie możesz tego zrobić- przerażony Moore ma łzy w oczach.
Uśmiecham się tylko i pytam o sól.
-Nie możesz! Nie możesz tak zjeść tego biednego dorsza w tak podłym słowniku! - Moore zaczyna krzyczeć, padł na kolana.
-Masz rację-...

-Drogi pamiętniczku. Dziś na śniadanie położyłem talerz z bekonem na fotelu i schowałem się pod zlewem. Woda kapiąca na moje znamię (w kształcie kalekiego Szwajcara na koniu) przypomniała mi, że miałem odwiedzić mojego przyjaciela, Johanna Gambolputty de von...
-Dość, nie starczy Ci znaków!
-Prawda! Zabrałem więc dwa twarde jabłuszka, świeżego dorsza oraz naparstek. Początkowo chciałem pojechać drogą M5 do Starych Pośladków, ale potem stwierdziłem, że szybciej będzie przepłynąć Atlantyk w butelce po środku do czyszczenia chrząszczy. Wsiadłem więc na rower, przebrany jak ja, za wikinga. Po drodze jakiś mężczyzna twierdził, że w jego książce napisano, że mam piękne uda. Podziękowałem i zabrałem ją ze sobą. Wtem, drogę zastąpił mi pan Moore.
-Przerywamy ten program, aby was wkurzyć i przypomnieć, że reszta szczegółów jest opisana w temacie konkursu.
-Dziękuję. Aby wybrnąć z tej sytuacji, zajrzałem do rozmówek. Polecali tam kosmiczny budyń, ale on grał dopiero trzeciego gema. Zaproponowałem więc Dennisowi, abyśmy usiedli razem na moim dorszu, a na obiad wtarli sobie żwir we włosy. No i właśnie wtedy konstabl Cycuszek zrzucił swoje przebranie Supermana i aresztował mnie za tworzenie skeczy bez puenty. Aktualnie oczekuję na wykonanie kary przykręcenia biodra do kiosku z ciastkami. Cholerni masoni. Kurtyna!
Dennis Moore, Dennis Moore
on przepędził stado kur,
Dennis Moore, Dennis Moore,
nie spodziewał się koguta,
oj uważaj, drogi Moore,
jeszcze ci wydziobie fi...ołki.

-Drogi pamiętniczku. Dziś na śniadanie położyłem talerz z bekonem na fotelu i schowałem się pod zlewem. Woda kapiąca na moje znamię (w kształcie kalekiego Szwajcara na koniu) przypomniała mi, że miałem odwiedzić mojego przyjaciela, Johanna Gambolputty de von...
-Dość, nie starczy Ci znaków!
-Prawda! Zabrałem więc dwa twarde jabłuszka, świeżego dorsza oraz naparstek....

Ściągam rogaty hełm i wyciągam z niego mój awaryjny zestaw wikinga, z którym nie rozstaję się na krok. Dorsz i rozmówki angielsko-węgierskie. Połączenie niezawodne. Nieraz uratowało mi skórę. Byleby dorsz był zawsze świeży.
Przebiegam wzrokiem po słowniczku. Moore przebiega po budyniu. Krzyczy. Moore, nie budyń. Zaraz wydaję okrzyk i ja. Po węgiersku. Dukam dziarsko kilka słów. "Spadochron żuje żurek" albo coś w tym stylu. Poskutkowało.
- Jaki żurek? Pomidorową! - oburza się Moore.
- Hasło prawidłowe. Drugi etap misji "Nibuł" rozpoczęty - oznajmiam najkonspiracyjniej, jak potrafię. - Agencie Zagroda, agent Karpik przekaże panu dalsze wskazówki. Dorwiemy Łubina.
- Łubin albo życie!
- Tak jest!
Rzucam Moore'owi dorsza. Świeżego, naturalnie. Ten łapie. Moore dorsza, nie na odwrót.
- Proszę się śpieszyć. Agent Karpik ulegnie autodestrukcji za pierwiastek z silni.
Moore przystawia dorsza do ucha. Nie na odwrót. Agent Karpik staje okoniem.
Odchodzę, póki jest świeży. Trochę biegnę. Trochę wpadam w budyń. Ale tylko po kolana.

Ściągam rogaty hełm i wyciągam z niego mój awaryjny zestaw wikinga, z którym nie rozstaję się na krok. Dorsz i rozmówki angielsko-węgierskie. Połączenie niezawodne. Nieraz uratowało mi skórę. Byleby dorsz był zawsze świeży.
Przebiegam wzrokiem po słowniczku. Moore przebiega po budyniu. Krzyczy. Moore, nie budyń. Zaraz wydaję okrzyk i ja. Po węgiersku. Dukam dziarsko kilka...