Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie po­zwól, żeby to, co ktoś mówi o tobie, określa­ło, jak się czu­jesz sama ze sobą.

Kiedy odtwarzam ten scenariusz w myślach, ledwie mogę to znieść. On powie coś wspaniałego, a ja uwierzę, że mówi serio, mimo wszystkich dowodów na to, że jest inaczej. I wtedy go polubię, pokocham albo poczuję coś, czego nigdy wcześniej nie czułam. Aż pewnego dnia, gdy będę już zbyt zaangażowana, on przestanie mnie lubić albo kochać, z tego czy innego powodu. A ja zostanę z dziurą w sercu.

Czasami wydaje mi się, że nie rozumiesz, jak bardzo boli mnie serce, kiedy widzę, jak przegrywasz. Wiem, jak bardzo pragniesz wygrać. Wiem, jak bardzo twoja dusza tego potrzebuje. I czasami myślę, że mnie to złamie.

Pokaż im, że nie ważne jak cię ochrzczą, Suką czy Siekierą, to nie ma znaczenia. Nie powstrzymają cię. I nie mają prawa decydować, jak się nazywasz. Jesteś Carrie Soto. I Carrie Soto wróciła.

Żal jest jak głęboka, ciemna dziura. Wzywa jak syrena: "Chodź do mnie, zatrać się we mnie". A ty walczysz, walczysz i walczysz, ale kiedy w końcu ulegasz i wskakujesz do środka, nie możesz do końca uwierzyć, jak głęboko spadłaś. Czujesz, że właśnie tak przeżyjesz resztę swojego życia. Jesteś przerażona i zdruzgotana, aż sama umrzesz.
Ale to tylko iluzja.
To odurzające zaklęcie żalu.
Upadek ma swój koniec. Ma dno.

Nie je­stem już dziec­kiem. Cza­sa­mi będę miała swoje zda­nie. Cza­sa­mi po prze­bie­gnię­ciu pięt­na­stu ki­lo­me­trów i prze­pły­nię­ciu pięć­dzie­się­ciu okrą­żeń będę na­rze­kać. Ale będę ro­bi­ła to, co mó­wisz, a ty po­ra­dzisz sobie z moim na­sta­wie­niem i może pew­ne­go dnia wy­gra­my ko­lej­ne­go szle­ma.

- Nawet nie musiałam się starać - przyznałam, zmierzając w stronę szatni.
- Och, dałaś to jasno do zrozumienia. I byłaś wredna.
- Dlaczego miałabym być dla niego miła? Nazwał mnie siedmiolatką.
- Ludzie będą cię różnie nazywali -ostrzegł. - Zawsze mają określenia na takich jak my.
- Bo nie jesteśmy członkami? - zapytałam, odkładając swoje rzeczy na bok.
Ojciec przystanął.
- Bo jesteśmy zwycięzcami. Nie miej pretensji do całego świata, Carolino - powiedział. - Nie pozwól, żeby to, co ktoś mówi o tobie, określało, jak się czujesz sama ze sobą.

Kiedy wyjechaliśmy z Saddlebrook do Londynu, wiedziałam, że już prawdopodobnie już nigdy nie zobaczę Marca. Ale nie płakałam. Patrząc, jak samolot wznosi się nad chmury, uznałam za oczywiste, że będą inni Marcowie, których teraz bez trudu odnajdę, skoro wiem, że muszę szukać.

W sportach widowiskowych nie chodzi tylko o dobrą grę. Chodzi o wyczucie publiki, kiedy jest po naszej stronie, i ignorowanie jej, kiedy jest przeciw. Chodzi o danie się ponieść wygranej, ale też stawianie oporu, kiedy los obraca się przeciwko nam.

Z każdym meczem jesteś o jeden mecz bliżej do zostania największą tenisistką, jaką widział świat. Nie urodziłaś się tą osobą. Urodziłaś się, by nią zostać. I właśnie dlatego z każdym wejściem na kort musisz dawać z siebie wszystko.

Wszystko, co osiągamy, jest ulotne. Mamy to, a w następnej sekundzie to coś znika. Miałaś ten rekord i możesz go stracić. Możesz też bronić go teraz i stracić go ponownie za dwa lata. Chciałbym, żebyś to zaakceptowała.

W boksie królewskim widzę księżną Dianę. Kiedy już ją zauważam, trudno mi odwrócić wzrok. Ma na sobie bloadożółtą sukienkę oraz marynarkę i jak zawsze jest najbardziej elegancką kobietą, jaką w życiu widziałam. Wiem, że tak wiele osób na całym świecie czuje z nią więź. Ale w tej chwili moja więź z nią wydaje się wyjątkowo silna. Chcę dziś wygrać, w jej obecności.

Żyjemy w świecie, w którym wyjątkowe kobiety muszą czekać na przeciętnych mężczyzn.

Z każ­dym me­czem je­steś o jeden mecz bli­żej do zo­sta­nia naj­więk­szą te­ni­sist­ką, jaką wi­dział świat. Nie uro­dzi­łaś się tą osobą. Uro­dzi­łaś się, by nią zo­stać. I wła­śnie dla­te­go z każ­dym wej­ściem na kort mu­sisz dawać z sie­bie wszyst­ko. Nie po to, żeby po­ko­nać prze­ciw­nicz­kę…
– Ale po to, żeby stać się bar­dziej sobą – do­koń­czy­łam.

Może nigdy nie mia­łam iść z Mar­kiem na ko­lację. Może nie byłam typem dziew­czy­ny, która sta­wa­ła się praw­dzi­wą dziew­czy­ną dla chło­pa­ka. Może byłam typem dziew­czy­ny, którą się ca­łu­je, kiedy nikt nie pa­trzy, i to wszyst­ko. Jeśli tak, to w po­rząd­ku. Nie po­ni­ża­ła­bym się na tyle, żeby chcieć wię­cej.

Kiedy widzę, jak grasz, widzę ideał – pod­jął. – Widzę za­wod­nicz­kę, którą w moich oczach za­wsze mia­łaś się stać. Więc bądź szczę­śli­wa tu i teraz i ciesz się z tego, kim je­steś. A nie tylko pod wa­run­kiem, że zo­sta­niesz nu­me­rem jeden.

Twoja wiara w sie­bie do­pro­wa­dzi­ła cię kie­dyś na szczyt. I może do­pro­wa­dzić cię tam po­now­nie.

Honor to… cza­sa­mi po pro­stu ładne słowo na ego.

Wiesz, do czego po­rów­nał­bym swoje serce, nie, swoją duszę? Do sta­re­go ma­te­ra­ca, tak sty­ra­ne­go, że teraz wszyst­ko zo­sta­wia na nim trwa­ły ślad. Oto wła­śnie moja dusza. Wiel­ki stary ma­te­rac, na któ­rym widać każde wgnie­ce­nie.

Na­praw­dę się sta­ram, Car­rie. Sta­ram się nie po­peł­niać tych sa­mych pie­przo­nych błę­dów co kie­dyś. My­ślisz, że chcę być go­ściem, który wy­dzie­ra się, kiedy prze­gry­wa? Oczy­wi­ście, że nie. Wiem, że tą złą de­cy­zją zje­ba­łem spra­wę w In­dian Wells. Ale się sta­ram. I chciał­bym, żebyś nie przy­po­mi­na­ła mi o tym, kiedy tylko po­peł­nię błąd.

Nie wolno mi mieć żad­nych wąt­pli­wo­ści! Nie wolno mi wi­dzieć w tobie mojej córki, czło­wie­ka. Nie wolno mi mówić, że lata po twoim przej­ściu na eme­ry­tu­rę ist­nie­je moż­li­wość, że są lep­sze za­wod­nicz­ki od cie­bie. Nie wolno mi wy­ra­żać ja­kiej­kol­wiek nie­pew­no­ści. Więc mówię ci to, co chcesz usły­szeć! Żeby dać ci to, czego po­trze­bu­jesz, żeby czuć się do­brze. Żeby mieć cię w swoim życiu. To były wa­run­ki, które po­sta­wi­łaś. I we­dług nich żyję! Co mam po­wie­dzieć?

Wszyst­ko, co osią­ga­my, jest ulot­ne. Mamy to, a w na­stęp­nej se­kun­dzie to coś znika. Mia­łaś ten re­kord i mo­żesz go stra­cić. Mo­żesz też obro­nić go teraz i stra­cić go po­now­nie za dwa lata. Chciał­bym, żebyś to za­ak­cep­to­wa­ła.

Żal jest jak głę­bo­ka, ciem­na dziu­ra. Wzywa jak sy­re­na: „Chodź do mnie, za­trać się we mnie”. A ty wal­czysz, wal­czysz i wal­czysz, ale kiedy w końcu ule­gasz i wska­ku­jesz do środ­ka, nie mo­żesz do końca uwie­rzyć, jak głę­bo­ko spa­dłaś. Czu­jesz, że wła­śnie tak prze­ży­jesz resz­tę swo­je­go życia. Je­steś prze­ra­żo­na i zdru­zgo­ta­na, aż sama umrzesz.

- Ludzie będą cię różnie nazywali - ostrzegł. - Zawsze mają określenia na takich jak my. [....]
-Bo jesteśmy zwycięzcami. Nie miej pretensji do całego świata, Carolino - powiedział. - Nie pozwól, żeby to, co ktoś mówi o tobie, określało, jak się czujesz sama ze sobą.
Spojrzałam na niego.
- Jeśli powiem, że twoje włosy są fioletowe, czy to znaczy, że są fioletowe? - zapytał.
- Nie, są brązowe.
- Czy to znaczy, że musisz mi udowodnić, że są brązowe?
- Nie, przecież to widzisz.
- Kiedyś będziesz jedną z największych tenisistek na świecie, cariño. To prawda, taj jak to, że twoje włosy są brązowe. Nie musisz im tego pokazywać. Wystarczy, że tak jest.

-Wolałabym, żeby była dobra i szczęśliwa.
- Alicio. - Ojciec stanął za nią i objął ją rękami. - Nikt nie pisze historii o takich ludziach.

- Nie grasz ze swoim przeciwnikiem, rozumiesz to, tak? (...)
- Za każdym razem gdy wychodzisz na kort, musisz zagrać lepszy mecz niż ten, który rozegrałaś poprzednim razem. Czy dziś dałaś z siebie wszystko?
- Nie.
- Następnym razem chcę, żebyś pokonała samą siebie. Każdego kolejnego dnia musisz być lepsza niż poprzedniego.

Nie pozwól, żeby to, co ktoś mówi o tobie, określało, jak się czujesz sama ze sobą.

Jego ramiona są ciepłe i mocne. Jego ciało silne. Czuję, że mogłabym się na nim oprzeć, a on by mnie podtrzymał, udźwignąłby mój ciężar - ciężar mojego ciała, mojej porażki.

Nie potrafię rozróżnić, co jest prawdą, a co luką, którą z czasem sama wypełniłam.

Ojciec woła mnie z drugiego końca domu po przezwisku: Guerrerita. Lecz matka kręci głową i mówi: - Nie pozwól, żeby nazywał cię wojowniczką. Jesteś królową.