Jesteśmy społecznością, która kocha książki

On to zakończył. Po prostu. To był nasz koniec, chociaż gdzieś po drodze przegapiliśmy wspólny początek.

- [...] Jak mam na ciebie czekać, skoro nie wiem, czy to, co jest między nami, istnieje naprawdę? Jesteśmy tylko tu i teraz. Nad ranem. Zawieszeni między końcem, a początkiem kolejnego dnia.

To wspomnienia, które mnie ukształtowały i o których nie chciałam zapomnieć, nawet jeśli niektóre wywoływały we mnie ból, poczucie straty czy smutek. Nie wszystkie były szczęśliwe, ale wszystkie moje. To dzięki nim dzisiaj mogę być właśnie taka, jaka jestem.

Ktoś mi kiedyś powiedział, że zachody słońca mają w sobie w sobie więcej magii, że słońce chowające się za horyzontem zabiera ze sobą wszystkie kolory i sprawia, że człowiek od razu zaczyna tęsknić za jego promieniami. Ja nie widziałam w tym magii, zauważałam za to smutek i trzymałam się tego, że wchody słońca miały w sobie to "coś"; coś, czego nie byłam w stanie opisać słowami.

Wraz z upływem czasu zdarza nam się zapominać o tym, co jeszcze kilka chwil temu wydawało nam się niesamowicie ważne. Wspomnienia lubią płatać nam różne figle, nowe zastępują te stare. Stare czasami ustępują im miejsca i znikają na zawsze.

To ty możesz sprawić, że zwykła rzecz nabierze niesamowitego znaczenia.

Czasem słowa były zbędne, a gesty wyrażały wszystko to, co chcieliśmy powiedzieć.

Bolesne wspomnienia też powinno się kolekcjonować. Wtedy jeszcze bardziej docenia się te dobre.

Ludzie kolekcjonują różne rzeczy. (...) A ja? Mam na imię Nina i kolekcjonuję wspomnienia. Zaczęłam to robić w dniu moich ósmych urodzin.