Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Po­two­ry się rodzą. – Po­chy­la się, by ugryźć mnie w usta. Na­stęp­nie mrocz­nie szep­cze: – Gdy do­ra­sta­ją, albo temu za­prze­cza­ją, albo w pełni to ak­cep­tu­ją, ale to nie zmie­nia tego, kim są.

Sama się w to wkopałam, wierząc, że on może zostać odkupiony. Diabły nie mogą być zbawione. Demony umieją tylko dręczyć i spalać.

Nie mu­sisz się przy mnie wsty­dzić tego, kim je­steś, Elsa. Mo­żesz być pie­przo­ną wa­riat­ką, a ja i tak nie po­zwo­lę ci odejść.

Podczas kiedy ja upadałam i zachowywałam się jak idiotka, on zabawiał się mną jak lalką. Byłam pionkiem na jego szachownicy.
Małą, nic nieznaczącą figurą.

Do­brze. Nie po­win­na mi ufać. Przy­naj­mniej jesz­cze nie.

Bo kiedy po­wiem jej to, co wiem, nie bę­dzie od­wro­tu. To bę­dzie po­czą­tek jej eli­mi­na­cji.

I mojej.

Gdy skończę, nic z niego nie zostanie, tak jak nic nie pozostało ze mnie. Zawsze był we mnie mrok, chociaż walczyłam z nim i mu zaprzeczałam. Nadszedł czas, aby to wykorzystać. W końcu potrzeba potwora, by zniszczyć bestię.

Jego uśmiech jest jak słońce - rzadki, ale oślepiający. Uwielbiam ten uśmiech. Sprawia, że czuję się bezpiecznie.

- Potwory się rodzą. - Pochyla się, by ugryźć mnie w usta. Następnie mrocznie szepcze: - Gdy dorastają, albo temu zaprzeczają, albo w pełni to akceptują, ale to nie zmienia tego, kim są.

Zapowiedział, że mnie zniszczy, i to zrobił. Może i przegrałam tę bitwę, ale wojna jeszcze się nie skończyła. Mówi się, że wystarczy jeden ruch, by zdetronizować króla. Nikt nie wspomniał o tym, że upadając, pociągnie mnie za sobą.

Aiden jest szajb­nię­ty. A ja naj­wy­raź­niej je­stem jesz­cze bar­dziej sza­lo­na, jeśli czuję takie emo­cje w jego ra­mio­nach. Moja re­ak­cja na niego prze­ra­ża mnie do ży­we­go.