Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ludzie ponad wszystko łakną uwagi oraz pochwały. Uwodzenie, szpiegostwo i dyplomacja polegały w gruncie rzeczy na tym samym. Różniły się jedynie proporcjami, w jakich należało dobrać te dwa składniki oraz liczbę ubrań.

Nie należała do kobiet, które mogą skraść serce od pierwszego wejrzenia. Mogła je natomiast wyciąć nożem z piersi.

Wojan robi z ludźmi to samo. Dają Ci do ręki muszkiet i bredzą coś o najwyższym poświęceniu, chwale oraz honorze. W rzeczywistości maszerujesz w błocie i śpisz pod dziurawym kocem tylko po to, żeby zabić jakiegoś nieszczęśnika, który uwierzył w te same kłamstwa, co ty.

Ale to nie sukcesy nas kształtują, tylko niepowodzenia. Możesz upaść, ale musisz wstać.

Miala w sobie specyficzny urok, podobnie jak misternie wykuty nóż. Aż chciało się przekonać, jak jest ostry. Najpierw na papierze, potem na własnym ciele.

- I podobnie czyni dobro, nie ze względu na własną korzyść, gdyż samo dobro lepszym stać się nie może.
- Bo dobro jest niby słońce - dokończyła dziewczyna. - Nie można go podzielić. Świeci równie mocno dla jednej osoby jak i dla całego tłumu.

W przewrotny sposób broń palna czyniła wszystkich równymi. Z wyjątkiem tych, którzy trzymali palec na spuście. Ci były równiejsi.

Prowadzenie konwersacji przypominało posługiwanie się liną. Należało zapanować nad jej początkiem, środek obwiązać wokół szyi rozmówcy, a na koniec pociągnąć tak mocno, jak tylko się dało.

I tym właśnie jest źle pojmowana tradycja. Zakurzoną zabawką, której nie używamy na co dzień, bo w istocie jest bezużytecznym przeżytkiem. (..) Nie mamy jednak odwagi jej wyrzucić, ponieważ przypisujemy jej niezwykłą wartość tylko dlatego, że jest stara.

Człowiek tylko czasami bywa odważny. Czasami z własnej woli, czasami na rozkaz, a innym razem zostaje wypchnięty do pierwszego szeregu wbrew swojej woli.

Każdą rzecz na świecie da się uwięzić, ale nie każda potrafi żyć w niewoli.

Tragedie utkane były z uczuć i żądzy. Nigdy z ich braku.

Dla ludzi nie ma nic wspanialszego niż świadomość, że ich życie to coś więcej oprócz rutyny codziennych obowiązków. Każde serce, pospolite czy szlachetne, bez różnicy, pragnie choć raz poczuć zew przygody...

(...) wojna jest nieunikniona. Czasami przychodzi do nas niczym piąta pora roku i nie daje wyboru.

- Idą! Idą znowu! – jęk­nął Gabar.
– Spo­koj­nie, chłop­cze. – Ka­ra­mis uśmiech­nął się krzy­wo. – Mogą nas tylko zabić.
– Tylko?!

- My­śla­łem, że nie wró­cisz stam­tąd żywa – po­wie­dział.
– Wtedy mu­siał­byś zabić ludzi z mojej listy.
– Strasz­nie dużo ro­bo­ty. Zwłasz­cza na trzeź­wo.

- Widzę, że nie za­mie­rzasz brać jeń­ców, żoł­nie­rzu – rzu­ci­ła swo­bod­nie Zirra.
– W takim to­wa­rzy­stwie? W życiu.
– To za­brzmia­ło jak coś, co mógł­by po­wie­dzieć Kerd.
– To nie był kom­ple­ment, bia­ło­oka. – Ka­ra­mis podał jej Rubin.
– A co? – spy­ta­ła, zanim przy­tknę­ła szyj­kę do ust.
– Stwier­dze­nie faktu.