Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Duma od niego bije taka, że mógłby nią obdarować kilka stowarzyszeń narodowców.

- Kie­dyś też mia­łam ma­rze­nia — wes­tchnę­ła ko­bie­ta.
- I co?
- I nic. Wy­da­rzy­ło się... życie.

Od sa­mot­nej chwi­li dużo lep­sza jest chwi­la we dwoje.

(...) nie lu­bi­ła je­sie­ni. Nie ro­zu­mia­ła piew­ców, któ­rzy roz­pły­wa­li się nad zło­to­czer­wo­ny­mi li­ść­mi czy błysz­czą­cy­mi kasz­ta­na­mi. Jej je­sień ko­ja­rzy­ła się z zim­nem, desz­czem i wie­trzy­skiem.

- Priorytety-srety-tety, panno Haniu. Nawet najbardziej dorodne winogrono prędzej czy później będzie rodzynkiem.
- Że co?
- A to, że każda piękna królewna w końcu dostaje zmarszczek i rośnie jej dupa.

(...) w moim wieku liczy się nie to, czy jest miły, tylko to, czy jest na tyle zdrowy, żeby mnie przeżyć. No i żeby nie był całkiem łysy.

-Dlaczego?

- Bo w łysej lepetynie odbija się górne światło, a ja mam wrażliwe oczy.

- Moje sumienie ma się całkiem dobrze. Zwłaszcza jak robi miesięczny bilans. A na pokutę to ja proboszczowi procencik na tacy zostawiam.

- Sama nie wiem, co gorsze westchnęła sąsiadka Hani — danina dla klechy czy siarka dla ludzi.

- Od dziec­ka mam ten pro­blem (...).

- Jaki?

- Z od­po­wied­nią wagą. No bo ja mam dobrą, pra­wi­dło­wą, tylko je­stem do niej tro­chę za niska.

Nie przyszła góra do Mahometa, to wszedł Mahomet pod górę.

Odkąd umarł Mickiewicz, to tylko grafomani zostali.

- Kiedyś to suplementy rosły w ogrodzie, a nie w aptece - oświadczyła dobitnie sąsiadka.

- Teraz człowiek potrzebuje osobnego talerza do śniadania na pigułki. Pastylki na niespokojne nogi, na pieczenie i swędzenie pochwy, na chrapanie, a nawet na porost włosów. Ja podziękuję, wie Hania. Pozostanę przy własnych metodach.

Za nic w świe­cie nie chcia­ła się za­ko­chi­wać! Nie miała na to czasu. Te całe rand­ki, pa­trze­nie w oczy ponad pło­mie­nia­mi świec są dobre w ro­man­sach, ale nie w praw­dzi­wym życiu.

(...) naj­bar­dziej bała się tego, co na­stę­pu­je po mi­ło­ści — kiedy „ide­al­na” rze­czy­wi­stość roz­jeż­dża się jak roz­dep­ta­na żaba.

(...) po­czu­ła taką ulgę, że gdyby ta spa­dła jej na stopy, nie­chyb­nie by je zmiaż­dży­ła.

Uwiel­bia­ła mieć go obok i była coraz bar­dziej pewna, że to jej po­łów­ka jabł­ka. Mieli po­dob­ne po­czu­cie hu­mo­ru i prio­ry­te­ty. Do­brze im się ze sobą roz­ma­wia­ło, ale i mil­cza­ło.

(...) ludzie komplikują sobie życie na własne życzenie. Zakochują się, biorą ślub, a po kilku latach czy też miesiącach, kiedy rutyna okazuje się silniejsza niż dopaminy, szukają rozrywki na boku.

Kto rano wstaje, ten widocznie musi.

Każdy człowiek, choćby nie wiadomo jak interesujące prowadził życie, do prawdziwego spełnienia potrzebuje naturalnego wroga. Takiego, z którym się może porównać, a właściwie udowodnić sobie, o ile jest od niego lepszy.

(...) duże szczęście mieszka w małych rzeczach.

... duże szczęście mieszka w małych rzeczach. Ciesz się każdą drobnostką, świętuj każdą radostkę i celebruj każdy, nawet najmniejszy sukces. I uśmiechaj się często: do ludzi i do siebie.

cud, miód i ubóstwo...

(...) mi­łość nie wy­bie­ra. Przy­cho­dzi nie­pro­szo­na.

Mi­łość wszyst­ko kom­pli­ku­je. Czło­wiek prze­sta­je my­śleć ra­cjo­nal­nie, bo wciąż myśli o kimś innym. Gubi rze­czy­wi­stość, bo ota­cza go ułuda tego, że jest ide­al­nie.

Le­piej być zna­nym pi­ja­kiem niż ano­ni­mo­wym al­ko­ho­li­kiem. (...). Ano­ni­my ka­rie­ry nie robią. Chyba że w pro­ku­ra­tu­rze.

- Co się od­wle­cze, to się je­dy­nie roz­wle­cze.

Ona nigdy nie prze­sta­nie. Nawet gdyby stra­ci­ła język, plo­tła­by na migi (...).

Myśli coraz bar­dziej ją przy­tła­cza­ły. Wi­ro­wa­ły w gło­wie ni­czym beton w be­to­niar­ce i przy­sła­nia­ły zdro­wy roz­są­dek.

Cza­sem, jak czło­wiek na coś bar­dzo czeka, to robią mu się takie omamy. Chata mor­ga­na nor­mal­nie.