Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Boli mnie, boli mnie jak cholera, płakać mi się chce. Boli mnie brak ciebie. Nie sądziłam, że aż tak. Że aż tak bardzo i bez wyjścia.

Mój głos czasami bywa obcy, ludzie różnie reagują na samotność, chciałabym do ciebie zadzwonić, powiedzieć tak po prostu, że tęsknię. Nie wiem, czy to coś znaczy, nigdy nie chciałam niczego ci niszczyć, chciałam ci tylko powiedzieć, że tęsknię. Że kurwa tęsknię.

-A jak pani sypia?
-Różnie.
-To znaczy jak?
-Nie mogę zasnąć, nie mogę się obudzić.

Komu mam powiedzieć, że mi się pęknięcia w głowie robią?

Pomyślałam sobie, że łatwo jest wymazywać sobie ludzi z życiorysu, że to rak płynnie przechodzi przez gardło, zadzwonię jakoś, zobaczymy się.

Sama sobie pozwoliłam, ja sobie sama pozwalam na wszystko, nie wiesz, nie wiesz, skończyło się, skończyła się grzeczna dziewczynka, miła, uśmiechnięta, punktualna, ładnie uczesana, czysto ubrana.

Dzwoniłam, ale usłyszałam, że abonament jest czasowo niedostępny, nie czekam na ciebie, już jest po pierwszej, cholera mógłbyś przynajmniej zadzwonić i powiedzieć: będę później, będę rano, będę za trzy dni.

A teraz idziemy na jednego. Wódkę z sokiem pomarańczowym proszę.