Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Żyje dwoje obcych ludzi. Osobno. Gdzieś daleko od siebie, w różnych światach. Każdego dnia oglądają to samo słońce, czasami wzdychają do tych samych gwiazd. Każde z nich ma swoich ulubionych poetów, filozofów i muzykę, swój ulubiony fotel lub drzewo, pod którym siada. Każde ma swoje wspomnienia z dzieciństwa i odrębne życiowe doświadczenia. I pewnego dnia spotykają się. Spojrzeniami. Jest taki moment, nieuchwytna chwila, błysk, po którym wszystko już wiadomo. Wyłaniają się dla siebie z tych swoich odrębnych światów. I stają się jednością.

Wolałabym żyć długo w chwale, a potem lśnić przez wieki historii.

[...]
– Kobieta jest istotą doskonałą. Potrafi się zregenerować nawet po najtrudniejszych doświadczeniach. Przetrwa wszystko. Po największej stracie, upadku i dramacie nałoży znów koronę i ruszy do codziennej pracy.

- Najlepszym lekarstwem dla każdego człowieka jest miłość.
- A jeśli nie podziała, to co?
- To znaczy że potrzeba więcej miłości".

Pewna mądra kobieta(...) powiedziała mi wtedy, że najlepszym lekarzem dla każdego człowieka jest miłość. Zapytałem ją, pamiętam to dobrze: A jeśli nie podziała, to co? To znaczy, że potrzeba więcej miłości.

Kobiety, tak jak bogini Izyda, czasami płaczą ze szczęścia, a czasami ze smutku. Bez względu na powód ich łzy są życiodajne.

(...) miłości są różne: jest taka, która ma unosić ku gwiazdom, dawać rozkosz i przyjemność, taka, która koi, uspokaja, jest szacunkiem i przywiązaniem, taka, która chce jak najwięcej dawać i w tym znajduje sens, taka, która uczy cierpliwości i poświęcenia, i taka, która tylko wzdycha i marzy.(...) Miłości są różne, tak jak różna jest barwa i siła wód Nilu. Miłość jest wszędzie, w każdym z nas, w każdym ziarenku boskiego pyłu, z którego jesteśmy zbudowani. Jest wszędzie tam, gdzie jest człowiek. I zawsze będzie.

[...]
- Nie ma trucizny na ziemi, na którą nie byłoby odtrutki – mówiły. – W naturze możemy znaleźć wszystko, co jest nam potrzebne do życia. My, ludzie, jesteśmy dobrze zaopatrzeni na swą ziemską drogę. Mamy wszystko, czego potrzebujemy, trzeba tylko wiedzieć, jak, czego, kiedy i w jakich dawkach używać.

[...]
​​- Wolałbym żyć krótko, ale w chwale, niż w mroku przez wieki. Kiedy myślę, ile Aleksander osiągnął w swoim krótkim, trzydziestotrzyletnim życiu, widzę, jak wielki wpływ na jego podejście do życia miał Homer i jego twórczość. – Wódz się zadumał. – A ty, Kleopatro? Wolałabyś żyć długo i spokojnie czy tak jak Aleksander: krótko, ale w chwale?
– Wolałabym żyć długo w chwale, a potem lśnić przez wieki historii. Chciałabym być dobrą królową teraz dla mojego ludu i podziwianą władczynią i fascynującą kobietą dla potomnych.
– Kleopatro, twoje marzenia już się spełniają. – Cezar skłonił się przed nią z uznaniem.

[...]
Często ludzie nie doceniają, jakim szczęściem i zaszczytem jest dla nich, że mogą spotkać w życiu kogoś, kto gdy kroczy po ziemi, tworzy znaczące karty historii.

[...]
Człowiek to dziwna istota. Złożona z boskich okruchów, a tak mało boska.

[...]
​​Już za chwilę Izyda otoczy ją specjalną opieką. A za jakiś czas będzie rządzić Egiptem jako królowa. Nic nie powinno jej rozpraszać. Zwłaszcza mężczyzna! Musi być silna i twarda, bo tylko ten, kto panuje nad sobą, może mieć prawo do panowania nad innymi.