Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To druga pozycja od Joanny Bator, po którą sięgnęłam i nie zawiodłam się. Nie jest to z pewnością książka bez wad, ale czyta się naprawdę przyjemnie i co ważniejsze, naprawdę wciąga. Początek podobał mi się wyjątkowo, czuła się, jakbym czytała Edgara A. Poe, potem natomiast było trochę gorzej- książka straciła tą atmosferę grozy, która tak bardzo mnie wciągnęła na początku. Ale pomimo tego, na pewno warto po nią. sięgnąć.

To druga pozycja od Joanny Bator, po którą sięgnęłam i nie zawiodłam się. Nie jest to z pewnością książka bez wad, ale czyta się naprawdę przyjemnie i co ważniejsze, naprawdę wciąga. Początek podobał mi się wyjątkowo, czuła się, jakbym czytała Edgara A. Poe, potem natomiast było trochę gorzej- książka straciła tą atmosferę grozy, która tak bardzo mnie wciągnęła na początku....

Książka na pewno warta uwagi, ale przyznam szczerze,że spodziewałam się czegoś więcej.
Co było dla mnie dużym minusem, to okropnie irytująca główna bohaterka, której zachowanie i sposób bycia był strasznie infantylny; po prostu okrutnie mnie drażnił. Dodatkowo, czasem irytował mnie styl, miałam wrażenie w niektórych momentach, że czytam jakieś romansidło.

Książka na pewno warta uwagi, ale przyznam szczerze,że spodziewałam się czegoś więcej.
Co było dla mnie dużym minusem, to okropnie irytująca główna bohaterka, której zachowanie i sposób bycia był strasznie infantylny; po prostu okrutnie mnie drażnił. Dodatkowo, czasem irytował mnie styl, miałam wrażenie w niektórych momentach, że czytam jakieś romansidło.

Moja pierwsza styczność z reportażem latynoamerykańskim i jakże udana! Niektóre teksty były mniej ciekawe, a niektóre czytałam z zapartym tchem, np. "Spłonęliśmy w busie", "Kraina bliźniąt", "Czilangopolis" czy "Caracas. Miasto w ranach." Za niezwykle przydatne i interesujące uważam te kilka stron wstępu przed każdym z reportaży. Jest to niezwykle cenne dla czytelnika, który nie jest obeznany z literaturą i kulturą latynoamerykańską.

Moja pierwsza styczność z reportażem latynoamerykańskim i jakże udana! Niektóre teksty były mniej ciekawe, a niektóre czytałam z zapartym tchem, np. "Spłonęliśmy w busie", "Kraina bliźniąt", "Czilangopolis" czy "Caracas. Miasto w ranach." Za niezwykle przydatne i interesujące uważam te kilka stron wstępu przed każdym z reportaży. Jest to niezwykle cenne dla czytelnika,...