Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trzy lata temu, 22 sierpnia, stało się coś, co od tamtego czasu powtarzać chciałbym codziennie. Adoptowałem wtedy Bartosza - najbrzydszego (tak mi się wtedy zdawało) kundla w krakowskim schronisku. Zobaczyłem go pierwszy raz dzień wcześniej, kiedy okazało się, że pies, którego sobie upatrzyłem, został zarezerwowany przez pewną rodzinę. Małżeństwo z dwójką dzieci nie byli jednak do niego przekonani, więc uznałem, że wrócę po tego psiaka następnego dnia. Ale z racji tego, że przyjście do schroniska dużo mnie kosztowało i wziąłem w tym celu urlop w pracy, to bardzo chciałem jakąś bidusię wyprowadzić na spacer. I tak po krótkim wywiadzie na temat mojego trybu i stylu życia wolontariusza w schronisku przedstawiła mi Bartosza - czarnego, strasznie skołtunionego i rozczochranego kundla. W tamtej chwili nie był tak piękny, jak ten, którego sobie wcześniej upatrzyłem, ale wziąłem go na spacer. Ciągnął na smyczy z powrotem do kojca, załatwił się na chodniku, zupełnie nie był mną zainteresowany. Następnego dnia rano, czyli właśnie 22 sierpnia, obudziłem się z myślą, że nie mogę zrobić jednak inaczej, jak wrócić do domu z Bartoszem. Najwidoczniej tak miało być. Wszystko, co działo się tego dnia: czekanie na wypisanie Bartka, podróż ze schroniska, kupowanie psiej wyprawki, wyczesywanie i pierwszy spacery i moment, gdy Bartosz pierwszy raz z zaufaniem położył się obok mnie z brzuchem do góry, to najwspanialsze wspomnienia, jakie mam. Niczego w tym dniu bym nie zmienił :3

Trzy lata temu, 22 sierpnia, stało się coś, co od tamtego czasu powtarzać chciałbym codziennie. Adoptowałem wtedy Bartosza - najbrzydszego (tak mi się wtedy zdawało) kundla w krakowskim schronisku. Zobaczyłem go pierwszy raz dzień wcześniej, kiedy okazało się, że pies, którego sobie upatrzyłem, zost...

więcej mniej