Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czasami książka obiecuje więcej niż daje. Przekonałem się o tym dobitnie czytając pozycję "Nie jedź tam...", która najoględniej mówiąc mojego serca nie skradła. Podobnie sprawa ma się z pozycją "Oblicza magii. Podróż przez świat magii wierzeń i rytuałów". Publikacja autorstwa Katarzyny Maniszewskiej zapowiada ciekawą podróż w najodleglejsze zakątki świata w celu poznania tajemniczych wierzeń i obrzędów będących dla przeciętnego Europejczyka wyjątkowo egzotycznymi, a często również złowrogimi. Maniszewska porusza zatem tematy związane ze śmiercią i tym co następuje po niej, z miłością i szczęściem, z różnymi amuletami i talizmanami czy przesądami związanymi z codziennym życiem w różnych zakątkach świata. W wielu jednak momentach sprawa potraktowana jest bardzo pobieżnie, autorka bardziej sygnalizuje pewne tematy niż stosownie je rozwija. Przyznam szczerze, że przeszkadzało mi również to, iż pani autorka nie pokusiła się o robienie przypisów podczas cytowania konkretnych tekstów czy podawania informacji i danych z badań przeprowadzonych przez naukowców. Szczątkowa bibliografia na końcu książki sprawy nie załatwia, ja na swojej uczelni za taki tekst bym dostał takiego kopa, że umarłbym w locie. Szczytem to już chyba były momenty żywcem przepisane z wikipedii... Rzecz niedopuszczalna dla wykładowcy akademickiego...

Czasami książka obiecuje więcej niż daje. Przekonałem się o tym dobitnie czytając pozycję "Nie jedź tam...", która najoględniej mówiąc mojego serca nie skradła. Podobnie sprawa ma się z pozycją "Oblicza magii. Podróż przez świat magii wierzeń i rytuałów". Publikacja autorstwa Katarzyny Man...

Rozwiń

Zwiń

Po wielu latach powróciłem do czytania prozy Stephena Kinga. To niezwykle płody autor, jest zatem z czego wybierać, a mnie jakiś taki wakacyjny sentyment złapał do jego książek, które zawsze ten czas umilały. "Instytut" jest książką na wskroś "kingowską", wprawiony w jego twórczość czytelnik znajdzie tu wszystkie typowe dla jego prozy elementy. Jest zatem dzieciak obdarzony parapsychicznymi mocami (i to nie jeden), zepsuci dorośli, tajna organizacja, która pod szyldem tytułowego Instytutu prowadzi badania. Badania na wspomnianych wcześniej dzieciach. Mają one rzekomo uratować świat, kosztem życia przetrzymywanych w placówce dzieci. Jest też mężczyzna, rzucony przez los do małego miasteczka DuPray, który mimo woli odegra w całej historii ważną rolę. King trzyma poziom, najpierw w typowy dla siebie sposób buduje klimat, usypia czujność czytelnika, aby stopniowo akcja się rozkręcała do ekscytującego finału. Losy młodego Luke'a Ellisa opisuje sugestywnie i w poruszający sposób, tak że ciężko od książki się oderwać. Poziom okrucieństwa, jak na Kinga umiarkowany, ale jest brutalnie choć końcówka pod tym względem trochę rozczarowuje. Jeśli czytaliście już kilka książek Kinga (ja mam na koncie około 30) to ta niczym Was nie zaskoczy, jest bardzo bezpieczna, jednak czy to wada musicie przekonać się sami.

Po wielu latach powróciłem do czytania prozy Stephena Kinga. To niezwykle płody autor, jest zatem z czego wybierać, a mnie jakiś taki wakacyjny sentyment złapał do jego książek, które zawsze ten czas umilały. "Instytut" jest książką na wskroś "kingowską", wprawiony w jego twórczość czyteln...

Rozwiń

Zwiń

Czasami człowieka nosi żeby gdzieś pojechać. Gdzieś daleko, aby przeżyć przygodę, zobaczyć coś ciekawego, niespotykanego. U mnie ta potrzeba nie jest specjalnie dominująca, częściej od podróży "w świat" udaje się do wnętrza samego siebie. Taki wewnętrzy ze mnie podróżnik. Ale świat poznawać lubię, jak również innych na jego temat spojrzenie. Dlatego też z wielką ochotą zabrałem się za lekturę "Nie jedź tam. Od Czarnobyla po Koreę Północną" Adama Fletchera. I moje zdziwienie tą lekturą było równe zdziwieniu Fletchera kiedy odwiedzał kolejne nietypowe destynacje. Otóż szybko okazało się, że ego autora tak mocno dominuje treść książki, że momentami gubił się jej właściwy sens. Owszem, przebijał się, aby opisać to i owo, aby scharakteryzować ludzi pomieszkujących tu i ówdzie, oddać miejscowy koloryt, ale z wielkim trudem. Zatem towarzyszymy Adamowi w wyprawach po Chinach, Izraelu, Mołdawii, Korei czy Ukrainie nie dowiadując się w zasadzie niczego wartościowego. Owszem jest zabawnie, fakt można z wieloma sytuacjami się utożsamić, ale nie można mieć do czytelnika żalu, że nie docenia opisu wielogodzinnej podróży do Wuhan autobusem (to musiała być mordęga) czy eskapady z grupą zapijaczonych turystów z Europy Zachodniej po Naddniestrzu i Mołdawii. W książce Fletchera jest parę błyskotliwych momentów i celnych uwag, ale jednak całość jakoś nie porywa. Zbyt wiele obiecuje, zbyt mało daje. Ot, wszystko w temacie.

Czasami człowieka nosi żeby gdzieś pojechać. Gdzieś daleko, aby przeżyć przygodę, zobaczyć coś ciekawego, niespotykanego. U mnie ta potrzeba nie jest specjalnie dominująca, częściej od podróży "w świat" udaje się do wnętrza samego siebie. Taki wewnętrzy ze mnie podróżnik. Ale świ...

Rozwiń

Zwiń

Myślę, że nawet osoby, które są z czytaniem na bakier choć raz słyszały o Agathcie Christie, autorce poczytnych kryminałów i stwórczyni jednego z najbardziej rozpoznawalnych detektywów - Hercule Poirota. Jej książki rozeszły się w milionowych nakładach stając się kanwą wielu filmów i scenicznych adaptacji. Jaka jednak była Agatha Christie, skąd czerpała inspirację, co ją motywowało? Rzut oka na tę kwestię daje nam lektura "Autobiografii" pisanej przez Christie na przestrzeni wielu lat. Oczywiście autorka mówi nam tylko tyle ile sama chce, pomijając z jej punktu widzenia kwestie nieistotne.

Nie jest to lektura dla każdego, Christie bowiem opisuje niezwykle barwnie, ale i szczegółowo nawet rzeczy bardzo prozaiczne i zupełnie zwykłe. Począwszy od swojego dzieciństwa, na dorastaniu i dojrzałym życiu jako żona, matka i autorka książek kończąc. Wiele jest tu zatem o relacjach rodzinnych, o uczuciach, emocjach często trudnych i bolesnych. Autorce przyszło żyć w czasach pełnych zawirowań, dwie wojny światowe, powolny rozpad Imperium Brytyjskiego, przemiany społeczne itp. Z całego tekstu najbardziej interesowały mnie opisy kolejnych fantastycznych podróży niemalże po całym świecie. Wyprawa dookoła świata, podróże Orient Expressem, a później do Bagdadu i innych Irackich miast - bajka! Coś wspaniałego, w dodatku opisanego z werwą i pełnego anegdot. Ten obraz świata, którego już nie ma, budzi nostalgię. Christie do swojego pisarstwa podchodzi z dużą rezerwą nie jest autorką opętaną manią wielkości, jest niezwykle pragmatyczna co wielu współczesnym pisarzom powinno być stawiane za wzór.

Kończąc "Autobiografię" czułem smutek bo w pewnym sensie zżyłem się z autorką. Czytanie jej kolejnych perypetii było zajmujące, a to chyba najlepsza rekomendacja, aby jednak poświęcić czas tej niełatwej, ale pasjonującej lekturze.

Myślę, że nawet osoby, które są z czytaniem na bakier choć raz słyszały o Agathcie Christie, autorce poczytnych kryminałów i stwórczyni jednego z najbardziej rozpoznawalnych detektywów - Hercule Poirota. Jej książki rozeszły się w milionowych nakładach stając się kanwą wielu filmów i sceni...

Rozwiń

Zwiń

Drugi tom Trylogii Padmé Amidali przenosi czytelnika w czasie do momentu wyboru trzynastoletniej dziewczyny na urząd królowej Naboo. Autorka przybliża nam osobę Amidali oraz jej najbliższego otoczenia. Wiele poświęca tematowi jej dwórek, które specjalnie wybrane do tej roli przez kapitana Panakę miały zawsze towarzyszyć władczyni jako doradczynie, ochrona oraz "pozorantki". I to wszystko w przededniu wielkiego kryzysu wywołanego przez Federację Handlową. Pomimo tego, iż autorka "prochu nie odkrywa" to lektura powieści "Próba Królowej" była bardzo przyjemna, Johnston ma lekkie pióro. Szkoda jednak, że pewne wątki nie zostały bardziej pogłębione i rozbudowane, chciałby się tego znacznie więcej.

Drugi tom Trylogii Padmé Amidali przenosi czytelnika w czasie do momentu wyboru trzynastoletniej dziewczyny na urząd królowej Naboo. Autorka przybliża nam osobę Amidali oraz jej najbliższego otoczenia. Wiele poświęca tematowi jej dwórek, które specjalnie wybrane do tej roli przez kapitana ...

Rozwiń

Zwiń

Moiya McTier to doktor astronomii i popularyzatorka nauki, nie dziwi zatem, że do tematu swojej książki podeszła w nowatorski i przystępny jednocześnie sposób.
"Droga Mleczna. Autobiografia naszej Galaktyki" to opowieść snuta przez samą Drogę Mleczną. Bohaterka zwraca się bezpośrednio do ludzi, aby przybliżyć tematykę otaczającego wszechświata z naukowej perspektywy, ale i tej odnoszącej się do naszych wierzeń i mitologii. Bez zbędnego naukowego żargonu, bezpośrednio i z dozą sarkastycznego poczucia humoru wprowadza czytelnika w świat niepojęty, pełen fenomenów od tysięcy lat rozpalających ciekawość. Sporo zatem mamy o budowie wszechświata, o narodzinach i umieraniu gwiazd, o czarnych dziurach, ciemnej materii, mgławicach i wielu jeszcze innych rzeczach na co dzień niezaprzątających nam głowy. Galaktyka, którą przyzwyczailiśmy się nazywać naszą, wiele opowiada o relacjach z jeszcze innym zbiorem gwiazd, ciemnej materii, pyłu i gazu międzyplanetarnego - galaktyką Andromedy.
Nie pierwszy raz okazuje się, że w codziennej krzątaninie zapominamy o tym jak fantastyczny i nadal niezbadany jest kosmos. Droga Mleczna, która za sprawą autorki dostała głos, przypomina nam o tym uświadamiając jednocześnie, że w dziejach wszechświata nasze istnienie jest jedynie mgnieniem oka.

Moiya McTier to doktor astronomii i popularyzatorka nauki, nie dziwi zatem, że do tematu swojej książki podeszła w nowatorski i przystępny jednocześnie sposób.
"Droga Mleczna. Autobiografia naszej Galaktyki" to opowieść snuta przez samą Drogę Mleczną. Bohaterka zwraca się bezpoś...

Rozwiń

Zwiń

Walka Republiki Galaktycznej z kosmicznymi piratami Nihilami wkracza w nowy etap. Walka to nierówna bo przeciwnik jest bezwzględny, a technologia, którą dysponuje pozwala mu zjawiać się niepostrzeżenie w najodleglejszych zakątkach galaktyki. Festiwal Republiki na planecie Valo, mający być manifestem jedności, staje się areną łamiących serce wydarzeń. Marchion Ro z całą mocą realizuje swój okrutny plan, Jedi wydają się bezbronni.
Było to moje kolejne spotkanie z twórczością Cavana Scotta i przyznam, że jest on dobrym rzemieślnikiem, zna swój fach. Podobało mi się jak autor usypiał czujność czytelnika, aby uderzyć w samym środku wielkiego wydarzenia planowanego od miesięcy przez kanclerz Linę Soh. W tym wszystkim muszą odnaleźć się bohaterowie, zarówno członkowie Zakonu Jedi, jak i zwykli śmiertelnicy.
Książka serwuje całe spektrum emocji, trudno jest nie przejmować się losami bohaterów, akcja angażuje i ciekawi, ale chwilami było tego aż za dużo i w moim przypadku powodowało pewne zmęczenie. Jednakowoż jako całość książka warta jest przeczytania.

Walka Republiki Galaktycznej z kosmicznymi piratami Nihilami wkracza w nowy etap. Walka to nierówna bo przeciwnik jest bezwzględny, a technologia, którą dysponuje pozwala mu zjawiać się niepostrzeżenie w najodleglejszych zakątkach galaktyki. Festiwal Republiki na planecie Valo, mający być ...

Rozwiń

Zwiń

Galaktycznych zmagań ciąg dalszy. W albumie "Darth Vader. Szkarłatne rządy" nie kto inny jak sam Mroczny Lord postanawia rozprawić się z agentami Szkarłatnego Świtu, którzy przeniknęli Galaktyczne Imperium na każdym szczeblu. Darth Vader w swoim niepowtarzalnym stylu walczy z chaosem, aby zaprowadzić ład i porządek. Trup ściele się gęsto, nikt nie może czuć się bezpiecznie. Intrygi przenikają się wzajemnie powodując pewnie uczucie zamieszania, a samo Imperium jawi się jako najgorsze miejsce do pracy w galaktyce, w którym to każdy walczy z każdym o atencje Imperatora. Album nie spotkał się ze specjalnie dobrym przyjęciem przez fanów, okazuje się, że to co dobrze działało w końcówce filmu "Łotr 1" kiedy to Vader masakruje rebeliantów może nużyć i być rozczarowujące. Mnie jednak komiks czytało się bardzo dobrze, dostrzegłem pewien zamysł w zobrazowaniu działań Vadera - gwałtownych i bezpardonowych - z działaniami Imperatora cały czas zakulisowo pociągającego za wszystkie sznurki.

Galaktycznych zmagań ciąg dalszy. W albumie "Darth Vader. Szkarłatne rządy" nie kto inny jak sam Mroczny Lord postanawia rozprawić się z agentami Szkarłatnego Świtu, którzy przeniknęli Galaktyczne Imperium na każdym szczeblu. Darth Vader w swoim niepowtarzalnym stylu walczy z chaosem, aby ...

Rozwiń

Zwiń

Doczekaliśmy się odsłony "Szkarłatnych Rządów" w ramach serii Star Wars. Jednak obecność Szkarłatnego świtu i jego przywódczyni Lady Qi'ry w albumie jest w zasadzie epizodyczna. Głowna akcja skupia się na poszukiwaniach Luke'a zmierzających do zgłębienia tajników Mocy, w tym celu odwiedza różne planety znane z aktywności Zakonu Jedi. Luke powoli traci swoją młodzieńczą naiwność. Ale to co jest najistotniejsze w komiksie to starcie floty Rebelii z bezwzględną komandor Zahrą. Zahra, dowodząca gwiezdnym niszczycielem "Wolą Tarkina", ponownie nieźle da popalić rebeliantom, ale o tym jak to się skończyło musicie dowiedzieć się sami. Ja jestem usatysfakcjonowany choć przyznam, że doskwierała mi pewna skrótowość pewnych wątków oraz ich przewidywalność. Nie mniej jednak jest to album warty przeczytania. Pod względem graficznym też jest całkiem przyzwoicie, niektóre kadry są naprawdę fenomenalne. W albumie znalazły się również cztery krótkie opowieści niepowiązane z główną fabułą i dwie pierwsze z nich, poświęcone mieczom świetlnym Jedi i Sithów bardzo mi się podobały. Krótkie, ale z przesłaniem.

Doczekaliśmy się odsłony "Szkarłatnych Rządów" w ramach serii Star Wars. Jednak obecność Szkarłatnego świtu i jego przywódczyni Lady Qi'ry w albumie jest w zasadzie epizodyczna. Głowna akcja skupia się na poszukiwaniach Luke'a zmierzających do zgłębienia tajników Mocy, w tym celu odwiedza ...

Rozwiń

Zwiń

Kolejne doniesienia o rozwoju sztucznej inteligencji skłaniają twórców do wywierania nacisku na polityków w celu prawnego uregulowania statusu dzieł przez nią tworzonych. ChatGPT, zalew grafik i utworów literackich napisanych przez AI to przykłady z ostatnich dni tego jak rozwój technologii może wpływać na twórców i konsumentów kultury. I akurat teraz trafił w moje ręce komiks z 2021 "Ostatni Pisarz" autorstwa Roberta Sienickiego i Jana Mazura, w którym to główny bohater - ostatni żyjący twórca literatury - wyrusza w kosmiczną podróż. W świecie przedstawionym w komiksie wszystkie czynności wykonywane są przez maszyny, jedynie dzieł naszego bohatera AI nie jest w stanie skopiować. Algorytm nie radzi sobie z jego twórczą metodą. I jest to opowieść tak wspaniale narysowania o tak aktualnym przesłaniu, że nie mogłem się oderwać. Szkoda, że komiks jest tak krótki. Rysunki są świetne, dialogi również, a przesłanie gorzkie, ale pokazane z odpowiednia dozą humoru. Dla mnie bomba!

Kolejne doniesienia o rozwoju sztucznej inteligencji skłaniają twórców do wywierania nacisku na polityków w celu prawnego uregulowania statusu dzieł przez nią tworzonych. ChatGPT, zalew grafik i utworów literackich napisanych przez AI to przykłady z ostatnich dni tego jak rozwój technologi...

Rozwiń

Zwiń