Tak jak i w pierwszym tomie autor oparł fabułę na faktach, jednak z pewnością dodał coś od siebie, zwłaszcza wątek dotyczący Naddniestrza ma więcej wspólnego z literacką fikcją niż z prawdziwymi wydarzeniami. Właściwie to większa część tekstu przypomina scenariusz kiepskiego filmu sensacyjnego. Poziom napięcia niestety nie zachwyca i śmiało można stwierdzić, że gdyby nie te makabryczne opisy, to książka nie miałaby praktycznie nic konkretnego do zaoferowania. Wiecznie nieomylny doktor Fred Abel znowu ma przeczucia i podąża niemal ślepo za swoją intuicją, a na zakończenie okazuje się, że jak zwykle miał rację. I to we wszystkich sprawach. Dobrze by było, gdyby Tsokos popracował nad bardziej przekonującymi pobudkami działań bohaterów, a zwłaszcza Abla, gdyż uzasadnianie wszystkiego intuicją jest trochę mało wiarygodne i praktycznie niweczy ciężką pracę, jaką autor wkłada w opisywanie scen dokonywania sekcji czy też obdukcji. Zbyt częste pchnięcie akcji do przodu za pomocą przeczuć i zbiegów okoliczności są chwytem, którego ale nadmierne wykorzystywanie sprawia, że zaczynam się zastanawiać nad kreatywnością autora. Dla mnie oznacza to bowiem, że po prostu utknął w martwym punkcie podczas konstruowania fabuły i musiał się ratować tą tanią sztuczką. A Michael Tsokos musiał się ratować wiele razy. Skupienie się na trzech równoległe prowadzonych śledztwach również nie okazało się dobrym pomysłem. Być może dałoby to inny efekt, gdyby były prowadzone przez trzy niezależne osoby, a tymczasem we wszystkich trzech to Abel gra pierwsze skrzypce. Przez to odnosi się wrażenie, że tamtejsze służby śledcze składają się z samych nieumiejących posługiwać się rozumem ignorantów. Wszystko to sprawiło, że podczas lektury nasunęło mi się skojarzenie z Kathy Reichs, amerykańską autorką serii o antropolog Temperance Brennan. Przypięłam więc Tsokosowi łatkę: „Męska Kathy Reichs” i podejrzewam, że trudno mi będzie o niej zapomnieć.

„Identyfikacja” to miejscami powieść dla ludzi o mocnych nerwach… i żołądkach. Niektóre sceny są dosłownie obrzydliwe, wyziera z nich perwersja i bestialstwo, o które trudno podejrzewać drugiego człowieka dopóki samemu się z tym bezpośrednio nie zetknie. Czytając opisy tortur, na przemian zieleniałam i bladłam na twarzy. I wcale nie pomagał mi fakt, że jest to literacka fikcja, gdyż niestety ma ona spore odzwierciedlenie w rzeczywistości. To przerażające, że tego typu praktyki są nadal stosowane w XXI wieku, bo przecież współcześni ludzie szczycą się swoją wyższością intelektualną i moralną nad przeszłymi pokoleniami. Czy słusznie? To już pozostawiam do Waszej osobistej oceny.

W marcu 2017 roku miała w Niemczech premiera trzeciej powieści z doktorem Fredem Ablem w roli głównej. Najwyraźniej sukces napisanych we współpracy z Sebastianem Fitzkiem „Odciętych” podziałał stymulująco na literackie zapędy Tsokosa. Jednak nie umywa się on do Fitzka i myślę, że powinien raczej skupić się na literaturze faktu i tekstach medycznych, a pisanie thrillerów postawić bardziej uzdolnionym w tym kierunku pisarzom i zadowolić się rolą konsultanta.

Natalia Neisser