Taylor Jenkins Reid przedstawia nam bohaterkę, którą przelotnie czytelnik mógł poznać w jej poprzedniej książce – „Malibu płonie”. Nawet ta chwila wystarczyła, żeby zrozumieć, że jest to bohaterka, która nie daje sobie w kaszę dmuchać. I ten charakterek Carrie utrzymuje również w swojej indywidualnej powieści. Trzydziestosiedmioletnia mistrzyni mogłaby już odpocząć na emeryturze, gdyby nie fakt, że wschodząca młoda gwiazda tenisa pozbawiła ją jej rekordu. A to oznacza tylko jedno – Soto wraca na ostatni sezon, by udowodnić, że jest najlepszą tenisistką i nikt jej tego nie odbierze.

Z Taylor Jenkins Reid mam ciekawą historię – całkowicie uwielbiam „Siedmiu mężów Evelyn Hugo”, natomiast nie przekonałam się do chyba jej najpopularniejszej i już zekranizowanej „Daisy Jones & The Six”. Dałam się też porwać letniej atmosferze „Malibu płonie” i rodzeństwu Riva. Ale nie ukrywam, że to właśnie w przypadku Carrie miałam największe oczekiwania. Już na pierwszy rzut oka wydała mi się jedną z ciekawszych postaci wykreowanych przez autorkę. No i nie ukrywam, mam też słabość do historii o sportowcach, a ostatnio również i do tenisa.

Jenkins Reid daje jednak swoim czytelnikom coś więcej niż silną i lekko bezczelną bohaterkę. Daje głównie przepiękną relację, która może łączyć rodzica i dziecko, trenera i zawodnika – pod rękę po zwycięstwo i do przodu przez wszystkie przeciwności. A relacja Carrie i jej ojca to motor napędowy tej powieści. I cieszę się, że tym razem Jenkins Reid wątek miłosny – dość odważnie jak na powieść obyczajową – zdecydowała się zepchnąć na drugi, a może nawet i trzeci plan. Jasne, gdzieś tam miga nam postać, którą czytelnik z łatwością wytypuje na potencjalną partię dla głównej bohaterki, i autorka nawet nie kryje się ze swoimi zamiarami. Bo „Carrie Soto powraca” nie jest tak naprawdę o miłości romantycznej. Tylko tej ojcowskiej i sportowej.

Nie podejmę się stwierdzenia, że „Carrie Soto powraca” to najlepsza powieść Taylor Jenkins Reid. Może niektórym sprawić trudność przebrnięcie przez opisy tenisowych zmagań, jeśli jest się totalnym laikiem. Może, ale nie musi. Jenkins Reid odrobiła pracę domową i wykłada wszystko jasno i przejrzyście. Do tego stopnia, że słychać chrzęst żwiru z kortów Rolanda Garrosa, zapach trawy Wimbledonu i czuć prażące słońce podczas Australian Open. I choć nie do końca mogę się pogodzić z niektórymi wydarzeniami, które miały miejsce – ba, mam nawet złamane serce, a to trudna sztuka – to jest to jedna z jaśniejszych lektur tego roku. Bo bądźmy szczerzy, nie każda musi być arcydziełem i nie każda musi być w stu procentach poważna. Czasami książka powinna być po prostu rozrywką, a „Carrie Soto powraca” doskonale sprawdza się w tej roli. I właśnie dzięki temu mogę ją z czystym sumieniem polecić.

Kinga Kolenda