„Pająk” Larsa Keplera (właściwie: Alexander Ahndoril i Alexandra Coelho Ahndoril) to dziewiąta odsłona przygód Joony Linny. Tym razem na główny plan obok komisarza wysuwa się Saga Bauer, która po długim zwolnieniu z powodu załamania psychicznego zatrudnia się w agencji detektywistycznej, gdzie tropi małżeńskie zdrady i rozwiązuje pomniejsze sprawy, nie tracąc nadziei na powrót do policji. To do niej morderca kieruje swoje zagadki, przez co to na nią spada poczucie odpowiedzialności za każdą porażkę w śledztwie. Jak uprzedzają autorzy, cała sprawa ma pewien związek z wydarzeniami opisanymi w „Łazarzu” i „Piaskunie”, ale nawiązania są na tyle jasne i czytelne, że będą zrozumiałe również dla tych, którzy nie znają poprzednich części cyklu.

Kepler wie, jak przykuć i utrzymać uwagę czytelników. O ile zazwyczaj śledczy rozwiązują sprawy zabójstw po odnalezieniu zwłok, o tyle tutaj trwa ciągły wyścig z czasem. Po zapowiedzi każdej śmierci tempo przyspiesza, a napięcie rośnie. Tym bardziej że możemy śledzić wydarzenia nie tylko z perspektywy detektywów, ale również ofiar, przez co doświadczamy tego, co się dzieje, „na żywo”, a nie jedynie za sprawą późniejszych rekonstrukcji wydarzeń. Biorąc po uwagę rosnące napięcie i to, jak makabryczne są opisywane zbrodnie, „Pająk” łączy w sobie cechy kryminału, thrillera i horroru. Narracja wydaje się odarta z emocji, bo właściwie nie wspomina się o uczuciach, ale mimo to wyraźnie je widać w zachowaniach bohaterów. Od początku gra toczy się o wysoką stawkę, bo nie giną przypadkowi ludzie, ale osoby z najbliższego otoczenia detektywów.

„Pająk” to misternie zbudowana zagadka, a właściwie seria zagadek wymierzonych prosto w Sagę. Co zrobiła, aby skupić na sobie uwagę zabójcy? Czy Jurek Walter zza grobu może wciąż pociągać za sznurki ludzkiej psychiki?

Agnieszka Kruk