Swego czasu dwa seriale wspięły się na szczyt w stosowaniu tego zabiegu: „Prison Break” oraz „Lost”. Ale i w wielu książkach udało się osiągnąć coś podobnego. Wystarczy wspomnieć „Harry’ego Pottera i Księcia Półkrwi” czy „Dwie wieże”. Także „Nawałnica mieczy” kończy się w interesującym momencie. Chociaż dzieło Martina można postrzegać jako nieustającą telenowelę, w której książka się kończy, bo byłaby stanowczo za długa, gdyby jej w pewnym momencie nie uciąć. Tak czy siak cliffhanger zawsze irytuje.

„Hotel na skraju lasu” opowiada o ludziach skupionych wokół tytułowej posiadłości. Po długiej nieobecności wracają Maudija i Belan. Julię bardzo cieszy ich powrót. I nie tylko dlatego, że otrzymuje od nich pięknego wlicha. Szybko jednak się okazuje, że w okolicy dzieje się coś niedobrego. Deszcz pada jakby częściej, zwierzęta atakują ludzi śmielej, a pod gospodarstwa podchodzą nieznane gatunki. Jakby tego było mało, mieszkańcy coraz częściej natykają się na zwłoki.

Każdy, kto sięgnie po ten komiks, musi wiedzieć, że to dopiero pierwszy tom. Nie wiem, ile jest planowanych, ale patrząc na tempo historii, można założyć, że dwa mogą nie wystarczyć. Autorzy rzucają nas po różnych miejscach wykreowanej przez siebie krainy, zapominając trochę o fabule. Historia prowadzona jest wyjątkowo niespiesznie, przez co można odnieść wrażenie, że nic się nie dzieje. A zagrożenie, które jest zarysowane, nie wywołuje w czytelniku poczucia niepewności czy strachu.

Autorzy skupiają się w pierwszym tomie przede wszystkim na ukazaniu świata poprzez nietypową kreskę – całość przypomina szkice węglem. Trzeba przyznać, że jest w tym pewien urok, jednak momentami bardzo trudno rozróżnić poszczególnych bohaterów. Julię najłatwiej rozpoznać ze względu na jasne włosy, ale część postaci mogłaby mieć więcej znaków szczególnych. Pozytywnie wpłynęłoby to na lekturę i pozwoliłoby zżyć się z kilkoma postaciami więcej.

Uważam, że również i sama akcja toczy się zbyt wolno. Lubię, jak w każdej kolejnej scenie czy każdym kolejnym rozdziale autor lub autorka dodają coś nowego. Nie musi to być coś dużego czy nawet szalenie ważnego dla fabuły, ale jednak na tyle charakterystycznego, że moja ciekawość wciąż jest na wysokim poziomie. „Hotel na skraju lasu” często odkładałem, gdyż w sumie to nie byłem zbytnio zainteresowany tym, co się zaraz wydarzy. Pewne akcenty mogłyby być lepiej rozłożone.

Debiut Hińczów jest lekko niedopracowany, ale szczery. To za mało, aby uznać go za udany, jednakże nie chcę go jednoznacznie przekreślać. Historia będzie miała swój ciąg dalszy, więc jest tutaj jeszcze pole do poprawy. I kto wie, może lektura drugiego tomu sprawi, że wydźwięk pierwszej części ulegnie zmianie?

Michał Wnuk