„Historia syna” Marie-Hélène Lafon to wyjątkowo krótka historia rozbita na dwanaście rozdziałów. Jesteśmy świadkami wydarzeń dziejących się na przestrzeni stu lat, których głównymi bohaterami są Andre, Helene, Gabrielle i Paul. Oczywiście postaci jest dużo więcej, ale ze względu na swoją rolę nie zapadają zbyt mocno w pamięć. W ogóle głównym problemem „Historii syna” jest skondensowana treść i wyjątkowo oszczędny, acz bogaty styl autorki. Treść niestety szybko ulatuje, a sama opowieść nie niesie zbyt wielkiego ładunku emocjonalnego. Tym samym otrzymujemy bardziej ciekawostkę niż pełnoprawną powieść. Inaczej mówiąc: zbyt dużo jest niedopowiedzeń, przez co można odnieść wrażenie, że autorka większość pracy przerzuciła na czytelników. Niby rozumiem wyciśnięcie i skondensowanie treści, ale temat – jak dla mnie – jest zbyt obszerny, aby mogło to się zakończyć sukcesem.

Wracając do fabuły – wszystko się kręci wokół prozy życia. Tak więc obserwujemy chłopaka, którego brat bliźniak umiera w dzieciństwie; syna wychowującego się bez ojca; matkę niepotrafiącą zapewnić dziecku wystarczającej uwagi; wujostwo opiekujące się nie swoim dzieckiem; a także ukierunkowanego na sukces prawnika, który nie wie, że ma syna. Prawdziwa plejada wiarygodnych i może znanych wam postaci. Akcja powieści dzieje się w latach 1908–2008, więc dodatkowo mamy okazję zaobserwować trochę tła, m.in. jak wyglądała Francja na przestrzeni lat.

To, co wyróżnia „Historię syna”, to z całą pewnością styl Marie-Hélène Lafon. Jej proza jest intensywna i hipnotyzująca. Autorka z każdego zdania wyciska maksimum treści, dzięki czemu książkę czyta się naprawdę szybko. Dokładając do tego krótkie rozdziały, można odnieść wrażenie, że lektura zajmie maksymalnie kilka godzin. Jednak warto nie pędzić przez „Historię syna” i delektować się płynną frazą, aby w pełni docenić kunszt autorki.

Mimo wszystko uważam, że książka Marie-Hélène Lafon jest trochę niedopracowana. W tak krótkich rozdziałach, ukazując historię niechronologicznie i z tak wieloma postaciami, trudno jest nawiązać z kimkolwiek relację. W efekcie bohaterowie są czytelnikowi obojętni. Autorka próbuje wielu emocjonalnych zagrań, ale nie wybrzmiewają one właściwie, gdyż za chwilę zmieniamy rok i bohatera i zajmujemy się innymi problemami. Trochę szkoda, gdyż Lafon podejmuje wiele wartych zastanowienia tematów.

„Historia syna” to interesująca powieść, ale wiele traci przez swą skondensowaną formę, duży rozrzut czasowy oraz wielość bohaterów. Sam styl to za mało, aby ta powieść została z czytelnikiem na dłużej. Myślę, że jeszcze kiedyś sięgnę po jakąś książkę Lafon, jednak niezbyt prędko.

Michał Wnuk