I właśnie na tym fragmencie życiorysu Królowej Kryminału najbardziej skupiła się Marie Benedict. Co działo się z autorką, gdy wyszła z domu i wróciła po 11 dniach? Czy naprawdę cierpiała na amnezję, a może po prostu chciała zachować wszystko w tajemnicy? Co spowodowało, że pewnego dnia po prostu wsiadła do samochodu i odjechała z domu, nie mówiąc nic ani swojemu mężowi, ani córce. I choć należy pamiętać, że jest to fikcyjna historia, to niejeden czytelnik pewnie pomyśli „kurczę, to faktycznie mogło tak być”.

Benedict oddaje głos dwóm Agathom – młodej, pełnej energii dziewczynie i poturbowanej już w pewien sposób dojrzałej kobiecie, która stoi przed nadchodzącą klęską jej z pozoru idealnego i starannie wykreowanego życia. Ma męża, córkę zaczyna zdobywać sławę jako pisarka kryminałów. Historia poznajemy z dwóch perspektyw – młodej Agathy i tego, jakimi kolejami losu idzie jej życie oraz jej teraźniejszego męża, który musi sobie radzić z tajemniczym zniknięciem małżonki i trupami, które koniecznie chciałby utrzymać w szafie.

Jak już się wkręciłam, to nie mogłam się od tej książki odkleić. Marie Benedict ma w swoim piórze niesamowitą lekkość i umiejętność ożywiania postaci historycznych. Nadawania im charakterów w taki sposób, że czytelnik jest w stanie uwierzyć, że właśnie tacy byli w prawdziwym życiu. Klimat krążącej wokół tajemnicy sprawia, że powieść po pewnym czasie jest praktycznie nieodkładalna. Nim się zorientujemy, sami będziemy próbowali zgadywać, co tak naprawdę stało się z Agathą.

Prawda, czy fikcja pewnie nigdy do końca się nie dowiemy. Natomiast Marie Benedict zrobiła naprawdę zacny prezent wszystkim fanom tej Christie, ożywiając ją w swojej powieści. I muszę przyznać, że motyw Królowej Kryminału, jako prawdziwej puppet master również w prawdziwym życiu niezwykle mi się spodobał.

Kinga Kolenda