Grayson kupuje dwie rzeczy. Jedną o której marzył od dawna, drugą o której zaczął marzyć niedawno. Dom i kobietę. Gdyby wiedział co przyniesie mu realizacja marzeń, być może poprzestałby na samym domu. Choć biorąc pod uwagę finał, jednak dobrze zrobił.
Sophia jest niezależna. Spełnia swoje marzenia w świecie, z wiolonczelą przy boku i trójką niesfornych przyjaciół, którymi opiekuje się i których utrzymuje. Wraca do Bostonu na wezwanie ojca, ale również z nadzieją na przezimowanie i przeczekanie czasu do rozpoczęcia kolejnego tourne. Jej dom okazuje się nie jej domem, a wolność wcale nie należy już do niej.
Jeśli ktoś chce poczytać o walce płci i charakterów, to jest to interesująca książka. Czytając drugą książkę Lindy Francis Lee zaczęłam zastanawiać się, czy nie jest to jej znak rozpoznawczy. Nagłe wybuchy emocji, toczone dzień po dniu walki na słowa. Pozorne porozumienia, a potem gorące kłótnie. I znowu wiele szarpaniny emocjonalnej. Ona to… On to… A ona to… Można się po pewnym czasie przyzwyczaić.
Traumy jest jeśli nie więcej w porównaniu do pierwszej części, to na pewno tak samo dużo. I co wydaje się ciekawe pojawia się ona stopniowo. Czytelnik niby od początku jest przekonany, że gdzieś tam ukryte jest coś więcej, ale ja przynajmniej nie przeczuwałam, że jest tego tak dużo. Tak głęboko i tak brudno. Ta historia mnie tknęła na tyle, że śmiało mogę powiedzieć, że romans zszedł na plan dalszy.

Grayson kupuje dwie rzeczy. Jedną o której marzył od dawna, drugą o której zaczął marzyć niedawno. Dom i kobietę. Gdyby wiedział co przyniesie mu realizacja marzeń, być może poprzestałby na samym domu. Choć biorąc pod uwagę finał, jednak dobrze zrobił.
Sophia jest niezależna. Spełnia swoje marzenia w świecie, z wiolonczelą przy boku i trójką niesfornych przyjaciół, którymi...