Będąc w bibliotece, to ta piękna okładka przykuła mój wzrok. Przeczytałam opis i stwierdziłam: "biorę". Jednak w moim przypadku stwierdziło się powiedzenie "Nie oceniaj książki po okładce"...

Lady Daintry Tarrant to młoda, wykształcona kobieta, która pragnąc zachować swobodę i niezależność już trzykrotnie zrywała zaręczyny z młodzieńcami, którzy chcieli ją poślubić. Jednak w końcu nadchodzi ten dzień, kiedy dama zgadza się z wolą ojca, i obiecuje mu, że tym razem poślubi, tego kogo on dla niej wybierze. Wybrankiem lady Daintry zostaje lord Andrew Penthorpe, który jak się okazuje, na jej szczęście bądź nieszczęście ginie w bitwie pod Waterloo. Tą jakże przykrą wiadomość oznajmia Daintry i jej rodzinie-przystojny lord Gideon Deverill- przyjaciel nieżyjącego. Niespodziewanie ( albo i całkiem spodziewanie- jak to w romansach bywa) między Gideonem a Daintry zaczyna iskrzyć. Ich problem polega jednak na tym, że rodziny Deverill i Tarrant od dawna są skłócone. Chcąc rozwiązać tajemnicę nienawiści, młodzi coraz bardziej zbliżają się do siebie. I wszystko byłoby sielankowo, gdyby nie to, że lord Andrew "wstaje z martwych" i zjawia się w domu Daintry...


Jak dla mnie książkę, można byłoby zdecydowanie skrócić. Momentami naprawdę strasznie się dłużyła, aż miałam ochotę rzucić nią w kogoś lub coś. Jednak moje poczucie przyzwoitości zwyciężyło :)

Bohaterowie zbudowani są na podstawie przeciwieństw. Przykładowo : Lady Daintry i lady Susan. Dwie siostry, z tym ,że kiedy Daintry to wykształcona dziewczyna, ceniąca sobie niezależność i wolność, to Susan maluje się jako szara myszka, całkowicie zdominowana przez męża.
Drugim przykładem są dwie dziesięcioletnie kuzynki- Melissa i Charlotta- odpowiednio siostrzenica i bratanica Daintry. Melissa to grzeczna, spokojna i cicha dziewczynka, surowo przestrzegająca zasad dobrego wychowania. Charley to natomiast niefrasobliwa osóbka, mająca własne zdanie, całkowicie oddana cioci Daintry.

Na uwagę zasługuje też postać lady Ophelii, starszej pani, która to właśnie te przekonania niezależności wbija Daintry do głowy. Nie da się jej nie lubić :)

Jednak jak postacie kobiece były bardzo udane ( no wyłączając z tego grona matkę Daintry),to męskie grono mnie zawiodło. Przypuszczam, ze z zamierzenia Gideon miał być oszałamiająco przystojnym mężczyzną, który zakocha się w Daintry bez pamięci. Jednak zaserwowano mi po części nudnego faceta, który może i był przystojny, ale jakoś w ogóle do mnie nie przemawiał.
Lord Geoffrey Seacourt, mąż lady Susan- to hmm, chciałam to napisać jakoś delikatnie, ale to jest po prostu świnia. Kretyn. Skończony idiota. Nie chcę spoilerować, ale w związku z nim jest mowa, dlaczego Susan jest tak całkowicie, ślepo oddana mężowi.

Myślałam, że jeśli okładka jest cudna, to i książka będzie świetna ( oceniając w kategorii: romans). Świetna nie była, ale nie mogę powiedzieć, że jest do niczego , bo bym skłamała. Jest dobra. I tak teraz myślę, że dzięki okładce, postawiłam lekturze tak wysoką poprzeczkę, zapominając, że jest to przede wszystkim romans.

Będąc w bibliotece, to ta piękna okładka przykuła mój wzrok. Przeczytałam opis i stwierdziłam: "biorę". Jednak w moim przypadku stwierdziło się powiedzenie "Nie oceniaj książki po okładce"...

Lady Daintry Tarrant to młoda, wykształcona kobieta, która pragnąc zachować swobodę i niezależność już trzykrotnie zrywała zaręczyny z młodzieńcami, którzy chcieli ją poślubić....

Głośno stwierdzam, że starsza pani dosłownie wymiata ;P

Głośno stwierdzam, że starsza pani dosłownie wymiata ;P