W Los Angeles końcówka lat dziewięćdziesiątych to czas wzmożonej przestępczości. Na ulicach dochodzi do strzelanin, młodociane gangi demolują sklepy, a dilerów narkotyków można spotkać za każdym rogiem. To trudny i niebezpieczny czas dla przedstawicieli prawa, a właśnie takim jest Jack Gavery. Niedawno był świadkiem jak jego partner ginie na służbie, a teraz sam jest w centrum zagrożenia. Jakiś maniak otwiera ogień na stacji benzynowej i dzielny policjant omal nie przypłaca tego życiem. Tylko cud sprawia że wychodzi cało z piekła.
Tymczasem w odległej Montanie Eduardo Fernandez, który jest ojcem zabitego partnera Jacka, obserwuje dziwne zjawisko w okolicy swojego rancza. Las rozbłyskuje w nocy tajemniczym światłem, któremu towarzyszą nieznanej natury wibracje.
Od tego momentu na ranczu zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Począwszy od osobliwego zachowania dzikich zwierząt, a skończywszy na śladach ziemi we wnętrzu domu, świadczących o czyichś niechcianych odwiedzinach.
Gdy Eduardo umiera jego posiadłość przechodzi w ręce Jacka, a ten szybko postanawia wprowadzić się tam razem z żoną i ośmioletnim synem Tobym. Jeszcze nie wiedzą, że popełniają straszliwy w swych skutkach błąd. To, co przybyło na siemię wraz z ferią tajemniczych świateł czeka cierpliwie i jest głodne. Bardzo głodne.

"Zimowy księżyc" to całkiem ciekawie napisany horror. O ile pierwsza połowa książki nie obfitowała w powalająca ilość strasznych wydarzeń o tyle druga w zupełności to zrekompensowała. Była akcja, było napięcie i była groza i to w najlepszej lovecraftowskiej odsłonie. Szkoda tylko, że książka dostała tak niewiele mówiacy tytuł. O wiele bardziej pasowało by jej miano, które pada kilka razy na stronach książki, "władca kukieł".

W Los Angeles końcówka lat dziewięćdziesiątych to czas wzmożonej przestępczości. Na ulicach dochodzi do strzelanin, młodociane gangi demolują sklepy, a dilerów narkotyków można spotkać za każdym rogiem. To trudny i niebezpieczny czas dla przedstawicieli prawa, a właśnie takim jest Jack Gavery. Niedawno był świadkiem jak jego partner ginie na służbie, a teraz sam jest w...

Nie jest to może szczyt możliwości w twórczości Koontza , ale postęp w tym co czytałem ostatnio tego autora . Po lekturze można się trochę bać , a o to w tym gatunku najbardziej chodzi . Jeśli ktoś marzy o spotkaniu z obcą formą to po lekturze tej książki przemyśli to marzenie :)

Nie jest to może szczyt możliwości w twórczości Koontza , ale postęp w tym co czytałem ostatnio tego autora . Po lekturze można się trochę bać , a o to w tym gatunku najbardziej chodzi . Jeśli ktoś marzy o spotkaniu z obcą formą to po lekturze tej książki przemyśli to marzenie :)

Autor trafił w samo sedno mojego książkowego gustu. Zimowa aura, małe miasteczko i przybysze z kosmosu - to nie mogło się nie udać. Od początku czułam dreszczyk emocji, akcja szybko się rozkręca i nie zwalnia tempa. Nie ma tutaj zbędnych opisów, co mnie bardzo cieszy. Nie spodziewałam się tak oryginalnej koncepcji obcego. Jedyne co mnie drażniło to kobieca postać. I jest to zarzut powtarzający się niemal co każdy tytuł autora. Dean Koontz ma silną potrzebę idealizowania kobiet w swych powieściach, przez co większość staje się nierealna na tle zwyczajnych męskich bohaterów. Mimo tych drobnych mankamentów, podczas lektury bawiłam się świetnie i polecam ten tytuł nie tylko miłośnikom zjawisk paranormalnych.

Autor trafił w samo sedno mojego książkowego gustu. Zimowa aura, małe miasteczko i przybysze z kosmosu - to nie mogło się nie udać. Od początku czułam dreszczyk emocji, akcja szybko się rozkręca i nie zwalnia tempa. Nie ma tutaj zbędnych opisów, co mnie bardzo cieszy. Nie spodziewałam się tak oryginalnej koncepcji obcego. Jedyne co mnie drażniło to kobieca postać. I jest...

Nie jest źle, ale pod koniec już dość mało wiarygodnie. Tę książkę mógł napisać ktokolwiek. A skoro zrobił to Koontz, to mógł się bardziej postarać, bo rozwinięcie pomysłu wyjściowego poszło w schemat, a można było inaczej.

Nie jest źle, ale pod koniec już dość mało wiarygodnie. Tę książkę mógł napisać ktokolwiek. A skoro zrobił to Koontz, to mógł się bardziej postarać, bo rozwinięcie pomysłu wyjściowego poszło w schemat, a można było inaczej.

Jak to u Koontza - pogranicze jawy, snu i stanu odmiennej świadomości

Jak to u Koontza - pogranicze jawy, snu i stanu odmiennej świadomości

Mroczna, choć dość prosta historia. L.A., narkotyki, szaleńcy... Koontz jakoś to uskładał w całość i powstała książka. Nic specjalnego.

Mroczna, choć dość prosta historia. L.A., narkotyki, szaleńcy... Koontz jakoś to uskładał w całość i powstała książka. Nic specjalnego.

Kolejna nieziemska przygoda z Koontzem w jego nieskończonej chyba wyobraźni. Nie chcę zdradzać szczegółów fabuły, ale znawcy pisarza szybko wpadną na s-fi'owe przyczyny zagrożenia. Chociaż nieco mnie zaskoczyło że opis na tylnej okładce nie bardzo zgadza się z rzeczywistą fabułą. Po drugie skrajność dwóch miejsc akcji jest wg mnie zbyt duża przez co ciężko przejść mentalnie z jednego do drugiego. No i z Koontzem jest ten problem, że zbyt długo wprowadza do finału, który kończy się zbyt szybko jak dla mnie, przez co oczekiwanie jest większe niż rezultat. Tak miałem też po przeczytaniu Domu śmierci. Ale ogólnie dobra lektura dla spragnionych grozy z daleka.

Kolejna nieziemska przygoda z Koontzem w jego nieskończonej chyba wyobraźni. Nie chcę zdradzać szczegółów fabuły, ale znawcy pisarza szybko wpadną na s-fi'owe przyczyny zagrożenia. Chociaż nieco mnie zaskoczyło że opis na tylnej okładce nie bardzo zgadza się z rzeczywistą fabułą. Po drugie skrajność dwóch miejsc akcji jest wg mnie zbyt duża przez co ciężko przejść mentalnie...

Właśnie taki Koontz mi się podoba. Rozwinięcie akcji trochę jak w typowym Kingu: długie nakręcanie atmosfery i ekspresowy koniec.

Sceneria żywcem z horroru: rodzina po wielu przejściach odcięta od świata śnieżycą ma duży problem z obecnością... czegoś. No właśnie, czego?

Właśnie taki Koontz mi się podoba. Rozwinięcie akcji trochę jak w typowym Kingu: długie nakręcanie atmosfery i ekspresowy koniec.

Sceneria żywcem z horroru: rodzina po wielu przejściach odcięta od świata śnieżycą ma duży problem z obecnością... czegoś. No właśnie, czego?

Książka zdecydowanie przeciętna. Przede wszystkim dużo opisów, które w ogóle nie były potrzebne. Pierwsza połowa książki zbyt rozbudowana, autor mógłby ją skrócić, stworzyć z tego tylko tło do późniejszych wydarzeń. Dopiero od mniej więcej połowy akcja nabiera ciekawszego tempa.

Książka zdecydowanie przeciętna. Przede wszystkim dużo opisów, które w ogóle nie były potrzebne. Pierwsza połowa książki zbyt rozbudowana, autor mógłby ją skrócić, stworzyć z tego tylko tło do późniejszych wydarzeń. Dopiero od mniej więcej połowy akcja nabiera ciekawszego tempa.

Słabiutka. Niestety.

Słabiutka. Niestety.