Zgrabne zakończenie historii rozpoczętej w "Znachorze". Wątki dobrze się zazębiają, akcja trzyma w napięciu. Zdecydowanie lepsza, niż pierwsza część. Polecam!

Zgrabne zakończenie historii rozpoczętej w "Znachorze". Wątki dobrze się zazębiają, akcja trzyma w napięciu. Zdecydowanie lepsza, niż pierwsza część. Polecam!

🔹️ Kontynuacja "Znachora". Legendarny Inkwizytor nie odpuszcza i znów wraca, by toczyć walkę z nieuczciwymi uzdrowicielami.
🔹️ Krzysiek, Henry oraz Jakub po raz kolejny muszą wytropić mo*dercę, zanim zginie kolejna osoba. Niestety, nie jest to proste.
🔹️Doskonale spędzony czas. Nie sposób się oderwać. Dobrze prowadzona akcja, mylenie tropów. Napięcie trzyma do ostatnich stron. Wytypowanie m*ordery nie jest oczywiste. Giną kolejne typowane osoby a lista podejrzanych niebezpiecznie się skraca.
🔹️Mocnym punktem są doskonale i humorystyczne dialogi.

🔹️ Kontynuacja "Znachora". Legendarny Inkwizytor nie odpuszcza i znów wraca, by toczyć walkę z nieuczciwymi uzdrowicielami.
🔹️ Krzysiek, Henry oraz Jakub po raz kolejny muszą wytropić mo*dercę, zanim zginie kolejna osoba. Niestety, nie jest to proste.
🔹️Doskonale spędzony czas. Nie sposób się oderwać. Dobrze prowadzona akcja, mylenie tropów. Napięcie trzyma do ostatnich...

Moje drugie spotkanie z pisarzem uważam za całkiem udane. Może nie było wielkich fajerwerków, ale książkę dobrze się czytało.
Plusy:
- udany powrót Inkwizytora, rozliczającego wszelkiej hochsztaplerów żerujących na ludziach w potrzebie;
- wszelcy „cudotwórcy” nie cofną się przed niczym, żeby tylko zgarnąć kasę;
- pokazanie pobudek jakimi kieruje się łowca „uzdrowicieli”;
- rozumiem desperację ludzi walczących z chorobą, ale też poraża ich naiwność;
- czyta się szybko, szczypta specyficznego humoru też pomaga;
- prowadzenia akcji nie tylko na moim ukochanym podkarpaciu, ale w wielu innych miastach z wielowiekowymi rynkami i zabytkami;
- ponownie spora dawka ciekawostek historycznych związanych z czarownicami, zielarkami, uzdrowicielami i jasnowidzami;
- podobało mi się wykonanie wyroku na oszuście na żywo na wizji;
- bardzo dobrze wykreowani bohaterowie ze swoimi zaletami i wadami;
- przewidywalne, ale całkiem dobre zakończenie.
Minusy:
- pierwsza część trochę mało dynamiczna, za dużo było tych opisów;
- miejscami za dużo pogaduszek i dialogów o wszystkim i o niczym.
Ogółem książka dobra.

Moje drugie spotkanie z pisarzem uważam za całkiem udane. Może nie było wielkich fajerwerków, ale książkę dobrze się czytało.
Plusy:
- udany powrót Inkwizytora, rozliczającego wszelkiej hochsztaplerów żerujących na ludziach w potrzebie;
- wszelcy „cudotwórcy” nie cofną się przed niczym, żeby tylko zgarnąć kasę;
- pokazanie pobudek jakimi kieruje się łowca „uzdrowicieli”;
-...

Zaczęłam od drugiej części jednak nie miałam braków, gdyż autor niemal autonomicznie traktuje każdą część ale też są nawiązania do części pierwszej, co pomaga w ogarnięciu fabuły. Napisane lekko ale bardzo spójnie i dynamicznie, akcja non stop. Caly czas coś się dzieje na roznych płaszczyznach ale świetnie współgra ze sobą. Polecam

Zaczęłam od drugiej części jednak nie miałam braków, gdyż autor niemal autonomicznie traktuje każdą część ale też są nawiązania do części pierwszej, co pomaga w ogarnięciu fabuły. Napisane lekko ale bardzo spójnie i dynamicznie, akcja non stop. Caly czas coś się dzieje na roznych płaszczyznach ale świetnie współgra ze sobą. Polecam

inkwizytor to drugi tom cyklu kryminalnego Michała Śmielaka, który kontynuuje losy uzdrowiciela Jana Sarny i jego walkę z tajemniczym mordercą, który pod przykrywką religijnego fanatyzmu zabija ludzi związanych z alternatywną medycyną. Książka jest pełna napięcia, zwrotów akcji i mrocznej atmosfery, która skutecznie wciąga czytelnika w świat zbrodni i zagadek.

Autor zręcznie łączy elementy thrillera, sensacji i horroru, tworząc opowieść, która nie pozwala oderwać się od lektury. Śmielak nie stroni od brutalnych scen i drastycznych opisów, które potęgują emocje i wrażenie realizmu. Jednocześnie nie zapomina o psychologii postaci i ich motywacjach, które sprawiają, że bohaterowie są wiarygodni i złożeni. W Inkwizytorze poznajemy także nowe wątki i tajemnice z przeszłości głównych bohaterów, które dodają głębi i zaskakują czytelnika.

Inkwizytor to książka, która zadowoli fanów kryminałów z dreszczykiem i zmusi do refleksji nad granicami dobra i zła, sprawiedliwości i zemsty, wiary i niewiary. To także świetnie napisana i skonstruowana powieść, która pokazuje, że Michał Śmielak jest jednym z najlepszych polskich autorów gatunku. Polecam tę książkę wszystkim, którzy lubią trzymające w napięciu i nieprzewidywalne historie, pełne akcji i emocji.

inkwizytor to drugi tom cyklu kryminalnego Michała Śmielaka, który kontynuuje losy uzdrowiciela Jana Sarny i jego walkę z tajemniczym mordercą, który pod przykrywką religijnego fanatyzmu zabija ludzi związanych z alternatywną medycyną. Książka jest pełna napięcia, zwrotów akcji i mrocznej atmosfery, która skutecznie wciąga czytelnika w świat zbrodni i zagadek.

Autor...

Fajna :-) Polecam

Fajna :-) Polecam

I tym razem Michał Śmielak mnie nie zawiódł. Ciekawy pomysł na kryminał i ten dowcip, to połączenie idealne.

I tym razem Michał Śmielak mnie nie zawiódł. Ciekawy pomysł na kryminał i ten dowcip, to połączenie idealne.

INKWIZYTOR to kontynuacja i na mój gust odrobinkę przegadana. Też dzieje się dużo, akcja pędzi na złamanie karku, jednak niektóre momenty nuży mnie. A zakończenie? Świetne i zaskakujące.

Ocena: 7,5/10 ⭐️

INKWIZYTOR to kontynuacja i na mój gust odrobinkę przegadana. Też dzieje się dużo, akcja pędzi na złamanie karku, jednak niektóre momenty nuży mnie. A zakończenie? Świetne i zaskakujące.

Ocena: 7,5/10 ⭐️

„Najcenniejszy jest czas. Jeśli brakuje ci pieniędzy, możesz pożyczyć, ukraść, zarobić, wygrać w kasynie. Czasu jednak nikomu nie ukradniesz, nijak go nie zarobisz, nie możesz liczyć na wygraną”.

Czytaliście „Znachora” Michała Śmielaka? Oto zacny ciąg dalszy.

Wracamy zatem na renomowaną imprezę o charakterze publicznym, sponsorowaną przez tak zwanych znachorów, uzdrowicieli, szamanów, jasnowidzów, czarownice, szeptuchachy czy innych władców mocy tajemnej.. ostatnie deski ratunku w chorobie, tych stojących nad przepaścią życia, zrezygnowanych, zdesperowanych, przerażonych, pragnących, by KTOŚ udzielił im „kredytu z nadziei”.. podarował bezcenny czas.

Zmawianie, szepranie, odczynianie – w XXI wieku? Tak, tak. To się jeszcze dzieje i dziać będzie, dopóki znajdą się ci naiwni, zaślepieni, łatwowierni.

Ale jest KTOŚ, kto przejrzał karty tych „wybranych”, odgadł, co się kryje za „kurtyną tajemnicy” podobno nadprzyrodzonych zdolności. I teraz tan KTOŚ, „sługa ludu i głos sumienia zamieniony w krzyk sprawiedliwości”. Łowca. Sędzia. Kat. INKWIZYTOR. W imię prawdy postanowił po raz kolejny zadeptać kłamstwo.. krzywdę okupić zbrodnią. Ma „pióro zatankowane śmiercią i nim podpisuje wyroki”. Ma też wypracowane standardy i używa szumnych słów. Zabija „w miarę z sensem”, a jego pokręcona logika wywołuje „ciekawy paradoks przyczynowo- skutkowy”. Jego przekaz jest jasny, niepozostawiający złudzeń. A „dzieła” – to performance najwyższej próby, zaawansowane przedsięwzięcia, ogarnięte logistycznie i wzbogacone o absolutnie zjawiskowe elementy tworzące to niecodzienne show.. ekstremalne, znane i nielubiane niegdyś metody, bezczelnie, brutalnie, okrutnie i przede wszystkim skuteczne.

Zatem, „polowanie na czarownice” runda 2 – czas start!

Michał Śmielak niezawodnie zaskakuje i funduje swoim czytelnikom nieszablonowo stylową rozrywkę pełną emocji, powodującą szybsze bicie serca, zaskakującą, niekiedy wywołującą uśmiech, ale też dającą przestrzeń do ciekawych przemyśleń.

Polecam.

„Najcenniejszy jest czas. Jeśli brakuje ci pieniędzy, możesz pożyczyć, ukraść, zarobić, wygrać w kasynie. Czasu jednak nikomu nie ukradniesz, nijak go nie zarobisz, nie możesz liczyć na wygraną”.

Czytaliście „Znachora” Michała Śmielaka? Oto zacny ciąg dalszy.

Wracamy zatem na renomowaną imprezę o charakterze publicznym, sponsorowaną przez tak zwanych znachorów,...

Słabsza niż część pierwsza. Trochę mniej chaotyczna, ale za to mniej ciekawa.

Słabsza niż część pierwsza. Trochę mniej chaotyczna, ale za to mniej ciekawa.