Żywica

Oglądaliście kiedyś program o nałogowych zbieraczach? A może macie naturę chomika? Ciężko jest Wam wyrzucać rzeczy? Nadajecie im jakieś znaczenie? A co jeśli to by się rozwinęło, gdybyście nie wyobrażali sobie wyrzucić zużytej baterii, opakowania po ciastkach, słoika po ogórkach? Bo przecież to się może przydać, zawsze coś możesz naprawić lub przekształcić w coś innego prawda?

Mała Liv dorastała w domu na wyspie z rodzicami. Z matką, która tyła tak bardzo, że nie była w stanie wstać z łóżka a nawet jeśli by wstała to nie zmieściłaby się w drzwiach. Z ojcem, który zbierał wszystko, kolekcjonował, przywiązywał się do przedmiotów z panicznym wręcz strachem, że je straci. Do czego się posunie by nie stracić nic z tego co posiada?

Przyznam szczerze, że ta książka mnie zaskoczyła. Nie spodziewałam się czegoś tak mrocznego a jednocześnie dającego przekaz jak ważny jest nasz kontakt ze światem zewnętrznym. To co opisała autorka szokuje, już od pierwszych stron dostajemy w twarz tym jak bardzo wypaczony przez odosobnienie i wpływ rodziców jest umysł Liv. To co dla nas byłoby nie do pomyślenia
ona przyjmuje jako coś normalnego. Bo skoro tata mówi, że tak powinno być a to oznacza, że wszystko jest tak jak powinno.

Język autorki (a przynajmniej z tym tłumaczeniem 😁) jest bardzo przystępny. Przez książkę płynie się lekko, skupiając tylko na odkrywaniu jak daleko można dojść w swoim szaleństwie, a dojść można daleko...

Co mogę więcej napisać? Polecam!

Oglądaliście kiedyś program o nałogowych zbieraczach? A może macie naturę chomika? Ciężko jest Wam wyrzucać rzeczy? Nadajecie im jakieś znaczenie? A co jeśli to by się rozwinęło, gdybyście nie wyobrażali sobie wyrzucić zużytej baterii, opakowania po ciastkach, słoika po ogórkach? Bo przecież to się może przydać, zawsze coś możesz naprawić lub przekształcić w coś innego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka już na wstępie wzbudza ogrom emocji, wstrząsa i szokuje, tak intryguje, że jest nieodkładalna. Autorka nie patyczkuje się z czytelnikiem, mocno i dosadnie wprowadza w mroczny świat rodziny Haarderów.
Historia ta jest przedstawiona z perspektywy 9-letniej Liv, która mieszka razem z rodzicami na wyspie porośniętej świerkami. W tym sielankowym pięknym otoczeniu rodzi się coś toksycznego i patologicznego. Ojciec chorobliwie zbiera graty, a matka jest uwięziona we własnym łóżku przez olbrzymią otyłość. Mała Liv żyje wśród tych stert rupieci i jedynym źródłem wiedzy o życiu są jej rodzice, nie ma kontaktu z nikim innym, co samo w sobie jest mocno niepokojące. Z początku zasady funkcjonowania tej rodziny, choć dziwne wydają się być w pewnym stopniu zrozumiałe, jednak pod koniec, gdy otrzymujemy pełny obraz to widzimy jak bardzo są wypaczone. Rodzina ta wymyka się powszechnym schematom, stwierdzić że jest dysfunkcyjną to jak nic nie powiedzieć.
Ta historia to coś więcej niż zwykły thriller, to momentami mrożący krew w żyłach rodzinny dramat i obraz postępującego ludzkiego obłędu. Pokazuje jak strach przed światem i lęk o utratę bliskich może prowadzić do nieracjonalnych i momentami makabrycznych zachowań.
Łatwo jest schować się pod płaszczykiem współczucia, machnąć ręką na dziwactwa, które urastają do niewyobrażalnych rozmiarów. Zauważa się, że coś jest nie tak za późno, dopiero gdy już dojdzie do tragedii. To jest w tej książce właśnie najbardziej smutne i przerażające, to że nie potrzeba wcale wyizolowanej wysepki, często do ludzkich tragedii dochodzi na naszych oczach. Realność tej historii przygniata.
Zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Polecam.

Ta książka już na wstępie wzbudza ogrom emocji, wstrząsa i szokuje, tak intryguje, że jest nieodkładalna. Autorka nie patyczkuje się z czytelnikiem, mocno i dosadnie wprowadza w mroczny świat rodziny Haarderów.
Historia ta jest przedstawiona z perspektywy 9-letniej Liv, która mieszka razem z rodzicami na wyspie porośniętej świerkami. W tym sielankowym pięknym otoczeniu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nic nie zapowiadało tego, że przeczytam tak zaskakującą i druzgocącą historię, nic, ani oszczędny opis (zwlaszcza że często napisane są na wyrost) , ani niewinna i urocza okładka.
Może jedynie opinie znajomych, gdybym przeczytała je "przed" a nie "po".
Autorka już w pierwszych rozdziałach nikogo nie szczędzi, daje mocno do pieca ze szczegółami stada okropnych zdarzeń, które nakręcają się wzajemnie i mieszają z aż nazbyt realną i rozbrajającą (pod wieloma względami) dziecięcą narracją.
Im głębiej w gąszcz dalszych wydarzeń, tym tylko rozdzierająco gorzej, brutalniej, zwierzęco, beznadziejnie i.... jakoś tak.. chyba... demonicznie.
Język i styl jakim posługuje się autorka jest niezwykle barwny ale jednocześnie naturalny (prosty), chociaż miejscami pojawiają się oryginalne symboliczne porównania i ostre jak strzała, wyraziste sformułowania, które trafiają celnie w czytelnicze wnętrze karmiąc wyobraźnię, urzekają formą i burzą równowagę treścią.
Jeśli temat izolacji społecznej i jej skutków jest czytelnikowi znany z innych książek a granica wytrzymałości ładunku napięć i wywoływanych emocji, jakie zazwyczaj niosą ze sobą po mistrzowsku zmajstrowane aspekty psychologiczne elity głównych wątków, jest dość daleko wysunięta, to ta powieść a może szczególnie jej zakończenie pozbawione happy endu, jakiego wyczekiwała by część czytelników ( przynajmniej takiego o jakim sama życzyłabym sobie przeczytać), najprawdopodobniej zdoła zachwiać dotychczasowymi doświadczeniami i wrażeniami z obcowania z powieściami tego gatunku.
Fabuła wije się jak jakiś diabelski i zjawiskowy wąż po kolejnych odmianach szaleństwa, lęku i cierpienia dostarczając dreszczyku grozy na plecach.
W tym wszystkim Pani Riel stworzyła bohaterów z krwi i kości, mimo wszystko niejednoznacznych, zaskakujących oraz ukazujących dobitnie skrajną biegunowość natury/możliwości człowieka, ( gdzie np. wrażliwość wpada w bezduszność, miłość w nienawiść a opieka i troska w zaniedbanie, ranienie i obojętność) która się w nim zawiera bądź przejawia.
Mam wrażenie, że największy dramatyzm większości postaci pojawiających się w książce polega na tym, iż nie zdołali odnaleźć sposobu na utrzymanie się pośrodku biegunów, na "równiku harmonii", przynoszącym spokój ducha, umysłu i ciała.
Swoją drogą, w związku z tym, ciekawe ile ma to związku z faktem tego, iż autorka jest zdolna stworzyć zarówno książki przeznaczone dla najmłodszych, cieszące się uznaniem, jak i książkę tego typu, która aż ze swym ostatnim zdaniem pozostawia dorosłego z dokuczliwym niepokojem, utrzymującym się jeszcze przez jakiś czas.
Dlaczego 8/10? Bo dawka nieszczęścia i zagubienia przypadająca na jedną książkę, w przypadku "Żywicy" (w moim odczuciu) została niezdrowo i nazbyt przekroczona.

Nic nie zapowiadało tego, że przeczytam tak zaskakującą i druzgocącą historię, nic, ani oszczędny opis (zwlaszcza że często napisane są na wyrost) , ani niewinna i urocza okładka.
Może jedynie opinie znajomych, gdybym przeczytała je "przed" a nie "po".
Autorka już w pierwszych rozdziałach nikogo nie szczędzi, daje mocno do pieca ze szczegółami stada okropnych zdarzeń,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest to książka, na którą zdecydowałam się w ramach akcji "Dania:mały kraj - wielka literatura" i przyznaje, że jedtrm niesamowicie zadowolona ze swojego wyboru, gdyż książka jest rewelacyjna!

"Gdy tata zabijał babcię, w białym pokoju panowała ciemność. Byłam tam..."
Od tych słów 9-letnia Liv rozpoczyna swą opowieść. Wraz z rodzicami Marią i Jensem Haarder mieszka na wyspie zwanej Głową, odosobnionej od reszty miasta. Rodzina bardzo chroni swojej prywatności, a mieszkańcy zamieszkujący wyspę główną uważają ich za dziwaków snując różne teorie. Z czasem zaczynają im współczuć gdy Jens zgłasza śmierć swojej córki.

Dawno już nie miałam okazji przeczytać tak dobrej książki. To niesamowicie intrygujący i wstrząsający kryminał, który wywołał we mnie wiele różnych emocji. Książka do łatwych nie należy jednak gdy złapie w swoje sidła cholernie pochłania czytelnika. Zaglądając do psychiki bohaterów, próbując zrozumieć ich nieracjonalne zachowanie po prostu nie mogłam jej odłożyć. No i fakt, że pośród tego całego zdziwaczenia jest dziecko, bezgranicznie kochające i ufające swoim rodzicom.. Fabuła nie pędzi, powoli toczy się swoim tempem pokazując obraz rozwijającego się szaleństwa oraz strachu przed kolejną stratą. To historia, która zapamiętam na długo i na pewno jeszcze kiedyś do niej wrócę🖤
Nie muszę chyba wspominać, że okładka to po prostu coś pięknego!🖤
Serdecznie Wam polecam!

Jest to książka, na którą zdecydowałam się w ramach akcji "Dania:mały kraj - wielka literatura" i przyznaje, że jedtrm niesamowicie zadowolona ze swojego wyboru, gdyż książka jest rewelacyjna!

"Gdy tata zabijał babcię, w białym pokoju panowała ciemność. Byłam tam..."
Od tych słów 9-letnia Liv rozpoczyna swą opowieść. Wraz z rodzicami Marią i Jensem Haarder mieszka na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zastanawiam się czy autorka takiej chorej książki jest na pewno zdrowa psychicznie... Bo książka jest chora. Zastanawiam się też czy ja oby nie jestem chora psychicznie, bo bardzo mi się podobało.

"Żywica" jest wstrząsająca. Od pierwszej strony, od pierwszego zdania. Jak zaczęłam czytać byłam w szoku. Co ja właśnie przeczytałam??
Jest w niej dużo emocji, tajemnic i obrzydliwości. Zdecydowanie nie jest to czytadło na niedzielne popołudnie.

Ta książka z pewnością zostanie mi w głowie na bardzo długo. Czasami czytając przed snem czułam, że nie dam rady zasnąć. A napięcie w niej rośnie cały czas. Od samego początku. Zakończenie mocne jak początek. I mimo tylu naprawdę trudnych i często niesmacznych opisów, tę książkę czytałam z prawdziwym zainteresowaniem.

Polecam dla czytelników o mocnych nerwach!

Zastanawiam się czy autorka takiej chorej książki jest na pewno zdrowa psychicznie... Bo książka jest chora. Zastanawiam się też czy ja oby nie jestem chora psychicznie, bo bardzo mi się podobało.

"Żywica" jest wstrząsająca. Od pierwszej strony, od pierwszego zdania. Jak zaczęłam czytać byłam w szoku. Co ja właśnie przeczytałam??
Jest w niej dużo emocji, tajemnic i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dość długo zastanawiałam się, czy tę książkę czytać, czy nie. Obawiałam się drastycznych treści, zwłaszcza biorąc pod uwagę z lubością cytowane w recenzjach pierwsze zdanie. Okazało się, że owszem, jest to mroczna proza, ale nie taki diabeł straszny, jak go malują. Aczkolwiek faktycznie nie jest to powieść, nad którą szybko można przejść do porządku dziennego.

Dość długo zastanawiałam się, czy tę książkę czytać, czy nie. Obawiałam się drastycznych treści, zwłaszcza biorąc pod uwagę z lubością cytowane w recenzjach pierwsze zdanie. Okazało się, że owszem, jest to mroczna proza, ale nie taki diabeł straszny, jak go malują. Aczkolwiek faktycznie nie jest to powieść, nad którą szybko można przejść do porządku dziennego.

Pokaż mimo to

Zahipnozytowała mnie ta piękna okładka, majestatyczny las rażony mrozem, i nadchodząca ciemność, pasmo mroku, które zaraz obejmie drzewa w swoje władanie. Zapewniam Was, że i wy wkroczycie w czerń, wpadniecie w niego niczym w pułapkę, od pierwszych linijek tekstu. Ane Riel nie bawi się z czytelnikiem w subtelności, już pierwsza strona "Żywicy" mrozi w żyłach krew.
Myślę o tym, że niemal każda wzmianka o tym, co tu się wydarzy, grozi spamem, nie opowiem zatem zbyt wiele o działaniach, które bohaterowie podejmują (bądź tych, których nie podejmą choć rozsądek aż krzyczy w nas w odruchu sprzeciwu na ten brak reakcji), muszę jednak ostrzec, że są one smutne i niezrozumiałe zarazem, pełne makabry, przesiąknięte grozą i strachem, który wręcz współodczuwamy z małą Liv.

Powiedzieć, że powieść traktuje o dysfunkcyjnej rodzinie to nie rzec nic. Rodzina Haarderów wymyka się wszelkim klasyfikacjom, i to bez względu na to czy przyjmiemy, że Jens Haarder był szaleńcem chorym psychicznie czy mężczyzną złamanym przez okrutny los, choć najpewniej był i jednym i drugim.
Odizolowana od społeczności rodzina Liv zamieszkuje zagracony dom, zrujnowany zupełnie przez chorobliwe zbieractwo ojca i olbrzymią otyłość matki dziewczyny, która skazuje kobietę na uwięzienie we własnym pokoju. Sterty starych gratów wydają się dawać Jensowi poczucie bezpieczeństwa a strach przed światem każe mu odgrodzić się zupełnie od cywilizacji.
Co oznacza to dla małej dziewczynki,o której istnieniu nikt nie wie a dla której całym światem jest obłąkany tata?

Z każdej wolnej przestrzeni domu Haarderów wylewa się rozpacz i zło, ucieczką i ostoją jest tutaj tylko pachnący żywicą las, ale i on da schronienie tylko do pewnego momentu…

"Żywica" w moim odczuciu to zdecydowanie więcej niż thriller – to przerażający rodzinny dramat, który wstrząsa i szokuje; doskonale napisany, z bohaterami tak realnymi, że powodują gęsią skórę. Paraliżuje sam fakt, że opowiedziany w książce los, który tak zatrważa, był codziennością małej Liv. Najgorsze jednak wydaje mi się przypuszczenie, że ta historia mogłaby gdzieś wydarzyć się naprawdę! Czytajcie.

Zahipnozytowała mnie ta piękna okładka, majestatyczny las rażony mrozem, i nadchodząca ciemność, pasmo mroku, które zaraz obejmie drzewa w swoje władanie. Zapewniam Was, że i wy wkroczycie w czerń, wpadniecie w niego niczym w pułapkę, od pierwszych linijek tekstu. Ane Riel nie bawi się z czytelnikiem w subtelności, już pierwsza strona "Żywicy" mrozi w żyłach krew.
Myślę o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Żywica" to książka, która wykracza poza ramy jednego gatunku. Łączy w sobie elementy powieści obyczajowej, thrillera i kryminału. Posiada za to pewną mroczność i surowość charakterystyczną dla literatury północy.
"Gdy tata zabijał babcię, w białym pokoju panowała ciemność" - tak brzmi pierwsze zdanie tej książki, które niesamowicie intrygujące. Napiszę Wam tylko, że ostatnie zdanie jest jeszcze bardziej szokujące 😱 Ale po kolei...
Rodzina Haarder mieszka samotnie na małej wysepce i rzadko kontaktuje się z obcymi. Mieszkańcy głównej wyspy uważają ich za dziwaków, a kiedy ginie ich syn, a kilka lat później ojciec zgłasza śmierć córki wszyscy im współczują. Jednak, czy 9 letnia Liv naprawdę umarła?
Jeansa Haardera od dziecka fascynowała żywica i jej właściwościami leczenia, zabijania i konserwowania. Jako młody chłopak wspólnie z ojcem produkował trumny i spał w nich razem z nim testując ich wytrzymałość. Gdy odziedziczył po ojcu warsztat w jego domu i otoczeniu zaczął panować niewyobrażalny bałagan i chaos. Wszędzie piętrzyły się śmieci i rupiecie oraz panował straszny bród. Tylko beczki z żywica stanowiły jedyny uporządkowany element.
"Żywica" to wstrząsająca opowieść o ludzkim upadku i szaleństwie, a także o próbie zatrzymania za wszelką cenę kogoś kogo się kocha. To historia o tym, jak szaleństwo jednej osoby prowadzi do upadku całej rodziny. Tytuł książki kryje w sobie ogromną szokującą symbolikę. Żywica nie tylko służy do leczenia, gojenia ran drzew, ale także jest środkiem konserwującym i zniewalający.
Powieść Ane Riel to wzruszające i przerażające studium ludzkiej psychiki. Książka szokuje i wzrusza, a także uświadamia jak działa efekt tzw. domina. A wszystko to utrzymane w mrocznym i tajemniczym skandynawskim klimacie.

Żywica" to książka, która wykracza poza ramy jednego gatunku. Łączy w sobie elementy powieści obyczajowej, thrillera i kryminału. Posiada za to pewną mroczność i surowość charakterystyczną dla literatury północy.
"Gdy tata zabijał babcię, w białym pokoju panowała ciemność" - tak brzmi pierwsze zdanie tej książki, które niesamowicie intrygujące. Napiszę Wam tylko, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Żywica to życiodajny sok, cenny dar drzew, który człowiek może wielorako wykorzystać. Ale żywica jest też lepka. Skaża, oblepia, zniewala. Potrafi nawet uwięzić w swym wnętrzu. Tytuł książki okazuje się kryć niezwykłą symbolikę - niezwykłą, ale i dogłębnie przerażającą. Po lekturze w mojej głowie pojawiło się pytanie o to, co stanowiło inspirację autorki do stworzenia tak tragicznej historii? Historii, która mamy nadzieję jest fikcją, ale która mogłaby być też rzeczywistym dramatem...

Rodzina Haarder jest specyficzna - żyje w pięknym, ale i odosobnionym miejscu, które bezpiecznie skrywa wszystkich jej członków oraz ich tajemnice. Przez lata negatywne cechy bohaterów nasilają się, nawet z miłości czyniąc cichego współwinowajcę, a my stajemy się świadkami tragicznego upadku rodziny.

"Żywica" jest przerażającą historią, która wstrząsa czytelnikiem, pozostawia go w lekkim niedowierzaniu, ale dla samych głównych bohaterów jest prozaiczną codziennością. Szaleństwo jednej osoby stopniowo skaża pozostałych członków rodziny. Poraża wycofanie, przyzwolenie, trwanie we współudziale, nawet, gdy są już świadomi dramatycznych konsekwencji - zrujnowania życia własnego dziecka. Zbyt późno podjęte reakcje nie są w stanie spowodować zmian, ani uciszyć sumienia. Machina dramatu jest już nie do zatrzymania; wkrada się nawet w szczęśliwe zakończenie...

Autorka nie szczędzi czytelnikom makabrycznych opisów, ale jednocześnie sceny te nie są wulgarne, nie epatują, stanowią natomiast element złożonej psychologicznej układanki pełnej symboli. Dla mnie, symbolem zniewolenia małej Liv w tej opowieści jest maleńka mrówka uwięziona w bursztynie - gdziekolwiek już nie trafi, cały czas pozostaje z tym, co do niej przywarło - zastygłą żywicą...

Ta książka wymaga od czytelnika skupienia, jeśli chce zrozumieć pełnię opisanej historii. Historii, która nie znika wraz z końcem lektury.

Żywica to życiodajny sok, cenny dar drzew, który człowiek może wielorako wykorzystać. Ale żywica jest też lepka. Skaża, oblepia, zniewala. Potrafi nawet uwięzić w swym wnętrzu. Tytuł książki okazuje się kryć niezwykłą symbolikę - niezwykłą, ale i dogłębnie przerażającą. Po lekturze w mojej głowie pojawiło się pytanie o to, co stanowiło inspirację autorki do stworzenia tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Słyszeliście o czymś takim jak Syllogomania ? Inaczej można to nazwać „patologiczny zespołem zbieractwa”. Jeśli nigdy nie spotkaliście się z takim „zjawiskiem”, poznacie go w książce, chociaż nie na samym początku. Bo na samym początku poznamy kochającą się rodzinę i trumny.
Książka „Żywica” swego czasu była bardzo popularna na portalu Instagram. Każdy ją miał, każdy o niej pisał. Oprócz mnie. Wtedy jeszcze nie czytałam thrillerów. Gdy Legimi postanowiło podzielić się ze swoimi czytelnikami i słuchaczami wersją elektroniczną książki w tym audiobookiem, nie widziałam innego wyjścia. TRZEBA CZYTAĆ. No w moim przypadku słuchać i czytać. Wrażenia ? Szczęście i ekscytacja – bo to pierwsza książka przeczytana w 2021 r. a do tego jaka dobra ;)
Poznajemy szczęśliwą rodzinę mieszkającą na „Głowie” – wyspie z opisu książki. Szczęśliwej do momentu, kiedy śmierć zabiera jednego z jej członków. Wtedy wszystko się zmienia. Synowie dorastają. Jeden wyjeżdza. Drugi zostaje z matką, dziewczyną i dzieckiem, które owa dziewczyna nosi pod sercem.
Kochana Liv,
nie wiem, cz dobrze zrobiliśmy, zgłaszając Twoją śmierć. Ale tak bardzo baliśmy się, że Cię utracimy. Zrobiliśmy Twojej babci straszną rzecz. Ale to, co chciała zrobić nam, było jeszcze gorsze.
Nie mieliśmy wyboru !
Chcę w to wierzyć.

Nie spotkałam się jeszcze z takimi introwertycznymi osobami w jakiejkolwiek książce jak rodzina Harderów. Wyobcowane społeczeństwo. Córka lat 9, umie strzelać z łuku, polować na zające, łowić ryby, ale jak widzi pierwszego „obcego” człowieka w swoim otoczeniu, nie wie jak się zachować. To już samo w sobie jest przerażające. A jeszcze czekają nas morderstwa i wiele innych patologicznych zjawisk.
Nie spodziewałam się tego typu historii. Nie byłam na to gotowa emocjonalnie. Strasznie przeżyłam tę książkę chociaż przecież to tylko książka.
Ta książka powinna być lekturą w szkole. Chciałabym jako uczeń przeczytać coś tak mocnego, a później z całą klasa to analizować. A później obejrzeć film na podstawie książki.


DANIA robisz to dobrze !

Słyszeliście o czymś takim jak Syllogomania ? Inaczej można to nazwać „patologiczny zespołem zbieractwa”. Jeśli nigdy nie spotkaliście się z takim „zjawiskiem”, poznacie go w książce, chociaż nie na samym początku. Bo na samym początku poznamy kochającą się rodzinę i trumny.
Książka „Żywica” swego czasu była bardzo popularna na portalu Instagram. Każdy ją miał, każdy o niej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to