Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Nazywa się Paula Cid i jest mistrzynią w przywracaniu do życia.” Czterdziestodwuletnia neonatolożka, która kocha swoją pracę. To ona walczy o życie nowonarodzonych dzieci. Walczy o ich przetrwanie, obiecuje im, że warto żyć i się nie poddawać. Paula jest w związku, czuje się bezpieczna, wydaje się, że ma wszystko. Jednak gdy jej partner Mauro ginie w wypadku, jej życie wywraca się do góry nogami. W dniu śmierci mężczyzny do szpitala trafia też rodząca kobieta i na świecie pojawia się Mahavir. Jedna dusza odchodzi, druga przychodzi. Narodziny Mahavira, walka o niego, symbolizują nowy początek. Paula przywiązuje się do chłopca. Jej życie właśnie legło w gruzach. Bo jak można się czuć, gdy zostawia cię ktoś, kto jest dla ciebie bardzo ważny. Jak można się czuć, gdy zostawia cię podwójnie?… Paula przeżywa traumę i nie radzi sobie z uczuciami. Jej emocje są niesamowicie wyraziste. Odczuwa ona tęsknotę, złość i żal. Obezwładnia ją pustka, nie potrafi się odnaleźć w nowej sytuacji. Reakcje bliskich nie ułatwiają oswojenia się z nowym stanem rzeczy. Paula szuka zrozumienia, stara się odszukać siebie i swoją drogę w tej niecodziennej sytuacji. Przechodzi przez wszystkie etapy żałoby, która w jej sytuacji jest skomplikowanym procesem. Kobieta nawiązuje nowe znajomości, próbuje żyć normalnie. Jednak krzywda, której doznała nie pozwala na zapomnienie. A „zapomnienie powinno przychodzić natychmiast, pamiętanie natomiast, przeciwnie, to upadek, akt oporu.” A Paula, mimo wszystko, zapomnieć nie chce… Marta Orriols przepięknie maluje emocje słowami. Ból i smutek ujawniają się na każdej stronie książki. POROZMAWIAJ Z ROŚLINAMI to obraz cierpienia i przemijania. Ulotność chwili, zanikanie uczucia, upływanie życia nadają tor powieści. „To wszystko, co obiecuje trwałość, może zniknąć bez ostrzeżenia, a to, co się posiada, można stracić w jednej chwili. Tak się dzieje z matkami, z mieszkaniami, z psami; tak się dzieje z miłością.” Vanitas vanitatum et omnia vanitas. A na to wszystko „zwyczaj odkładania wszystkiego na później, produkowania kłamstw stanowiących tarczę dla samotności, która jednocześnie przyciąga i odpycha.” Aż w końcu pozostaje żal. Żal przez niewypowiedziane słowa, niewykonane gesty. Pustka i uczucie beznadziejności i bezużyteczności. I jak w takiej sytuacji dalej żyć?