Nie mam wątpliwości - włoscy rysownicy są najbardziej perwersyjni w sztuce komiksu (wystarczy przytoczyć dwa głośne nazwiska: Milo Manara i Paolo Serpieri). Luca Tarlazzi dokoptuje do szanownego grona. Rysują kobiety w niedwuznacznych pozach. Odsłaniając wdzięki niewiast. Wystarczy spojrzeć na okładkę i wiemy, z czym mamy do czynienia.

Oś fabularna skupia się na parze małżeńskiej, nudystach, którzy dalecy są od powierzchownej pruderyjności. Powiedziałbym, że są seksualnie wyzwoleni, oderwani od poczucia winy i wstydliwej nagości. Nie spodziewałem się wybujałej dramaturgii czy fascynującej fabuły. Daleki jestem od pochlebcy, ale nie uważam to za upokarzający portret seksizmu czy łatwy kawałek dla spragnionych wrażeń samców.

Dostajemy, co prawda, satysfakcjonujące, udanie nakreślone anatomiczne części kobiety, jak meszek na łonie, okrągłe piersi czy soczyste sutki, lecz wiarygodnie obrazuje ludzkie fantazje seksualne. Zahaczając o fetysz stóp czy pociąg do ekshibicjonistycznych odjazdów czy trójkątów łóżkowych. Jasne, to nie jest delikatna erotyka - raczej ostry, wyuzdany seks. Gdybym miał się czepiać, to o scenę z wizytą u ginekologa. Ech, gdyby jakaś kobieta została wykorzystana lub czuła, że jest stymulowana analnie, to taki człowiek straciłby prawo do zawodu i dostał rozprawę sądową w trymiga! Czepiam się, ale autorowi zabrakło pomysłów na finał tej wyuzdanej przygody.

Nie mam wątpliwości - włoscy rysownicy są najbardziej perwersyjni w sztuce komiksu (wystarczy przytoczyć dwa głośne nazwiska: Milo Manara i Paolo Serpieri). Luca Tarlazzi dokoptuje do szanownego grona. Rysują kobiety w niedwuznacznych pozach. Odsłaniając wdzięki niewiast. Wystarczy spojrzeć na okładkę i wiemy, z czym mamy do czynienia.

Oś fabularna skupia się na parze...