Niewidzialny

taka-jest-agata.blogspot.com

Mari Jungstedt jest dziennikarką i gwiazdą tak modnego w ostatnich latach kryminału szwedzkiego.
Akcja jej debiutanckiej powieści pt. „Niewidzialny” rozgrywa się w małym miasteczku, na malowniczej wyspie Gotlandii.
Ludzie uwielbiają spędzać tam wolny czas, wypoczywać.
Podobnie jest w przypadku Heleny, na co dzień pracującej w Sztokholmie.
Kobieta spędziła dzieciństwo na Gotlandii, tu mieszka jej najlepsza przyjaciółka, Emma, więc bardzo chętnie wraca w rodzinne strony.
Na początku lata organizuje dla przyjaciół imprezę w swoim domu.
Podczas spotkania dochodzi między nią, a jej partnerem do kłótni, Per jest wobec swojej partnerki agresywny, dochodzi pomiędzy nimi do rękoczynów.
Następnego dnia Helena zostaje znaleziona na plaży, martwa. W jej ustach tkwią majtki…
Naturalnie, pierwszym podejrzanym odebranie jej życia, staje się automatycznie konkubent kobiety.
W jego winę nie wierzy jedynie Emma…
O tym, czy mężczyzna jest faktycznie winien morderstwa, ma zdecydować śledztwo prowadzone przez komisarza Andersa Knutasa i jego ekipę.
Bohater serii kryminałów, wspomniany Anders Knutas, jest przeciwieństwem najbardziej znanego, szwedzkiego, fikcyjnego policjanta, Kurta Wallandera.
Anders ma cudowną rodzinę, wyrozumiałą żonę, ustabilizowane życie prywatne.
Rzadko też musi rozwiązywać wyjątkowo skomplikowane sprawy.
Na malowniczej Gotlandii ludzie żyją bardzo spokojnie.
Sprawę morderstwa Heleny, postanawia zbadać też dziennikarz Johan Berg.
Zwykle jego koledzy po fachu, przeszkadzają jedynie policji.
Berg jednak wydaje się być osobą o wyjątkowo silnie zakorzenionych zasadach etycznych.
Stara się współpracować ze stróżami prawa.
Chce przeprowadzić wywiad z Emmą. Była najlepszą przyjaciółką ofiary i uczestniczką feralnego spotkania.
Gdy tylko kobieta otwiera mu drzwi, Johan z miejsca się zakochuje.
Emma po jakimś czasie również zaczyna coś do niego czuć.
Tymczasem zostaje zamordowana kolejna kobieta. Frida, fryzjerka, mieszkająca od niedawna na wyspie. Wracała ze spotkania z koleżankami, gdy ktoś ją napadł. W jej ustach znajdują się… majtki…
Trzecia ofiara to artystka, znaleziona przez swoją przyjaciółkę w pracowni. Ona również ma w ustach bieliznę…
Policja uważa, że jedyne, co mogło łączyć ofiary, to to, że mieszkały bądź pracowały w Sztokholmie(teraz lub w przeszłości).
Knutas wyrusza więc do stolicy, lecz podróż ta, wbrew oczekiwaniom nie przynosi oczekiwanych rezultatów. Komisarz nie znajduje odpowiedzi na dręczące go pytania.
Emma umawia się na tajną randkę z Johanem, w domu swoich rodziców.
Gdy przegląda stare pamiątki trafia na swój szkolny album i kojarzy osobę, która zabiła Helenę.
Wie, że wszystkie kobiety zapłaciły za krzywdy, które wyrządziły w przeszłości.
Zdaje sobie sprawę, że ona będzie następna…
Dzwoni zatem do swojego kochanka, by prosić o pomoc.
Czy On i Anders Knutas zdążą pomóc kobiecie?
Jakie tajemnice z przeszłości kryją się za morderstwami, które wydarzyły się na Gotlandii?
Tego dowiecie się czytając „Niewidzialnego”
To miły, relaksujący, skandynawski kryminał.
Osobiście bardzo chętnie poznam dalsze losy przesympatycznego komisarza Andersa Knutasa i jego ekipy.

taka-jest-agata.blogspot.com

Mari Jungstedt jest dziennikarką i gwiazdą tak modnego w ostatnich latach kryminału szwedzkiego.
Akcja jej debiutanckiej powieści pt. „Niewidzialny” rozgrywa się w małym miasteczku, na malowniczej wyspie Gotlandii.
Ludzie uwielbiają spędzać tam wolny czas, wypoczywać.
Podobnie jest w przypadku Heleny, na co dzień pracującej w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka nie jest bardzo wciągająca, ale mimo wszystko interesująca. Fabuła ciekawa, ale niektóre wątki i opisy mogły zostać pominięte, bo tylko sprawiały, że jeszcze mniej chciało się ją czytać.

Ogólnie oceniam książkę pozytywnie, jednak nie na tyle, aby sięgnąć po kolejne dzieła tej autorki.

Książka nie jest bardzo wciągająca, ale mimo wszystko interesująca. Fabuła ciekawa, ale niektóre wątki i opisy mogły zostać pominięte, bo tylko sprawiały, że jeszcze mniej chciało się ją czytać.

Ogólnie oceniam książkę pozytywnie, jednak nie na tyle, aby sięgnąć po kolejne dzieła tej autorki.

Pokaż mimo to

Zacznę od tego, że bardzo bawi mnie nazwisko jednego z głównych bohaterów, inspektora. Zawsze je przekręcałam czytając. I chyba na zawsze zostanie on dla mnie inspektorem Kutasem. ;)

Poza tym dość opornie szło mi czytanie. Zupełnie nie mogę napisać, żeby powieść mnie szalenie wciągnęła i pochłonęła. Czasem mam tak, że z powodów czysto masochistycznych chcę skończyć czytać jakąś książkę - i w tym przypadku tak było. Nie sądzę, bym przeczytała jakąkolwiek jeszcze powieść z tej serii.

Zacznę od tego, że bardzo bawi mnie nazwisko jednego z głównych bohaterów, inspektora. Zawsze je przekręcałam czytając. I chyba na zawsze zostanie on dla mnie inspektorem Kutasem. ;)

Poza tym dość opornie szło mi czytanie. Zupełnie nie mogę napisać, żeby powieść mnie szalenie wciągnęła i pochłonęła. Czasem mam tak, że z powodów czysto masochistycznych chcę skończyć czytać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sporo błędów w polskim wydaniu tej książki. Jak na bestseller dosyć toporne i przesycone, powtarzające się opisy. Zbyt duży nadmiar faktów i opisów nie pozwala skupić się na fabule i przypuszczeniach kim jest morderca. Kryminał dość mocno przewidywalny i postępowy w miarę odkrywania kolejnych faktów i powiązań pomiędzy ofiarami. Od bestsellera wymagałem znacznie więcej. Okładka i opis mnie przyciągnęły, gdy sięgnąłem po nią z bibliotecznej półki, ale po przeczytaniu uważam, że nie sięgnę po kolejne tytuły tej autorki. Nie ma w niej nic szczególnego, co mogłoby związać czytelnika na dłużej z autorką. Lepiej przeczytać inną książkę drugi raz niż dusić się z tym tytułem i czekać, kiedy nastąpi ostatnia strona.

Sporo błędów w polskim wydaniu tej książki. Jak na bestseller dosyć toporne i przesycone, powtarzające się opisy. Zbyt duży nadmiar faktów i opisów nie pozwala skupić się na fabule i przypuszczeniach kim jest morderca. Kryminał dość mocno przewidywalny i postępowy w miarę odkrywania kolejnych faktów i powiązań pomiędzy ofiarami. Od bestsellera wymagałem znacznie więcej....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobrze skonstruowany kryminał, świetnie się czyta i zupełnie nie przeszkadza to, że tom 1 czytam jako któryś z kolei.
Jedyna drobna wada, że tłumacz nie dodaje w przypisach wyjaśnień specyfiki skandynawskiej np. udali się do Konsumu...teraz wiem, że to szwedzki popularny dyskont ale...sama się dowiedziałam. Sporo tego typu braków.
Książka i tak jest dobra:)

Dobrze skonstruowany kryminał, świetnie się czyta i zupełnie nie przeszkadza to, że tom 1 czytam jako któryś z kolei.
Jedyna drobna wada, że tłumacz nie dodaje w przypisach wyjaśnień specyfiki skandynawskiej np. udali się do Konsumu...teraz wiem, że to szwedzki popularny dyskont ale...sama się dowiedziałam. Sporo tego typu braków.
Książka i tak jest dobra:)

Pokaż mimo to

Mimo, że sama książka była wciągająca, to dość opornie mi się ją czytało. To ocena treści. Oczywiście preferencje formy książki są różne, i to nie wpływa na moja ocenę. Jak dla mnie czcionka w druku była... Uciążliwa?

Mimo, że sama książka była wciągająca, to dość opornie mi się ją czytało. To ocena treści. Oczywiście preferencje formy książki są różne, i to nie wpływa na moja ocenę. Jak dla mnie czcionka w druku była... Uciążliwa?

Pokaż mimo to

Typowy przeciętny kryminał, fabuła typu "gdzieś to już czytałam", zakończenie przewidywalne...na plaże ok może być, ale odradzam kupno strata pieniędzy....

Typowy przeciętny kryminał, fabuła typu "gdzieś to już czytałam", zakończenie przewidywalne...na plaże ok może być, ale odradzam kupno strata pieniędzy....

Pokaż mimo to

Umiejscowienie akcji na Gotlandii, najbardziej spokojnej wyspie Szwecji, stwarzało sensacyjny kontrast z ohydnymi zbrodniami, burząc poczucie raju na ziemi jej mieszkańców. Forma króciutkich rozdzialików, czasami nawet dwustronicowych, w których narracje po kolei prowadzili najważniejsi bohaterowie wydarzeń i ujęcie ich w rozdziały opatrzone datami, sugerowały nie tylko chronologię następujących po sobie zdarzeń, równoległość jednoczesnych działań (a właściwie ich brak), ale i narzucały tempo (takie miałam początkowe wrażenie) rozwoju wypadków. Pierwsze brutalne morderstwo Helen i jej psa wywołało "pewien rodzaj oczekiwania na coś co może człowieka pochłonąć bez reszty". Czekałam więc na więcej, na pojawienie się tej nienazwanej siły napędowej zagarniającej mnie w wir poszukiwań sprawcy.
Przynajmniej taką miałam nadzieję.
Jednak rosła tylko ilość przeczytanych kartek i morderstw, śmiertelne zmęczenie inspektora Knutasa (musiałam skrupulatnie literować to nazwisko, żeby nie przeoczyć strategicznej litery n), zarażającego nim wszystkich dookoła łącznie z matką mordercy, ilość biedronek (nie mam pojęcia jaką rolę miały odegrać) oraz moja niecierpliwość. Nie zmieniała się cała reszta. Depresyjna, deszczowa, pochmurna pogoda (pomimo przełomu wiosny i lata), permanentne narady z grupą operacyjną wałkującą do znudzenia kto i jak zginął, konferencje prasowe z nieodłączną odpowiedzią: "nie możemy ujawnić żadnych informacji", wyjazdy podwładnych do Sztokholmu (właściwie nie wiadomo po co) oraz wywiady ze świadkami, którzy nic nie widzieli i nie słyszeli.
Nadal liczyłam na cud, nie poddając się w nadziei na lepsze.
I zdarzył się, może nie taki jakiego oczekiwałam, ale zawsze coś. Odkryłam sprawcę morderstw już przy drugim odnalezionym ciele! Ja! Uosobienie naiwności! A policja przy trzecim nadal dreptała w miejscu. Poczucie satysfakcji – bezcenne! I pewnie morderca zdążyłby unicestwić połowę populacji wyspy, gdyby nie przypadkowe odkrycia mieszkańców popychające mozolne śledztwo do przodu, a właściwie stojące w miejscu. Na dodatek skrzętnie ukrywane przed prasą.
A co na to dziennikarze?
Potulnie stosowali się do zaleceń władzy. Ech, ci poprawni Szwedzi. Zamiast przekory, pasji i instynktu dziennikarza śledczego, zbudziło się w jednym z nich Johanie pożądanie do mężatki Emmy, dlatego chwała i radość (sic!) z kolejnego morderstwa, dającego pretekst do potajemnych spotkań.
W ogóle chwała, że był morderca w tej opowieści. Jako jedyny wnosił powiew nowości świeżością kolejnego, śmierdzącego trupa. Był jedyną osobą działającą sprawnie i skutecznie, pełną pasji, chęci, zaangażowania w pracę, energii, osiągającą pełną satysfakcję i widoczne efekty w szybkim czasie. Ale co z tego, skoro przez ¾ powieści był niewidzialny, a trochę napięcia dostarczył na ostatnich kilkudziesięciu stronach. Prawie go pokochałam za tę żywotność rozpraszającą monotonię.
Największym jednak zaskoczeniem, wprawiającym mnie w osłupienie, był… morał narratora. Wyskoczył z obrzydliwym dydaktyzmem w ostatnim momencie, na ostatniej stronie. Pogroził palcem i upomniał: "brak kontaktu z rodzicami stał się początkiem całej tej tragedii." A potem dodał, że właściwie podobnie było w przypadku ofiar mordercy, a gdyby książka miałaby o kilkanaście stron więcej, oskarżenie rozciągnąłby jeszcze na pozostałych bohaterów wraz z inspektorem Knutasem włącznie. No i to byłby nie tyle kryminał, co społeczny horror.
Z morałem oczywiście.
http://naostrzuksiazki.pl/

Umiejscowienie akcji na Gotlandii, najbardziej spokojnej wyspie Szwecji, stwarzało sensacyjny kontrast z ohydnymi zbrodniami, burząc poczucie raju na ziemi jej mieszkańców. Forma króciutkich rozdzialików, czasami nawet dwustronicowych, w których narracje po kolei prowadzili najważniejsi bohaterowie wydarzeń i ujęcie ich w rozdziały opatrzone datami, sugerowały nie tylko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kiedyś, dawno temu, za tzw. PRL-u, w związku z bezustannymi problemami "przejściowymi" a za nimi idącymi przeróżnymi deficytami, na przykład papieru toaletowego, w domach z betonu w toaletach z braku laku za kit robiły pocięte w odpowiedniej szerokości pasy gazety. Otóż, chciałabym z mocą rzec, iż recenzowana niniejszym książka doskonale mogłaby owe gazety zastąpić.
I tyle w temacie oceny.

Kiedyś, dawno temu, za tzw. PRL-u, w związku z bezustannymi problemami "przejściowymi" a za nimi idącymi przeróżnymi deficytami, na przykład papieru toaletowego, w domach z betonu w toaletach z braku laku za kit robiły pocięte w odpowiedniej szerokości pasy gazety. Otóż, chciałabym z mocą rzec, iż recenzowana niniejszym książka doskonale mogłaby owe gazety zastąpić.
I tyle...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Użyłabym kategorii "znośny" - bo pomysł ciekawy, choć oklepany. Jednak od kryminału oczekuję jakiejś akcji, tymczasem tu jest więcej opisów konferencji prasowych niż śledztwa.

Użyłabym kategorii "znośny" - bo pomysł ciekawy, choć oklepany. Jednak od kryminału oczekuję jakiejś akcji, tymczasem tu jest więcej opisów konferencji prasowych niż śledztwa.

Pokaż mimo to