E-book/audiobook 7,5/10

Kolejna część, nie gorsza, nie lepsza. Cały czas ten sam bardzo dobry poziom, no i cały czas można z czystym sumieniem polecić. Pełna opinia po ostatnim tomie.

10 - Arcydzieło;
9 - Wybitna;
8 - Bardzo dobra;
7 - Dobra;
6 - Może być;
5 - Średnia;
4 - Taka se;
3 - Skończyłem z musu;
2 - Tragedia;
1 - Gorzej niż tragedia. Nie wiem, jak skończyłem.

E-book/audiobook 7,5/10

Kolejna część, nie gorsza, nie lepsza. Cały czas ten sam bardzo dobry poziom, no i cały czas można z czystym sumieniem polecić. Pełna opinia po ostatnim tomie.

10 - Arcydzieło;
9 - Wybitna;
8 - Bardzo dobra;
7 - Dobra;
6 - Może być;
5 - Średnia;
4 - Taka se;
3 - Skończyłem z musu;
2 - Tragedia;
1 - Gorzej niż tragedia. Nie wiem, jak skończyłem.

W trzecim tomie cyklu Łukjanienki do obu patroli i inkwizycji przychodzi pocztą list w stylu porywaczy z lat 90 (literki z gazet powycinane i poskładane w odpowiednie słowa) zawierający informację, że jakiś Inny obiecał człowiekowi przemienić go w Innego. Takie rzeczy to czysta mitologia, możliwa tylko za pomocą księgi Fuaran, która również należy tylko do legend. Mimo wszystko sytuację trzeba zbadać. Powstaje Triumwirat, w ramach którego Anton wciela się w rolę nowobogackiego Rosjanina :)

W drugiej historii Anton jest na wakacjach, które zostają przerwane przez bardzo ciekawą sytuację. Dwójka dzieci z okolicznej wsi zagubiła się w lesie, z którego wyprowadziła je piękna wiedźma. Wiedźma jest nierejestrowana i Anton ma za zadanie sprawdzić kim ona jest i co tutaj porabia. Jej moc jest ogromna, ale z Antonem jest Swietka :)

W trzeciej historii legendy i mity stają się prawdą, a z pomocą połączonej magii i techniki, niektórzy planują zaburzyć porządek świata. Jak do tego dojdzie i czy uda się ocalić sytuację?

Powala mnie fakt, jak to wszystko jest poukładane. Historie są spójne logicznie nie tylko we własnych ramach, ale również są spójne z innymi historiami. Jestem pod ogromnym wrażeniem i lecę dalej :)

W trzecim tomie cyklu Łukjanienki do obu patroli i inkwizycji przychodzi pocztą list w stylu porywaczy z lat 90 (literki z gazet powycinane i poskładane w odpowiednie słowa) zawierający informację, że jakiś Inny obiecał człowiekowi przemienić go w Innego. Takie rzeczy to czysta mitologia, możliwa tylko za pomocą księgi Fuaran, która również należy tylko do legend. Mimo...

Kolejna część serii "Patrole" nawet przez moment nie pozwala się nudzić. Świat Zmroku wciąga coraz mocniej.

Kolejna część serii "Patrole" nawet przez moment nie pozwala się nudzić. Świat Zmroku wciąga coraz mocniej.

Póki co najlepsza w cyklu!
Wszystko mi się w tej książce podoba. Mam nadzieje, ze kolejne tomy będą na tym samym poziomie!

Póki co najlepsza w cyklu!
Wszystko mi się w tej książce podoba. Mam nadzieje, ze kolejne tomy będą na tym samym poziomie!

Naprawdę dobre połączenie fantastyki i wątków kryminalnych.
Sięgam po kolejną.

Naprawdę dobre połączenie fantastyki i wątków kryminalnych.
Sięgam po kolejną.

Łukjanienko powraca do formy po nieudanym drugim tomie sagi. Anton i Swietłana dostają urlop, który spędzają poza Moskwą. Lecz czy miejsce i czas ich pobytu jest przypadkowe, czy to następna prowokacja Chazera? Co kryje w sobie pobliski las? Czy Anton będzie w stanie ochronić swoja rodzinę nie zdradzając dziennego patrolu? Nic nie jest takie, jakim wydaje się na początku, a pomiędzy dobrem i złem przebiega czasem bardzo płynna granica. Cieszę się, że autor wyszedł poza ramy Moskwy i wprowadził nowych bohaterów. Czekam już na następny tom patroli.

Łukjanienko powraca do formy po nieudanym drugim tomie sagi. Anton i Swietłana dostają urlop, który spędzają poza Moskwą. Lecz czy miejsce i czas ich pobytu jest przypadkowe, czy to następna prowokacja Chazera? Co kryje w sobie pobliski las? Czy Anton będzie w stanie ochronić swoja rodzinę nie zdradzając dziennego patrolu? Nic nie jest takie, jakim wydaje się na początku, a...

Wspaniała

Wspaniała

Cykl trzyma poziom, a dzięki temu, że znamy postaci i jestesmy już z nimi nieco zżyci, akcja jeszcze bardziej wciąga. W "Patrolu Zmroku" znajdziemy wiele zwrotów akcji, celnych i dowcipnych dialogów, zagadki kryminalne, dylematy moralne i coraz bardziej złożony świat Innych.
Polecam.

Cykl trzyma poziom, a dzięki temu, że znamy postaci i jestesmy już z nimi nieco zżyci, akcja jeszcze bardziej wciąga. W "Patrolu Zmroku" znajdziemy wiele zwrotów akcji, celnych i dowcipnych dialogów, zagadki kryminalne, dylematy moralne i coraz bardziej złożony świat Innych.
Polecam.

No... w końcu coś ruszyło. Spośród pierwszych trzech tomów ten wyszedł najlepiej. Mimo dalszych rozważań (sensu istnienia i zwalczania się Patrolów w dłuższej perspektywie) zwalniających akcję, Łukjanienko przypomina jak łatwo potrfi wciągnąć w swoją opowieść .
Chociaż początek książki naciągany (chodzi o dziecko supermaga Hesera) to poprzeczkę podnosi wykorzystanie zwykłego wątku śledztwa kryminalnego na końcu (kto zdradził, czy może on pochodzić z Inkwizycji),a w środku klimatyczna opwieść o "chatce z piernika" z "mocarną" wiedźmą oraz dziećmi i rodziną Innych na sielankowym wypoczynku na wsi tuż obok lasu.

No... w końcu coś ruszyło. Spośród pierwszych trzech tomów ten wyszedł najlepiej. Mimo dalszych rozważań (sensu istnienia i zwalczania się Patrolów w dłuższej perspektywie) zwalniających akcję, Łukjanienko przypomina jak łatwo potrfi wciągnąć w swoją opowieść .
Chociaż początek książki naciągany (chodzi o dziecko supermaga Hesera) to poprzeczkę podnosi wykorzystanie...

"Настоящие дворы исчезли в Москве где-то между Высоцким а Окуджавой."

Podejrzewałem, że trzecia część, skoro pierwsze dwie dotyczyły Światła i Mroku (Ciemności),poświęcona będzie Zmierzchowi- czemuś pomiędzy oboma przeciwstawnymi światami Innych, albo przynajmniej, że dowiemy się więcej o strefie Cienia, do której Inni schodzą. Albo o Inkwizycji. Okazało się, że po części tak jest, lecz raczej chodzi tu o Szarość - zatarcie granic pomiędzy obiema "partiami", ponieważ odmienność magów Światła i Mroku okazuje się złudna. Pod pewnym bowiem względem wszyscy są do siebie bardzo podobni - czerpią siły z trzody, czyli ludzkości. Tyle że jednio są owczarkami, drudzy - wilkami. Anton Gorodecki coraz bardziej traci wiarę w uczciwość tego, co robi. Okazuje się, że Jaśni też mogą załatwiać pewne sprawy dla siebie, posługiwać się nepotyzmem, nadużywać pozycji czy służbowych środków dla prywaty...więc jaka między nimi różnica? Do tego pojawia się świat starej, tradycyjnej magii ludowej - wiedźmy (tu: Arina z tajemniczą księgą "Fuaran" w sanskrycie),zielarki, czarownice, które są nieco z boku.

Sam Anton jako postać drażnił mnie tym razem mentalnością milicjanta - nieufnego wobec obywatela psa, który porwie się bez żadnego wyrzutu sumienia i na dawnego przyjaciela, kiedy go tylko poszczują. Staje się też naraz małostkowy wobec Kostii, którego wcześniej lubił i chronił - dokucza mu, staje się ideologicznie nieprzemakalny, zaczadzony służbą w patrolu, choć zdaje już sobie sprawę, że nie można do końca ufać intencjom przełożonych. Dodatkowo przebija się przez niego typowa mentalność "mużyka" (egoistycznie dokucza żonie, za naturalne uważa, że kobieta ma się bać).

Jak każda kolejna i część trzecia cyklu podzielona jest na 3 rozdziały, trzy opowieści: Niczyj czas, Niczyja przestrzeń, Niczyja Siła. Książkę - jak i poprzednie - poprzedza też swoiste Imprimatur: "Tekst ten jest obojętny tak sprawom Światła, jak i Mroku."

Książka zawiera, jak zwykle, wiele uwag i odniesień do realiów życia w Rosji w połowie lat 90-ych. Pompatyczne i puste osiedle dla bogatych, z niewykończonymi mieszkaniami, ochroną osiedla z "dawnych służb" (KGB),wieś z bezrobotnymi, pijanymi kołchoźnikami i kołchozami w rozpadzie, realia jazdy rosyjskim pociągiem dalekobieżnym, triki bogatych, jak ukryć zarobki (kupowanie apartamentów na babcię),praca na osiedlu nowych ruskich jako wymarzona pozycja dla ambitnych dziewcząt, by złapać bogatego frajera. Są też komentarze polityczne (kraj miał się stać państwem socjalnym, a zniosło go na dyktaturę z rozrośniętym aparatem urzędników). Jest tu też sporo humoru (handel czym może być przykrywką jasnego maga? - no przecież nie wódką [Pij mleko, będziesz wielki]; kpina z mód w środowisku rosyjskich biznesmenów: od chińskich garniturów, przez dresy po - równie tandetny - Versace). Powieść stanowi też świetny materiał dla obycia się z rosyjskim słownikiem języka potocznego. Gdybym oceniał wyłącznie w kategoriach czystej rozrywki wszystkie trzy części otrzymałyby u mnie maksymalną ilość gwiazdek. Jednak oceniam powieść jako fantastykę, bo jest tu coś więcej niż tylko rozrywka. Z mojej perspektywy w trzeciej części jest jej jakby więcej, mniej zaś metafor i paraleli względem życia - inaczej, niż w poprzednich częściach. Najbardziej ludyczna postać to luzacki i dowcipny punk rocker Łas, który zresztą prawdopodobnie został przez autora przekopiowany w skali 1:1 z rzeczywistości - to Aleksandr "Łas" Uljanow, lider moskiewskiego zespołu Biełomors (nie dziwota, że pali "biełomory") - zespołu grającego muzykę określaną jako: lovely-bomż(bezdomny)-punk. Piosenek, zresztą jak zwykle u Łukjanienki, jest dużo, tym razem to teksty zespołów: Зимовье зверей, Александр "Лас" Улянов i Беломорс, Зоя Ященко i Белая гвардия, Пикник oraz jako solista Кирилл Комаров.

PS. Autor na początku przy tajemniczej notatce nawiązuje do "Psa Baskerville'ów" A.Conan-Doyle'a: "Если рассудок и жизнь дороги Вам, держитесь подальше от торфяных болот".

"Настоящие дворы исчезли в Москве где-то между Высоцким а Окуджавой."

Podejrzewałem, że trzecia część, skoro pierwsze dwie dotyczyły Światła i Mroku (Ciemności),poświęcona będzie Zmierzchowi- czemuś pomiędzy oboma przeciwstawnymi światami Innych, albo przynajmniej, że dowiemy się więcej o strefie Cienia, do której Inni schodzą. Albo o Inkwizycji. Okazało się, że po części...