Dom na wrzosowisku

'Co to była za książka nie zapomnę jej nigdy'– bardzo chciałbym tak rzec, ale nie mogę, mimo że naprawdę spodobało mi się wiele walorów tej historii. A to przez jej bardziej niż nieco idealistyczny charakter: naiwny na tyle by nie dało się czasami zbyć czytanej treści śmiechem. To w połączeniu z protagonistką będącą ostoją wszystkich cnót zostawiło po przeczytaniu pewien niesmak. Do tego przelewa się to wszystko na inne postacie, sprawiając, że wiele dobrze skomponowanych charakterów staje się z czasem mdła, nijaka – jakby tego nie nazwać, po prostu tracą w oczach, dostosowującej się do tej papki o wymienionym już przymiocie. Na sam koniec została jedna postać niewpisująca się w ten przesłodzony schemat, przez co moja początkowa antypatia przerodziła się w dość neutralny stosunek do niej. Mogę zdradzić jedynie, że chodzi o matkę głównej bohaterki. Kto przeczytał, z łatwością dojdzie dlaczego. Żeby nie być tak nieustannie krytycznym, przejdę do pozytywów. Spodobało mi się zwłaszcza ukazanie życia rodzinnego. Tutaj autorka bez wątpienia postarała się o realizm, nie szczędząc opisów na tyle trafnych, by spora liczba czytelników spotkała się z wyczytanymi w tekście zachowaniami wraz z mentalnością poniektórych członków tej podstawowej grupy społecznej. Zwykle nie mówi się o pewnych dysfunkcjach lub idzie się w drugą skrajność, przerysowując je. Tutaj mam wrażenie wypracowanie złotego środka. Poza tym mogę pochwalić tekst za dobrze przeprowadzony skok w czasie. Nie ma tutaj niepotrzebnego przeciągania więc czuć przemyślenie tempa akcji. To paralelnie z zakończeniem wychodzącym poza moje oczekiwania ratuje dla mnie koniec końców tę książkę. Nie jest tak dobrze, jak w 'Panie z Cranford' czy 'Szara dama', ale wszakże jakiś minimalny poziom został utrzymany, jeśli chodzi o tę pisarkę. Zwłaszcza zważywszy na fakt, że to nie to dzieło okryło ją ciągnącą się po dziś dzień sławą. Przypuszczam, że to jedno z wielu pobocznych utworów napisanych ot tak dla własnej uciechy niż praca życia.

Tytuł zaś nie jest bezpodstawny, bo opowiada o domu skrytym przed światem w morzu wrzosowisk: to właśnie tam żyje protagonistka całej historii – Maggie – wspólnie z jej apodyktycznym bratem, Edwardem oraz wychowującą ich samotnie matką, która zdaje się rozdzielać swoją miłość w nieproporcjonalny sposób. I tak pewnie by sobie tam żyli we własnym sosie, gdyby nie pan Buxton, bogaty chłop, które przez wzgląd na swojego zmarłego przyjaciela i ojca rodzeństwa Browneów postanawia ich zapraszać regularnie do swojego domu. To właśnie tam, pod okiem ciężko chorej pani Buxton zakiełkuje osobowość Maggie, stwarzając podstawy do podjęcia w przyszłości kluczowych decyzji życiowych, będących próbą jej charakteru i postaw moralnych. Pytanie tylko, czy faktycznie wybór pomiędzy poświęceniem swojej miłości a dobrem brata bliskim zesłania z powodu fałszerstwa jest właściwym dylematem do oceny tego? Śmiem wątpić, choć pewnie zależy to od perspektywy. Osobiście nie kupuję tego tak jak i postawy Maggi w kluczowym dla biegu wydarzeń momencie. Rozumiem, co ją mogło popchnąć do pewnych działań, ale patrząc prawdziwie w oczy: ta postać praktycznie się nie rozwijała, stąd mało autentyczne wydaje mi się to, w jaki sposób postąpiła.

Według mnie ta nowela jest zbyt przeładowana takim błędnym postrzeganiem miłosierdzia w wykonaniu chrześcijańskim. Miałem wręcz poczucie takiego kpienia ze sprawiedliwości, która zdaje się nie być żadną wartością dla Elizabeth Gaskell. Wskutek tego – jak już wspominałem – biorę ją za idealistyczną. Rozumiem, że należy przebaczać, ale robienia z wilka owcy nie pojmuję, dlatego pragnąłbym tę książkę traktować wyłącznie jako lekcję tego, do czego prowadzi ludzki egoizm i bezgraniczna wiara w ludzkie dobro, a nie jakaś ślepa pogoń za sprawiedliwością. Słuchając, o jakimś nawracaniu miałem ochotę rzucić książkę w kąt. Kończąc już, to nawet polubiłem klimat tego utworu. Wydaje mi się być idealny na trwającą już jesień. Podobnie mam z wieloma innymi książkami z okresu wiktoriańskiego. Być może to po prostu atmosfera wpisana w tę epokę.

'Co to była za książka nie zapomnę jej nigdy'– bardzo chciałbym tak rzec, ale nie mogę, mimo że naprawdę spodobało mi się wiele walorów tej historii. A to przez jej bardziej niż nieco idealistyczny charakter: naiwny na tyle by nie dało się czasami zbyć czytanej treści śmiechem. To w połączeniu z protagonistką będącą ostoją wszystkich cnót zostawiło po przeczytaniu pewien...

Krótka, ale bardzo ładna i bardzo, bardzo smutna, a przy tym nastrojowa.

Krótka, ale bardzo ładna i bardzo, bardzo smutna, a przy tym nastrojowa.

Piękna historia prostym językiem napisana. Może nie wybitne dzieło literackie, ale rozumiem dlaczego wciągnięto ją do kanonu klasyki i romansów wszechczasów. Ja mogę ją tylko polecić !

Piękna historia prostym językiem napisana. Może nie wybitne dzieło literackie, ale rozumiem dlaczego wciągnięto ją do kanonu klasyki i romansów wszechczasów. Ja mogę ją tylko polecić !

W małym, pięknie położonym angielskim miasteczku mieszka pani Browne, która po śmierci męża sama wychowuje dwoje dzieci. Maggie to urocza, niezwykle pomocna dziewczyna, która ciągle słyszy od matki, że jest niewystarczająca i nie potrafi się odpowiednio zachować. Edward to natomiast ukochany syn pani Browne, dla którego zrobiłaby wszystko, byle tylko sprawić mu przyjemność. Stosunki pomiędzy rodzeństwem są dość napięte, więc kiedy okazuje się, że Edward wpadł w poważne tarapaty a jedyną osobą mogącą uchronić go przed konsekwencjami jest Maggie, sytuacja staje się naprawdę trudna. Czy młoda, zakochana kobieta będzie w stanie poświęcić własne życie dla brata? Czy matka w końcu zwróci uwagę na swoją jedyną córkę?

„Dom na wrzosowisku” totalnie mnie zaskoczył! Przepłynęłam przez tę książkę i dałam się porwać tej pięknej powieści. Ogromnie przywiązałam się do Maggie, której historia ciekawie, ale i okrutnie pokazuje losy ówczesnych kobiet. O dziwo, podobał mi się również wątek miłosny, który idealnie pasował do tej fabuły. Zakończenie sprawiło, że uroniłam łezkę, co raczej ostatnio mi się nie zdarzało podczas czytania. To klasyka, do której chętnie wrócę za jakiś czas, aby sprawdzić, czy moje wrażenia ulegną zmianie.

Co do wydania, które czytałam (tłumaczenie - Anna Mrzygłodzka) to niestety pojawiło się w nim sporo literówek.

W małym, pięknie położonym angielskim miasteczku mieszka pani Browne, która po śmierci męża sama wychowuje dwoje dzieci. Maggie to urocza, niezwykle pomocna dziewczyna, która ciągle słyszy od matki, że jest niewystarczająca i nie potrafi się odpowiednio zachować. Edward to natomiast ukochany syn pani Browne, dla którego zrobiłaby wszystko, byle tylko sprawić mu przyjemność....

Historia może i przewidywalna i można domyśleć się zakończenia, ale w prostocie tkwi właśnie jej urok. Nie jest to na pewno najlepsza książka Elizabeth Gaskell, bo pod wieloma względami o wiele lepiej przedstawia się ,,Północ i Południe” czy ,,Żony i córki”. Jednak jak na tak krótką powieść liczącą nieco ponad 100 stron, zawiera ona wiele elementów, za które tak ceni się autorkę. Między innymi, jak zwykle zachwyca warsztat autorski i kunszt języka jakim jest napisana. Poza tym daje ona wgląd na ówczesne konwenanse rządzące ludźmi żyjącymi w XIX wieku i może poszerzyć ona naszą wiedzę w tym temacie. Akcja jest bardzo wartka, nie ma tutaj zbyt wiele rozległych opisów, a bohaterowie są typowymi reprezentantami swoich klas społecznych. ,,Dom na wrzosowisku” należy do grupy tych książek, które czyta się szybko i do tych, które pokrzepiają swoim zakończeniem.

Historia może i przewidywalna i można domyśleć się zakończenia, ale w prostocie tkwi właśnie jej urok. Nie jest to na pewno najlepsza książka Elizabeth Gaskell, bo pod wieloma względami o wiele lepiej przedstawia się ,,Północ i Południe” czy ,,Żony i córki”. Jednak jak na tak krótką powieść liczącą nieco ponad 100 stron, zawiera ona wiele elementów, za które tak ceni się...

"Przecież tu chodzi o całe moje życie! Czy mam pozwolić je sobie zmarnować dla głupiego dziewczyńskiego kaprysu?".

A żeby ci kowadło na łeb spadło, podły szczurze.

Ile takich dziewczyn jak Maggie cierpiało, bo uległo męskim kaprysom tylko dlatego, że "kobieta musi być posłuszna"? Nawet nie chce mi się myśleć, jak wiele ludzkich krzywd zostało wyhodowanych na gruncie podobnych bzdur. Do tego jeszcze jawne faworyzowanie przez matkę potomka płci męskiej, bo przecież synusiowi wolno więcej, a dziewczyna niech zna swoje miejsce w szeregu. I nie łagodzi mojego wzburzenia sposób, w jaki Elizabeth Gaskell zakończyła historię Edwarda, wcale mi go nie żal. Powiem więcej, jestem rozczarowana pomysłem rozwiązania sprawy, na który ostatecznie zgodziła się Maggie, chłopak powinien ponieść wszystkie konsekwencje swoich czynów, bo wyłącznie on sam był za nie odpowiedzialny.

Kolejny raz Elizabeth Gaskell nie zawodzi, takie rodzinne małe tajemnice pewnie były w tamtych czasach na porządku dziennym.

"Przecież tu chodzi o całe moje życie! Czy mam pozwolić je sobie zmarnować dla głupiego dziewczyńskiego kaprysu?".

A żeby ci kowadło na łeb spadło, podły szczurze.

Ile takich dziewczyn jak Maggie cierpiało, bo uległo męskim kaprysom tylko dlatego, że "kobieta musi być posłuszna"? Nawet nie chce mi się myśleć, jak wiele ludzkich krzywd zostało wyhodowanych na gruncie...

Uwielbiam te wiktoriańskie klimaty, trochę moralitetów i wartko opowiedziane historie.

Uwielbiam te wiktoriańskie klimaty, trochę moralitetów i wartko opowiedziane historie.

Przyjemna staroć. Miło się czyta, szybko, bo historyjka jest krótka i nie ma rozwlekłości. Postacie dobre są sympatyczne, te złe też przekonujące w obranej konwencji; czy będzie spoilerem, jeśli napiszę, że dobro w końcu triumfuje?
Akuratna książeczka na noworoczne popołudnie.

Przyjemna staroć. Miło się czyta, szybko, bo historyjka jest krótka i nie ma rozwlekłości. Postacie dobre są sympatyczne, te złe też przekonujące w obranej konwencji; czy będzie spoilerem, jeśli napiszę, że dobro w końcu triumfuje?
Akuratna książeczka na noworoczne popołudnie.

Nuuuuda! Ciągnie się straszliwie. Główna bohaterka po prostu mdła. W pierwszej połowie książki niewiele się dzieje, a potem dzieje się tak dużo i nierealnie że głowa mała. Tak właściwie to jedyną "jakąś" postacią jest Edward.

Nuuuuda! Ciągnie się straszliwie. Główna bohaterka po prostu mdła. W pierwszej połowie książki niewiele się dzieje, a potem dzieje się tak dużo i nierealnie że głowa mała. Tak właściwie to jedyną "jakąś" postacią jest Edward.

Bardzo dobra, klimatyczna książka, która przy okazji pokazuje jak skomplikowane mogą być relacje pomiędzy matkami a córkami.

Bardzo dobra, klimatyczna książka, która przy okazji pokazuje jak skomplikowane mogą być relacje pomiędzy matkami a córkami.