Łabędzi śpiew. Księga II

Jest naprawdę ok, dobra rozrywka.
Nie ma większych zgrzytów, dość sprawnie fabuła się rozwija, choć właśnie czegoś nie ma do większych peanów. Do poziomu "Bastionu" Kinga trochę brakuje. Przypuszczam, że to był wzorzec dla McCammona.
Bez wstydu i znużenia można przeczytać.

Jest naprawdę ok, dobra rozrywka.
Nie ma większych zgrzytów, dość sprawnie fabuła się rozwija, choć właśnie czegoś nie ma do większych peanów. Do poziomu "Bastionu" Kinga trochę brakuje. Przypuszczam, że to był wzorzec dla McCammona.
Bez wstydu i znużenia można przeczytać.

Pokaż mimo to

Kurczę, aż żałuję że to wszystko już się skończyło, " Łabędzi śpiew " to jedno z najlepszych post-apo jakie dane mi było przeczytać. Pierwszy tom był świetny, ale drugi podobał mi się o wiele bardziej i zrobił na mnie naprawdę ogromne wrażenie, może dlatego że był o wiele bardziej soczysty i esencjonalny,bardziej zwarty bo wszystkie wątki zaczęły już się splatać w niesamowicie intrygujący i zajmujący sposób.
Akcja drugiego tomu rozpoczyna się siedem lat po wydarzeniach,które zapoczątkowały apokalipsę, potwornie okaleczona Ziemia umiera,te siedem lat to ciągu niekończącej się nuklearnej zimy,resztki ocalałych dogorywają licząc każdy dzień który udało im się przetrwać, nękani przez głód i choroby żyją w nieustannym strachu, że w końcu pojawi się ktoś, kto przyjdzie i zabierze im te nędzne resztki, ktore jeszcze posiadają.
Autor w drugiej odsłonie "Łabędziego spiewu" jeszcze bardziej żongluje emocjami,jeszcze bardziej podkręca dramaturgię,sporo scen wywołuje szok i niedowierzanie przez bardzo plastyczne przedstawienie całej gamy ludzkich zachowań w obliczu zaistniałej sytuacji, najczęściej tych negatywnych bo apokalipsa nad wyraz umiejętnie uwidoczniła to ,co w człowieku najgorsze. Aczkolwiek zdarzają się również wyjątki i właśnie dla nich warto przeczytać niniejszą książkę, tak bardzo podnoszą na duchu dając zalążek nadziei, że jednak nie wszystko zostało stracone.
Dla wszystkich fanów Kinga( i nie tylko) uważam, że to pozycja wręcz obowiązkowa. Świetna książka, polecam!!!

Kurczę, aż żałuję że to wszystko już się skończyło, " Łabędzi śpiew " to jedno z najlepszych post-apo jakie dane mi było przeczytać. Pierwszy tom był świetny, ale drugi podobał mi się o wiele bardziej i zrobił na mnie naprawdę ogromne wrażenie, może dlatego że był o wiele bardziej soczysty i esencjonalny,bardziej zwarty bo wszystkie wątki zaczęły już się splatać w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Druga cześć równie dobra jak pierwsza.

Druga cześć równie dobra jak pierwsza.

Pokaż mimo to

Polskie wydanie jest grubsze niż oryginalne, w sumie ponad 1100 stron. Trochę mam problem z tą książką, bo ogólnie jest niezła, dobrze się ją czyta, czułem, że Łabędzim Śpiewem inspirował się King pisząc Bastion, czy też twórcy The Walking Dead. Niestety książka trąci już trochę myszką, a zakończenie jest nasączone religijnością do mdłości. Trochę szkoda, ale myślę że mimo wszystko warto znać, chociaż Bastion był o wiele lepszy.

Polskie wydanie jest grubsze niż oryginalne, w sumie ponad 1100 stron. Trochę mam problem z tą książką, bo ogólnie jest niezła, dobrze się ją czyta, czułem, że Łabędzim Śpiewem inspirował się King pisząc Bastion, czy też twórcy The Walking Dead. Niestety książka trąci już trochę myszką, a zakończenie jest nasączone religijnością do mdłości. Trochę szkoda, ale myślę że mimo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dużo y można było napisać o tej książce bo jest tu zawarte wszystko.
Jest ukazana podłość ludzkiej natury i jej chęć do autodestrukcji pomimo doświadczeń z historii, oraz wiara w człowieka i zwycięstwa nad złem,nadzieja która pomimo wszystkich przeciwieństw nie umiera.
Podziwiam autora za kunszt i sposób wykonania oraz przekaz bo naprawdę nie każdy potrafi tak pisać.
Wszystkim bez wyjątku polecam tę lekturę, ateiście i wierzącemu bo każdy znajdzie tu sens swojego bytu i wiarę w to że można być dobrym człowiekiem.

Dużo y można było napisać o tej książce bo jest tu zawarte wszystko.
Jest ukazana podłość ludzkiej natury i jej chęć do autodestrukcji pomimo doświadczeń z historii, oraz wiara w człowieka i zwycięstwa nad złem,nadzieja która pomimo wszystkich przeciwieństw nie umiera.
Podziwiam autora za kunszt i sposób wykonania oraz przekaz bo naprawdę nie każdy potrafi tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

OPOWIEŚĆ O NADZIEI

„Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy:

z nich zaś największa jest miłość”.

Święty Paweł „Hymn o miłości”



Drugi tom „Łabędziego śpiewu” McCammona nie rozczarowuje: jest nawet lepszy od części pierwszej.

Od zagłady minęło siedem lat. Siedem lat ciągłej zimy, podczas której jedyny znak życia stanowiły czarne kruki. Zanieczyszczona woda osłabia ocalonych, surowy klimat daje się mocno we znaki, brak słońca odbiera chęć do życia. Keloidowe znamiona i olbrzymie, zakrywające oczy i usta narośle, zwane Maską Hioba, szpecą twarze. Brakuje wszystkiego. Brakuje nadziei.

Rusty, Josh i Swan podróżują od miasta do miasta, dając przedstawienia. Swan nie wygląda dobrze. Jej Maska Hioba jest wyjątkowo szpetna, utrudnia mowę i oddychanie, a nawet chodzenie. Dziewczyna wygląda jak potwór, ale jest najbardziej współczującą istotą na ziemi – ten motyw dwóch twarzy, zewnętrznej i prawdziwej, będzie często powracał w książce, przypominając nam raz po raz, że nie należy osądzać innych na podstawie wyglądu. Tak właśnie postępują przywódcy Armii Doskonałych, którzy dawno wyzbyli się wszelkiego człowieczeństwa. Kierują się żądzą krwi i władzy, a ich drogę znaczą mordy, gwałty i zniszczenia.

„- Wojna się skończyła – skrzywiła się Siostra. – O co do cholery się tłuką?

– O ziemię, osiedla, żywność, broń, paliwo; cokolwiek jeszcze zostało. Postradali rozum. Po prostu muszą zabijać, a skoro nie mają pod ręką Ruskich, szukają innego wroga”.

Zanim dojdzie do kulminacyjnego starcia dobra ze złem, drogi nielicznych, ale zdeterminowanych obrońców Swan zejdą się w Mary`s Rest:

„Josh widział wiele paskudnych miejsc, ale to było z nich najgorsze – miasto obcych sobie ludzi, gdzie nikogo nie obchodzi życie i śmierć sąsiada z najbliższej nory. Przenikał je złowieszczy wapor porażki i nieuleczalnej depresji. Nawet powietrze miało woń rozkładu”.

Obecność Swan i jej talent budzenia ziemi do życia przyniosą tej zapyziałej mieścinie nadzieję. O sile tego uczucia najlepiej świadczy przemiana, jaka dokonuje się w mieszkańcach. Ci, którzy nie zadawali sobie nawet trudu, by grzebać zmarłych, wegetujący dotychczas pośród smrodu rozkładających się ciał, mordujący i okradający się nawzajem, nagle zaczynają się zdobywać na ludzkie odruchy. Z przypadkowej zbieraniny tworzy się wspólnota.

Pojawienie się w ludzkich sercach nadziei jest jak rękawica rzucona Szatanowi, który od siedmiu lat baluje na wyniszczonej ziemi, napawając się swoim zwycięstwem. Pod różnymi postaciami zjawia się wśród tych, którzy przetrwali zagładę, by odbierać im resztki człowieczeństwa:

„Gdziekolwiek się pojawiał, wszystko czerniało, więdło i zamierało. Wysysał z całych osiedli nadzieję i współczucie; opuszczał je będąc pewien, że znikną z powierzchni ziemi, gdy mieszkańcy odbiorą sobie życie lub pozabijają się nawzajem. Miał wielki dar. Pokazywał im, jak bezcelowy jest ich żywot i jak wielką tragedię niesie fałszywa nadzieja. Jeśli twoje dziecko głoduje, zabij je – ponaglał konające z głodu matki. Pomyśl o samobójstwie jako o szlachetnym, wzniosłym geście – mówił mężczyznom, którzy przychodzili do niego po radę. Był zdrojem mądrości i chętnie się nią dzielił”.

„Łabędzi śpiew” Roberta McCammona nie jest zwykłą książką z gatunku postapo. To porywająca, baśniowa opowieść o wartościach, które spajają ludzkość i czynią z niej wspólnotę. Wiara, nadzieja, miłość – te trzy. Bez nich bylibyśmy niczym.

Recenzja opublikowana na blogu:
https://zapiskinamarginesie.pl/2018/11/17/opowiesc-o-nadziei/
Wszystkie cytaty pochodzą z książki: "Łabędzi śpiew. Księga II" Robert McCammon, Wydawnictwo Papierowy Księżyc.

OPOWIEŚĆ O NADZIEI

„Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy:

z nich zaś największa jest miłość”.

Święty Paweł „Hymn o miłości”



Drugi tom „Łabędziego śpiewu” McCammona nie rozczarowuje: jest nawet lepszy od części pierwszej.

Od zagłady minęło siedem lat. Siedem lat ciągłej zimy, podczas której jedyny znak życia stanowiły czarne kruki. Zanieczyszczona woda...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Brrrrr aż mnie ciarki przechodziły, gdy czytałam książkę. Wszystko jest tak plastycznie opisane, że nic tylko śnić koszmary. Świetni, pełni życia i emocji bohaterowie, zarówno z dobrej jaki i złej strony. Cudowny hart ducha i nadzieja. Polecam.

Brrrrr aż mnie ciarki przechodziły, gdy czytałam książkę. Wszystko jest tak plastycznie opisane, że nic tylko śnić koszmary. Świetni, pełni życia i emocji bohaterowie, zarówno z dobrej jaki i złej strony. Cudowny hart ducha i nadzieja. Polecam.

Pokaż mimo to

Pierwsza część tej powieści już nam uświadamia, że nie jest to typowa apokalipsa. Druga część już dużo bardziej skłania się do mistycyzmu rodem z książek Stephena Kinga.

Książka jest napisana świetnie, trzyma w napięciu, szybko się czyta. Trzeba się jednak nastawić, że jest to opowieść o cudach w zrujnowanym świecie a nie obraz przyszłości po wojnie nuklearnej. Lekki szkic jest - zmutowane zwierzęta, zmiana klimatu, brak żywności. Tylko ten świat jest nie do końca spójny i dość naiwny. Wielu wielbicieli literatury post apokaliptycznej może się poczuć zawiedzionych. Fani opowieści grozy poczują się jak w domu.

Pierwsza część tej powieści już nam uświadamia, że nie jest to typowa apokalipsa. Druga część już dużo bardziej skłania się do mistycyzmu rodem z książek Stephena Kinga.

Książka jest napisana świetnie, trzyma w napięciu, szybko się czyta. Trzeba się jednak nastawić, że jest to opowieść o cudach w zrujnowanym świecie a nie obraz przyszłości po wojnie nuklearnej. Lekki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka wtórna w stosunku do ,,Bastionu" Kinga, znacznie gorsza niestety. Ciężko uwierzyć, że to ten sam autor, który napisał świetne ,,Magiczne lata".
Oceniam tę pozycję jako typowe czytadło na plażę albo do pociągu.

Książka wtórna w stosunku do ,,Bastionu" Kinga, znacznie gorsza niestety. Ciężko uwierzyć, że to ten sam autor, który napisał świetne ,,Magiczne lata".
Oceniam tę pozycję jako typowe czytadło na plażę albo do pociągu.

Pokaż mimo to

Czegoś tu zabrakło... I właściwie nie umiem określić czego, bo przecież ciągle wisiała groźba pojawienia się diabła, ciągle baliśmy się, że Armia Doskonałych zniszczy cały świat swoimi czynami, a jednak... Podobał mi się pomysł z ukazaniem prawdziwych twarzy, podobała mi się rola Swan, ale oczekiwałam czegoś więcej. Już na końcu, kiedy prawie stało się to, co się stało, czułam wreszcie jakieś szybsze bicie serca, ale później wszystko rozwiązało się jakoś zbyt szybko...

Czegoś tu zabrakło... I właściwie nie umiem określić czego, bo przecież ciągle wisiała groźba pojawienia się diabła, ciągle baliśmy się, że Armia Doskonałych zniszczy cały świat swoimi czynami, a jednak... Podobał mi się pomysł z ukazaniem prawdziwych twarzy, podobała mi się rola Swan, ale oczekiwałam czegoś więcej. Już na końcu, kiedy prawie stało się to, co się stało,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to