Łabędzi śpiew. Księga II

Dobra pozycja dla fanów umierającego świata z domieszką fantazji. Czyta się łatwo i przyjemnie, często nie mogłem się od niej oderwać.

Dobra pozycja dla fanów umierającego świata z domieszką fantazji. Czyta się łatwo i przyjemnie, często nie mogłem się od niej oderwać.

Pokaż mimo to

Okres od 1945 roku do dnia dzisiejszego w Polsce pokazuje nam wyraźnie, że społeczeństwo nasze cierpi na specyficzną odmianę alzheimera i ślepoty jednocześnie. Niby na okrągło wypominamy Niemcom i Rosjanom zaszłości z II wojny światowej, ale poza tym w ogóle zdajemy się o niej nie pamiętać, ani o tych dawniejszych wojnach tym bardziej. Stosunek większości czytelników do literatury katastroficznej i postapokaliptycznej, a także w ogóle do możliwości wystąpienia w najbliższej przyszłości podobnych wydarzeń, świadczy o tym, że nie rozumiemy jak wyjątkowe szczęście mamy, iż od 1945 naszego kraju nie dotknęła żadna poważniejsza katastrofa. A przecież z jednej strony te 75 lat pokoju to ewenement na tle całej historii Polski. Co prawda wielkich katastrof i zarazy unikaliśmy, ale za to wojen wcześniej mieliśmy w bród. Z drugiej, w tym czasie naszego spokoju, wojna nie gasła na świecie nawet na chwilę, a czasami była nawet po sąsiedzku, że wspomnieć choćby ostatnie wydarzenia na Ukrainie. A mimo tego, mimo przeszłości, o której zdajemy się nie pamiętać, i mimo teraźniejszości, w której każdy niemal dziennik donosi jak nie o wojnie, to o trzęsieniu ziemi, suszy i głodzie, wybuchu wulkanu lub innych katastrofach, mimo tego wszystkiego pokój, spokój i bezpieczeństwo, traktujemy jako coś naturalnego, danego nam raz na zawsze. Nawet koronawirus tak naprawdę niczego tutaj nie zmienił.

Ja należę do tych outsiderów, którzy mając nadzieję, iż dożyją swych dni w spokoju, wcale nie są do końca przekonani, że będą mieli takie szczęście. Uwielbiam dobrą literaturę katastroficzną i postapo ze względu na rozważanie wspomnianych kwestii, ale i z tego powodu, iż siłą rzeczy w wymienionych gatunkach zawsze się dzieje, a także że interesuje mnie problematyka jednostki i społeczeństwa w stresie. Doceniam również fakt, że to taka literacka forma memento mori. Nie jest więc niczym dziwnym, że gdy trafiłem na dwutomową postapokaliptyczną powieść Łabędzi śpiew Roberta McCammona, który w latach osiemdziesiątych był jednym z najbardziej znanych amerykańskich pisarzy grozy, bez wahania rozpocząłem lekturę, choć zdecydowanie od horrorów stronię. Nadzieja na przewagę dobrego survivalu zwyciężyła nad obawami przed spotkaniem z żałosnymi potworami i scenami, które przeniesione na ekran kojarzą mi się tylko z pełnym żenady marnowaniem keczupu, a w książkach nie wypadają zwykle lepiej.


Lata osiemdziesiąte, a także wcześniejsze, były epoką obawy przed wojną atomową, głównie między ZSSR i USA. Swoją drogą, ciekawym tematem do refleksji jest fakt, że obecnie to zagrożenie w ogóle w świadomości społecznej nie funkcjonuje, choć jego faktyczny poziom wcale nie zmalał, a wręcz przeciwnie, gdyż klub atomowy ma nowych znaczących graczy. Powstała w 1987 roku powieść McCammona jest odzwierciedleniem tych ówczesnych strachów – rozpoczyna się w momencie wybuchu światowej wojny jądrowej.

Konstrukcja dzieła jest dość schematyczna – śledzimy naprzemiennie losy kilku oddalonych od siebie osób z terenu USA, które początkowo nie są ze sobą powiązane, ale jak łatwo się domyślić, nie pojawiają się w powieści przypadkowo. Warstwa postapo i survivalowa są naprawdę na najwyższym poziomie, od psychologii i konstrukcji postaci poczynając, na mechanizmach socjologicznych kończąc. Oczywiście kwestią dyskusyjną pozostaje problem możliwości przeżycia w takim skażonym świecie, jaki pozostał po totalnym starciu jądrowym, ale nie ma możliwości rozstrzygnięcia, jak by się w takiej sytuacji sprawdziła ludzka możliwość adaptacji, dopóki coś podobnego się nie stanie. Na szczęście dla mnie, ale nie dla miłośników horrorów, którzy mogą być nieco zawiedzeni, Łabędzi śpiew zawiera tylko muśnięcie elementów charakterystycznych dla literatury grozy i ma ono wymiar nie demoniczny, a raczej jest antropomorfizacją dobra i zła, życia i śmierci. Choć wypadło to jak najbardziej pozytywnie, będąc strawne nawet dla takiego przeciwnika horrorów jak ja, to stanowi najsłabszy element powieści, gdyż przesuwa ciężar odpowiedzialności za zło z ludzi na jakąś siłę inną (ten sam zabieg co z Szatanem, Diabłem i karmą) i w drugą stronę – pozwala oczekiwać, że ktoś za nas zrobi dobro. Na szczęście nie jest to jednoznaczne – powieściowe ludzkie wcielenia zła i dobra bez pomocy innych ludzi tak naprawdę niewiele mogą, co dobrze podkreśla, że w rzeczywistości wszystko zależy od szarych ludzi, a nie od herosów czy bogów.

W ogóle, jeśli już jesteśmy przy ludziach, to jak już wspomniałem, postacie, zarówno pierwszo-, jak i drugoplanowe, są wykreowane jednocześnie nieco komiksowo, a z drugiej nadspodziewanie oryginalnie i przekonująco pod względem charakterologicznym oraz psycho- i socjologicznym.

Fabuły nie będę przybliżał, podkreślę tylko, że choć schematyczna, jest misternie dopracowana, podobnie jak inne aspekty dzieła. Choć miłośnicy literatury grozy będą może nieco zawiedzeni, to Łabędzi śpiew da wiele przyjemności z lektury wszystkim poszukującym powieści postapo z niepowtarzalnym, urzekająco mrocznym klimatem. Dla mnie bomba.

źródło:
https://klub-aa.blogspot.com/2020/08/robert-mccammon-abedzi-spiew-postapo.html

Okres od 1945 roku do dnia dzisiejszego w Polsce pokazuje nam wyraźnie, że społeczeństwo nasze cierpi na specyficzną odmianę alzheimera i ślepoty jednocześnie. Niby na okrągło wypominamy Niemcom i Rosjanom zaszłości z II wojny światowej, ale poza tym w ogóle zdajemy się o niej nie pamiętać, ani o tych dawniejszych wojnach tym bardziej. Stosunek większości czytelników do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

7,5 *

7,5 *

Pokaż mimo to

Męczyliśmy się wzajemnie z książką, zarówno z jej I jak i II tomem, bardzo mocno przez bite 2 miesiące. Mimo najszczerszych chęci nie trafiła do mnie ta historia, sposób jej opowiedzenia i postapokaliptyczna wizja autora.

To zdecydowanie nie moja bajka.

Męczyliśmy się wzajemnie z książką, zarówno z jej I jak i II tomem, bardzo mocno przez bite 2 miesiące. Mimo najszczerszych chęci nie trafiła do mnie ta historia, sposób jej opowiedzenia i postapokaliptyczna wizja autora.

To zdecydowanie nie moja bajka.

Pokaż mimo to

Jest naprawdę ok, dobra rozrywka.
Nie ma większych zgrzytów, dość sprawnie fabuła się rozwija, choć właśnie czegoś nie ma do większych peanów. Do poziomu "Bastionu" Kinga trochę brakuje. Przypuszczam, że to był wzorzec dla McCammona.
Bez wstydu i znużenia można przeczytać.

Jest naprawdę ok, dobra rozrywka.
Nie ma większych zgrzytów, dość sprawnie fabuła się rozwija, choć właśnie czegoś nie ma do większych peanów. Do poziomu "Bastionu" Kinga trochę brakuje. Przypuszczam, że to był wzorzec dla McCammona.
Bez wstydu i znużenia można przeczytać.

Pokaż mimo to

Kurczę, aż żałuję że to wszystko już się skończyło, " Łabędzi śpiew " to jedno z najlepszych post-apo jakie dane mi było przeczytać. Pierwszy tom był świetny, ale drugi podobał mi się o wiele bardziej i zrobił na mnie naprawdę ogromne wrażenie, może dlatego że był o wiele bardziej soczysty i esencjonalny,bardziej zwarty bo wszystkie wątki zaczęły już się splatać w niesamowicie intrygujący i zajmujący sposób.
Akcja drugiego tomu rozpoczyna się siedem lat po wydarzeniach,które zapoczątkowały apokalipsę, potwornie okaleczona Ziemia umiera,te siedem lat to ciągu niekończącej się nuklearnej zimy,resztki ocalałych dogorywają licząc każdy dzień który udało im się przetrwać, nękani przez głód i choroby żyją w nieustannym strachu, że w końcu pojawi się ktoś, kto przyjdzie i zabierze im te nędzne resztki, ktore jeszcze posiadają.
Autor w drugiej odsłonie "Łabędziego spiewu" jeszcze bardziej żongluje emocjami,jeszcze bardziej podkręca dramaturgię,sporo scen wywołuje szok i niedowierzanie przez bardzo plastyczne przedstawienie całej gamy ludzkich zachowań w obliczu zaistniałej sytuacji, najczęściej tych negatywnych bo apokalipsa nad wyraz umiejętnie uwidoczniła to ,co w człowieku najgorsze. Aczkolwiek zdarzają się również wyjątki i właśnie dla nich warto przeczytać niniejszą książkę, tak bardzo podnoszą na duchu dając zalążek nadziei, że jednak nie wszystko zostało stracone.
Dla wszystkich fanów Kinga( i nie tylko) uważam, że to pozycja wręcz obowiązkowa. Świetna książka, polecam!!!

Kurczę, aż żałuję że to wszystko już się skończyło, " Łabędzi śpiew " to jedno z najlepszych post-apo jakie dane mi było przeczytać. Pierwszy tom był świetny, ale drugi podobał mi się o wiele bardziej i zrobił na mnie naprawdę ogromne wrażenie, może dlatego że był o wiele bardziej soczysty i esencjonalny,bardziej zwarty bo wszystkie wątki zaczęły już się splatać w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Druga cześć równie dobra jak pierwsza.

Druga cześć równie dobra jak pierwsza.

Pokaż mimo to

Polskie wydanie jest grubsze niż oryginalne, w sumie ponad 1100 stron. Trochę mam problem z tą książką, bo ogólnie jest niezła, dobrze się ją czyta, czułem, że Łabędzim Śpiewem inspirował się King pisząc Bastion, czy też twórcy The Walking Dead. Niestety książka trąci już trochę myszką, a zakończenie jest nasączone religijnością do mdłości. Trochę szkoda, ale myślę że mimo wszystko warto znać, chociaż Bastion był o wiele lepszy.

Polskie wydanie jest grubsze niż oryginalne, w sumie ponad 1100 stron. Trochę mam problem z tą książką, bo ogólnie jest niezła, dobrze się ją czyta, czułem, że Łabędzim Śpiewem inspirował się King pisząc Bastion, czy też twórcy The Walking Dead. Niestety książka trąci już trochę myszką, a zakończenie jest nasączone religijnością do mdłości. Trochę szkoda, ale myślę że mimo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dużo y można było napisać o tej książce bo jest tu zawarte wszystko.
Jest ukazana podłość ludzkiej natury i jej chęć do autodestrukcji pomimo doświadczeń z historii, oraz wiara w człowieka i zwycięstwa nad złem,nadzieja która pomimo wszystkich przeciwieństw nie umiera.
Podziwiam autora za kunszt i sposób wykonania oraz przekaz bo naprawdę nie każdy potrafi tak pisać.
Wszystkim bez wyjątku polecam tę lekturę, ateiście i wierzącemu bo każdy znajdzie tu sens swojego bytu i wiarę w to że można być dobrym człowiekiem.

Dużo y można było napisać o tej książce bo jest tu zawarte wszystko.
Jest ukazana podłość ludzkiej natury i jej chęć do autodestrukcji pomimo doświadczeń z historii, oraz wiara w człowieka i zwycięstwa nad złem,nadzieja która pomimo wszystkich przeciwieństw nie umiera.
Podziwiam autora za kunszt i sposób wykonania oraz przekaz bo naprawdę nie każdy potrafi tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

OPOWIEŚĆ O NADZIEI

„Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy:

z nich zaś największa jest miłość”.

Święty Paweł „Hymn o miłości”



Drugi tom „Łabędziego śpiewu” McCammona nie rozczarowuje: jest nawet lepszy od części pierwszej.

Od zagłady minęło siedem lat. Siedem lat ciągłej zimy, podczas której jedyny znak życia stanowiły czarne kruki. Zanieczyszczona woda osłabia ocalonych, surowy klimat daje się mocno we znaki, brak słońca odbiera chęć do życia. Keloidowe znamiona i olbrzymie, zakrywające oczy i usta narośle, zwane Maską Hioba, szpecą twarze. Brakuje wszystkiego. Brakuje nadziei.

Rusty, Josh i Swan podróżują od miasta do miasta, dając przedstawienia. Swan nie wygląda dobrze. Jej Maska Hioba jest wyjątkowo szpetna, utrudnia mowę i oddychanie, a nawet chodzenie. Dziewczyna wygląda jak potwór, ale jest najbardziej współczującą istotą na ziemi – ten motyw dwóch twarzy, zewnętrznej i prawdziwej, będzie często powracał w książce, przypominając nam raz po raz, że nie należy osądzać innych na podstawie wyglądu. Tak właśnie postępują przywódcy Armii Doskonałych, którzy dawno wyzbyli się wszelkiego człowieczeństwa. Kierują się żądzą krwi i władzy, a ich drogę znaczą mordy, gwałty i zniszczenia.

„- Wojna się skończyła – skrzywiła się Siostra. – O co do cholery się tłuką?

– O ziemię, osiedla, żywność, broń, paliwo; cokolwiek jeszcze zostało. Postradali rozum. Po prostu muszą zabijać, a skoro nie mają pod ręką Ruskich, szukają innego wroga”.

Zanim dojdzie do kulminacyjnego starcia dobra ze złem, drogi nielicznych, ale zdeterminowanych obrońców Swan zejdą się w Mary`s Rest:

„Josh widział wiele paskudnych miejsc, ale to było z nich najgorsze – miasto obcych sobie ludzi, gdzie nikogo nie obchodzi życie i śmierć sąsiada z najbliższej nory. Przenikał je złowieszczy wapor porażki i nieuleczalnej depresji. Nawet powietrze miało woń rozkładu”.

Obecność Swan i jej talent budzenia ziemi do życia przyniosą tej zapyziałej mieścinie nadzieję. O sile tego uczucia najlepiej świadczy przemiana, jaka dokonuje się w mieszkańcach. Ci, którzy nie zadawali sobie nawet trudu, by grzebać zmarłych, wegetujący dotychczas pośród smrodu rozkładających się ciał, mordujący i okradający się nawzajem, nagle zaczynają się zdobywać na ludzkie odruchy. Z przypadkowej zbieraniny tworzy się wspólnota.

Pojawienie się w ludzkich sercach nadziei jest jak rękawica rzucona Szatanowi, który od siedmiu lat baluje na wyniszczonej ziemi, napawając się swoim zwycięstwem. Pod różnymi postaciami zjawia się wśród tych, którzy przetrwali zagładę, by odbierać im resztki człowieczeństwa:

„Gdziekolwiek się pojawiał, wszystko czerniało, więdło i zamierało. Wysysał z całych osiedli nadzieję i współczucie; opuszczał je będąc pewien, że znikną z powierzchni ziemi, gdy mieszkańcy odbiorą sobie życie lub pozabijają się nawzajem. Miał wielki dar. Pokazywał im, jak bezcelowy jest ich żywot i jak wielką tragedię niesie fałszywa nadzieja. Jeśli twoje dziecko głoduje, zabij je – ponaglał konające z głodu matki. Pomyśl o samobójstwie jako o szlachetnym, wzniosłym geście – mówił mężczyznom, którzy przychodzili do niego po radę. Był zdrojem mądrości i chętnie się nią dzielił”.

„Łabędzi śpiew” Roberta McCammona nie jest zwykłą książką z gatunku postapo. To porywająca, baśniowa opowieść o wartościach, które spajają ludzkość i czynią z niej wspólnotę. Wiara, nadzieja, miłość – te trzy. Bez nich bylibyśmy niczym.

Recenzja opublikowana na blogu:
https://zapiskinamarginesie.pl/2018/11/17/opowiesc-o-nadziei/
Wszystkie cytaty pochodzą z książki: "Łabędzi śpiew. Księga II" Robert McCammon, Wydawnictwo Papierowy Księżyc.

OPOWIEŚĆ O NADZIEI

„Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy:

z nich zaś największa jest miłość”.

Święty Paweł „Hymn o miłości”



Drugi tom „Łabędziego śpiewu” McCammona nie rozczarowuje: jest nawet lepszy od części pierwszej.

Od zagłady minęło siedem lat. Siedem lat ciągłej zimy, podczas której jedyny znak życia stanowiły czarne kruki. Zanieczyszczona woda...

więcej

mniej

Pokaż mimo to