Przełęcz Osada

Wspaniala ksiazka. Niewielka grupa ludzi rozbija sie statkiem kosmicznym na obcej, niebezpiecznej planecie i stara sie przezyc walczac z pogoda, flora i fauna. Bynajmniej nie jest to prosta opowiesc o przetrwaniu. Mamy tutaj motym zachowania czlowieczenstwa, odpowiedzialnosci czlowieka, dorastania. Poznajemy bohaterow i przezywamy razem z nimi ich codzienne trudy i przygody. Koncowka ksiazki doslownie wbija w fotel i nie pozwala sie oderwac.
Bardzo wartosciowa a zarazem przyjemna i wciagajaca lektura. SF najwyzszych lotow :)

Wspaniala ksiazka. Niewielka grupa ludzi rozbija sie statkiem kosmicznym na obcej, niebezpiecznej planecie i stara sie przezyc walczac z pogoda, flora i fauna. Bynajmniej nie jest to prosta opowiesc o przetrwaniu. Mamy tutaj motym zachowania czlowieczenstwa, odpowiedzialnosci czlowieka, dorastania. Poznajemy bohaterow i przezywamy razem z nimi ich codzienne trudy i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wbija w fotel. Nie mogę zapomnieć o emocjach, które towarzyszyły lekturze tych powieści. Książka trzyma w napięciu cały czas, chwilami tak wzruszająca, że miałam łzy w oczach. Piękna opowieść o człowieczeństwie.

Wbija w fotel. Nie mogę zapomnieć o emocjach, które towarzyszyły lekturze tych powieści. Książka trzyma w napięciu cały czas, chwilami tak wzruszająca, że miałam łzy w oczach. Piękna opowieść o człowieczeństwie.

Pokaż mimo to

To jest dobra książka aczkolwiek odrobinę mnie rozczarowała (zapewne z powodu entuzjastycznych recenzji). Troszkę za mało w niej sci-fi. Jest to książka o przetrwaniu, dostosowaniu się, odkrywaniu nowego świata. Zakończenie bardzo emocjonujące.

To jest dobra książka aczkolwiek odrobinę mnie rozczarowała (zapewne z powodu entuzjastycznych recenzji). Troszkę za mało w niej sci-fi. Jest to książka o przetrwaniu, dostosowaniu się, odkrywaniu nowego świata. Zakończenie bardzo emocjonujące.

Pokaż mimo to

Kwintesencja s-f. Świetnie się czyta, do końca trzyma w napięciu. Postacie świetnie zarysowane, a świat niesamowicie namacalny.

Kwintesencja s-f. Świetnie się czyta, do końca trzyma w napięciu. Postacie świetnie zarysowane, a świat niesamowicie namacalny.

Pokaż mimo to

Świetna książka! Każdy miłośnik sf powinien ją przeczytać.

Świetna książka! Każdy miłośnik sf powinien ją przeczytać.

Pokaż mimo to

Generalnie nie przepadam za fantastyką kosmiczną. Owszem, zdarzają się powieści - jak u Lema czy Asimowa - gdy autor nie ogranicza się do roli opowiadacza przygód, lecz podejmuje poważniejsze wątki filozoficzne, psychologiczne, ubierając je w kostiumy kosmicznych odysei. Większość jednak, które czytałem w wieku młodzieńczym, aż takich ambicji nie miała i po lekturze pozostawał często osad niedosytu, mielizny.

Dwie nowele Kira Bułyczowa, klasyka rosyjskiej fantastyki, tworzące zintegrowaną powieść, przeczytałem jednakże z zainteresowaniem, chociaż nie ma w niej fajerwerków technicznych, wymyślnych robotów, wizji niepojętej przeszłości, opisów niewyobrażalnych światów. Przeciwnie, powieść robi wrażenie jakby zgrzebnej, zarówno pod względem formy, jak i nasycenia nowinkami technicznymi (przyczyną temu jest zapewne upływ czasu, gdyż rzecz powstała ponad trzydzieści lat temu), a mimo to wciaga niczym sprawnie napisany kryminał.

Sądzę, że tajemnica urokliwości, atrakcyjności powieści Bułyczowa polega na tym, że stanowi ona bardzo zręczne połączenie różnych gatunków literackich - klasycznej z XVIII/XIX wieku powieści podróżniczo-przygodowej, z opisami przyrody nieznanej planety, gdzie rozbił się statek kosmiczny Ziemian i przygód rozbitków - oraz pochodzej z okresu późniejszego powieści fantastyki kosmicznej.

W rezultacie otrzymujemy wysokiego gatunku rozrywkę literacką, niepozbawioną głębszego rysu psychologicznego i socjologicznego. Istnieją wprawdzie interpretacje, przypisujace tej powieści Bułyczowa podtekst polityczny (ludzie chcą uciec z groźnego dla nich miejsca, które zagospodarowali, lecz które pozostaje groźne, wypaczające ich charaktery i cofające kolejne generacje w rozwoju cywilizacyjnym, a ratuje ich statek kosmiczny z Ziemi, o ktorym opowiadali przodkowie jako o micie, podtrzymujący w dziczejących rozbitkach wiarę w potęgę nauki i wysokie wartości moralne), lecz, uważam, jest to mimo wszystko nadinterpretacja. I bez próby wyczytania z powieści Bułyczowa tego, czego w niej nie ma, lektura pozostawia przyjemne wrażenie dotknięcia pełnokrwistej, bogatej prozy.

Generalnie nie przepadam za fantastyką kosmiczną. Owszem, zdarzają się powieści - jak u Lema czy Asimowa - gdy autor nie ogranicza się do roli opowiadacza przygód, lecz podejmuje poważniejsze wątki filozoficzne, psychologiczne, ubierając je w kostiumy kosmicznych odysei. Większość jednak, które czytałem w wieku młodzieńczym, aż takich ambicji nie miała i po lekturze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest to zdecydowanie jedna z moich najulubieńszych powieści wszech czasów. Mam na myśli oczywiście obydwie części, bo jak dla mnie stanowią one jedną, wspaniałą całość. To chyba jedyna książka, no może jedna z dwóch - do których muszę powrócić co jakiś czas, bo zwyczajnie za nią tęsknie. Bo Przełęcz/Osada jest po prostu genialna. Wiadomo, opinie, które tu umieszczamy zawsze są subiektywne. Ale ta jest subiektywna do kwadratu, bo piszę o jedynej książce, której dałem 10 gwiazdek. Jeśli kiedykolwiek napisałbym jakąś książkę, to chciałbym aby była właśnie taka jak Przełęcz/Osada.

Kir Bułyczów pisze w stylu, który bardzo przypadł mi do gustu (nie tylko w tej, ale również w innych jego powieściach). Świat, który wykreował w tej książce jest po prostu rewelacyjny. Autor zadbał o każdy, najdrobniejszy szczegół. Planeta niby podobna jest do Ziemi, a jednak tak bardzo od niej inna. Świetnie przemyślana, rewelacyjnie opisana, bogata i ciekawa fauna i flora oraz aura planety sprawiają, że czytając o nich czujesz się jakbyś tam był. Tak samo główni oraz poboczni bohaterowie, relacje między nimi, ich zmartwienia, chęć przetrwania. Są przemyślani i dopracowani. Nie sposób się do nich nie przywiązać. I ich rozterki - czy walczyć z planetą i próbować zachować cywilizację, taką jaką znają z Ziemi (uosobieniem tej opcji jest Oleg), czy dostosować się do planety, zdziczeć, ale przetrwać (tak jak zrobiłby to Dick) - tak bardzo prawdziwe i prawdopodobne. Dylematy te trącają nieco zagadnieniem antropologii kulturowej, a uwielbiam, gdy jest ona wykorzystywana w powieściach scence fiction. No i fabuła - nie sposób się od niej oderwać, jest wartka, wciąga, czekasz na ciąg dalszy. Autor umiejętnie buduje napięcie, łączy wątki, prowadzi historię, nie pozwala na nudę, trzyma w napięciu. A jak już kończysz czytać książkę to czujesz niesamowity niedosyt, oczywiście w pozytywnym sensie.

Podsumowując Przełęcz/Osada jest to bardzo przemyślana powieść, dająca sporo rozrywki ale i odpowiednią dawkę refleksji. Rzadko aż tak wychwalam książki, ale tę bardzo polecam wszystkim wielbicielom gatunku Sience Fiction i nie tylko!

Jest to zdecydowanie jedna z moich najulubieńszych powieści wszech czasów. Mam na myśli oczywiście obydwie części, bo jak dla mnie stanowią one jedną, wspaniałą całość. To chyba jedyna książka, no może jedna z dwóch - do których muszę powrócić co jakiś czas, bo zwyczajnie za nią tęsknie. Bo Przełęcz/Osada jest po prostu genialna. Wiadomo, opinie, które tu umieszczamy zawsze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tak naprawdę Przełęcz to jakby pierwszy rozdział powieści, bo trudno te dwie nowele traktować oddzielnie. Fabularnie jest to jednolita całość.

Statek kosmiczny transportujący kolonistów rozbija się na obcej planecie, w wysokich górach. Część załogi przeżyła, udało im się zejść w doliny gdzie założyli osadę. Planeta jest raczej groźna i niezbyt gościnna, głównie ze względu na nadzwyczaj agresywną florę i faunę. Po latach powstaje plan powrotu na statek i próby wezwania pomocy. By tego dokonać trzeba przekroczyć trudną do zdobycia górską przełęcz. Połowiczny sukces wyprawy zmusza mieszkańców do dalszych wysiłków. W pewnym momencie orientują się, że na planecie wylądowali ludzie. Pojawia się wyjątkowa szansa na ratunek, ale kontakt z nowymi przybyszami nie jest prostą sprawą.

Rzecz traktowana jako całość, jest powieścią o wytrwałości, o odpowiedzialności za innych, walce z przeciwnościami, potrzebie zachowania człowieczeństwa. Pełna dramatyzmu fabuła, doskonale skonstruowana, nie pozwala odłożyć książki. Nie byłoby tego bez naturalnych, wyrazistych bohaterów.

Konstrukcja świata w swej obcości zaciekawia ale pojawiają się w tym aspekcie wyraźne skojarzenia z twórczością Brian Aldissa, zwłaszcza z powieściami Non-stop i Cieplarnią.

Mimo iż minęło kilka dekad od jej powstanie, powieść czyta się znakomicie.
8,5/10

Tak naprawdę Przełęcz to jakby pierwszy rozdział powieści, bo trudno te dwie nowele traktować oddzielnie. Fabularnie jest to jednolita całość.

Statek kosmiczny transportujący kolonistów rozbija się na obcej planecie, w wysokich górach. Część załogi przeżyła, udało im się zejść w doliny gdzie założyli osadę. Planeta jest raczej groźna i niezbyt gościnna, głównie ze względu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przełęcz. Poza przełęczą – Kir Bułyczow (1980-1984?*)

Przełęcz (Pieriewał) – dłuższe opowiadanie (zajmuje mniej niż 1/3 książki).
Fabuła opowiadania to klasyczny quest: drużyna udaję się do wskazanego miejsca, w określonym celu, a po drodze musi stawić czoła licznym niebezpieczeństwom i przeciwnościom: wrogiej faunie, florze i nieprzyjaznej pogodzie, a także sobie samym.
Dorosły Tomasz, wraz z trójką nastolatków – Marianną, Dickiem i Olegiem** – wędrują przez nieprzyjazne środowisko planety, która w wyniku wypadku jaki miał miejsce kilkanaście lat temu, stała się mimowolnie ich domem. Zmierzają do statku który rozbił się w górach, aby pozyskać zeń dobra niezbędne do funkcjonowania niewielkiej osady. Oczywiście wrogie środowisko i brak adekwatnej odzieży czyni wyprawę trudną, jednak lepszy efekt można by uzyskać rezygnując z kameralności jaką zaserwował nam Bułyczow: gdyby osada była większa, a grupa udająca się w góry liczniejsza – stwarzałoby to wiele ciekawych sytuacji i czyniło ich wysiłek bardziej wiarygodnym. Odczucia zderzenia z mitem dodawałoby także przesunięcie akcji kilka pokoleń naprzód.

Poza Przełęczą [Posiołok (Поселок) czyli Osada; w internecie można bez trudu wygrzebać oba teksty, wydane zbiorczo właśnie jako Поселок: Часть первая – Перевал i Часть вторая – За перевалом***]
Niemal 19 lat od przybycia na planetę i prawie trzy lata od ostatniej wyprawy do miejsca wypadku. Trwa odwilż, zbliża się kolejne lato, mieszkańcy osady snują plany nowej wyprawy. Oleg wpada na pomysł konstrukcji balonu. Wznosząc się ponad chmurami chłopak dostrzega sondę badająca powierzchnie planety. Pojawia się drugi wątek kosmicznych badaczy****. (To miłe zaskoczenie dla czytelnika, więc można uznać to za mały spolier).
„Posiołok” (a w zasadzie Posjelok) jest ciekawszy od pierwszego opowiadania, można go zaklasyfikować jako mini-powieść. Przydałoby się tę część nieco rozbudować. W pewnym momencie wątek Olega staje się mniej atrakcyjny niż Dicka, i tylko ten drugi odnosi faktycznie sukces – brakuje tu równowagi. Tak mogłoby się to potoczyć w prawdziwym życiu, ale w tego typu książce koincydencja jest bardzo mile widziana. Domyka się to wszystko zbyt prędko, brakuje kilku rozdziałów albo epilogu.
Niestety tu także nie dostajemy odpowiedzi jak doszło do katastrofy, jak przebiegło lądowanie i czemu trafili akurat na tę planetę, oraz czy była to misja badawcza, czy osadnicza. To powinno paść, przynajmniej w kilku zdaniach wypowiedzianych przez bohaterów.

Wiarygodna psychologia postaci, interesujący pomysł na lokalną faunę i florę, silnie działający na wyobraźnię, i aż proszący się o zilustrowanie przez artystę biegłego w realistycznych grafikach – to zdecydowane atuty tej książki. Choć „gad” czy „koza” wypadają troszkę pretensjonalnie i można było te stworzenia obmyślić nieco inaczej.

Głównymi bohaterami noweli są dzieciaki u progu dorosłości, a charakter opowieści zdradza, że kierowana jest raczej do młodzieży, nie ma tu jednak infantylnych wstawek, co czyni „Przełęcz” całkowicie strawną dla dojrzałego odbiorcy. Podobnie z drugim tekstem.

Pojawienie się egzotycznego stworka w roli towarzysza podróży, a potem mieszkańca osady, zwanego początkowo przez kosmicznych rozbitków „kozłem”, który sam się oswaja i ujmuje swoją pociesznością, jest chwytem bardzo bajkowym, jakby wyjętym z kina familijnego. Nie niszczy to fabuły, ale wydaje się być ukłonem w stronę młodszych czytelników. Zresztą nie jedynym. (Pierwsza publikacja „Посёлок-a” miała miejsce w wydawnictwie Детская литература – co można odczytywać dwojako: albo jako tworzenie treści dla konkretnego odbiorcy, albo delikatne deprecjonowanie SF, postrzeganej domyślnie jako literatura młodzieżowa, zbyt mało poważna dla dorosłych... a może w grę wchodzi jedno i drugie?).

Fauna i flora ma na bezimiennej, obcej planecie wyjątkowo swojskie nazwy. Pierwsze gatunki o których przeczytamy to bardzo osobliwe szakale, sosny, fiołki – od razu uderza nas logiczność takiej nomenklatury – ludzie którzy znaleźli się na nieznanej planecie starają się odszukać w jej obcości jakieś znajome elementy: „Od dawna się już tak utarło, że nazwy nieznanym rzeczom [w zasadzie zwierzętom/roślinom] nadaje Tomasz. Były to stare nazwy, nie zawsze zupełnie odpowiednie, ale po co wymyślać nowe? Żeby tylko była jakaś podobna cecha” (str. 46). Autor nie bierze jednak pod uwagę olbrzymiego wpływu mitologii i popkultury – wiele tamtejszych stworzeń mogłoby otrzymać imiona potworów z gier, komiksów, książek... W przypadku postmodernistycznej fantastyki byłoby to bardzo wdzięczne rozwiązanie i świetny sposób do nawiązania więzi autor-czytelnicy. Ciężko też oddalić myśl, że klucz do nazewnictwa można by podać w ciekawszy sposób.

Czy tekst się zestarzał? Mamy tu wprawdzie mikrofilmy i wideokasety (np. str. 146), brakuje masy sprzętów jakie dziś wydają się nam za oczywiste w przyszłości (od nośników danych w postaci jakichś kości pamięci/płytek/quasi-penrive’ów, po tablety, smartwatche czy implanty, sztuczne organy, itp.), a w użyciu są ciężkie, papierowe książki (!), ale poza tym można w tę historię uwierzyć. To trochę jak z „Edenem” Lema (1959). I jak w „Edenie” nie chodzi tu o realistyczne oddanie techniki i wyjątkową sprawność futurologiczną, ale pokazanie ludzi w określonych sytuacjach i przyjrzenie się pewnym hipotetycznym zagadnieniom.
Można mieć natomiast spore wątpliwości czy na planecie o podobnej masie i ciążeniu jak na Ziemi (a autor nigdzie nie wspomina że są jakieś różnice) mogłyby rosnąć tak ogromne sploty drzew, tworzące jakieś turbo-sekwoje sięgające ponad chmury, z płaszczyznami tworzącymi domy dla całych ekosystemów. Kiedy się o tym czyta, od razu przychodzą na myśl stare dwuwymiarowe gry komputerowe, w których poruszamy się pionowo, po platformach i zbieramy jakieś żetony, likwidując przy tym strażników i unikając „przeszkadzajek”.

Czy w „Przełęczy” i „Poza Przełęczą” jest propaganda?
Jest wzmianka o tym jak rozpijano Indian „wodą ognistą” oraz jak wykupywano za nią ich ziemie. W książce znajdziemy też subtelną krytykę wiary w siły nadprzyrodzone, bogów i duchy. I tyle. Czyli właściwe propagandy nie ma, ale walor wychowawczy jest. W polskiej czy czechosłowackiej literaturze dla młodzieży można trafić na o wiele mniej subtelne zagrania: otwarte adoracje komunistów i komunizmu, czy wyrazy poparcia dla polityki Partii. Więc nie jest źle. (Na str. 288 autor tłumaczy na swój sposób fakt zaistnienia w chrześcijaństwie zjawiska postu – jest tam sporo zdrowego rozsądku, bez żadnych odwołań do ideologii „marksistowsko-leninowskiej” – jednak z uwagi na czas i miejsce powstania, turbo-patrioci i tak powiedzą że to autor gloryfikujący czerwonych).

POLSKIE WYDANIE NIE OTRZYMAŁO ŻADNEJ OPIEKI REDAKTORSKIEJ ANI KOREKTY***** (!). SAM BUŁYCZOW TEŻ ZALICZA KILKA WPADEK, A NIESTETY ŻADEN PRZYPIS TEGO NIE PROSTUJE.

Uwagi odnośnie tłumaczenia z rosyjskiego: język Puszkina zawsze będzie się wydawał Polakowi znajomy, w końcu brzmi jak dziwny wariant polskiego. Jak jakaś gwara. Ale to pozór – bo to co nam wydaje się nieporadnym kaleczeniem języka, u nich jest standardem.

Porównanie tekstu oryginału i tłumaczenia pozwala stwierdzić, że nierzadko bohaterowie używają nieco innych wypowiedzi niż w polskim przekładzie. Z jednej strony tłumacz upiększa tekst, z drugiej stara się nie stosować kalek z rosyjskiego, który ma swoją specyfikę. To co tłumaczone po amatorsku może brzmieć zabawnie, trochę przaśnie i prowincjonalnie, jest na Wschodzie normą. Ruscy zaczynają masę wypowiedzi od „ja” – ja to, ja tamto – dobry tłumacz zamiast „ja powiedziałem” czy „ja kupiłem” napisze po prostu „powiedziałem”, „kupiłem” – co oddaje w pełni sens tego zwrotu. My, jako Słowianie, rejestrujemy to „ja”, ale już anglofoni czy użytkownicy języków romańskich tego nie wychwycą. Tak jest też w innych przypadkach, ale o tym powinien wypowiadać się rusycysta.
W polskim mamy masę kalek z rosyjskiego: kalki leksykalne, frazeologiczne, rusycyzmy składniowe. Języki są słowiańskie, więc droga to tego krótka (patrz: https://pl.wikipedia.org/wiki/Rusycyzm). Temat bardzo ciekawy.



* Data publikacji z ruskiej Wikipedii („Дата первой публикации 1980—1984”):
https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9F%D0%BE%D1%81%D1%91%D0%BB%D0%BE%D0%BA_(%D1%80%D0%BE%D0%BC%D0%B0%D0%BD)
** Томас, Марьяна, Дик i Олег.
*** Cały tekst w oryginale: http://www.rusf.ru/kb/stories/poselok/text-01.htm
**** Wraz z Pawłyszem w książce pojawia się sporo humoru. Choć w rankingu najlepszych postaci wygrywa Kazik (Казик), który może się kojarzyć z przepełnionym energią młodym hobbitem-włamywaczem albo jakimś wyjątkowo zmyślnym gnomem.
***** UWAGI (Olsztyn 2019, Stalker Books): przekład nie jest nowy, od chwili śmierci tłumacza mija w tym roku [2020] 27 lat (Tadeusz Gosk, 1936-1993) – to kawał czasu dający szansę poprawić błędy techniczne i dopieścić tekst, a gdzie trzeba dodać przypisy – nikt się jednak na to nie zdecydował, a w stopce redakcyjnej nie ma nazwiska redaktora, ani osoby odpowiedzialnej za korektę, stąd można wnosić, że tych nigdy niestety nie było (!).

Przełęcz: str. 16 – w tekście stoi, że uśmiecha się nagle Tomasz – ale z kontekstu wynika że robi to Oleg; str. 30 – wilki żyją również w Afryce, a tygrysy bytują stadnie (takie wnioski płyną z wypowiedzi Starca, skądinąd człowieka solidnie wykształconego) plus oczywiste głupoty odnośnie życiowego startu w stylu Tarzana czy Mowgliego. To dialog, bohaterowie w przeciwieństwie do narratora mogą się mylić, jednak na ogół tego nie robią, a gdy taka sytuacja ma miejsce, nie umyka to narratorowi – stąd wniosek że widzimy tu braki samego Bułyczowa. Str. 37 – z..gigantycznego (z gigantycznego); 43 – skał-skał (brak synonimu); 44 – narrator nie wskazuje na „grzyb”, a i postać nie robi tego w dialogu adekwatnie; str. 46 – żarłoczni (żarłoczne); str. 47 – pół głosem (półgłosem) + informacja że idą we dwójkę powinna być przed dialogiem, a nie w środku, to wygląda tak jakby ktoś się pomylił; str. 58 – nim znajdą źródło, wpierw powinni zidentyfikować nurt strumienia; str. 62 – „na szczęście miejscowe mikroorganizmy nie przystosowały się do ludzkiego metabolizmu Jeszcze się nie przystosowały...” – brak kropki dzielącej zdania; str. 64 – tutaj Dick apeluje by oszczędzać prowiant (grzyby), wcześniej jednak przeczytamy jak narzeka na nadmierną wagę jedzenia, twierdząc, że zawsze może coś upolować; str. 67 – „szum nabrał mrocznej barwy” – dźwięki nie mają kolorów; str. 70 – dodatkowy zbędny myślnik; str. 77 – koza’ + łat (lat); str. 80 – grupa liczy sobie zbyt mało osób (łącznie z mówiącym cztery), by stawiać takie komunikaty: „Ja pójdę dalej, a ze mną ci, którzy będą chcieli”. Str. 104-105 – okno z rybiej skóry czy pęcherza pławnego? Str. 111 – podwójny myślnik; str. 117 – opis kajuty na pokładzie statku kosmicznego bardzo przypomina to co można by napotkać we wnętrzach XX-wiecznych statków pełnomorskich; str. 119 – statku^nie; str. 120 – siebie-siebie (powtórzenie); str. 126 – sutek (sutków?); str. 127 i wcześniej: na mleku skondensowanym nie ma żadnej etykiety dającej znać załodze co zawiera opakowanie (inna sprawa że zapasy jakie znajdują przypominają bardziej te jakie może mieć dzisiejszy statek dalekomorski a nie gwiezdny – tj. mamy tu standardowe półprodukty do gotowania – np. mąka – a nie gotowe dania w proszku, batony energetyczne, jakieś mrożonki, itp.
Raz wspomniany jest komputer, ale nie ma ani słowa o tabletach, laptopach, bateriach słonecznych jakichś multitoolach – a coś takiego powinno się tam znaleźć. Tak samo w przypadku drugiego tekstu, autor kompletnie pominął możliwość zaistnienia takich wynalazków, i podobnie jak u Lema w „Edenie” mamy tu w sumie technikę analogową.
Na str. 103 poznajemy dokładny wiek chłopców, pada też że od czasu rozbicia się minęło 16 lat (wcześniej dostaliśmy informację że podczas marszu do przez góry mieli dwa lata, tutaj różnią się już rocznikami). [Tomasz ma 40 lat (str. 62)]

Poza przełęczą: na str. 120 („Przełęcz”) mowa jest o malutkim lusterku Krystyny – jedynym w całej osadzie. Na str. 147-148 przeczytamy o kieszonkowym lusterku przyniesionym przez Olega – które także ma być tym jedynym. Coś tu autor pokręcił. Str. 152 – bardzo –ciężko; str. 153 – już-już; str. 157 – było nie to (to nie było) + 6 linijka od końca – po niewidomej powinien być myślnik zamiast kropki, albo przecinek, a po imieniu Krystyna kropka i potem kolejne zdanie; str. 171 – zerakjąć (zerkając); str. 171 – nic (nie); str. 174 – Siergicjewa (Siergiejewa); str. 175 – rozrzuconymi (rozwartymi); str. 186 – aby unieść się w balonie do gwiazd, nie wystarczy wznieść się ponad chmury, co więcej, przydałby się do takiego lotu skafander kosmiczny... z drugiej strony planeta na której przebywają bohaterowie książki to nie Ziemia, i może mieć nieco inną atmosferę. Str. 195 – „Klaudio, obiecuje pani solennie” – w oryginale pewnie „obiecuje WAM” (rosyjski zwrot grzecznościowy) + podwójny myślnik; str. 207 – łapanie sporych, kompletnie nieznanych form biologicznych na obcej planecie, i to własnymi rękoma, wydaje się bardzo nieprofesjonalne. Wprawdzie okazuje się że Pawłysz się myli, i chwyta kopiącego robota z bazy, a nie jakieś zwierzę, jednak tłumaczenie, że chroni go skafander, broń, oraz bliska odległość do kopuły nie pasują do naukowca. Bardzo kreskówkowe zagranie. Str. 232 – „Wiatry nie było i nie mogło być, bo balon poruszał się razem z wiatrem, a mróz okropnie doskwierał” – nt. lotu przez chmury, niejasne; str. 234 – Zmniejszy! (Zmniejszył); str. 254 – ńa (na); str. 259 – podwójny myślnik; str. 270 – konar-konar; str. 278 – „Bazy nie zobaczyli, bo znajdował się od nich jeszcze o jakieś dwadzieścia kilometrów skrywał się za falami pagórków. Bardzo go chcieli zobaczyć, więc długo wpatrywali się w las za rzeką” – tj. las? str. 311 – w 3 linijce od końca zabrakło „i”.
str. 324 – myślę ze Klaudia Sung i bez małżeństwa dobrze wiedziała skąd się biorą dzieci... radziecka pruderyjność?; str. 329 – polus (полюс, polyus) czyli biegun, po rosyjsku niejasność wypowiedzi jest bardziej oczywista; str. 338 – „Nie jesteśmy źródłem zarazy” – to i kolejne zdanie należą do Sally, nie do Klaudii; Str. 347 – się-się-się („zatrzymała się, a raz nawet pochyliła się, przyglądając się” – dwa ostatnie można śmiało pominąć); str. 336 – mowa o taśmach jako nośniku audio-wideo (a w tych czasach istniały już płyty CD)!; str. 365-366 – Dick wyczuwa w leśnym otoczeniu, w terenie – zapach krwi i człowieka (!), jakim cudem nabył ten psi węch? Ponadto w książce mowa jest też o tym że ma trzy razy silniejszy słuch niż normalni ludzie... nie ma jednak ani słowa o jakiejś mutacji genetycznej, autor informuje czytelnika, że dzieci dorastające na obcej planecie mają lepsze rozeznanie w lokalnych warunkach, są bardziej zahartowane, nie przeszkadzają im tak bardzo niskie temperatury jak starszym członkom osady, jednocześnie jakby sugerował że ich biologia jest pod kątem wytrzymałości/ostrości zmysłów mocniejsza, i że są to zmiany ewolucyjne...
Str. 370 – „Żadna małpa nie ma przeciwstawnego kciuka” – ?! Naczelne mają przeciwstawne kciuki, i u rąk, i u nóg, co umożliwia im chwytanie (homo sapiens nie ma oczywiście chwytnych stóp); str. 376 – Pawłysz dziwi się, że dwie kopuły zostały „już” zdekonstruowane (co sugeruje szybkie tempo), ale zaraz potem pada że prace powinny przebiegać znacznie szybciej (sprzeczność); str. 388 – tu powinien być cudzysłów zagnieżdżony; str. 390 – zbędne „ale”.

Na grzbiecie książki mamy zbędne myślniki.

WYDAWANIE TEKSTU Z TAKĄ ILOŚCIĄ BŁĘDÓW W LATACH 90. BYŁO NORMĄ, ALE OBECNIE JEST TO TROCHĘ NIE FAIR WOBEC CZYTELNIKA, który aktualnie płaci za książkę kilkakrotnie więcej. Jest to n-te wydanie tłumaczenia zrobionego około trzech dekad temu – już dawno powinno się zlecić redakcję i korektę. Kompletnie niezrozumiałe niechlujstwo.

Przełęcz. Poza przełęczą – Kir Bułyczow (1980-1984?*)

Przełęcz (Pieriewał) – dłuższe opowiadanie (zajmuje mniej niż 1/3 książki).
Fabuła opowiadania to klasyczny quest: drużyna udaję się do wskazanego miejsca, w określonym celu, a po drodze musi stawić czoła licznym niebezpieczeństwom i przeciwnościom: wrogiej faunie, florze i nieprzyjaznej pogodzie, a także sobie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bezdyskusyjnie najlepsza książka tego autora! Teoretycznie to dwa opowiadania, ale nierozerwalnie ze sobą powiązane i nie wyobrażam sobie czytać ich pojedynczo. Kosmiczna robinsonada, niesamowita opowieść o gwiezdnych rozbitkach, niby rozgrywająca się setki lat świetlnych od Ziemi (a przy okazji i kalendarzowych), a jednak porażająco uniwersalna. Człowiek ma zadziwiająca skłonność: w im gorszej sytuacji się znajdzie, tym mocniej pazurami trzyma się życia. I normalności, choćby jej namiastki.

Bezdyskusyjnie najlepsza książka tego autora! Teoretycznie to dwa opowiadania, ale nierozerwalnie ze sobą powiązane i nie wyobrażam sobie czytać ich pojedynczo. Kosmiczna robinsonada, niesamowita opowieść o gwiezdnych rozbitkach, niby rozgrywająca się setki lat świetlnych od Ziemi (a przy okazji i kalendarzowych), a jednak porażająco uniwersalna. Człowiek ma zadziwiająca...

więcej

mniej

Pokaż mimo to