Śliwkowa wyspa

Jak prawie każda ksiązka tego autora...trudno przerwać ją czytać

Jak prawie każda ksiązka tego autora...trudno przerwać ją czytać

nic ciekawego

nic ciekawego

Zacząłem czytanie serii z Johnem Correyem od "Żywiołu ognia" i powiem szczerze , że i cykl i autor zainteresował mnie więc postanowiłem sięgnąć po pierwszy tom i jestem trochę rozczarowany . W powieści pojawiają się dłużyzny nie wnoszące nic do fabuły . Przykładem niech tu będzie zwiedzanie laboratoriów i rozciągnięte w nieskończoność finałowe sceny .
À propos zakończenia , autor postawił na dramatyzm i bardzo stracił na wiarygodności . To również zaważyło na niskiej ocenie .
Nigdy jednak nie zaliczyłbym tej powieści do kategorii "słabe" , a określiłbym jaki trudne początki nowego cyklu i mimo wszystko polecam .

Zacząłem czytanie serii z Johnem Correyem od "Żywiołu ognia" i powiem szczerze , że i cykl i autor zainteresował mnie więc postanowiłem sięgnąć po pierwszy tom i jestem trochę rozczarowany . W powieści pojawiają się dłużyzny nie wnoszące nic do fabuły . Przykładem niech tu będzie zwiedzanie laboratoriów i rozciągnięte w nieskończoność finałowe sceny .
À propos zakończenia...

Ta książka bardzo długo u mnie przeleżała, zanim się za nią zabrałam. Ma ponad 500 stron i przez pierwszych 200 momentami dłużyła mi się. Miałam wrażenie, że niektóre sceny niepotrzebnie się pojawiają lub przeciągają. Jednak mniej więcej w połowie tak bardzo mnie wciągnęła, że nie mogłam się już oderwać! W efekcie wczoraj poszłam spać o 1:30, bo przez 7 godzin brnęłam strona za stroną, ale było warto. To opowieść o śmierci małżeństwa biologów, pracujących ze śmiercionośnymi wirusami. Razem z głównym bohaterem próbujemy dowiedzieć się, co się kryje za ich zabójstwem. Prawda jest tak zaskakująca, że w życiu bym na nią nie wpadła. Tutaj ogromny plus dla pisarza za wykreowanie ciekawych postaci, licznych wątków i pogłębionych opisów. Naprawdę warto to przeczytać. W powieści urzekł mnie również humor głównego bohatera oraz jego stosunek do życia. Niesamowicie ciekawa osoba.

Ta książka bardzo długo u mnie przeleżała, zanim się za nią zabrałam. Ma ponad 500 stron i przez pierwszych 200 momentami dłużyła mi się. Miałam wrażenie, że niektóre sceny niepotrzebnie się pojawiają lub przeciągają. Jednak mniej więcej w połowie tak bardzo mnie wciągnęła, że nie mogłam się już oderwać! W efekcie wczoraj poszłam spać o 1:30, bo przez 7 godzin brnęłam...

Siódma gwiazdka za specyficzny humor ;)

Siódma gwiazdka za specyficzny humor ;)

No właśnie, tak jak wskazują gwiazdki - przeciętna. DeMille potrafi pisać o wiele ciekawiej niż zaprezentował to w tej książce. Niby kryminał z jakimś pomysłem i na początku nawet wzbudza ciekawość (tajemnicza wyspa, na której robi się badania nad wirusami i bakteriami - tak, tak, akurat przez przypadek zaczęłam czytać to gdy na świecie rozhulał się coronavirus ...).

A później dochodzą elementy ze starych legend i wszystko obraca się w jakąś baśń.
Trudno się opowiedzieć, czy główny bohater jest ciekawą postacią czy męczącą. Chyba ma swoje lepsze i gorsze momenty - może jak przeczytam kolejną część to wyrobię sobie zdanie, czy jego specyficzne poczucie humoru mi odpowiada czy drażni.

No właśnie, tak jak wskazują gwiazdki - przeciętna. DeMille potrafi pisać o wiele ciekawiej niż zaprezentował to w tej książce. Niby kryminał z jakimś pomysłem i na początku nawet wzbudza ciekawość (tajemnicza wyspa, na której robi się badania nad wirusami i bakteriami - tak, tak, akurat przez przypadek zaczęłam czytać to gdy na świecie rozhulał się coronavirus ...).

A...

Nie lubię oceniać książek, które przeczytałem nisko. Do tej pory nie zdarzyło mi się dać 5 gwiazdek i mniej, minimum 6. :)
Nelson DeMille stworzył bardzo ciekawą postać w postaci Johna Correya. Detektywa się polubi albo znienawidzi. Mimo swojej arogancji jest coś w takich bohaterach, co przyciąga czytelnika.
Do pewnego momentu fabuła jest oryginalna z bardzo ciekawym wątkiem wyspy Plum Island, co podnosi ocenę tej książki. Jednak w niektórych momentach Szanowny autor zaczął mocno fantazjować. Mimo, że czytało się to dobrze, to momentami było niepotrzebne. Książka bardzo rozbudowana, blisko 600 stron, ale jak wspomniałem czyta się ją przyjemnie. Na pewno sięgnę po kolejne części z tym bohaterem.

Nie lubię oceniać książek, które przeczytałem nisko. Do tej pory nie zdarzyło mi się dać 5 gwiazdek i mniej, minimum 6. :)
Nelson DeMille stworzył bardzo ciekawą postać w postaci Johna Correya. Detektywa się polubi albo znienawidzi. Mimo swojej arogancji jest coś w takich bohaterach, co przyciąga czytelnika.
Do pewnego momentu fabuła jest oryginalna z bardzo ciekawym...

Ciekawy kryminał. Mimo dość długiej akcji chętnie się ją czytało. To jak detektyw John prowadzi własne dochodzenie i wkurza pozostałe postacie jest wciągające. Takie stopniowe odkrywanie prawdy. Dokładne i nie nudne opisy; byłam tam. Chodziłam krok w krok za detektywem. Fakt, zaskoczenia z zakończeniem nie było, ale wyszło przyzwoicie.

Ciekawy kryminał. Mimo dość długiej akcji chętnie się ją czytało. To jak detektyw John prowadzi własne dochodzenie i wkurza pozostałe postacie jest wciągające. Takie stopniowe odkrywanie prawdy. Dokładne i nie nudne opisy; byłam tam. Chodziłam krok w krok za detektywem. Fakt, zaskoczenia z zakończeniem nie było, ale wyszło przyzwoicie.

Powieść wciągająca i intrygująca. Czy może uchodzić za powieść sensacyjną z krwi i kości? Raczej nie. Bliższa w mojej opinii jest powieści przygodowej skierowanej do starszego czytelnika z wyraźną domieszką kryminału. Co prawda skrót powieści dosyć dokładnie sugeruje czytelnikowi "o co chodzi" w powieści, jednakże lektura potrafi być momentami zaskakująca.

Sama powieść do rewelacyjnych nie należy. Brak rzeczywistych tajemnic, które pozostawałyby tajemnicami do końca powieści. Bohaterowie - pomijając głównego, do którego jeszcze wrócę - do najciekawiej wykreowanych nie należą. Znajdują się w powieści, bo byli potrzebni i tyle. Każdy z nich odgrywa swoją rolę.

Natomiast główny bohater, John Correy jest nawet interesujący. Cyniczny. Opanowany. Pewny siebie. Arogancki. Z poczuciem humoru. Całkiem udany przykład samotnika uganiającego się za spódniczkami.

Ogólna ocena dobry. Rewelacji nie ma, ale lektura potrafi momentami odcisnąć uśmiech na twarzy.

Powieść wciągająca i intrygująca. Czy może uchodzić za powieść sensacyjną z krwi i kości? Raczej nie. Bliższa w mojej opinii jest powieści przygodowej skierowanej do starszego czytelnika z wyraźną domieszką kryminału. Co prawda skrót powieści dosyć dokładnie sugeruje czytelnikowi "o co chodzi" w powieści, jednakże lektura potrafi być momentami zaskakująca.

Sama...

Nie czytałem dużo tego autora ale czytałem kilka z Johnem Correyem i bardzo lubię tego gościa. Książka bardzo fajna.

Nie czytałem dużo tego autora ale czytałem kilka z Johnem Correyem i bardzo lubię tego gościa. Książka bardzo fajna.