Śliwkowa wyspa

Sięgnąłem po tę powieść, bo podobało mi się "Złote Wybrzeże", a i kontynuacja była bardzo przyzwoita. Głównym bohaterem i narratorem był nowojorski policjant John Corey, który dochodził do siebie po postrzeleniu w rybackim miasteczku. Jego kumpel, szef miejscowej policji, poprosił go o pomoc w śledztwie, ponieważ zamordowano parę naukowców. Byli oni znajomymi głównego bohatera, a tropy prowadziły na tytułową Śliwkową Wyspę, gdzie pracowali. Pojawiły się takie wątki jak badania nad wirusami, broń biologiczna, możliwość zagłady. Jednak Corey poszedł swoim tropem i natrafił na możliwość poszukiwania zaginionego skarbu, którym to mieli być zainteresowani denaci. Wespół z lokalną policjantką próbowali rozwikłać tę zagadkę i zmierzyć się z niebezpieczeństwami. Nie będę tu już dłużej zgłębiał fabuły. Główny bohater do złudzenia przypominał Johna Suttera, miał też identyczne, sarkastyczne poczucie humoru. Odniosłem przez to wrażenie, że DeMille jest pisarzem jednowymiarowym i nie potrafi prowadzić innej narracji. Na dłuższą metę to jest męczące, a książka miała ponad 500 stron małym drukiem i trzeba jej było poświęcić sporo czasu. Pisarz słabo też poradził sobie z realizmem, początek zwiastował przyzwoite śledztwo, a im dalej w las, tym bardziej akcja przypominała jakąś farsę. Ten wątek zaginionego skarbu był straszliwie nudny i ani trochę nieprzekonujący. Do tego zero zwrotów akcji, tragiczny wątek romansowy, słabo wykreowana postać zabójcy, beznadziejna końcówka. Doprawdy jestem wyrozumiały, że daję aż 5/10. Jeśli ktoś chce sięgnąć po powieść DeMille, to w pierwszej kolejności niech to będzie "Złote Wybrzeże". Bo zaczynając od "Śliwkowej Wyspy" istnieje ryzyko, że ktoś już może kolejnymi powieściami autora nigdy się nie zainteresować. Przeciętniak do błyskawicznego zapomnienia.

Sięgnąłem po tę powieść, bo podobało mi się "Złote Wybrzeże", a i kontynuacja była bardzo przyzwoita. Głównym bohaterem i narratorem był nowojorski policjant John Corey, który dochodził do siebie po postrzeleniu w rybackim miasteczku. Jego kumpel, szef miejscowej policji, poprosił go o pomoc w śledztwie, ponieważ zamordowano parę naukowców. Byli oni znajomymi głównego...

Kryminał z psychopatycznym oprawcą to jeden z wariantów powieści tego gatunku. Czym ta książka różni się od pozostałych? Przede wszystkim dużą dawką humoru. Główny bohater jest człowiekiem, którego nie sposób nie polubić, mimo że w stosunku do otaczających go ludzi zachowuje się w sposób grubiański i szyderczy. Warto przeczytać.

Kryminał z psychopatycznym oprawcą to jeden z wariantów powieści tego gatunku. Czym ta książka różni się od pozostałych? Przede wszystkim dużą dawką humoru. Główny bohater jest człowiekiem, którego nie sposób nie polubić, mimo że w stosunku do otaczających go ludzi zachowuje się w sposób grubiański i szyderczy. Warto przeczytać.

Zacząłem czytanie serii z Johnem Correyem od "Żywiołu ognia" i powiem szczerze , że i cykl i autor zainteresował mnie więc postanowiłem sięgnąć po pierwszy tom i jestem trochę rozczarowany . W powieści pojawiają się dłużyzny nie wnoszące nic do fabuły . Przykładem niech tu będzie zwiedzanie laboratoriów i rozciągnięte w nieskończoność finałowe sceny .
À propos zakończenia , autor postawił na dramatyzm i bardzo stracił na wiarygodności . To również zaważyło na niskiej ocenie .
Nigdy jednak nie zaliczyłbym tej powieści do kategorii "słabe" , a określiłbym jaki trudne początki nowego cyklu i mimo wszystko polecam .

Zacząłem czytanie serii z Johnem Correyem od "Żywiołu ognia" i powiem szczerze , że i cykl i autor zainteresował mnie więc postanowiłem sięgnąć po pierwszy tom i jestem trochę rozczarowany . W powieści pojawiają się dłużyzny nie wnoszące nic do fabuły . Przykładem niech tu będzie zwiedzanie laboratoriów i rozciągnięte w nieskończoność finałowe sceny .
À propos zakończenia...

Ta książka bardzo długo u mnie przeleżała, zanim się za nią zabrałam. Ma ponad 500 stron i przez pierwszych 200 momentami dłużyła mi się. Miałam wrażenie, że niektóre sceny niepotrzebnie się pojawiają lub przeciągają. Jednak mniej więcej w połowie tak bardzo mnie wciągnęła, że nie mogłam się już oderwać! W efekcie wczoraj poszłam spać o 1:30, bo przez 7 godzin brnęłam strona za stroną, ale było warto. To opowieść o śmierci małżeństwa biologów, pracujących ze śmiercionośnymi wirusami. Razem z głównym bohaterem próbujemy dowiedzieć się, co się kryje za ich zabójstwem. Prawda jest tak zaskakująca, że w życiu bym na nią nie wpadła. Tutaj ogromny plus dla pisarza za wykreowanie ciekawych postaci, licznych wątków i pogłębionych opisów. Naprawdę warto to przeczytać. W powieści urzekł mnie również humor głównego bohatera oraz jego stosunek do życia. Niesamowicie ciekawa osoba.

Ta książka bardzo długo u mnie przeleżała, zanim się za nią zabrałam. Ma ponad 500 stron i przez pierwszych 200 momentami dłużyła mi się. Miałam wrażenie, że niektóre sceny niepotrzebnie się pojawiają lub przeciągają. Jednak mniej więcej w połowie tak bardzo mnie wciągnęła, że nie mogłam się już oderwać! W efekcie wczoraj poszłam spać o 1:30, bo przez 7 godzin brnęłam...

No właśnie, tak jak wskazują gwiazdki - przeciętna. DeMille potrafi pisać o wiele ciekawiej niż zaprezentował to w tej książce. Niby kryminał z jakimś pomysłem i na początku nawet wzbudza ciekawość (tajemnicza wyspa, na której robi się badania nad wirusami i bakteriami - tak, tak, akurat przez przypadek zaczęłam czytać to gdy na świecie rozhulał się coronavirus ...).

A później dochodzą elementy ze starych legend i wszystko obraca się w jakąś baśń.
Trudno się opowiedzieć, czy główny bohater jest ciekawą postacią czy męczącą. Chyba ma swoje lepsze i gorsze momenty - może jak przeczytam kolejną część to wyrobię sobie zdanie, czy jego specyficzne poczucie humoru mi odpowiada czy drażni.

No właśnie, tak jak wskazują gwiazdki - przeciętna. DeMille potrafi pisać o wiele ciekawiej niż zaprezentował to w tej książce. Niby kryminał z jakimś pomysłem i na początku nawet wzbudza ciekawość (tajemnicza wyspa, na której robi się badania nad wirusami i bakteriami - tak, tak, akurat przez przypadek zaczęłam czytać to gdy na świecie rozhulał się coronavirus ...).

A...

Nie lubię oceniać książek, które przeczytałem nisko. Do tej pory nie zdarzyło mi się dać 5 gwiazdek i mniej, minimum 6. :)
Nelson DeMille stworzył bardzo ciekawą postać w postaci Johna Correya. Detektywa się polubi albo znienawidzi. Mimo swojej arogancji jest coś w takich bohaterach, co przyciąga czytelnika.
Do pewnego momentu fabuła jest oryginalna z bardzo ciekawym wątkiem wyspy Plum Island, co podnosi ocenę tej książki. Jednak w niektórych momentach Szanowny autor zaczął mocno fantazjować. Mimo, że czytało się to dobrze, to momentami było niepotrzebne. Książka bardzo rozbudowana, blisko 600 stron, ale jak wspomniałem czyta się ją przyjemnie. Na pewno sięgnę po kolejne części z tym bohaterem.

Nie lubię oceniać książek, które przeczytałem nisko. Do tej pory nie zdarzyło mi się dać 5 gwiazdek i mniej, minimum 6. :)
Nelson DeMille stworzył bardzo ciekawą postać w postaci Johna Correya. Detektywa się polubi albo znienawidzi. Mimo swojej arogancji jest coś w takich bohaterach, co przyciąga czytelnika.
Do pewnego momentu fabuła jest oryginalna z bardzo ciekawym...

Ciekawy kryminał. Mimo dość długiej akcji chętnie się ją czytało. To jak detektyw John prowadzi własne dochodzenie i wkurza pozostałe postacie jest wciągające. Takie stopniowe odkrywanie prawdy. Dokładne i nie nudne opisy; byłam tam. Chodziłam krok w krok za detektywem. Fakt, zaskoczenia z zakończeniem nie było, ale wyszło przyzwoicie.

Ciekawy kryminał. Mimo dość długiej akcji chętnie się ją czytało. To jak detektyw John prowadzi własne dochodzenie i wkurza pozostałe postacie jest wciągające. Takie stopniowe odkrywanie prawdy. Dokładne i nie nudne opisy; byłam tam. Chodziłam krok w krok za detektywem. Fakt, zaskoczenia z zakończeniem nie było, ale wyszło przyzwoicie.

Siódma gwiazdka za specyficzny humor ;)

Siódma gwiazdka za specyficzny humor ;)

nic ciekawego

nic ciekawego

Jak prawie każda ksiązka tego autora...trudno przerwać ją czytać

Jak prawie każda ksiązka tego autora...trudno przerwać ją czytać