Smalandia leży w południowo-wschodniej części Szwecji. Jeśli chcecie wyruszyć w podróż śladami Astrid Lindgren, warto z pewnością wyruszyć w te rejony. W Kathult znajduje się gospodarstwo, gdzie kręcono film o przygodach Emila. Jest tam również sławetna stolarnia, gdzie odbywający karę chłopiec rzeźbił drewniane ludziki.

Wróćmy jednak do książki. W skład „Przygód Emila ze Smalandii” wchodzą trzy części: „Emil ze Smalandii”, „Nowe psoty Emila ze Smalandii” oraz „Jeszcze żyje Emil ze Smalandii”. W każdej z nich ten wyglądający niczym aniołek jasnowłosy chłopiec daje się poznać jako osobnik nad wyraz rezolutny, przewyższający odwagą i empatią większość dorosłych. Tak samo, jak jego rudowłosej literackiej siostrze Pippi psoty przytrafiają się poniekąd przypadkiem, oboje również są zdolni do bohaterskich czynów. Czy można zatem nie polubić niebieskookiego rozrabiaki?

Pięcioletni Emil potrafi jeździć na koniu, powozić bryczką czy targować się z dorosłymi. Staje w obronie pokrzywdzonych i bezbronnych, dając sobie radę w każdych okolicznościach. Czasem tylko jego tatuś przez przypadek wdepnie w zastawioną przez niego pułapkę na myszy bądź wyleje mu się na głowę talerz zupy. Cóż, podobne przypadki chodzą po ludziach.

Może dorosłemu czytelnikowi uda się dzięki lekturze książek Astrid Lingren odkryć w sobie dziecko i przypomnieć, że mali ludzie, tak samo, jak dorośli, zasługują na szacunek? Dla młodszych odbiorców podróż do świata szalonych przygód będzie wartością samą w sobie i z pewnością polubią oni psotnych, sympatycznych bohaterów. Ich perypetie rozbawią zaś każdego bez względu na wiek.

Ewa Szymczak