Mieszkam na małej ulicy, gdzie stoi kilka kamienic. Ich mieszkańcy, dalsi i bliżsi sąsiedzi to totalny lokatorski misz masz. Stosunki międzysąsiedzkie nie należą tu do najłatwiejszych, bywa zabawnie, zaskakująco, ale i głośno. Mieszkańców mojej niedużej uliczki mogę porównać do bohaterów literackich przeczytanych przeze mnie książek. Mamy tu grupę zapalonych działkowiczów (jak w książkach Katarzyny Kostołowskiej – cykl ROD Morele). Z okna w kuchni mam widok na ich działki i miłe mym oczom efekty pracy tych zapalonych miłośników upraw własnych. Na ławce między kamienicami czas na rozmowach spędzają panowie, którzy wypisz wymaluj przypominają mi bohaterów „Ulicy Nadbrzeżnej” i „Cudownego czwartku” Johna Steinbecka (kto czytał, wie o jakich bohaterach piszę, a kto nie czytał - zachęcam gorąco). Moi sąsiedzi nazywają swoich czworonożnych pupili zaskakującymi imionami (nie będę tu ich przytaczała, ale tak dla przybliżenia zjawiska - zwierzaki mają imiona pochodzące od leków znanych z reklam tv, nazwę jednego z miesięcy czy nazwę potrawy). Przy czytaniu powieści „Lekcje chemii” Bonni Garmus od razu zaczęłam się śmiać, kiedy główna bohaterka – Elizabeth Zott nazwała swojego psa Szósta Trzydzieści - chyba zna moich sąsiadów :)  Z kolei sąsiad zza ściany lubi posłuchać sobie bardzo głośno (dobrze, że nie za często) ulubionego zespołu Joanny Chyłki, bohaterki cyklu Remigiusza Mroza. I tak się żyje pomału w małych kamieniczkach przy małej ulicy...

Mieszkam na małej ulicy, gdzie stoi kilka kamienic. Ich mieszkańcy, dalsi i bliżsi sąsiedzi to totalny lokatorski misz masz. Stosunki międzysąsiedzkie nie należą tu do najłatwiejszych, bywa zabawnie, zaskakująco, ale i głośno. Mieszkańców mojej niedużej uliczki mogę porównać do bohaterów literackich przeczytanych przeze mnie książek. Mamy tu grupę zapalonych działkowiczów...

Przedwojenne domy z dumnie wymurowaną na szczycie datą budowy otoczone malwami przeplatają się z nowoczesnymi stodołami pławiącymi się w blasku paneli fotowoltaicznych. Peryferie miasta-mój dom.
Ukrywam się za bzem z kawą. Ulica Prosta. Nie wszystkich stać na „Dzień dobry” ale każdy dobrze wie co, gdzie i z kim. Kółka wózeczka równo turkoczą po chodniku–oho! Nadstawiam uszu, z osiedlowego sklepu wraca plotkara starszego pokolenia.
-Sąsiadko jak zdróweczko?
-Nie najlepiej, doktorówna nie odbiera. Nic nie robią konowały, pomrę jak Witold!
-Witold?!–Słyszę udawane zdziwienie; wczorajszy przyjazd karetki przegonił wszystkich sąsiadów do okien.
-Już klepsydra wisi! Podobno dużo ziemi jeszcze miał. Będzie teraz wojna jak dzieciaki się zjadą na pogrzeb! Stypa będzie w restauracji!
-To muszę garsonkę przewietrzyć! Witia za życia taki spokojny, to nad grobem będą się kłócić! Widziałaś jakim samochodem syn przyjechał?
Czyli Pan Witold jednak zmarł, zamyślam się na chwilę, bo słyszę sąsiadkę z nowo wybudowanego domu obsadzonego szpalerem tuj, żeby „sąsiedzi nie zaglądali”.
-Nie pytaj, no TRAGEDIA! Zaprosiłam dziewczyny. Usiadłyśmy na tarasie, prosecco, taca serów. Tak, dom się podobał. Ale… Nagle co? SMRÓD! Przeraźliwy! A to ta, wiesz, ta wiedźma z tej rudery obok, tak, tak! Idę i pytam: co tak śmierdzi? A ona że kurzy nawóz musi porozrzucać! Tłumacze, że goście, że śmierdzi, że niech go zbierze a ona, że no jak ma zebrać jak taczkę tego gawna przywiozła aż z końca ulicy!
Uśmiecham się pod nosem. Kontrasty ulicy znikają w jeden dzień w roku, kiedy to pierwszy, porządny śnieg uniemożliwia wyjazd z domu zarówno mercedesom jak i polonezom. Wtedy to sąsiad przy sąsiedzie z uśmiechem i łopatą w dłoniach torują drogę do wielkiego miasta.
  

Przedwojenne domy z dumnie wymurowaną na szczycie datą budowy otoczone malwami przeplatają się z nowoczesnymi stodołami pławiącymi się w blasku paneli fotowoltaicznych. Peryferie miasta-mój dom.
Ukrywam się za bzem z kawą. Ulica Prosta. Nie wszystkich stać na „Dzień dobry” ale każdy dobrze wie co, gdzie i z kim. Kółka wózeczka równo turkoczą po chodniku–oho! Nadstawiam...

Zycie układa się niczym sinusoida. Od urodzenia miszkam w tym samym miejscu. W tym samym miejscu wychowuję moje dzieci. Czasy mojego wczesnego dzieciństwa przypadaja na jeszcze czasy PRL-u. Bywało różnie z sąsaidami. Ci z naprzeciwka niestety ciągle byli "pod wpływem napojów wyskokowych". Niemniej jednak jak stan nieważkości minął to nie było lepszych sąsiadów od nich. Generalnie, każdy dom sąsiedzki, któy nas otaczał miał coś do zaoferowania a pomoc sąsiedzka płynęła z każdej strony jak wartki potok. Czasy się zmieniły, sąsiedzi pomarli. Pojawiło się wielu napływowych w ciągu ostatniego dziesięciolecia i nierzadko nie wiem nawet jak się nazywają. Żyją jakby bali się innych. Ani dzień dobry ani niezadowolonej miny. Mijają człowieka jakby był przeźroczysty. Ze "starej gwardii" mimo, że napływowy pozostał nam jeden. Rozwodnik, ale jak zachodzi potrzeba to pomoże, skosi, naprawi doradzi. My ze swej strony dzielimy się z nim plonami z naszego małego przydomowego ogródka. Świezo ugotowanym jedzeniem bądź zaproszeniem na grilla lub na Wigilię i obiady świąteczne. 
Mam szczęście, że kilka domów dalej mieszka nadal moja psipsióła z dzieciństwa. Tam nadal nie muszę pukać wchodząc do ich domu. Oznajmiam, że jestem i o każdej porze dnia i nocy jestem mile widziana tak jak cała jej rodzina w moim domu. Tak jak za starych czasów, gdy babcia mi opowiadała jak jej sąsiadka do niej "wpadała" po jajko, które chciała podzielić na pół aby z jednej połówki zarobić makaron a z drugiej upiec ciasto.

Zycie układa się niczym sinusoida. Od urodzenia miszkam w tym samym miejscu. W tym samym miejscu wychowuję moje dzieci. Czasy mojego wczesnego dzieciństwa przypadaja na jeszcze czasy PRL-u. Bywało różnie z sąsaidami. Ci z naprzeciwka niestety ciągle byli "pod wpływem napojów wyskokowych". Niemniej jednak jak stan nieważkości minął to nie było lepszych sąsiadów od nich....

Całe życie mieszkałam w bloku, gdzie żyłam niemal anonimowo.Nie znałam swoich sąsiadów, na klatce mówiłam tylko „dzień dobry” i to by było na tyle. Jako głębokiej introwertyczce, dla mnie był to ogromny plus. Mieszkałam na pierwszym piętrze, także czułam komfort psychiczny, że nie muszę z nikim w windzie prowadzić small talku o pogodzie. Miałam wrażenie, że czasy kiedy sąsiedzi byli bardzo zżyci i do obcego mieszkania wchodzili jak do siebie - już minęły. Pożyczanie mąki czy mleka? U mojej babci tak się robiło, ale to było ponad 20 lat temu. Dwa lata temu przeprowadziłam się na wieś z nadzieją, że dalej będę żyła wyobcowana. Niestety, zaraz obok nas wybudowali się sąsiedzi z mocno absorbującym dzieckiem, kolejnym dom dalej zamieszkała para imprezowiczów. Codzienne schadzki przed domami, posiadówki i inne integracje… Po kilku miesiącach miałam ochotę sprzedać dom i wynieść się jak najdalej od tego hałasu. Ale co mnie samą zaskoczyło, nagle zaprzyjaźniłam się z tymi ludźmi. Wyszłam ze swojej strefy komfortu i kilka razy spędziłam z nimi czas podczas sąsiedzkiego grilla. Okazali się bardzo pomocni i życzliwi. Gdy potrzebowałam przekopać ogródek i szukałam rąk do pracy, usłyszałam od nich, że już nie muszę szukać, bo trzeba sobie nawzajem pomagać. Założyliśmy wspólną konwersację na messengerze i w ten sposób piszemy do siebie chociażby o przysłowiową szklankę cukru. Wiem, że mogę na nich liczyć, gdy zapomnę zamknąć garaż czy zostawię samochód z włączonymi światłami. Wiadomo, że każdy ma swoje dziwactwa. Dlatego cieszy mnie to, że rozumieją moją potrzebę samotności i nie nalegają na zbyt częstą integrację :) 
Uważam, że taka zmiana była mi bardzo potrzebna. Nawet nie wiedziałam, że potrafię w ten sposób obcować z ludźmi. 
#WyszłamzJaskini 

Całe życie mieszkałam w bloku, gdzie żyłam niemal anonimowo.Nie znałam swoich sąsiadów, na klatce mówiłam tylko „dzień dobry” i to by było na tyle. Jako głębokiej introwertyczce, dla mnie był to ogromny plus. Mieszkałam na pierwszym piętrze, także czułam komfort psychiczny, że nie muszę z nikim w windzie prowadzić small talku o pogodzie. Miałam wrażenie, że czasy kiedy...

Na obrzeżach miasta, blisko lasu, stoją domki. Wysokie płoty wyznaczają granice działek, których
pilnują szczekające psy. Wystarczy, że jeden na końcu ulicy się odezwie, a niczym efektem domina, za
chwilę szczeka cała ulica. Jednych sąsiadów zna się lepiej innych tylko z widzenia. Albo ze słyszenia i
to dosłownie. Nie wiem czy to winna otwartej przestrzeni, czy oddalenia od ruchliwej ulicy, ale latem
jak otworzysz okno słyszysz wszystko
W jednym z domków mieszkają Kowalscy: Pan Kowalski z żoną, ich dorosły syn, oraz nestorka rodu
Babcia Kowalska. Babcia jest dosyć… kolorową osobą. A na pewno kolorowe jest jej słownictwo,
które zawstydziłoby nie jednego marynarza.
Było sobotnie lato. Korzystając z ładnej pogody otworzyła balkon. Wtedy usłyszałam tradycyjną
wiązankę Babci Kowalskiej. Podeszłam do okna by zobaczyć, co się dziej i uwierzcie brakowało tylko
muzyki z Benny Hilla. Szczeniak państwa Kowalskich, uroczy owczarek niemiecki, chciał się bawić.
Uznał, że suszące się ścierki będą świetną zabawką. Babcia już tak nie uważała i łapiąc miotle ruszyła
za złodziejem ścierek. Wyobraźcie to sobie, owczarek uciekający ze ścierką, która plącze mu się
między łapami i człapiąca za nim staruszka przeklinająca go wszystkimi możliwymi epitetami i
odgrażająca się miotłą. Na całe szczęście zabawa w ucieczkę ze ścierą szybko się znudziła. Na
nieszczęście dla Babci Kowalskiej, szczeniak wymyślił nową grę. Przeciąganie kija albo w tym
przypadku miotły. No cóż, przynajmniej odzyskała ścierkę.

Na obrzeżach miasta, blisko lasu, stoją domki. Wysokie płoty wyznaczają granice działek, których
pilnują szczekające psy. Wystarczy, że jeden na końcu ulicy się odezwie, a niczym efektem domina, za
chwilę szczeka cała ulica. Jednych sąsiadów zna się lepiej innych tylko z widzenia. Albo ze słyszenia i
to dosłownie. Nie wiem czy to winna otwartej przestrzeni, czy oddalenia od...

W PRL-u górą nad prawowitymi właścicielami byli najemcy z przydziałem kwaterunkowym. To właściciele musieli sprzątać i remontować, a oni tylko szkodzili.
Przekonaliśmy się, że dostosowali się też do nowych porządków i po tanim wykupieniu od spadkobierców wujka zaczęli się rządzić jakby tylko oni byli właścicielami.
Mieszkali na parterze, więc dach i jego remonty ich nie obchodził. Podobnie było z wszystkimi innymi wspólnymi przedsięwzięciami. 

W PRL-u górą nad prawowitymi właścicielami byli najemcy z przydziałem kwaterunkowym. To właściciele musieli sprzątać i remontować, a oni tylko szkodzili.
Przekonaliśmy się, że dostosowali się też do nowych porządków i po tanim wykupieniu od spadkobierców wujka zaczęli się rządzić jakby tylko oni byli właścicielami.
Mieszkali na parterze, więc dach i jego remonty ich nie...

Kiedy wprowadzałam się 15 lat temu do niewielkiego bloku na jednym z gdańskich osiedli nawet nie przypuszczałam, że z moimi sąsiadami połączy mnie tak silna więź. Staliśmy się zgraną i wspierającą się ekipą za sprawą nieuczciwego zarządcy nieruchomości i konieczności podjęcia walki w obronie naszych mieszkań i całego osiedla. Kiedy listonosz dostarczył nam pisma od komornika informujące o tym, że na skutek zaległości w opłatach możemy zostać pozbawieni ogrzewania, wody i prądu obudził się w nas duch walki. Sąsiadka z parteru
skrzyknęła całą sąsiedzką brać i wyruszyliśmy na zebranie do spółdzielni mieszkaniowej. Były transparenty, petycje, a nawet zawiadomiona wcześniej telewizja ogólnopolska. Trzeba było nas zobaczyć, jak wrzeszczymy na nieuczciwego prezesa, żądamy uregulowania opłat i ustąpienia ze stanowiska. Ta akcja tak nas zjednoczyła, że teraz wszystko robimy razem. Nasi mężowie umawiają się na mecze piłkarskie, a my, kobiety, chodzimy na zajęcia fittness. Razem spędzamy Sylwestra i organizujemy wyjścia do teatrów i na koncerty. Zaangażowaliśmy się także w akcję pomocy kotom żyjącym swobodnie na naszym parkingu. A najstarsza
mieszkanka bloku, 90-letnia pani Irena, może liczyć na naszą pomoc w każdej sytuacji. Również wtedy, gdy w środku nocy zapuka do sąsiadki, żeby opowiedzieć jej historię swojego życia.
Wszystkim życzę takich sąsiadów.

Kiedy wprowadzałam się 15 lat temu do niewielkiego bloku na jednym z gdańskich osiedli nawet nie przypuszczałam, że z moimi sąsiadami połączy mnie tak silna więź. Staliśmy się zgraną i wspierającą się ekipą za sprawą nieuczciwego zarządcy nieruchomości i konieczności podjęcia walki w obronie naszych mieszkań i całego osiedla. Kiedy listonosz dostarczył nam pisma od...

Dziwny sąsiad.

Nie mam żadnych sąsiadów. No może jednak kilku... Ale żadnego nie znam tak dobrze.
Hm... może jednak jest taki jeden. Ten z naprzeciwka.
Miły, tajemniczy pan. Ma dwie córki. Jedna jest nawet w moim wieku, ale nie możemy się razem bawić. Zawsze, gdy mnie widzi, mówi, że musi sprzątać, a potem szybko biegnie do domu, gdy widzi z dala auto nadjeżdżającego taty. Mojego sąsiada najczęściej widuje w kościele. Często czyta czytania albo śpiewa w chórze.
Jego śpiew spod prysznica, słychać nawet u nas w ogrodzie co tydzień w niedziele o poranku. W piątki słychać tylko krzyki i płacz jego zony. A potem ciszę... Moi rodzice tez się czasem kloca, więc może to normalne?
Raz nawet, jak bawiłam się w ogrodzie, widziałam sarnę, która wybiegła z pobliskiego lasu i kiedy chciała przeskoczyć jego płot, zraniła się w nogę. Szybko zawołałam mamę i opowiedziałam jej, co się stało. Poszłyśmy razem do sąsiada, żeby go powiadomić. Powiedział, że się tym zajmie.
Całym popołudniem siedziałam przy oknie, czekając, aż sąsiad pomoże mojej sarence. Po kilku godzinach zauważyłam, że wyszedł z domu. W ręce trzymał jakiś metalowy pręt. Czy to pomoże uratować moją sarenkę? Niestety nie zobaczyłam, co się później stało, bo mama zawołała mnie do kolacji.
Dziwny ten sąsiad...

Dziwny sąsiad.

Nie mam żadnych sąsiadów. No może jednak kilku... Ale żadnego nie znam tak dobrze.
Hm... może jednak jest taki jeden. Ten z naprzeciwka.
Miły, tajemniczy pan. Ma dwie córki. Jedna jest nawet w moim wieku, ale nie możemy się razem bawić. Zawsze, gdy mnie widzi, mówi, że musi sprzątać, a potem szybko biegnie do domu, gdy widzi z dala auto nadjeżdżającego taty....

Życie na osiedlu 20 bloków, gdzie w każdym są 3 bramy, a w nich po 100 mieszkań nie pozwala na przesadne zacieśnianie relacji. Oczywiście, ktoś powie, tyle bloków, tyle mieszkań, przecież to grubo ponad parę tysięcy mieszkańców. Tylko co z tego skoro każdy dąży za swoimi celami, mijając się w bramie i rzucając zdawkowe „Dzień dobry” o ile rzucą cokolwiek poza niedopałkiem papierosa lub papierkiem po batonie na podłogę klatki czy windy. O gorszych rzeczach nie wspominając. W dzisiejszych czasach świat żyje z nosem w telefonach, ludzie są zaganiani pracą, a lokatorzy zmieniają się częściej niż pory roku. Każda próba nawiązania relacji kończy się brakiem czasu lub.. zmianą lokatora mieszkania z tego czy innego powodu. Mieszkanie w bloku powoli zaczyna być traktowane jak hotel, a nie jak miejsce spotkań, wieczornego życia i nawiązywania znajomości. Jedyne dobre gesty to przytrzymanie drzwi podczas wnoszenia zakupów czy wyjeżdżania z wózkiem dziecięcym na okoliczny płac zabaw, który podobnie jak i bloki nie pomaga w zacieśnieniu relacji dorosłych, pomimo że siedzą twarzą w twarz obserwując swoje pociechy bawiące się nomen omen wspólnie przez kolejnym kilkadziesiąt minut, aby później odjeść żegnając się ponownie zdawkowymi „Do widzenia”.

Życie na osiedlu 20 bloków, gdzie w każdym są 3 bramy, a w nich po 100 mieszkań nie pozwala na przesadne zacieśnianie relacji. Oczywiście, ktoś powie, tyle bloków, tyle mieszkań, przecież to grubo ponad parę tysięcy mieszkańców. Tylko co z tego skoro każdy dąży za swoimi celami, mijając się w bramie i rzucając zdawkowe „Dzień dobry” o ile rzucą cokolwiek poza niedopałkiem...

  Były lata 90-te.Po ślubie zamieszkaliśmy z mężem w jego rodzinnym domu, na osiedlu które powstało w latach 60 -70 -tych. On znał tu wszystkich, jego wszyscy znali, a ja długo wśród sąsiadów  funkcjonowałam jako żona mojego męża lub synowa moich teściów. Powoli poznawałam sąsiadów, w większości sporo ode mnie starszych ludzi z dorosłymi lub dorastającymi dziećmi.   To sąsiedztwo nigdy nie było uciążliwe, sąsiedzi byli życzliwi a osiedle bardzo spokojne. Do dziś pamiętam, jak mój  kilkuletni syn codziennie
biegał do płotu przywitać się z sąsiadką, która zwykle miała dla niego jakiś smakołyk.  Któregoś dnia zajęta wieszaniem prania zauważyłam, że moje nieśmiałe dziecko wychodzi na ulicę, biegnę za nim i pytam „a ty dokąd „ a on „tylko na chwilę do pani Krysi powiedzieć jej dzień dobry”. Popatrzyłam z daleka jak wchodzi do sąsiadów, za chwilę wraca zadowolony, pytam i co przywitałeś się z Panią Krysią? Nie, bo jej nie było ale i tak mam ciastko  😅 Pan Janek mi dał. Były też piłki które ciągle wpadały dzieciakom za płot i nigdy nie było żadnych skarg czy pretensji, choć na pewno coś tam w ogródku poniszczyły. Minęło ponad 20 lat, naszych sąsiadów już nie ma….,
wiele domów zmieniło swoich właścicieli. Niektóre zostały wynajęte dla pracowników  z Ukrainy i nie jest już tak spokojnie jak kiedyś. Cóż, znak czasów, świat się zmienia, nic już nie jest takie jak dawniej….
  

  Były lata 90-te.Po ślubie zamieszkaliśmy z mężem w jego rodzinnym domu, na osiedlu które powstało w latach 60 -70 -tych. On znał tu wszystkich, jego wszyscy znali, a ja długo wśród sąsiadów  funkcjonowałam jako żona mojego męża lub synowa moich teściów. Powoli poznawałam sąsiadów, w większości sporo ode mnie starszych ludzi z dorosłymi lub dorastającymi dziećmi.   To...