Musiałam opuścić moje ukochane miejsce, dom w którym spędziłam najpiękniejsze chwile z babcią. Po śmierci babci spadkobiercy zdecydowali, że dom trzeba sprzedać... Różne w rodzinach bywają relacje i stosunki. Nie dałam rady odkupić domu. Życie... Różne rzeczy trzeba przejść. Serce pękało, do dziś miewam sny o babcinym ogrodzie i ogródku. Na szczęście miałam przy sobie przyjaciela, obecnie jest moim mężem. Poszukaliśmy razem nowego miejsca do wspólnego zamieszkania. Udało się. Mieszkam w pięknym miejscu blisko lasu. Choć tęsknota za babcią i babcinym domem  nadal w sercu mieszka to znalazłam swoją bezpieczną przystań. Dzięki mężowi i synowi czuję, że to miejsce jest moim miejscem na ziemi.

Musiałam opuścić moje ukochane miejsce, dom w którym spędziłam najpiękniejsze chwile z babcią. Po śmierci babci spadkobiercy zdecydowali, że dom trzeba sprzedać... Różne w rodzinach bywają relacje i stosunki. Nie dałam rady odkupić domu. Życie... Różne rzeczy trzeba przejść. Serce pękało, do dziś miewam sny o babcinym ogrodzie i ogródku. Na szczęście miałam przy sobie...

Prawdziwy nowy start nie zaczyna się od miejsca, a od własnego wnętrza. Przychodzą chwilę, kiedy cały świat, pozornie tak dobrze znajomy, wydaje się zmieniać... Zapach porannego mydła wcieranego w wilgotną twarz dla ocucenia przestaje irytować, a staje się obietnicą kolejnej szansy; skrzypiące drzwi, dotąd kaleczące uszy, oznajmiają śpiewnie: wkraczasz w kolejny dzień. Przecież nigdzie nie wyjechałem, a jestem zupełnie gdzie indziej. Dotychczas napotykałem pustkę w każdym zakamarku świata, teraz świat zdaje się pełny, a to rozkoszne dopełnienie daje poczucie, że w końcu jestem całością... Mimo, że Ona ciałem jest tak daleko, bez przerwy mi towarzyszy. Jedyna w tym samym gatunku, jedyna przeciwko mej samotności.

Prawdziwy nowy start nie zaczyna się od miejsca, a od własnego wnętrza. Przychodzą chwilę, kiedy cały świat, pozornie tak dobrze znajomy, wydaje się zmieniać... Zapach porannego mydła wcieranego w wilgotną twarz dla ocucenia przestaje irytować, a staje się obietnicą kolejnej szansy; skrzypiące drzwi, dotąd kaleczące uszy, oznajmiają śpiewnie: wkraczasz w kolejny dzień....

Zaczęłam 5 lutego 2019 roku.
Po wielkich przemyśleniach, po przedstawieniu wszystkich za i przeciw zdecydowałam się na przyjazd do Szwecji do Męża z 3-letnim Synkiem.
Data bardzo ważna, to rocznica śmierci mojego Anioła Stróża - mojej ukochanej Babci więc czułam, że nie może być źle.
Teraz wiem, że Malmö to moje miejsce. Pomimo tego, iż nie do końca jeszcze znam szwedzki, często wychodzę ze swojej strefy komfortu i rozmawiam... Po prostu. Nie jest to łatwe, ale wiem że warto bo chciałabym już wrócić do pracy. A żeby tu być nauczycielem muszę ten trudny język opanować do perfekcji. Ale wierzę, że się uda. Podobno wiara czyni cuda. 

Zaczęłam 5 lutego 2019 roku.
Po wielkich przemyśleniach, po przedstawieniu wszystkich za i przeciw zdecydowałam się na przyjazd do Szwecji do Męża z 3-letnim Synkiem.
Data bardzo ważna, to rocznica śmierci mojego Anioła Stróża - mojej ukochanej Babci więc czułam, że nie może być źle.
Teraz wiem, że Malmö to moje miejsce. Pomimo tego, iż nie do końca jeszcze znam szwedzki,...

  W swoim życiu miałam trzy takie przeprowadzki. Każda z nich była w pewnym sensie przełomowa i w większym lub mniejszym stopniu dla mnie trudna. Jednak z perspektywy czasu myślę że ta pierwsza byłą najcięższa.  Były lata 80-te a ja miałam tylko 15 lat. To właśnie wtedy po ukończeniu szkoły podstawowej wyjechałam z domu rodzinnego do technikum i zamieszkałam w internacie. Dla młodej, nieśmiałej dziewczyny z małej wioski ta przeprowadzka do dużego miasta wojewódzkiego była niczym skok na głęboką wodę. Nie zliczę ile było przepłakanych wieczorów z tęsknoty za domem i rodziną. Ile musiałam znieść drwin i obgadywania za plecami przez kolegów z „wielkiego miasta”, szczególnie na początku. Jednak wiem, że to była prawdziwa szkoła życia i samodzielności. Dzięki tym doświadczeniom jestem mocniejsza psychicznie, bardziej empatyczna, otwarta na ludzi i odporna na stres. Po pięciu latach spędzonych w internacie wróciłam na chwilę do rodzinnej wsi, ale wówczas już nie czułam się w niej u siebie. Nie pasowałam ani tam ani tu… dlatego znów wyjechałam, tym razem już bardziej świadomie i bez kompleksów.   

  W swoim życiu miałam trzy takie przeprowadzki. Każda z nich była w pewnym sensie przełomowa i w większym lub mniejszym stopniu dla mnie trudna. Jednak z perspektywy czasu myślę że ta pierwsza byłą najcięższa.  Były lata 80-te a ja miałam tylko 15 lat. To właśnie wtedy po ukończeniu szkoły podstawowej wyjechałam z domu rodzinnego do technikum i zamieszkałam w internacie....

Mam wrażenie, że całe moje dorosłe życie odkąd zdałam maturę składa się z nieustannych początków w różnych miejscach Polski i Europy. Nigdy nie miałam problemu, żeby spakować się do jednej walizki i rozpocząć studia/pracę/wymianę studencką w nowym mieście, a nawet kraju. Jednak najbardziej znacząca zmiana w moim życiu miała miejsce 5 lat temu, kiedy wyruszyłam z ukochaną walizką, aby rozpocząć wspólne życie z moim mężem w małym włoskim miasteczku. Był to zdecydowanie przełom w moim życiu, a jego dopełnieniem okazały się moje wspaniałe dzieci. To właśnie one sprawiły, że postanowiłam się zatrzymać, a walizka spoczęła na dnie szafy. Czasami kusi mnie perspektywa wyciągnięcia jej, odkurzenia i rozpoczęcia kolejnego rozdziału w jakimś zupełnie nowym miejscu, w towarzystwie oczywiście całej rodzinnej ekipy. Na razie jednak decyduję się pozostać i uspokoić ten wewnętrzny przymus, który wciąż gdzieś mnie gna! 

Mam wrażenie, że całe moje dorosłe życie odkąd zdałam maturę składa się z nieustannych początków w różnych miejscach Polski i Europy. Nigdy nie miałam problemu, żeby spakować się do jednej walizki i rozpocząć studia/pracę/wymianę studencką w nowym mieście, a nawet kraju. Jednak najbardziej znacząca zmiana w moim życiu miała miejsce 5 lat temu, kiedy wyruszyłam z ukochaną...

Właśnie przeniosłam się prawie 400 km od mojego rodzinnego domu aby pracować dalej w pracy którą bardzo lubię. Jednak w tej odpowiedzi chciałabym bardziej skupić się na historii mojej rodziny. Mianowicie moja babcia w wieku 4 lat wraz ze swoją rodziną musiała uciekać z Ukrainy do Polski. To był dla nich bardzo trudny czas bo oprócz znajomości języka polskiego nie mieli tutaj niczego. Musieli zaczynać całe swoje życie od nowa. Nie wyobrażam sobie nawet przez co musiała w tamtym momencie przechodzić moja prababka zostawiając na Ukrainie dorobek swojego całego życia i uciekać przed wojną. Ja przynajmniej mam ten przywilej że oprócz stabilności finansowej mam też taką stabilność psychiczną i wiem że niezależnie gdzie bym wyjechała zawsze mogę wrócić do swojego domu rodzinnego. Oni niestety tej stabilności nie mieli. Dlatego też doceniam wszystko co w życiu mam.

Właśnie przeniosłam się prawie 400 km od mojego rodzinnego domu aby pracować dalej w pracy którą bardzo lubię. Jednak w tej odpowiedzi chciałabym bardziej skupić się na historii mojej rodziny. Mianowicie moja babcia w wieku 4 lat wraz ze swoją rodziną musiała uciekać z Ukrainy do Polski. To był dla nich bardzo trudny czas bo oprócz znajomości języka polskiego nie mieli...

Moja zmiana miejsca zamieszkania była związana ze studiami. Ten czas dał mi poczucie wolności i poznawania nowych ludzi. To tu poznałam dobre obiady w barach mlecznych i niezwykle urokliwe imprezy studenckie z domieszką różnych kultur i tradycji. Niezwykła gościnność mojego miasta studenckiego zawsze będzie dla mnie sentymentalnym przeżyciem. 

Moja zmiana miejsca zamieszkania była związana ze studiami. Ten czas dał mi poczucie wolności i poznawania nowych ludzi. To tu poznałam dobre obiady w barach mlecznych i niezwykle urokliwe imprezy studenckie z domieszką różnych kultur i tradycji. Niezwykła gościnność mojego miasta studenckiego zawsze będzie dla mnie sentymentalnym przeżyciem. 

Tak, teraz zaczynam w nowym miejscu, po 10 latach porzucił swój wyuczony fach, po sromotnej porażce wychowawczej zdałam sobie sprawę,  że muszę zacząć na nowo, żeby siebie sprzed lat odnaleźć,  a nie wredniejącą starzejącą się "babę". I choć trudno jest,  nie żałuję.  Zmiany bolą,  ale to jak ze skórką pomarańczy, trudno obrać,  ale liczy się środek.  

Tak, teraz zaczynam w nowym miejscu, po 10 latach porzucił swój wyuczony fach, po sromotnej porażce wychowawczej zdałam sobie sprawę,  że muszę zacząć na nowo, żeby siebie sprzed lat odnaleźć,  a nie wredniejącą starzejącą się "babę". I choć trudno jest,  nie żałuję.  Zmiany bolą,  ale to jak ze skórką pomarańczy, trudno obrać,  ale liczy się środek.  

Kilka razy w życiu traciłam pracę. Może taki pech - nie wiem. Redukcje, oszczędności i reorganizacje... za każdym razem musiałam szukać tej nowej. Ktoś powie... tyle razy, to już pestka, mniej nerwów itd... Ale każda  rozmowa rekrutacyjna,  dziwne pytania i stres  - są bez zmian, a może nawet większe niż gdy przechodziłam taką rozmowę pierwszy raz.  I to wchodzenie w nowe stanowisko, obawy czy podołam...

Kilka razy w życiu traciłam pracę. Może taki pech - nie wiem. Redukcje, oszczędności i reorganizacje... za każdym razem musiałam szukać tej nowej. Ktoś powie... tyle razy, to już pestka, mniej nerwów itd... Ale każda  rozmowa rekrutacyjna,  dziwne pytania i stres  - są bez zmian, a może nawet większe niż gdy przechodziłam taką rozmowę pierwszy raz.  I to wchodzenie w nowe...

  Leżę w łóżku już przebudzony i nie wiem,
gdzie jestem. Czasem przypominam sobie wszystkie pokoje, które były moim
miejscem pobytu. Powtarzam w głowie rozmieszczenie mebli, przedmiotów i ogólny
wygląd. Czuję się wtedy jakoś bardziej w domu.Zastanawiam się czy leże głową do ściany
czy też do wnętrza pokoju. Gdzie są drzwi? Jakiego koloru są ściany? Ale
najważniejszymi pytaniami są : Kto mieszka tu ze mną? Kogo dzisiaj spotkam? Czy
chcę tu być?Są i gorsze dni, kiedy wolę nie wiedzieć.
Wtedy leże i rozkoszuję się ciszą i brakiem miejsca i ludzi. Tak jakbym leżał
gdzieś w próżni, całkowicie prze nikogo nie zauważony. Wtedy jest tak ,,pozytywnie
niepotrzebny’’ i mogę na chwilę zapomnieć o wszystkim. Najbardziej u siebie
jestem, gdy spędzam czas sam ze sobą.Wyjechałem, aby wybrać swoją ścieżkę
życiową daleko od rodziny. Nowi ludzie wokół mnie mieli stać się zalążkiem
całkiem nowej relacji, ale myślami zawsze wracałem. Uciekałem do znajomych
twarzy i przyjemnych chwil, czasem tak bardzo nieistotnych. Te małe drobiny mnie, które są zachowane w
mojej pamięci, są moim domem noszonym ze sobą niezależnie od miejsca
przebywania.  

  Leżę w łóżku już przebudzony i nie wiem,
gdzie jestem. Czasem przypominam sobie wszystkie pokoje, które były moim
miejscem pobytu. Powtarzam w głowie rozmieszczenie mebli, przedmiotów i ogólny
wygląd. Czuję się wtedy jakoś bardziej w domu.Zastanawiam się czy leże głową do ściany
czy też do wnętrza pokoju. Gdzie są drzwi? Jakiego koloru są ściany? Ale
najważniejszymi...