Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mój ojciec zostawił nas, gdy skończyłam dwa lata, dokładnie w dniu moich urodzin. Tragiczna historia, przez którą mogłabym płakać nocami w poduszkę. Chociaż zawsze się zastanawiałam, jak by to było mieć ojca, nie czułam z tego powodu aż takiego smutku. Miałam przecież obok kobietę, która poradziła sobie z tym wszystkim, zadbała o siebie i o mnie, nigdy mnie nie opuściła i zawsze była blisko, gdy tego potrzebowałam.

Jednak w tym samym, ostatnim roku szkoły poznałam Luke’a Howlan da Murphy’ego i moje spojrzenie na życie całkiem się zmieniło.
Klasyczny banał, który nie jest aż tak banalny.
Słyszeliście kiedykolwiek o prawie Murphy’ego? Ono bez wątpienia istnieje.

W końcu nie byłam magnesem, tylko amuletem… Amuletem przynoszącym pecha. O ile takie w ogóle istnieją.

– Musisz odnaleźć swoją drogę do naprawdę dobrej muzyki.
– Jesteś bezczelny. Krytykowanie gustów innych ludzi tylko dlatego, że różnią się od twojego, świadczy o złym wychowaniu, wiesz o tym? – zapytałam, ale zignorował mnie, odwracając wzrok w inną stronę.

– Wstajesz z zamkniętymi oczami, co? – mruknął, wciąż się śmiejąc.
– Wczesne pobudki nie są moją mocną stroną! – krzyknęłam, stukając stopą w metalową barierkę.
– Zauważyłem.

Potrafił być taki… a mimo to byłam przy nim, bo…
Przywiązałam się do niego.
Jak to możliwe?
Jednak miał rację. Nie mogłam tak po prostu pojawić się w jego życiu i próbować zmienić jego podejścia do wszystkiego. Nie wiedziałam o nim zbyt wiele i z bólem musiałam to zaakceptować. Nie miałam prawa do tego, by próbować wyeliminować jego problemy w ten sposób.

– Myślałem, że choć trochę rozumiesz, ale się myliłem. Tylko nie próbuj mi pomóc, nie możesz tego zrobić.
Po tych słowach odwrócił się i odszedł, zostawiając mnie samą
wraz z moją godnością. Jednak tym razem nie ruszyłam za nim.

– Co się stało?
– Zapomniałem o czymś – powiedział cicho, zaciskając usta w cienką linię i wpatrując się w swoje stopy.
– O czym? – zapytałam zdziwiona, robiąc krok w jego stronę.
Luke uniósł głowę, a nasze oczy się spotkały. Przez chwilę milczał, po czym oblizał wargi.
– Jak to jest być szczęśliwym.

Wszyscy skończymy tak samo, na bulwarze niespełnionych marzeń.