Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bądź dla siebie dobra...

Nie ma już ko­rzeni, do któ­rych mo­głaby wra­cać, ani osoby dzie­lą­cej z nią ra­do­ści i smut­ki. Już ni­gdy nie bę­dzie na­praw­dę szczę­śliwa. Bo jakże cie­szyć się czym­kol­wiek, gdy w sercu za­gnieź­dziła się bez­gra­nicz­na ża­łość? Jak szu­kać schro­nie­nia w uko­cha­nym domu, gdy za­bra­kło w nim mi­ło­ści? Tak, ten dom stał się obcy. Gdzie mam się po­dziać i co da­lej ze sobą zro­bić? – po­my­ślała i za­pła­kała zgnę­biona.

Spły­nął na nią twar­dy zba­wien­ny sen, ni­czym ła­skawa kur­tyna, która za­krywa ak­to­rów po nie­uda­nym przed­sta­wie­niu.

Nie prze­sko­czymy ży­cia, a ono ko­pie nas, roz­da­jąc ciosy znie­nacka i na oślep. Mu­sisz się pod­nieść i żyć. Przed tobą trud­ny czas, ale zo­ba­czysz, los ci to wy­na­gro­dzi. Ni­gdy nie jest tak, że za­wsze jest mrok albo za­wsze słoń­ce. Ży­cie ple­cie nam po­godę. Raz przy­trafi się deszcz, raz bu­rza z pio­ru­nami,a in­nym ra­zem otuli nas słoń­ce, a w na­szym sercu za­kwit­nie wio­sna. Złe chwi­le mi­jają i nie ma co się nimi przej­mo­wać. Do­bre też miną, więc nie ma co się do nich przy­wią­zy­wać, a je­dy­nie cie­szyć każ­dym do­brze prze­ży­tym dniem..

Nim się spo­strze­gli, noc roz­ło­żyła swój gra­na­towy pa­ra­sol nad la­sem. Gwiaz­dy nie­za­kłó­cane żad­nym źró­dłem świa­tła mi­go­tały jak klej­noty na kró­lew­skim or­na­men­cie. Na po­la­nie pło­nęło ogni­sko. Ję­zyki pło­mieni strze­lały w niebo, a iskry tań­czyły swój ra­do­sny, ostat­ni ta­niec, za­nim spło­nęły w po­wie­trzu. Dwoje mło­dych lu­dzi sie­dzia­ło na drew­nia­nych ni­skich ław­kach usta­wio­nych wo­kół ka­mien­nego kręgu pa­le­ni­ska.

Nigdy nie jest tak, że zawsze jest mrok albo zawsze słońce. Życie plecie nam pogodę. Raz przytrafi się deszcz, raz burza z piorunami, a innym razem otuli nas
słońce, a w naszym sercu zakwitnie wiosna. Złe chwile mijają i nie ma co się nimi przejmować. Dobre też miną,
więc nie ma co się do nich przywiązywać, a jedynie cieszyć każdym dobrze przeżytym dniem".

Pierwsza miłość, ta najpiękniejsza, która kształtuje nasze myśli
i serca na zawsze. Ta, o której śnimy wieczorami, będąc
w kolejnym, lepszym lub gorszym, związku. Ta wyidealizowana, jedyna i niepowtarzalna".

Zostały mi trzy dni na spakowanie mojego całego życia, upchnięcie po kątach marzeń, miłości, nadziei, wszystkiego, co kochałam i zaczęcie nowego. Tylko jakie będzie to nowe? W obcym domu, z obcymi ludźmi, w samotności i beznadziei. Tato, zatroszcz się o mnie, tak bardzo
potrzebuję twojej opieki– szepnęła.

Miała wrażenie, jakby jej serce rozpadło się na milion kawałków. Odjeżdżała, ale część jej duszy została w tym domu na zawsze. Pomyślała, że życie wyrwało ją
z korzeniami jak niepotrzebny nikomu chwast.
Nie pamiętała ani tego, jak dojechała do Małgorzaty, ani tego, kto jej pomógł wypakować rzeczy. Nie pamiętała
kojących słów wiedźmy ani jej pokrzepiających gestów.
Płakała i płakała, nie mogąc zapanować nad rozpaczą. Miała żal do losu, że rozdał jej trefne karty. Miała żal do Boga, że się nią nie opiekował. Miała żal do rodziców, że
ją opuścili. Miała żal do całego świata. Dlaczego spotkało to właśnie mnie? Co zrobiłam? Czym zawiniłam? – pytała,
rozpaczając.

Dziś wydaje ci się, że nie ma sensu dalej żyć, ale wierz mi jest sens. Życie doświadcza nas wszystkich, ale
po złych dniach przyjdą dni radosne i ani się spostrzeżesz, a twoja dusza znów otworzy się na świat.

Gałęzie buków łączyły się, tworząc
sklepienie nad jej głową, jak zwykle pachniało sosnowym i  świerkowym igliwiem, przy pokrytej mchem drodze
czerwieniły się poziomki. Uwielbiała ich upojnie słodki smak. Pochyliła się, by zerwać źdźbło trawy i nawlec na nie leśne owoce".