Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zacząłeś się gubić w tym, co mówisz. Potem cię pocałowałam, w cały świat się zatrząsł i myślałam, że zaraz się skończy. To było nie do opisania i to uczucie dalej mi towarzyszy, nawet teraz, gdy cię widzę. - Na moment przerywa, przełykać łzy, a potem kontynuuje: - Tamten dzień był najpiękniejszym w moim życiu. Było słonecznie, zupełnie jak dziś, a dzień z każdą, choć był szary, stawał się piękniejszy. To twoja zasługa. Wprowadziłeś jasność i odgoniłeś mrok. Chociaż na chwile, za co jestem ci wdzięczna. I choć nie masz pojęcia, jak bardzo cię kocham, bo nie mówiłam ci tego zbyt często, to wiem, że ty także kochałeś mnie. Tak więc po prostu dziękuję. Za to, że byłeś przy mnie i uratowałeś przed samą sobą.

Czy dobrze słyszę? Dla niego rozrywką jest zadawanie cierpienia innym? Dlaczego mnie to dziwi? Po raz tysięczny powtarzam: to psychol. Dodatkowo z zaburzeniami osobowości i zespołem stresu pourazowego. I jest aspołeczny.