Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Byliśmy dwójką młodych ludzi, których połączyła tragedia. Rozumieliśmy się bez słów i byliśmy dla siebie jak koła ratunkowe, które utrzymywały nas na powierzchni. Razem przeciw światu. Miałam nadzieję, że tak będzie zawsze, bo tylko przy nim czułam, że kiedyś w końcu będzie dobrze.

Mówię ci, kochanie. W tych malutkich, białych płatkach zaklęta jest prawdziwa magia. Gdy pada śnieg, wtedy wiadomo, że wszystko będzie dobrze. Zapamiętaj to.

Rodzice zawsze mi powtarzali, że należy być miłym, nawet jeśli ktoś jest dla nas skończonym osłem.

Czy twoja szefowa nie przypomina ci czasem królowej
lodu? – zapytałam, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć.
– Skąd ja mam wiedzieć, jak wygląda królowa lodu?
– No wiesz, białe włosy, lodowaty wyraz twarzy i szpiczaste
pazury. W pewnym momencie zaczęłam się bać, że właduje tego
szpona prosto w tętnicę któregoś z nas.

Dzięki
nim, mimo iż byłam sama, nie czułam się samotna. Nie, dopóki
te wspomnienia we mnie żyły. Najbardziej na świecie bałam się,
że nastanie taki moment, w którym zaczną blaknąć i stawać
się niewyraźne. Wtedy zostanę sama jak palec, z obezwładniającą pustką w środku. Teraz zastanawiałam się, jak by to było,
gdybym miała przy sobie wszystkich tych, którzy przedwcześnie
odeszli z tego świata. Czy byłabym innym człowiekiem?

Przyglądał mi się z zainteresowaniem swoimi wielkimi, szarymi oczami. Wyglądał jak anioł. Tylko czy anioły mogą być takimi manipulantami?

Ten, kto wymyślił stwierdzenie, że czas
leczy rany, był skończonym kretynem. Czas po prostu sprawił, że nauczyłam się funkcjonować z pękniętym sercem, które dzień za dniem rozrywała niewyobrażalna tęsknota i poczucie
niesprawiedliwości.

Empatii i skromności kupić sobie nie można.