Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uspokoiłam serce. Krwawiło, ale nie dusiło mnie już w przełyku. Osiągnęłam mentalną gotowość, by umrzeć...

Przy takim mężczyźnie opinia innych nie ma dla mnie znaczenia. Czuję nawet, jak wzbierają we mnie siły, żeby stawić jej czoła.

Znajomy głos uderzył mnie bardziej, niż mogłaby to zrobić jakakolwiek siła fizyczna. Mój umysł nie był w stanie ogarnąć tego, co usłyszał. Serce mi się zatrzymało, krew przestała płynąć. Słowa ukochanego tak długo obijały mi się w czaszce, że doświadczyłam uczucia najgorszego ze wszystkich - miałam wrażenie, że uleciała ze mnie dusza. Zalało mnie ciepło, wręcz we mnie buchnęło. A może była to tylko krew, która na powrót przypomniała sobie, by płynąć w żyłach, bo i serce ruszyło.... jak do wojny.

Był moim lekarstwem na całe zło i jednocześnie trucizną, która powodowała, że pękało mi serce.

Czasami wydawało jej się, że jego wzrok sięga naprawdę głęboko, do samej duszy, pozwalając zobaczyć człowieka w bezlitosnym świetle - odartego z kłamstw, swoich i świata.

Był tym, który ją rozumiał, który nie oceniał. Był jej opiekunem. Jej obrońcą.
A ona chciała stać się jego całym światem.
Tak bardzo go kochała.
I wydawało jej się, że on to wie.

Jeśli uczucia są prawdziwe, poświęceni przyjdzie łatwiej niż kolejny oddech. A cokolwiek mniej nie ma wiele wspólnego z miłością.

Życie jest grą o wielu obliczach. Warto poznać zasady każdej z nich, zanim zrobi to przeciwnik.

Tylko garstka ludzi rozumie, że to świat tymczasowy. Taka próba przed wiecznością, która wiąże się z odnalezieniem swojej bratniej duszy, by ruszyć z nią w nieskończoną podróż.

Pochwycony w szpony szaleństwa, uwolnił żyjącą w nim bestię. Głodną i spragnioną. Nie panował nad swoimi gestami, nad myślami, teraz pogrążonymi w chaosie, bo władała nimi namiętność.

Władała nimi Ona.

Ten, kto nazywa samotność najgorszą z możliwych rzeczy, która może spotkać człowieka, nigdy nie będzie szczęśliwy z drugim człowiekiem. Bowiem nie da się kogoś kochać, nie kochając siebie samego.

Odnalazłam szczęście tam, gdzie pozornie było najciemniej.