Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W końcu,
Jakie życie zrobiłem z życia?
Żadne.
Tylko przerwy,
Tylko przybliżenia,
Tylko spektakl nieregularności i absurdu,
Tylko nic...

Czym jesteśmy? Okrętami mijającymi się nocą,
Każdy z nich żyje linią oświetlonych bulajów
I każdy wie o drugim, że jest w nim życie i nic więcej.
Oddalającymi się okrętami, upstrzonymi światłem w mroku,
Niezdecydowanymi zmniejszającymi się po obu stronach ciemności,
Cała reszta jest milczącą nocą i chłodem wznoszącym się od morza.

My, w pociągu, który nazywamy życiem,
Jesteśmy wszyscy przypadkowi jedni dla drugich,
I wszystkim jest nam żal, kiedy w końcu wysiadamy.

Czyż jesteśmy może na tym świecie tylko piórami zanurzonymi w atramencie,
Którymi ktoś zapisuje to, co my tutaj kreślimy?

Tak, to moje przeznaczenie
Rozrzucone pośród moich osiągnięć w śmieciach
I moich pragnień na skraju drogi
Moich osiągnięć podartych przez dzieci,
Moich pragnień obszczanych przez żebraków,
I cała moja dusza to brudna szmata, która zsunęła się na ziemię.

Kiedy odejdziemy, ach, kiedy stąd odejdziemy?
Kiedy, od tych przyjaciół, których nie znam,
Od tych form rozumienia, których nie rozumiem,
Od tych pragnień niechcący
Tak przeciwnych od moich, tak przeciwnych mnie?!

Jeśli po mojej śmierci chcielibyście spisać moją biografię,
Nie ma nic prostszego
Ma tylko dwie daty - datę moich urodzin i mojej śmierci.
Pomiędzy jedną i drugą wszystkie dni należą do mnie.

Ten, kogo zamknęli w domu wariatów, przynajmniej jest kimś,
Ja jestem zamknięty w domu wariatów bez domu wariatów.

Porażająca banalność wszystkich ludzkich twarzy, wszystkich!
Ach, nieznośne przygnębienie ludźmi!
Nieodmienne znużenie widzeniem i słyszeniem!