Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ale jeżeli szczęście jest umiejętnością, to jest nią także smutek. Może przez te wszystkie lata szkoły, albo może przez inne utrapienia, jesteśmy uczeni ignorować smutek, upychać go w torbach i udawać, że go nie ma. Jako dorośli często musimy się uczyć, jak wyraźnie usłyszeć jego wołanie. To właśnie zimowanie. Jest to aktywna akceptacja smutku. Jest to praktyka pozwalania sobie na odczuwanie go jako potrzeby. Jest to odwaga na spojrzenie na wszystko, co najgorsze w naszych doświadczeniach, i zabranie się do leczenie ich najlepiej, jak potrafimy. Zimowanie to moment intuicji, odczuwania naszych prawdziwych potrzeb równie mocno, co ciosu noża.

W ostateczności musimy to robić dla siebie sami: odpuścić sobie, kiedy tego potrzebujemy, okazać sobie sympatię. Pozwolić sobie się odnaleźć w swoim własnym tempie.

Czasami najlepszą odpowiedzią na nasze rozpaczliwe wycie jest szczerość. Potrzebujemy przyjaciół, którzy krzywią się z bólu razem z nami, którzy tolerują nasz ponury nastrój, którzy pozwolą nam na parę chwil słabości, kiedy usiłujemy znowu stanąć na nogi. Potrzebujemy ludzi, którzy przyznają, że nie możemy zawsze się trzymać. Że czasami wszystko pęka.

Zdaje się, że żyjemy w czasach, kiedy bombardują nas nawoływania, by być szczęśliwymi, a jednak dręczy nas lawina depresji.

Ostatnio zauważyłam na Facebooku zalew postów z nieproszonymi radami, jak poradzić sobie z kryzysem: "Trzymaj się!", mówią, nie odnosząc się do niczego konkretnego. "Jesteś silniejsza, niż ci się wydaje". Zaprezentowane są jak kartki z życzeniami, pastelowy tekst na tle jak ze snu, słowa wypisane eleganckim krojem przypominającym pismo odręczne, jakby były wykaligrafowane przez szczególnie inspirującego przyjaciela. Czytając je, zawsze zakładam, że są skierowane do kogoś konkretnego, że osoba, która je opublikowała, zauważyła jakieś niepokojące oznaki i wysyła takie mętne słowa wsparcia. Albo to, albo jest to wołanie o pomoc, sygnały wysyłane w eter, by powróciły do wysyłającego.
Tu właśnie się znaleźliśmy, bez końca zachęcając się do pozytywności, jednocześnie wymazując brzydką, odwrotną stronę prawdziwego życia. Zawsze wyczytuję w takich wiadomościach brutalność: nie oferują praktycznie nic. Są dni, kiedy mogę powiedzieć z pełnym przekonaniem, że NIE jestem na tyle silna, by sobie poradzić. A jeżeli nie mogę się już trzymać? Co wtedy? Ci ludzie równie dobrze mogliby się nade mną pochylać, krzycząc: "Radź sobie! Radź sobie! Radź sobie!". Jednocześnie pryskając wszędzie wokół perfumami, żeby wszystko wydawało się miłe. Podtekst tych wiadomości jest jasny: bycie nieszczęśliwym nie wchodzi w grę. Musimy sprawiać wrażenie radosnych, dla ogólnego dobra. Chociaż nie postrzegamy już depresji jako klęski, oczekujemy, że całkiem szybko przekujesz ją w coś o głębokim znaczeniu. A jeżeli tego nie potrafisz, to lepiej na jakiś czas zejdź z oczu. Psujesz atmosferę.
To jest przeciwieństwo troski.

Zawsze tu byliśmy, ludzie tacy jak ja, używający swoich drobiazgowych mózgów do rozwiązywania problemów wymagających precyzji, zauważający rzeczy leżące poza polem widzenia osób neurotypowych .
Nie jesteśmy wybrykiem natury, ale się zaadaptowaliśmy. Nie jesteśmy tacy, jacy wam się wydajemy. Jesteśmy przydatni, cenieni, kochani. Jesteśmy naukowcami i artystami, marzycielami i inżynierami. Jesteśmy niezbędni. Pchaliśmy wszystko naprzód i trzymaliśmy wszystko w kupie, podczas gdy ekstrawertycy zbierali całą chwałę.

Trudni, skomplikowani ludzie często osiągają wielkie rzeczy, jeżeli pozwoli im się tworzyć na własnych warunkach i nie odmówi im się chwil samotności nad morzem.

Tutaj, na pokładzie Andrei na obrzeżach Atlantyku, zbliżając się do swojej osobistej zimy, jestem pewna, że zimno ma moc uzdrawiania, której jeszcze nawet w przybliżeniu nie zaczynam rozumieć. Przecież po nieprzyjemnym upadku na nadwyrężony staw przykłada się lód. Dlaczego nie postąpić tak samo z życiem?

Stłumione odgłosy codziennego życia napływają falą, a następnie różnicują się, rozpadają na wiele odrębnych głosów, wiele rozmaitych zdarzeń, które toczą się nieustannie wokół nas, chociaż w swoim zabieganiu często o tym zapominamy i tkwimy w przekonaniu o własnej samotności.

Sztuką jest iść przez życie w tej delikatnej postaci, z przepuszczalną skórą. Sztuką jest nauczyć się dbania o siebie w tej odsłonie.

Wszyscy podziwiali, ile udaje mi się zrobić. Bardzo mnie to cieszyło, ale w głębi ducha miałam wrażenie, że tylko usiłuje dotrzymać kroku wszystkim pozostałym, a oni radzą sobie znacznie lepiej.

W niektóre dni można pływać i prawie wcale się nie zamoczyć, w inne zaś przemaka się do suchej nitki (...).

W tym momencie wydaje mi się, że rozmowa z Bogiem nie wymaga wiary, lecz praktyki. Jest większym stopniu działaniem niż zaufaniem, aktem zaangażowania odwzajemnianym w taki sam sposób, w jaki został dokonany: w milczeniu, poprzez dłonie i stopy, niezliczone ruchy ciała.

Dawanie świadectwa przeobraziło temat, który uznawałam za dobrze mi znany. Nie mogąc kwestionować, pocieszać, rozwiązywać czy przepraszać, straciłam wszystkie narzędzia, którymi zwykle potrafiłam załagodzić różne kwestie w swoim umyśle.

Tymczasem zabawa to coś poważnego. Zabawa to coś absolutnego. To całkowite zatracenie się w czymś, co nie ma żadnego znaczenia dla świata zewnętrznego, ale ma ogromne znaczenie dla nas samych.

Głęboka zabawa to gąszcz, a nie labirynt; to kręta ścieżka, która nie prowadzi do żadnego celu. Cały sens polega na tym, aby nią iść.

Oczarowanie nie musi wynikać z obcowania ze wspaniałymi zjawiskami, a rzeczy wzniosłe nie kryją się gdzieś w odległych krainach. Rzeczywistość budząca podziw i respekt, tajemnicza i podniosła, istnieje wokół nas, nieustannie.

Wciąż będą jakieś pozostałości długiej, chaotycznej pory roku. W takich chwilach musimy odnaleźć w sobie najwięcej przyzwoitości: kiedy przyjdziemy z zadośćuczynieniem za największe szkody, jakie spowodowało nasze zachowanie podczas mrocznych czasów, kiedy będziemy musieli wypowiedzieć prawdy, które wolelibyśmy ignorować. Czasami będziemy musieli nadać nazwy swoim osobistym zimom i słowa będą przechodziły przez gardło jak cierniste kule: ból, odrzucenie, depresja, choroba. Wstyd, klęska, rozpacz.

Obserwując zimę i naprawdę słuchając jej przekazów, uczymy się, że skutek często nie jest proporcjonalny do przyczyny, że maleńkie błędy mogą prowadzić do olbrzymich katastrof, że życie jest piekielnie niesprawiedliwe, ale toczy się dalej niezależnie od naszej zgody lub niezgody. Uczymy się przyjaźniej patrzeć na cudze kryzysy, bo tak często są omenami naszej przyszłości.

Zaczyna do mnie docierać, że moje wypalenie wynika z rozmaitych strat, które następowały pojedynczo, a każda z osobna wydawała się tak niewielka, iż uznawałam je za pozbawione znaczenia.

Jestem nerwowa i poirytowana, nieustannie czuję się jak ofiara wierząc, że wszystko jest pilne i że zawsze robię za mało.

Działamy albo nas nie ma.

Śnieg wywołuje poczucie podziwu i respekt wobec potęgi większej niż nasza. Jest wcieleniem estetycznej koncepcji wzniosłości, w której wielkość i piękno się łączą, by całkowicie przytłoczyć Ciebie - małego, słabego człowieka.

Ci ludzie równie dobrze mogliby się nade mną pochylać, krzycząc: „Radź sobie! Radź sobie! Radź sobie!”. Jednocześnie pryskając wszędzie wokół perfumami, żeby wydawało się miłe. Podtekst tych wiadomości jest jasny - bycie nieszczęśliwym nie wchodzi w grę.