Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiesz co, zawsze mi się wydawało, że w byciu matką najtrudniejsze jest to, żeby chronić. Teraz widzę, że się myliłam. Najtrudniejsze jest odpuścić.

Chciałabym móc zaufać Bogu, losowi czy jakimś nadprzyrodzonym mocom, które przynoszą ukojenie innym.

Przecież każde z nas stanowi najlepszą część życia tego drugiego.

Czas spędzony razem jest zbyt cenny, by go marnować.

Kiedy czujemy się pokonani przez żałobę, to właśnie rodzina podtrzymuje naszą nadzieję przy życiu. Rodzina, którą wciąż mamy szansę pewnego dnia stworzyć. Rodzinne tradycje, obiady, wycieczki. Wszystko, co rodzinne, stanowi nasz specjalny skrót, który w rzeczywistości oznacza: i żyli długo i szczęśliwie.

Z czasem pojęłam też, że żałoba może współistnieć z powrotem do zdrowia. Jedno nie kończy się z przyjęciem drugiego. Zamiast tego podążają równoległymi ścieżkami; czasami na przód wysuwa się jedno, innym razem drugie. Powrót do normalności po śmierci dziecka nie jest możliwy. W najlepszym razie można stawić czoło każdemu kolejnemu dniowi z czystym umysłem i pękniętym sercem.